Daar loopt Bea in de avondzon op zoek naar schelpjes om samen met de Duitse vrienden te nuttigen. Een vriendelijke inwoner van Landéda kwam ons levende zeespinnen en étrilles brengen. Dan is het moment daar om een prettige maaltijd te organiseren, Vlamingen en Duitsers samen.
De aandachtige lezer zal zich waarschijnlijk afvragen of deze blog niet meer is dan hond, strand en muziek. Uiteraard zijn er tal van bezienswaardigheden in de omgeving van Les Abers in de Finistère. Maar we komen hier al vele jaren en hebben alles zowat al gezien. Deze blog is dus geen toeristische gids. Alweer was er fantastische muzikale avond met het koor “Côte des Légendes”. 60 zangers stonden op het podium. Begeleid door een piano zongen zij beklijvende liederen afgewisseld met het optreden van een doedelzakspeler en een biniou. Nu we het toch over legendes hebben, moet ik er een aanbrengen. Tussen de torens van de kerk van Quimper staat het standbeeld van koning Gradlon, die over Bretagne heerste. Zijn dochter Dahut leefde een redelijk losbandig leven en als straf gooide koning Gradlon zijn dochter zomaar in de zee. Een beeld ervan vond ik in Locronan (zie foto). En vissers, pas goed op! Dahut leeft nog, want bij storm en ontij duikt zij boven en doet schepen vergaan!
We vernemen dat het in Vlaanderen redelijk warm weer is. Wij zijn gezegend met een gematigd zeeklimaat. ’s Ochtens duikt hier een mist op, die uitvalt in een fijn regentje. Alles is dan flink nat. Dan schijnt de zon, dan komen de wolken eraan en ’s avonds is het frisjes. Rémy doet aan thallasotherapie. Na zijn zwembeurt rolt hij zich in het zand en is niet meer aan te zien. Na een uurtje of wat valt al het zand van zijn lijf en glimmen zijn haren alsof hij net van de hondenkapper komt. De mist hangt over de zee en het is redelijk frisjes. Vissers, weest op uw hoede, want straks komt Dahut tussen de rotsen tevoorschijn!
De avond valt laat in Landéda. We zitten immers in het uiterste westelijke puntje van Frankrijk. We zien een kanjer van een zonsondergang aan het strand. De vrouwen hebben vandaag verder met hun handwerk bezig geweest. Ik denk dat er netten voor het vangen van forellen van zullen komen. En Rémy werkt ook verder aan zijn put op ons perceel. Zoals de wolven, houdt hij er van in zijn zandput te liggen.
Man bijt hond. Günter en Rémy houden van water. Samenspel tussen mens en dier is compleet. Tevenn is een professionele muzikale groep uit Morlaix. Vanavond brachten zij voor de campinggasten Bretoense en Ierse volksmuziek. De bombarde klonk geweldig samen met viool en clavecimbel.
Het is nu ook hoogzomer in Les Abers. Vannacht heeft een flink regentje gedaan en zo blijven de bloemen en de grasvelden fris. De dames zijn met hun handwerk bezig. Meer moet dat niet zijn. Morgen trekken Elisabeth en Bea naar de solden in Brest. De kans is groot dat ze met een duikboot in de aanbieding terugkomen.
Rémy en ik hebben een lange wandeling gemaakt door de duinen langs het strand van Sainte Marguerite. We stapten langs de kaap, waar de Aber Wrac'h begint. Rémy kan nu al een flinke staptocht aan en daarmee kan hij zijn tomeloze energie wat kwijt. En op de blauwe maandagavond hebben we weer een concert gehad. Een Bretoense harpiste, waarvan de naam me momenteel ontgaat, heeft stemmige muziek gebracht om stil bij te dromen.
Terwijl wij vermoeden dat er in Vlaanderen en in de rest van Europa een hittegolf aan het doorbreken is, hebben wij hier een half dagje regen gehad. De boeren zijn content en wij dus ook. Onze Vlaamse vrienden en buren van thuis vertrekken vandaag en hebben nog genoten van het jaarlijkse optreden van het koor “Luci Caré”, waar Hubert, de campingeigenaar, deel van uitmaakt. Het was andermaal een beklijvend optreden met het dertig koppige koor, de Japanse pianiste en dirigent-solist Pierre Figaro. “Untill we meet again”, tot volgend jaar!
En ’s avonds is het stil. De zonsondergang op ons strand Sainte Marguerite is een unieke belevenis, zeker nu de zonnewende aan de beurt was. Vanaf nu worden de dagen korter en bereiden we ons voor op de duistere en kille winteravonden. Dan moeten we in de souvenirwinkels beginnen uitkijken naar kerstverlichting. Voor vele toeristen is het weer blijkbaar heel belangrijk, alsof hiermee hun verblijf in Landéda al dan niet geslaagd is. Onze groep hier ligt er niet van wakker. Als het regent, hebben we geen muggen, als het bewolkt is, dan moeten we geen muts opzetten en als het koud is, doen we een vestje aan, punt uit. Rémy zwemt in de oceaan en duikt naar trofeeën, die ik hem toewerp.
Het is hoogzomer in Landéda en in les Abers. Hoogtijd dus om een stukje vlees op de gasbarbecue te leggen! Er ligt volk aan het strand en Rémy moet dus een geschikte plaats zoeken om te baden en te zwemmen, weg van de badgasten. Het hoort ook zo te zijn, want in de Finistère heerst een zwemverbod voor honden op plaatsen waar mensen baden.
We waren in Locronan. Vlaamse vrienden van ons waren in Zuid Finistère en zo hebben we elkaar ontmoet ergens halfweg, dus in het bekende oord Locronan. Naast de vele toeristen was er nog een show van oldtimers. De zon was er, de oldtimers blonken en wij konden op zoek naar de historische schatten van Locronan. Vele jaren geleden had ik er de Grand Troménie mee gedaan, een processie van zowat 12 kilometer door veld en bos. Bisschop, pastoors, banieren en vele mooi uitgedoste Bretoense processiergangers liepen voorop, lang geleden...
Vanaf mijn jeugd heb ik geleerd dat een paard en een vrouw nooit niet stille mogen staan. Daarom hebben Bea en Elisabeth vandaag hun natte schoenen aangetrokken om kleine schelpmosseltjes te zoeken. Ze zullen ze koken in een sopje met groenten.
Vandaag waren de wolken van de partij. Dan moeten we beslist ergens gaan eten. Nergens kan je beter een pot vol vis eten als in L'écalier in Aber Wrac'h. Met onze vrienden, zelfs buren, uit Beveren hebben we een paar uur getafeld. Rémy mocht braaf onder de tafel blijven liggen en kon nadien nog even uitrusten in mijn zetel. En hij heeft als puber al twee vriendinnetjes: Malou en Waylah, twee lieve hondjes met een degelijke Duitse opvoeding.
Wie 's morgens voor zes uur opstaat, kan mooie beelden nemen van de zonsopgang. Rémy wil niet liever dan rond 5 uur met de dag beginnen en maakt me wakker door enthousiast elke dag als een feestdag aan te zien. En dan hebben we weer een prachtige muziekavond gehad met een jazz orkest. De klanken van de klarinet, trombone, drum, contrabas en piano blijven in mijn oren zinderen.
Vandaag is onze goede vriend Kasper gestorven. Hij had een vredig leven in de kwekerij van Prat Ar Coum om uit te groeien tot een volwassen krab. Wij hadden voor hem beslist op het tijdelijke voor het eeuwige om te wisselen, in de kookpot. Ziehier de evolutie van zijn levenslot.
Het weer is wisselvallig. In Bretagne zegt men dat het altijd mooi weer is, soms meermaals per dag. De wandeling naar de jachthaven van Aber Wrac'h konden we droog doorstaan. Vele kampgasten konden genieten van de muzicale avond met de professionele Pierrelos, aangevuld met enkele artisten uit diverse landen. Rémy geniet van zijn stevig bot, waar hij al enkele maanden op zit te kauwen.
Al bij al blijft het weer goed. Er staat een stevig windje, maar de zon is er. Rémy is verzot op het zeewater en rolt zich voluit op het strand. Hond gelukkig, man en vrouw dan ook. Onze vrienden uit Vlaanderen, Beveren, zijn vandaag aangekomen. Hopelijk beleven zij ook een mooie tijd hier.
Rémy begint het leven aan zee goed gewoon te worden. En Bea heeft aan een schappelijke prijs een kreeft gekocht. Wij noemen hem Heinrich, of beter we “noemden” hem, want bij het koken werd hij rood en veel leven zat er niet meer in wanneer hij op de tafel kwam. En lap, de tweede muziekavond is er al. Een plaatselijk koor zong Franse liederen en we kregen een voorproefje van het concert van zaterdag. Dan komen twee virtuozen uit Duitsland, de Pierrolos.
Hier zijn dan eerste beelden van de oceaan. Bij elk tij krijg je een ander beeld. Gisteravond was het muziekavond, zoals vele avonden hier. Xavier Quemet gaf een rockfestival op zijn eentje. Met zijn gitaar speelde hij denderende rocknummers uit onze tijd van de jaren ’70. Hubert, de campingeigenaar, mocht ook nog een nummer meezingen. En dan zie je nog Angel, de mascotte van de camping.
Nee, nog steeds geen foto's van de zee. Later komen die nog in overvloed. De zon geeft warmte. Rémy heeft zijn eerste ervaringen opgedaan in de oceaan. Ik liet hem vrij loslopen op het strand tussen de andere hondjes. Zo beleeft hij de tijd van zijn leven. De Bretoense vlag wappert aan onze caravan en Bea maakt de eerste oesters open. Meer moet dat niet zijn.
