Na een aantal 200810-notities wordt het even wennen aan deze maand met 200811. We leren wel. Blij dat we verder mogen leren en verder gaan. Voel me wat moe en verward vandaag, zoals een stilstaan bij begin november wel voor meer mensen iets zal betekenen. Programma's op tv laten diverse signalen en indrukken na. Hoe ons leven toch wordt beïnvloed door dat medium nadat we al een verwerkingsproces te doorcrossen hebben met seizoenen en gevierde hoogdagen. 1 november, de dag van de familie en dit jaar de ervaring dat onze generatie van 50+ soms zonder die vertrouwens-oudere generatie komt te staan. En dan denk ik aan Mieke Degryse en haar K-confrontatie. Een ongunstig levensticketje wat ze trok, ze zegt ze in antwoord op de stilgestelde vraag: waarom ik? Gisteravond keek ik bij de familiebijeenkomst rond en zag blije gezichten, blij van samen te zijn, blij van er te zijn, blij om iedereen te zien...en op te gaan in die aanstekelijke sfeer. Soms zijn er es wrijvingen onderling, mensen blijven mensen en ik blijft ik, maar op momenten wordt dat vervaagd, gladgestreken en als iedereen een beetje oppast met wat hij/zij zegt en doet, wordt het voor iedereen goed leefbaar. Bij deze dus mijn erkentelijkheid, mijn dank aan burgemeester Luc Martens om zijn beslissing terug te keren op die belastingen en alzo de schadeimpact op zijn bevolking te (proberen te) beperken. Ere wie ere toekomt, al blijft natuurlijk altijd dat menselijke gevoel van... wantrouwen, want de effectieve beslissingen met cijfers moeten nog volgen. Dit wantrouwgevoel is me eerder onbekend _ een oud leraar recht indertijd zei dat je twee soorten mensen hebt: zij die vertrouwen tot ze bewezen worden niet langer te mogen vertrouwen en zij die wantrouwen tot ze zeker weten dat vertrouwen op zijn plaats is _ maar heb geleerd er rekening mee te houden. Vooreerst omdat je van een politieker nooit weet wat te verwachten en om de levensgevaarlijke afgrond tussen zeggen en doen. Omdat daar geleidingen spelen waar je als fysicus, als wetenschapper, als bioloog, als antropoloog enz. nooit rekening mee kan houden. De politiek als wolf, als boze wolf, als egoïstische wolf, als machtsbeluste en geldhongerige wolf, als ego-homo-wolf..., me-myself-and-I is een uitdrukking, voor een politieker te verwoorden naar me-myself-and-for-me. Het verschil tussen hen en ik: mij maakt het triest, hen maakt het gelukkig en rijk. Omdat wat zij bezitten, moet kunnen worden geteld op rekenmachine of telraam of .xls-bestand, gecalculeerd. Maar dat lukt niet zo best met gevoel.
Ondertussen lang in bad geweest, mijn lichaam door en door opgewarmd, ook even onder de zonnehemel en wat gerust. Nu schoon lijf en gewassen haren, verse pyjama en peignoir en lekkerwarme dikke sokken. Nog even wat eten en dan proberen vroeg in bed te geraken. Gisteren was ik met vrienden op de boekenbeurs, een unieke belevenis, had dit nog nooit meegemaakt. Normaliter probeer ik van dit soort gelegenheden (veel volk) weg te blijven, maar boeken blijven boeken en ik heb er dus een paar mee naar huis. Benieuwd, want ik ben afgegaan op meningen van Molly en een paar enthousiaste omstaanders op bepaalde standen. En bij het middageten zagen we Goedele Liekens en op de stand van House of Books was ook Sabine Devos en Miel Dekeyser; verder nog heel wat bekende tv-figuren gezien maar ook onbekende auteurs die van dienst waren om te signeren. Eigenlijk best leuk, en volk, mijn god, volk dat daar was. Bij het terugrijden hoorden we een bezoeksstijging van 20% bij verleden jaar in de eerste openingsdagen. Het boek blijft dus geliefd, en dat was goed om zien; bezoekers in alle leeftijden. Ik heb me dus voorgenomen meer te lezen, minder tv, meer boek. Moet te doen zijn met de wintermaanden te komen, zoals ik vroeger deed. Was en strijk laten liggen om een goed boek door te lezen, niet kunnen ophouden. Nu ben ik veel plichtsbewuster geworden en ruim dus eerst op en blijf bezig, tot ik te moe ben om nog letters voor mijn ogen te zien dansen. Het kleine boekje met kinderuitspraken ligt op het kastje in 't toilet, en daar heb ik al een paar leuke pareltjes ontdekt. Rik en Molly, bedankt dat ik meemocht! g-riet-ings. P.S. Bij het terugrijden reed Rik op zeker ogenblik af om bij te tanken. Molly bleef zitten en ikke zocht een toilet op. Toen ik terugkeerde, hollend tussen de regendruppels en plassen door, had Molly een enthousiast verhaald: een paar mensen, Marokaans uiterlijk, hadden Rik herkend en hem aangesproken, vol lof over zijn optreden in de zaak Remmery en wat hij voor Naïma deed. En ik was trots dat mensen zich daarvoor uitspraken, dat zij die wij allochtonen noemen, de autochtonen respecteren die het voor hen opnemen. En al bij al: moeilijkheden met die mensen had ik nog niet, maar bij ons eigen landgenoten lopen ook een pak eikels en ambetanterikken en slechterikken rond. Daar kan ik meer verhalen over vertellen, maar 't zal niet meer voor vanavond zijn. En ach, die gasten verdienen het niet eens dat je er nog tijd of denken aan besteed.
Dag...boekje, De laatste dag van oktober 2008, ongelooflijk hoe vlug die maand ging. En net nu het zo koud begint te worden, zal de traag wellicht weer trager gaan lopen... en begin ik alvast met mijn tot vervelens toe herhaalde uitdrukking: tijd dat het zomer wordt.
Laatste bericht over onze politieke zakkenvullers werd vandaag via mailbericht aangevuld rond persoon van elio di rupo. Als dat waar is, stuurde verzender nog mee, en idd, als dat waar is dan mogen ze hem achter zijn strik afknippen. Tijden waarin zovele mensen hun werk verliezen, hun geld verliezen, in onzekerheid worden gebracht en tegenstrijdige berichten te horen krijgen zodat we nog meer gaan tollen... dat zijn tijden waarin we AD-tjes kweken: Dolfskes, zodat extreme brains weer meer impact op mensen gaan krijgen. De krantentitels waarbij de ene een andere met zijn rug tegen de muur plaatst, enz. maken het groeiende criminele karakter nog duidelijker. En met een film als De Loft achterin onze angstkeel krijg je nog een pak om over na te denken, over zowel mannen als vrouwen. Nee, oudgrut aan 't worden, ik voelde me meer thuis in de flowerpower generation: love, peace and affection. Dat globalisatie-monster, dat almaar meer hongerige en hapklare koppen lijkt te krijgen komt vanuit die samengroei van geld en macht en sluwe bedenkingen van hoe je samen nog meer geld en macht kan verzamelen. Nee, niks op tegen, behalve als het gaat ten koste van. En zo is het nu en hier het geval. Nog even doorwerken, morgen naar boekenbeurs als alles goed gaat en dan 's avonds met de familie samen bij jongste broer en zijn gezin thuis. Zondag es proberen uit te slapen, rusten, niks doen (en vooral niet denken aan strijken en boven dweilen, enz.). zvd, zorgen voor dan. g-riet-ings.
Voor wie er sinds de kandidatuur van de big boss van Volvo Cars voor de CD&V er mocht aan twijfelen dat deze partij wel degelijk een volkspartij is, kunnen we geruststellen.Dé man van het volk bij uitstek, de ex-premier Jean-Luc Dehaene, verdient zijn centjes zoals u en ik. Als bestuurder bij brouwerij Inbev verdiende ons Brabants trekpaard 79.000 Euro in 2006 voor het bijwonen van 13 vergaderingen. Uitgerekend wil dit zeggen dat elke keer dat Dehaene zijn gat verzet hij 6077 Euro dikker wordt of ongeveer 243.000 oude Belgische Franken. Waarschijnlijk is er een risicopremie aan verbonden die hoog oploopt wegens het getal 13? Voorwaar, voorwaar: Dehaene is de kip met de gouden eieren. En wij dachten dat dit enkel in sprookjes gebeurde
Overgenomen vanop http://marxisten.blogspot.com Soit, op die, me onbekende site, vond ik eigenlijk niks terug van Dehaene, maar aanleiding van dit stukje was een mail die ik ontving, met een afbeelding van ons Belgische vetje bij uitstek als een soort boeddha, en met verwijzing naar Dexia. Actualiteit dus. Mij weze vergeven dat ik het niet kan omzetten naar een hier bruikbare afbeelding of geen personeel heb om die daarmee te belasten, maar vooral tekenend is dat het beeldje wordt doorgestuurd (JL, rondsturen houdt bij mij altijd op, hier heb je dus een onverdiende chance). Bron: http://multiblog.vrt.be/canvasactua/files/2008/01/dehaenedekeien1.jpg
Dag... boekje, Deze avond ben ik even langsgeweest bij de huisarts, medicatiebriefjes vragen (diabetes, hartconditie en schildklier) en tot slot, wat vragen en spreken over de buik. Mijn buik. De buik van mijn lichaam in overgang, of op weg ernaartoe. Is de overgang de periode die je doormaakt van onregelmatige maandstonden tot het volledig stoppen met die bloedingen of is de overgang alleen maar de toestand waarbij je geen maandstonden meer hebt en je lichaam zich dus in een nieuwe hormoonbasis settelt. Onlangs had ik weer die onbeheersbare drang om te poetsen, te werken, te kuisen, op te ruimen, bezig te zijn (met 300% profijt voor mijn baas, want ik heb gedraaid als een goed-geoliede supermachine, alleen zal hij dat wel nooit weten of beter: niet willen weten). Echtgenoot weet dan hoe laat het is of worden zal: maandstonden?! Maar die waren een tijd uitgebleven en vervangen door dag- en nacht-vulkaan-aanvallen gevolgd door ijstijden. Een leuke afwisseling, zwetendheet en ijskoud, en van voor af aan herbeginnen. 's Nacht, btw, word je daar nog es extra wakker van, dus een extra schrik- (=stress?)factor is dan nog de vrees om ziek te worden (baasje liet al weten dat mijn 20% ziekteverzuim onacceptabel was; soit, we hadden het daar al over). Maar, mss stom: de twijfel van K zat er wel ergens. Waar kwam die pijn bij het plassen opeens vandaan, en dan dat bloed? Gezwollen buik en zware benen? Pijnlijke buik? Buikloop en dan weer verstopt. Geen hongergevoel. Dan weer continu honger. 10x op twee uur naar toilet. Extra voordeel bij deze situatie: een nacht doorgeslapen, heerlijk. Probleem: achterliggende moeheid komt dan extra boven, dus ik probeer _ echt waar!!! _ vanavond vroeg in bed te geraken, met een pijnstiller, want mijn buik laat zich nondedju goed voelen: alsof dat jarenlange krabberke nooit weg was en nog steeds goed levend vlees uit mijn buik aan het plukken is... Genoeg over manonvriendelijke onderwerpen, alhoewel, waarom daar dan ook rekening mee te houden. Dit soort vrouwtoestand vind ik evenmin leuk, alleen ik maak ze door en mag klagen. Laat een man het aandurven hier iets over te zeggen, en ik knoop een zwarte sjaal om mijn (pijnlijke) buik, denk aan de gordel en haal heel assertief uit, ongeacht wat ik daarbij raak. Tja, zolang we kunnen lachen, zal het wel goed blijven.
Ietwat verwonderd in het meer clicks op mijn dagboek; heeft de naam Dehaene gewerkt?, want dat had ik niet voorzien. Getwijfeld of ik zou gaan knippen (met M. Propre?, iets wat me al heel mijn leven ergert omdat er nooit een Mevrouw Propre bijkwam; alleen vrouwen die hun kuisen wilden vergemakkelijken met een M-product; zou een dildo dan niet beter zijn _ en ik zie het product meteen al in de rekken liggen tussen de kuisproducten, met een slogan: eventjes krachten opdoen! Enjoy your work!... soit, verloren idee tussendoor), maar het niet gedaan.
Ander, cultureler en muzikaler nieuws: gisterenavond in de Spil in Roeselare Milow aan het werk gezien. Super. Heeft die gast een mooie stem of heeft die gast een supermooie stem. Zijn vocaliste, soit, het ganse team: perfect. Joyful life of the living. Ze gingen midden het publiek staan, de ganse ploeg, en ik heb genoten, ik heb genoten, ik heb genoten. Jong, heel jong en ouder en minder oud en nog minder oud, allemaal samen een voor Milow. Waar haalde hij zijn stem vandaag, en zijn vocaliste? Ach, te kunnen zingen, jezelf zo kwijt te kunnen in teksten, zang, intonatie en gevoel. Dat liedje over het Herald of free enterprise en dat tragedie van dat gegeven, aangrijpend gebracht. Maar mijn baas sneed zo in mijn loon dat geen geld meer blijft om dat soort uitgaven als voor een CD te rechtvaardigen, anders had ik de CD daarvan gekocht. Goeie muziek en goeie entertaining. Je ziet zo dat ze leven in hun muziek, erin opgaan, weten waarover ze zingen, en hun muziek laten drijven op die gevoelens. Wat kunnen wij, gewone mensen, zonder specifieke gaven of talenten? Soit, zolang we de hypocriete politieke tour niet opgaan, maakt het weinig uit; sommigen willen dat gebrek aan enig talent compenseren door... nee, niet vanavond. De dag was lang tot aan het spreekuur van de huisarts, en ik kwam gerustgesteld buiten, ging nog even langs bij mijn ouders, waar ik dan weer mijn kouwe neus kon opwarmen en trok toen weer verder tot thuis, om opnieuw mijn neus even boven de kachel te houden. Nu brandt hier enkel licht in mijn bureau en in de living, verder niks. Ik wil Gaselwest bewijzen dat ze hun 30 EUR extra die ze wilden aanrekenen, en dit ondanks het zoveel minder verbruik verleden jaar, aan geen kant verdienden om zelfs te durven voor te veronderstellen. Zou ook over dat onderwerp een en ander kunnen vertellen _ zoals dit ene iets: ze geven elk jaar dure presentjes voor hun bestuurders _ en dan weet ik dat ik daar ook een stuk in heb betaald. Niet goed, pas bien, nicht Gut, totally wrong... Te moe nu, dus g-riet-ings and CU.
Tegen alle besparingsplannen in, toch even de convector aangezet, rechts van mijn benen af, lekker luxueus dit beetje warmte in deze killige bureau. Ik ril al de ganse morgen, net of ik een kou onder het vel meedraag. Zelfs de knuffelrock-CD die nu speelt, brengt weinig extra warmte, maar blijft toch lekker rustige en aansprekende muziek. Sinds enige tijd heb ik een vriendenkring via Netlog, sociale netwerken noemen ze dat. Ben erin gerold en zit er nog in. Maar soms tref je daar ook deelnemers die je persé ende persé willen zien, ontmoeten, trakteren op een drankje. Jammer dat een simpel nee dan opeens het onderwerp van een overtuigingsstrijd wordt, besloten met "je laat je door je angsten beheersen", "je bent een schijthaas", "leven in schone schijn"... Sommige mensen die ik daar ontmoet, mag ik op basis van wat ik weet en verneem in de berichten. Een pak fijne mensen die es graag praten, een en ander vertellen (vergelijkbaar met een weblog-dagboek, of niet?!) en die _ een eerder rare term in de briefschrijving _ luisteren naar je schriftuur. Een Netlogvriend die goed tussen mijn regels in kan lezen, een andere die zo lief overkomt en mijn ijdelheid streelt in zijn aanpak, short messages, die me... soit, mss tout court: op een piëdestal plaatst, of het gevoel ervan geeft. Het gevoel dat iemand je bewondert, is een ijdele streling voor de geest die al es vergeet, voor een huid die (op sommige plaatsen) een plastisch strijkijzer kan gebruiken, voor een haartooi die je blonde jonge lokken van weleer voor altijd vrijwaren van grijzige-assekleur. Het lijkt me alsof die vapeurs ervoor zorgen dat door die kokende warmtegolven mijn haren rapper groeien en me dus vaker naar een kapper doen gaan. Die laat dan op een paar uren tijd die donkere uitgroei verdwijnen, met een product dat me inzake geur de adem beneemt, mijn ogen doet tranen en mijn hoofdhuid voor een tijd doet tintelen van overgevoeligheid. En het is meteen een goeie hap uit mijn maandbudget. Goed voor hen...(sic). Onlangs een mooie zin gelezenl: in bepaalde culturen worden rimpels als eerbetoon van ouderdom en wijsheidgeëerd, nu gebruiken we potten en flessen en plastische chirurgie en voedselsupplementen om alles te verstoppen, te doen verdwijnen. Maar ik ben wellicht zoals er nog anderen zijn _ en waarop andere mensen puur op inspelen: ons hoopvol zijn, met hoop die je realistisch denken wil gaan omzeilen in een wie-weet-misschien, een tegen beter weten in, want je weet toch maar nooit hé. De lotto heeft slechts één zekerheid en da's dat wie niet speelt zeker nooit zal of kan winnen. Kijk maar naar die bankcriminelen, alles mooi contractueel vastgelegd, terwijl onze slimme overheid onderhandelt om de bevolking nog meer leed te besparen (of was het gewoon een teken van zie je wel, we zorgen voor jullie, zijn ermee bezig...). Hoe kan je nu nog een snelheidsovertreden bestraffen als je iemand in bedrieglijke omstandigheden nog es met 4 miljoen euro gaat lopen... net alsof precies dat soort lui er tekort aan heeft!. Ik hoef dat geld niet, maar hij evenmin. Vele mensen en organisaties hebben er 1000x meer recht op recht dan die dief. En verdergaand: zij die dat onderhandelden, meespeelden in Fortis of welke naam dan ook: dat zijn geen autochtonen of allochtonen, dat zijn gewoon lui die hier geen voet op de grond verdienen en dus moeten verdwijnen met achterlating van alles wat hier is, hangt, ligt of staat. Mijn ene grootvader zei altijd dat ze Hitler hadden moeten pakken en straffen, door hem op twee vierkante meter in prikkeldraad af te sluiten, vastgeketend, met om hem heen, eten en drinken en alles waar een mens levensrecht op heeft... hem laten sterven in het zicht van de invulling van alle basisbehoeften. Anderzijds klopte nooit iemand tevergeefs aan om hulp, maar hij weigerde te geven aan mensen die hij niet kende. Als het voor iedereen moeilijk gaat, moet iedereen naar best vermogen er zien te geraken; wie het minst heeft, moet meest worden geholpen, maar vanuit dat ene algemene principe: dat iedereen moet meehelpen. Over de balk gooien, ermee smijten, zotte uitgaven doen... Finito. Een lijn. Heel wat mensen krijgen maar een kans in het leven... anderen kunnen er zich meerdere betalen, maar ergens moet toch een lijn zijn. Wat houdt het woord criminaliteit anders nog in? En psychisch onverantwoord? Wie ben ik, een gewoon niks-niemand die werkt en een huishouden runt, kinderen opvoedde en een heel leven in een huis en thuis en leefomgeving investeerde, maar ik ken het woord colloqueren. En het zou me voor bepaalde mensen in de actualiteit van dit moment niet storen. Welke overheid van hoog tot laag kan ons nu nog verplichten (?) meer belastingen te betalen, als ze niet eerst zelf een aantal prioriteiten stellen zoals zij ons nu toch aanraden, aanbevelen, aandringen te doen, een lijst van welke overbodige dan wel pure schoonheidsingrepen on hold moeten tot ze er weer het geld voor hebben gespaard in een goed beleidschap, als de goeie huisvaders (M/V) die ze horen te zijn _ Roeselare, I'm talking about/to you _ en welke rechtbank durft nog te straffen voor publiek storten, voor het rijden van 54 km waar slechts 50 km mag... Vier miljoen euro heeft in mijn ogen een paar lijnen weggenomen, een paar regels waar ik me altijd heel consequent aan hield, omdat het zo werd gesteld door mensen boven mij. Als die foefelaar daarmee uit de voeten kan, als dat kan en mag, als die man dat zomaar behoudt als het zijne... en als daar niet wordt tegenin gegaan _ dan hoop ik dat hij waar hij ook gaat, alleen nog maar de achterkant van 't leven te zien krijgt (maar met dat bedrag kan hij al een tijdje cocoon-fantastisch leven). Gerechtsonderzoeken, zoekacties naar vermisten worden stopgezet, omdat het geld ontbreekt en de inzet nodig is voor wie 't meer nodig heeft. Die Fortis-grootheidswaanzin rekende met oude Turkse munten euroleest. En we naderen het einde van de maand, en ik zie mijn rekening het rode lijntje naderen. Maar nog een week te gaan. Boodschappen (in een low-budgetwinkel): een voorraad groenten en fruit, twee doosjes pralines, wat hesp en kaas en fonds; meer dan 50 EUR. En ik begin zometeen aan een grote pot groenten- en fruitsalade. Een knabbelmaaltijd, en voor mij als diabetica een ware lekkernij. Verse soep (pakje soepgroenten; geen verse groenten) is hier op drie dagen uit. Vlees komt weinig in huis. Echtgenoot probeert te vermageren en teveel soorten mogen niet meer, en ach, vlees is niet echt mijn stek, al kan een goeie steak me wel bekoren, zo nu en dan. Eigenlijk mag ons gezin niet klagen, en ik zal de eerste zijn om dat toe te geven, maar er waren andere tijden in mijn leven. Een bloemkool voor twee weken ver, rauw. Een rode kool, rauw, ook voor goed voor twee weken. Zes maand zwanger en 2 kg per week vermagerend. De laatste maanden heb ik in het ziekenhuis doorgebracht. Gas, elektriciteit en water afgesloten. Omstandigheden en geen geld. En toen ook al de confrontatie met een magistraat die als een toveraar geld van geplaatste jongeren liet verdwijnen, maar met foto in de krant kwam met een vette steuncheque voor het instituut. Heb hem toen opgebeld en verteld dat ik van zijn zaakjes wist. Een adem die stopte, dan een klaagzang dat ik het aandurfde hem lastig te vallen, terwijl hij hartproblemen had en toen smeet hij de hoorn neer. Eerlijk: ik heb mezelf een week opgesloten en durfde niet meer buiten te komen. Je maakt mee, en je kan er nergens mee terecht; ik was een bijzit, een zwangere bijzit. Ach, je leert ermee te leven, of niet?! Want er blijft de vraag als mensen dingen doen die niet mogen, en er is niemand die hen daarop aanspreekt of er tegenin gaat, wat vertel je dan bottom line: OK, ga maar door.
Na alles wat in dit land gebeurde, wat eigenlijk een beetje overal ter wereld gebeurt, is een verkeerd lopen. Omdat er jarenlang weinig tegen het gangbare leven werd ingegaan. Dehaene ging PR-ke spelen voor L&H en toen iedereen had gekocht _ immers, als die gast voor dat bedrijf ging staan, lachend en vierend en genietend en drinkend, en 't was dan nog een CVP-er, dat moet je toch wel geloven hé, getrouwd met zijn brave vrouwke die hem vooral dik steunde _ verloren mensen hun hebben en houden. Ik heb me altijd afgevraagd wat er allemaal in zijn zak is gegleden..., en of hij zich niet schuldig voelde zovele mensen valse signalen te hebben gegeven. Hij was niet op de hoogte van wat gebeurde?, awel, dan had hij er zijn pootjes moeten vanaf houden, maar de balans zal aan zijn kant voldoende hebben doorgewogen om het te doen. Of toen hij een speciale bonus wou geven aan Wilfried Martens voor zijn jarenlange inzet. Ik herinner me Frans Verleyen die voorspelde hoe de toekomst eruit zou gaan zien als werd voortgedaan en gegaan op de manier waarop het spel toen werd gespeeld (geleid?). En Frans, we zijn er geraakt. Ralph Nader, met zijn 1971 zijn Public Citizen, een groep die zorgde voor consumenten- en burgerrechten (http://nl.wikipedia.org/wiki/ralph_Nader _ en Günter Wallraff _ Ik, Ali _, die na zijn persoonlijke ervaringen in mensonterende situaties nog werd beschuldigd (niet veroordeeld) voor schending privacy en handelsgeheimen. Power to the people werd verkracht naar power to the power, van zij die zich beter wanen dan de rest en dus ook denken dat zij met hun geld/held-high(and-private)-society de wereld beter met a few kunnen rulen. Waarom ga ik nu in het Engels over, sorry, gedachtenassociaties. Net zoals toen mijn man de CVP in Roeselare vervoegde en vol enthousiasme naar zijn eerste vergadering trok, maar bescheten terugkwam na de eerste les: drie mensen zeggen, regelen en beslissen, en de rest mag ja knikken. Vele lessen volgden, maar ze hadden weinig menswaardigheid om het lijf. Maar Christelijk, en Democratisch en Volks zijn ze gebleven hé, mijnheer Dehaene, je hebt het onderscheid altijd weten te maken: je hebt slim volks en dom volks, en als slim volk mocht jij dan heel theatraal knorren: geen commentaar! Aan onze burgemeester in Roeselare: nee, ik weet heel veel niet, en ik ken niet alle feiten. Maar, wat doet dat ertoe? Feit is dat Roeselare in geldnood zit, feit is dat Roeselare een niet echt nodige spiraalbrug plaatste, waarop de reacties niet van de poes waren (kost= raming x 2,3; veiligheid=ervaren fietsers vertellen een keer, maar nooit meer... en hebben hun reacties al gemaild en doorverteld; een dame was zinnens meteen door te fietsen naar 't stadhuis om te gaan reclameren om jullie wel wisten wat die brug was, maar die diensten zijn ach, niet altijd open hé). En nu gaan ze het station aanpakken, verfraaien en Krottegem aanpakken, het verkeer er veiliger maken (op de andere plaats gevaarlijk geworden in het veiliger maken) en de mobiliteit bevorderen (woorden van Henk Kindt toen ik hem een beetje verweet dat Lichtervelde beter wat verbetering kon krijgen gezien hun belangrijker plaats in het treinverkeer, en dat ik die stationssituatie eigenlijk niet helemaal juist zag). Dat, mijn beste stadsbestuur, is iets wat jullie in Brugge es moeten gaan bespreken: daar werden gebouwen gerespecteerd en het verkeer aangepakt, lussen gemaakt, auto's en ander verkeer geweerd... Overigens: jullie moeten zorgen dat de stad leefbaar blijft voor mensen die het almaar moeilijker krijgen, waar de werkloosheidscijfers fenomenaal stijgen, waar een groot deel grijze bevolking leeft die onze pensioengelden nu aan het opleven zijn, waar meer en meer vreemde mensen hopen een thuis te vinden naast ons, waar heel wat jonge mensen voor onoverkomelijke problemen staan als ze alleen willen gaan wonen, of een huis kopen. Schepen Griet Coppé, zo vernam ik, onderzoekt de markt van leegstaande appartementen; wat is beschikbaar? wat is nodig. Goed zo, een nodig onderzoek ook, gezien de nu al monstrueuze, afschuwelijke en betekenisloze _ maar wel archi dure _ gebouwen _ die er al bijkwamen. Het verhaal werd, denk ik, al verteld: een gevelrij, waarbij de kleine particulier aan de ene hoek niet hoog mag bouwen maar de bank aan de andere hoek opeens wel hoger mag... Wel verschil zit er hier, behalve een (verdoken) financieel? Ik geef het op. Voor vandaag! Een voorstel: ga es boodschappen doen met 1 EUR _ ik had indertijd 27,5 frankskes als totaal kapitaal _ op zak en zorg dat je voor een paar dagen verder kan daarmee... je zal leren rekenen, tellen en vooral minder eten. Misschien moeten alle politiekers, voor ze effectief hun mandaat mogen starten, eerst es een jaar in proef in Ethiopië in een vluchtelingenkamp gaan leven. En dan vanuit die ervaringen hier terugkeren en kijken wat echt dient te worden aangepakt. Voor ex-minister Dehaene hebben we nog altijd een Fat Camp... Ik gun het hem.
Eigenlijk wou ik me niet verder afreageren hier, maar we kennen onszelf. Ik weet geeneens wat ik hiermee _ met deze blog bedoel ik _ wil bereiken, want ik ben te dom om met voldoende oplossingen voor alles te komen, of zoals politiekers me vertellen: alles in de juiste context te zien. Ik maakte ooit in Commissie voor Ruimtelijke Ordening in Roeselare mee, hoe iemand een opmerking maakte en de CVP-voorzitter Jozef reageerde met Francis, weet je nog, die dag, die plaats? En Francis keek alsof hij een klop op zijn kop kreeg, zweeg (iedereen trouwens, ik ook, want ik begreep niet wat dit opeens was) en ging zitten. En ik keek rond, tot ik uiteindelijk snapte waar dit over ging: een afrekening: jij kreeg toen, ik krijg nu. Tot zover mijn vertrouwen in eerlijke politiek en correcte werking. En dat vertrouwen kreeg sinds dat moment nog diverse deuken. Alleen: ik kijk neer op mensen die niet durven in te grijpen waar moet worden ingegrepen, dringend, hoognodig. En ik kijk neer op mensen die dat soort toestanden meemaken, maar zich daar blijkbaar geen bedenkingen bij maken, niet gaan rechtstaan en zeggen: wat duivelsspel is dit hier, wat een hoeregeleuter, wat een laakbaar gedoe... Hou jullie plas in tot is gedaan wat moet worden gedaan, mss lukt het dan wel vlugger... Knuffelrock is aan Cat Stevens met Father and Son toe... Wat rest ons onze kinderen te leren?
Mieke Degryse is een 27-jarige meid, moeder van Balder en Tristan, partner van Didier. Mieke is ondanks haar jonge leeftijd evenwel een K-patiënte, met een tikkende wekker. Ga es bij haar langs op http://argos-mieke.blogspot.com, en stuur haar een vlinder met de boodschap: hold on, en blijf de lachende Mieke zoals je bent (achter de schermen mss ook wel es anders, wat goed is en mag, zolang de pijn maar onder controle blijft). Maar blijf, zolang je kan. Fortis-hot-news-kadee: zij vraagt zo weinig en jij gaat volgens mij onverdiend wandelen met wat haar moeilijke leven iets makkelijker zou kunnen maken. En via de site van Mieke lees je dan over de achtjarige Seppe... Seppe, ik kijk naar je handafdrukken en geloof me maar als ik zeg dat die in mijn hart staan. Mama van Seppe, wat kunnen we je meer zeggen dan zorg voor je zoon, en blijf zielsveel van hem houden. Mieke denkt aan haar kinderen, Seppe's mama denkt aan haar zoon. Dit leven voelt soms oneerlijk aan... En omdat ik geen ziektes kan genezen, blijf in ingaan tegen zij die nemen wat ze onverdiend meenemen, die doen wat niet hoort te worden gedaan, die ongestraft hun powergang hebben en gaan. Shame on you. En wie zou je dan vragen je bij dit soort vragen te helpen: God voor Mieke en Seppe en een satan voor de rest...???? Nee, wij mensen maken dit leven hier en sommigen doen het totaal verkeerd. Wie staat op, een witte mars voor kinderen en nu een beige voor alle onrecht dat ongestraft zijn gang kan gaan? Ik moet hier ophouden...
Family, 2004 _ 50 jaar huwelijk Rosa & Raf, stadhuis Roeselare.. Staand v.l.n.r.: Koen, Jan, Rik, Franck; zittend v.l.n.r. Leen, ma en pa, en ikzelf. Koen en Jan verschillen in leeftijd een jaar en 5 dagen... Tussen Rik en Jan bleef het 6 jaar stil. De vier eersten waren er in 4 jaar tijd.
Op de kleine foto staan de schoonzussen en schoonbroer en een heel deel van de kleinkinderen en hun partners. Met toen ook al drie achterkleinkinderen. En we zijn ondertussen al vier jaar verder... En ik blijf trots op de bende!
Dag...boekje, Of de naam dag voor vandaag wel correct is, ik weet het niet, want ik draag nog pyjama en peignoir die ik gisterenavond aantrok, pyjama waarin ik de voorbije nacht sliep en kamerjas die ik vanmorgen weer aantrok. De tussentijd... continue werk aan website van C&bm, met ingave van alle technische artikelen van 2007, bewerking van de foto's, proberen een structuur op te stellen en die bij verdere uitbouw steeds consequent aan te passen, fouten uit teksten te halen, teksten consequent behandelen en verzorgen... zelfs dt-fouten verwijderen en namen die op diverse manieren worden geschreven. Ik heb me een paar keren afgevraagd waar ik eigenlijk mee bezig was? Commercieel een onderbouw geven om het magazine makkelijker aan publi-werving te laten doen, ja dat zeker, want ik was 8 jaren lang dag en nacht met dat ding bezig en blijf me ervoor inzetten. Verloning: nihil, zelfs mijn elektriciteitskosten worden niet vergoed. En al bij al: daar gaat het ook niet om, als ik het doe, is dat mijn beslissing, mijn verantwoordelijkheid. Overigens laat mijn statuut geen bijwerk toe, voor zover ik begrijp dat dat betalend bijwerk is. Alleen lijkt het dan pijnlijk-onredelijk als je nieuwe baas je afschiet omdat je een dag verlof opneemt (een van de kleinkinderen serieus ziek is, dochter met belangrijke werdopdracht die dag en huilend aan de telefoon omdat haar man in het buitenland zit, en zij al gans de week niet slaapt door de ziekte van haar oudstgeborene). Het wurgt me letterlijk dat hij me twee uren later in vraag te stelt over mijn thuisblijven. Daarbij een argument van ziekteverzuim aanhaalt... Of bedoelt hij soms dat ik verzuim voldoende ziek te zijn? Pas op, P, het leven bestaat niet alleen uit cijfers en slogans in jouw mondvol. Zelfs toen ik later die week op katoor kwam, en ikzelf het gesprek daarop bracht, bleef hij spelen met het argument dat hij dat niet kon tolereren ten opzichte van collega's die hadden geklaagd. Ik heb me voorgenomen elk van hen daarover een vraag te stellen, en hem er dan mee te confronteren. Dit is niet leuk werken meer. Ik weet alleen dat ik sinds die dag continue heb gewerkt om iets op poten te zetten, en dat zowel in office (bibliotheek opgeruimd; waarbij je wel moet weten dat iedereen daarmee werkt, behalve ikzelf; soms verdwijnen ook boeken, soms keren boeken terug, waarvan niemand verwittigde dat ze waren uitgeleend; hoektoren opgeruimd; magazinebakjes voor collega zelf naar beneden in haar kantoor verhuisd) maar vooral in off-office tijd heb gedaan. De mensen die de site moeten bijhouden en bijsturen, kunnen me blijkbaar niet volgen, want ik krijg geen antwoord meer en kan dus ook niet meer verder.
Ik kom uit een andere tijd, een andere wereld. Een wereld waarin werd gewerkt en mensen zich bezighielden met hun werk zonder dat een baas met een stokje stond te sturen, te wijzen en/of te bestraffen. Ben je gewoon een goeie baas, of kan je een goeie baas worden?
Zut, espeel, je had jezelf beloofd dit niet meer aan je hart te laten raken, niet goed voor je gezondheid. En ik heb vandaag gedaan wat ik mezelf had beloofd: alle technische artikelen voor het 2007 online plaatsen. Meer: ik heb er een nieuwe bladzijde bijgevoegd, iets wat ik een jouranlist al lang had voorgesteld en gevraagd, iets waar hij het mee eens was als noodzaak: een technisch abecedarium. Betekent dat ik morgen nog even mag verdergaan daarmee, via de criteria van de technische testen 2007, waar ik hopelijk nog een aantal zaken kan op terugvinden.
Rood, geel, oranjebruin, groenten van licht naar donker, de herst bereidt ons kleurgewijze voor op een te volgen winter. Eerlijk? Ik zie er tegenop. Kou is een schrikfactor bij mij, via mijn diabetes ga ik soms buiten de normale lijn en dan daalt ook mijn lichaamstemperatuur tot klappertannden toe. Het enige wat helpt, zijn ofwel een warm/heet bad ofwel kersenpitten op mijn buik en hopen dat de tijd voorbijschiet en de warmte inwerkt.
Ben ik een zaag aan het worden? Een zeur? Een 50+ met gevoelensschommelingen zonder weerga (tenminste voor mij toch), met vaginale veranderingen die me het zitten soms moeilijk maken, met nul-sexuele wensen, met twijfelogen in de spiegel, kijkend naar de persoon waarin ik aan het veranderen ben. Not fair, so not fair. Diabetes en hartsituatie laten geen medicatie toe, en vaginale droogheid met de scheurtjes kunnen enkel worden behandeld met iets dat dan weer mijn bloeddruk op een roller-coaster plaatst. De kinderen zijn bezig en leven hun leven; ik hoor hen als 't nodig is en so what, was ik dan anders zovele jaren terug? Ze hebben gelijk, maar ik mis hen toch vaak. En terwijl ik dit hier schrijf, besef ik het probleem: omdat er buiten hen, veelal niemand anders is om mee te praten, iets te zeggen of te vragen. Mijn echtgenoot komt thuis voor eten, kleding en slaap en vertrekt van hieruit naar alles wat hem bezighoudt en boeit. Komt dit nog ooit goed?
Gisterenavond zag ik een stukje film van een koppel dat zich als samen ontdekte. En ik weet dat zoiets kan en mag en OK is, maar bij gebrek aan beter als een gemis aanvoelt. Weten dat iets bestaat en kan, en het dan niet meer hebben, is een gemis. Ik heb het meegemaakt en mis het. Mis het jonge, onbevlekte gevoelen. Er kwam roest op en ondanks alle publiciteit rond bepaalde producten: roest is een hardnekkige vlek. Een herfstgevoel.
Tijd om te sluiten en bedwaarts te trekken. Pijn onderaan is verminderd, maar voel me uitgeput, na het werk aan de site en het urenlang aandachtig bezigzijn om en Nederlandstalige en Franstalige teksten juist te plaatsen, foto's internetwise te behandelen en de inhoud structureel bij te houden. Baas, durf het niet aan nog een opmerking over mijn werkaanwezigheid of -uren te maken, asjeblief!
Tegen alle besparingsplannen in, toch even de convector aangezet, rechts van mijn benen af, lekker luxueus dit beetje warmte in deze killige bureau. Ik ril al de ganse morgen, net of ik een kou onder het vel meedraag. Zelfs de knuffelrock-CD die nu speelt, brengt weinig extra warmte, maar blijft toch lekker rustige en aansprekende muziek. 
Family, 2004 _ 50 jaar huwelijk Rosa & Raf, stadhuis Roeselare.. 
