The Dave Clark Five (soms afgekort tot The DC5) was een Engelse popgroep, opgericht in Noord-Londen. The Dave Clark Five was na The Beatles de tweede groep van de British Invasion die mocht optreden in The Ed Sullivan Show.
De groep bracht tussen 1964 en 1967 een reeks succesvolle singles uit, waaronder Glad All Over (1964), Bits and Pieces (1964), Can’t You See That She's Mine (1964), Because (1964), Anyway You Want It (1964), I Like It Like That (1965), Catch Us If You Can (1965), Over and Over (1965) en You Got What It Takes (1967). De band was zowel in Groot-Brittannië als de Verenigde Staten populair.
De groep werd ontbonden in 1970.
SamenstellingTussen 1962 en 1970 was de bezetting van de groep:
In 1970 vertrokken Davidson, Huxley en Payton. Clark en Smith gingen nog een klein jaar door als Dave Clark and Friends met:
Dave Clark and Friends trad nooit live op, maar maakte in de jaren 1971-1973 een paar platen. De ‘groep’ verscheen twee keer in het Engelse tv-programma Top of the Pops.
Mike Smith overleed op 28 februari 2008 aan complicaties die optraden na een ongeluk waardoor hij vrijwel volledig verlamd raakte. Denis Payton overleed op 17 december 2006 aan kanker, Rick Huxley op 11 februari 2013 aan emfyseem.
Carrière
De groep begon in 1957 in de Noord-Londense wijk Tottenham als The Dave Clark Quintet. In 1958 ging de groep een samenwerkingsverband aan met de zanger en saxofonist Stan Saxon. Ze noemden zich nu ‘Dave Clark Five with Stan Saxon’. Toen Saxon in 1962 vertrok, bleef The Dave Clark Five over. Rick Huxley was in 1958 tot de groep toegetreden, Mike Smith in 1960, Lenny Davidson in 1961 en Denis Payton verving bij het vertrek van Saxon de tweede saxofonist Jim Spencer, die tegelijk vertrok.
De groep speelde eerst jazz en dansmuziek, maar stapte in 1962 over op popmuziek. Popjournalisten schreven over de ‘Tottenham Sound’ als tegenhanger van de Merseybeat uit Liverpool. Vanaf het begin was de groep een privé-onderneming van Dave Clark. De andere leden van de groep waren bij hem in loondienst. Tot in 1964 hadden alle leden van de groep overigens nog een baan naast hun activiteiten voor The Dave Clark Five. Pas in dat jaar werden ze fulltime muzikant.
Dave Clark was ook degene die de opdrachten gaf om platen op te nemen. De opnamen verkocht hij aan de platenmaatschappijen (in Groot-Brittannië Columbia (EMI), in de VS Epic Records), maar de rechten van de opnamen bleven bij hem.
Anders dan de meeste andere popgroepen uit die tijd, schreven The Dave Clark Five het leeuwendeel van hun nummers zelf. De meeste nummers staan op naam van Dave Clark en Mike Smith.
De groep kon best meekomen in langzame nummers, zoals Because en Come Home, maar karakteristiek voor The Dave Clark Five was een aansprekende melodie, die in snel tempo voortraasde, waarbij de wat rauwe stem van Mike Smith moest opboksen tegen Dave Clarks drums en Denis Paytons saxofoon. Hun bekendste nummers, zoals Do You Love Me, Glad All Over en Anyway You Want It, zijn in deze stijl. Bij de opnamen valt ook het overvloedige gebruik van echo-effecten op.
In de jaren 1963-1970 haalden 19 singles van The Dave Clark Five de Engelse en 17 singles de Amerikaanse (Billboard) Top-40. Glad All Over haalde in Engeland de eerste plaats (en verdrong daarmee I Want to Hold Your Hand van The Beatles), Over and Over in de VS.
De populariteit van The Dave Clark Five in de Verenigde Staten was het resultaat van een reeks tournees. Tussen 1964 en 1967 waren ze vaker in de VS dan in Engeland. May en Phillips relativeren het succes van de groep (in British Beat; zie ‘Literatuur’):
- ‘They arrived at exactly the right time, for America had just gone mad over the Beatles, and a group of radioactive singing Postmen would have probably been a smash.’
- ‘Ze arriveerden op precies het juiste tijdstip, want Amerika was net uit zijn dak gegaan over The Beatles, en ook een groep van radioactieve zingende Postbodes zou waarschijnlijk een klapper zijn geweest.’
In 1964 maakte de groep een film, Catch Us If You Can. Het was de eerste film van John Boorman. De leden van de groep spelen een groep stuntmannen. Hun leider Steve (Dave Clark) heeft er ineens genoeg van tijdens de opnamen voor een tv-spot en gaat ervandoor met Dinah (Barbara Ferris), een actrice die gespecialiseerd is in commercials voor de vleesindustrie. De andere leden van de groep en de politie gaan achter hen aan. Op het eind van de film bereiken Steve en Dinah een onbewoond eiland – alleen maar om te merken dat het al in bezit genomen is door de producent van de tv-spot. In de VS werd de film uitgebracht onder de naam Having a Wild Weekend.
De groep trad in de film niet als popgroep op, maar verzorgde wel de achtergrondmuziek. De titelmelodie Catch Us If You Can haalde de vijfde plaats in Engeland en de vierde in de VS.
De groep stopte in 1970, op een moment dat de belangstelling voor hun muziek nog niet voorbij was, maar wel afnam.
Na de opheffing van de groep begon Clark een mediabedrijf. Hij verwierf de rechten van de opnamen van het tv-programma Ready Steady Go!
Mike Smith bleef in de muziekbusiness. Hij schreef jingles voor reclamespotjes en hielp artiesten bij platenopnamen. In 2002 begon hij een eigen band, Mike Smith’s Rock Engine. Die band was een kort leven beschoren, want in 2003 maakte hij een val, die hem voor de rest van zijn leven vrijwel geheel verlamd maakte.
Lenny Davidson werd gitaarleraar en leidde een bedrijf dat kerkorgels repareerde.
Huxley ging werken voor een bedrijf dat handelde in muziekinstrumenten en gaf later leiding aan een bedrijf in elektrische apparatuur.
Payton werd makelaar, maar bleef parttime muziek maken.
Op 10 maart 2008 werd de groep opgenomen in de Rock and Roll Hall of Fame in Cleveland. Mike Smith en Denis Payton waren toen al overleden.
In tegenstelling tot de muziek van andere groepen van het eerste plan (zoals The Searchers, Manfred Mann en The Animals) was de muziek van The Dave Clark Five na 1970 moeilijk te krijgen. Medio jaren zeventig verschenen verzamel-lp’s in Groot-Brittannië en de Verenigde Staten. In 1993 verscheen een verzamel-cd in Groot-Brittannië en een dubbel-cd in de VS. Ze waren allebei snel uitverkocht en daarna werden op de tweedehandsmarkt hoge prijzen voor deze cd’s betaald. Het duurde tot 2008 voordat er weer muziek van de groep beschikbaar kwam.
Trivia
In 1964 verscheen Call up the Groups van The Barron Knights, een medley van parodieën op liedjes die toen populair waren. Onder die liedjes was ook Bits and Pieces van The Dave Clark Five. Om het echt te laten lijken had drummer Dave Ballinger voor de opname het originele drumstel van Dave Clark geleend.
Ik ben Rudy, en gebruik soms ook wel de schuilnaam Rud.
