George Roger Waters (Great Bookham bij Leatherhead (Surrey), 6 september 1943) is een Britse rockmusicus (basgitarist) en songwriter. Waters werd bekend als lid van Pink Floyd, maar sinds midden jaren '80 speelt hij solo.
Waters werd in 1943 geboren, vijf maanden voordat zijn vader als tweede luitenant sneuvelde bij de geallieerde Landing bij Anzio in Italië. Eric Fletcher Waters was oorspronkelijk leraar, en was communist en pacifist. Het verlies van zijn vader had een grote invloed op zijn Waters' leven en veel van zijn teksten zijn anti-militaristisch getint. Het album The final cut is opgedragen aan zijn vader. Het gemis van zijn vader komt tot uitdrukking in Another brick in the wall:
Pink Floyd
Waters was in 1964 samen met Syd Barrett oprichter van wat door velen wordt beschouwd als een van de meest succesvolle psychedelische rockbands ooit: Pink Floyd. Onder aanvoering van Barrett maakte Pink Floyd, na twee singles uitgebracht te hebben (Arnold Layne: een nummer over een travestiet en See Emily Play) in 1967 een succesvol debuutalbum, The Piper at the Gates of Dawn. Barretts drugsconsumptie leidde er echter toe dat de gitarist/songschrijver niet meer in groepsverband te handhaven was. Zijn plaats werd ingenomen door David Gilmour. Barrett sleet zijn dagen al cactussen kwekend, schilderend en televisie kijkend, en overleed op 7 juli 2006. Het nummer Shine on You Crazy Diamond, van het album Wish You Were Here (1975) is aan hem opgedragen.
Met A Saucerful of Secrets (1968) werd duidelijk dat Waters de drijvende kracht achter Pink Floyd was geworden - hij domineerde het creatieve proces. De periode van 1968 tot 1973 is er een waarin de band met veel energie en creativiteit een aantal albums uitbrengt. Behalve Waters hebben echter ook Rick Wright en Gilmour een duidelijke inbreng in de ontwikkeling van de groep. In 1969 wordt het dubbelalbum Ummagumma uitgebracht, met een kant die live-opnamen bevat, de andere kant bijdragen van de vier bandleden afzonderlijk. De plaat werd vooral in underground-kringen geroemd. Het live-gedeelte werd later in Pompeii op film geregistreerd, het decor van de door lava verwoeste stad paste wonderwel bij de muziek van het viertal.
Kort daarna werd Atom Heart Mother (1970) uitgebracht waarbij Pink Floyd samenwerkte met het Philharmonic London Orchestra. Daarna volgde Meddle (1971), waarbij vooral het lange Echoes opviel door de glasachtige zang van Gilmour en Wright. Gilmour experimenteerde onder andere door het imiteren van albatrossen op zijn gitaar; Waters nam steeds meer het schrijven van de teksten voor zijn rekening. Pink Floyd heeft in die dagen al de status van absolute supergroep, die met een voor die tijd opzienbarende lichtshow de hele wereld rondreisde.
Na het ondergewaarde album Obscured by Clouds, geschreven voor de film La Vallée, verscheen in 1973 Dark Side of the Moon. De invloed van Waters is duidelijk waarneembaar: zowel het concept als alle teksten waren van zijn hand. De band was muzikaal ook een andere richting ingeslagen. Van lange, ingewikkelde, etherische stukken tot pakkende, korte songs met een sombere, onheilspellende ondertoon. De songteksten zijn magisch-realistisch. Die combinatie maakte het album onmiddellijk tot een sensatie: het is nog altijd het best verkochte Pink Floyd-album, en tevens een van de best verkochte rockalbums aller tijden. In de VS staat Dark Side of the Moon bijna onafgebroken veertien jaar in de albumcharts. De klassieker Money werd een van de grootste hits.
Na het succes van Dark Side of the Moon volgde een rustpauze die twee jaar duurde, waarna Wish You Were Here werd uitgebracht. De plaat was in de voorverkoop al goud. De muzikale koers leek verlegd te zijn naar langere stukken met een symfonische karakter. Waters zingt Shine on You Crazy Diamond. Dat ging hem echter niet gemakkelijk af, kritisch als hij is komt hij iedere dag naar de studio om een regel in te zingen.
Vervolgens bracht de band in 1977 Animals uit, mogelijk geïnspireerd door George Orwells Animal Farm. De sfeer is rauw en donker. Het cultuurpessimisme viert hoogtij, en het geeft met een gezonde artistieke knipoog een scherpe kritiek op de kapitalistische samenleving. Het meeste materiaal stamt uit de periode net na Wish you were here. De meningen over dit album verschillen, maar Bob Dylan liet zich ooit ontvallen dat hij Dogs een geweldig nummer vond. Hoewel de plaat goed verkocht, kon het zich - commercieel gezien - niet meten met zijn voorgangers.
Intussen waren Wright en Gilmour bezig met soloprojecten, en was Waters degene die het best zijn ei in het Pink Floyd-concept kwijt kon. Dat bleek in 1979 bij het verschijnen van The Wall. Waters was bijna geheel verantwoordelijk voor dit werk, met uitzondering van Gilmours Comfortably Numb. De laatste zou later fijntjes zeggen dat Waters weliswaar het meeste schreef, maar dat het mooiste nummer van hem was. Waters liet de band kiezen uit The Wall en de demo die later The Pros and Cons of Hithhicking zou worden. De overige bandleden vonden Pros and Cons te persoonlijk en kozen voor The Wall. Zowel het album als de single Another Brick in the Wall sloegen enorm aan, ook in Zuid-Afrika, waar het toenmalige apartheidsregime de muziek als "subversief" verbood. Op The Wall zijn korte, relatief simpele songs te vinden met een grote zeggingskracht. De rode draad is eenzaamheid, als gevolg van 'the wall', waaraan velen hun steentje bijdragen.
Nagenoeg onaangekondigd kwam in 1983 het laatste Pink Floyd-album onder Waters uit, met de profetische titel The Final Cut. Een benaming die ook voor andere interpretaties vatbaar is. Waters voerde de totale regie, met uitzondering van Not Now John, waarin ook Gilmour een aandeel had. Het is het minst succesvolle album van Pink Floyd. Duidelijk is hoorbaar dat de groep geen eenheid meer was, en de zwaarmoedige autobiografische bespiegelingen van Waters waren menigeen te veel. Rick Wright deed niet meer mee, hij was een paar jaar daarvoor ontslagen.
Solo
In 1984 bracht Waters zijn eerste soloplaat uit, The Pros and Cons of hitchhiking, een plaat die destijds gelijktijdig met The Wall door hem was geschreven. De plaat ging onder andere over communicatieproblemen, een geliefkoosd onderwerp. Tekenend voor de plaat zijn de vele geluidseffecten en de lange, stevige gitaarsoli van Eric Clapton.
Waters ondervond dat hij bij lange na niet zo bekend was als zijn voormalige band. Hij trad op in halfvolle zalen en het album zelf werd een matig succes. Hoewel het conceptueel goed in elkaar stak, miste het de verzachtende inbreng van Gilmour, vooral vocaal. De laatste weigerde destijds om, na The Final Cut, weer als sessiemuzikant mee te werken bij de uitvoering van The Pros and Cons. Het betekende het definitieve einde van de samenwerking tussen Waters en de rest van de band, en het begin van een langdurige controverse.
In 1986 werd Waters gevraagd om een paar nummers te schrijven voor When the Wind blows, een naargeestige tekenfilm over een braaf Engels stel in de setting van een nucleaire ramp. Ook van Genesis zijn nummers op deze cd terug te vinden, terwijl de titelsong afkomstig is van David Bowie.
Er brak een periode aan van rechtszaken en allerhande juristerij, met als inzet het recht de naam Pink Floyd te gebruiken. Waters claimde het artistieke brein van de groep te zijn, maar Nick Mason en met name David Gilmour voerden aan dat zij ook gezichtsbepalend waren. De rechter stelde Waters in het ongelijk, maar kende hem wel een aandeel in de toekomstige royalty's toe. Dit voorrecht was al eerder Syd Barrett toegevallen, zij het dan zonder rechtszaak.
De groep profiteerde intussen van de sterke merknaam en Waters moest toezien hoe zijn oud-collega's volle stadions trokken. Pink Floyd, met frontman David Gilmour, baarde opzien met gigantische, wereldwijde shows ter promotie van A momentary lapse of reason. Hoogtepunt was een show in Venetië die ook in Nederland live werd uitgezonden.
Ongeveer gelijktijdig verscheen Radio KAOS in 1987. Een plaat die weinig indruk achterliet. Het was alsof de inspiratie hem in de steek had gelaten: de hoogstandjes uit de Pink Floyd-periode leken voorbij. Themas zijn onder andere de overvloed aan informatie die we over ons heen krijgen en profetische angsten voor wederom een kernoorlog. Maar zelfs Waters eindigde optimistisch met het slotnummer The Tide is turning. De tijdens de tournee gebruikte affichering "Which one's Pink? " maakte weinig indruk op het matig opgekomen publiek.
In 1989 viel de Berlijnse Muur en Waters organiseerde in 1990 een "live mega-show met The Wall als thema in Berlijn, met een all-star cast. Kosten (door Waters uit eigen middelen betaald) noch moeite werden gespaard, maar dat verhinderde niet de technisch problemen. Miljoenen kijkers waren getuige van een rommelige opvoering en de geluidsweergave was soms erbarmelijk. Waters ging zelfs biddend naar de grond, alsof hij zo nog erger wilde voorkomen. Later kwam Waters overigens wel uit de kosten dankzij de opbrengsten van de verfilming, getiteld: The Wall: Live in Berlin.
In 1992 revancheerde hij zich met het sterke Amused to Death, zijn magnum opus. Zingen kon hij nauwelijks meer, maar zijn praatzingen herbergt vele nuances en accentueert de veelal ingetogen songs. Waters leek weinig moeite te hebben met het vinden van waardige vervangers voor Gilmour. Na Eric Clapton was het Jeff Beck die de sologitaar bespeelde, op de voor hem kenmerkende wijze. Verder maakte Waters veelvoudig gebruik van de vocale kwaliteiten van Katie Kissoon en P.P. Arnold.
Opvallend zijn vooral de teksten. Waters vestigde hier voorgoed zijn reputatie als woordkunstenaar. Soms diep droevig en wanhopig, dan weer fijn sardonisch, maar altijd gevat. Themas zijn de waanzin van de oorlog en de vooruitgang van de mens. Hij laakte ook het zich verschuilen van de mens achter God en religie, terwijl iedereen open stond voor de nieuwe religie: consumentisme. De plaat werd zeer goed ontvangen door zowel critici als publiek. In hifi-kringen zou de geluidskwaliteit lange tijd een standaard blijven.
Na een lange stilte besloot Waters weer op te treden. Een opmerkelijke stap, omdat hij tijdens zijn Pink Floyd-periode een stevige weerzin voor tournees opgebouwd had. Een thema dat ook in The Wall naar voren komt. Hij was minzaam geworden en leek in weinig meer op de cynische Pink Floyd-voorman, maar zijn autoriteit was hij niet kwijt geraakt. Hij genoot duidelijk van het contact met het publiek.
The In the Flesh Tour
Aan het eind van de twintigste eeuw trof Waters vanaf Barbados voorbereidingen voor een wereldtournee in het gezelschap van onder meer Andy Fairweather-Low, Snowy White en Katie Kissoon. De tour, genaamd In the Flesh, startte op 2 juni 1999 in Tampa (Florida) en voerde in 2002 ook naar België en Nederland.
Met uitzondering van de bisnummers Each Small Candle (2000-2001) en Flickering Flame (2002) was er geen nieuw materiaal, maar dat leek het publiek weinig te deren. Waters kende nu ook de weelde van uitverkochte zalen en stadions. De songs, een mengeling van Pink Floyd-werk en eigen repertoire werden met groot enthousiasme en vakmanschap uitgevoerd. Ze hebben nog niets aan zeggingskracht verloren. Dat geldt tevens voor de live-CD In the Flesh, getuige de goede verkoopcijfers.
In 2001 werd ook The Flickering Flame uitgebracht; een compilatie met onder andere een cover van Bob Dylan, maar met slechts twee nieuwe songs.
Live 8 - Tour 2006
Ondanks alle ruzies uit het verleden wist Bob Geldof 2 juli 2005 de bandleden weer bij elkaar te brengen, waarbij David Gilmour nog de meeste moeite had om over zijn weerstanden te stappen. Waters en Gilmour moesten echter beiden erkennen dat hun onderlinge meningsverschillen niets zijn vergeleken met de problemen die de Derde Wereld kent. Het optreden werd een groot succes. Voor een doodstil publiek voerde Pink Floyd nog eenmaal een kunstje uit, wat hogelijk werd gewaardeerd. De platenverkoop van Echoes, the best of Pink Floyd, een verzamelaar uit 2001, steeg explosief.
Waters gaf daarna te kennen in te zijn voor een tournee met zijn oude bandleden, maar ondanks de fabelachtige bedragen die de ronde deden, hield Gilmour de boot vooralsnog af. Hij had het ook te druk met solowerk.
In 2006 toerde Waters met een 360° quadrafonisch geluidssysteem door de VS en Europa, waarbij de band in de 2e helft het complete album Dark side of the moon speelde. Het bracht deze bijzondere plaat weer terug aan de top van de Amerikaanse charts. Waters trok moeiteloos enorme aantallen toeschouwers, maar in de VS was niet iedereen gecharmeerd van zijn aanvallen op president Bush die in de show verweven waren. Met name in zijn nieuwe song "Leaving Beiroet" krijgt George Bush er ongenadig van langs met de kreet: "Oh George! Oh George! That Texas education must have fucked you up when you where very small".
Ça Ira
De opera Ça Ira beleefde op 25 augustus 2006 in Polen zijn wereldpremière. De eerste opvoering van het muziekstuk van Roger Waters trok in de stad Poznań 12.000 toeschouwers. Waters had zeventien jaar lang gewerkt aan het stuk. Circa 380 artiesten werkten mee aan de voorstelling die gepaard ging met een groot vuurwerk. Het stuk is een vertolking van de Franse revolutie van 1789 tegen koning Lodewijk XVI, het gevecht voor vrijheid en de terreur die volgde. Het libretto is van de hand van Etienne Roda-Gil en zijn vrouw Nadine. Beiden waren inmiddels overleden, en dat motiveerde Waters om het werk uiteindelijk toch af te ronden. Op 5 mei 2007 ontving dirigente Joke Tuinema uit handen van Paul de Leeuw, namens Roger Waters, de partituur van de opera Ça Ira. De opera werd op 5 mei 2008 eenmalig uitgevoerd door het Nederlands Concertkoor en het Tilburgs Begeleidings Orkest onder leiding van Rob Vermeulen onder de naam: Ça Ira for Warchild. Als solisten verleenden Ernst Daniël Smid, Karin ten Cate en André Post hun medewerking. Ça Ira werd opgevoerd in het World Forum Convention Center in Den Haag. Met de uitvoering werd een bedrag van 8000 opgehaald ten behoeve van Warchild. Naar aanleiding van de gewelddadige dood van de zoon Dirk,van tenor André Post wil Joke Tuinema de opera, waarvoor zij nog de rechten heeft, opnieuw uitvoeren ten bate van Moed!. Moed! is de nieuwe visie van de Stichting Tegen Zinloos Geweld. Tuinema denkt de opera eind 2010 uit te kunnen voeren.
2007 & 2008 - Dark Side of the Moon tour
Begin 2007 werd de Dark Side of the Moon tour van Waters voortgezet. Vanaf eind januari 2007 tot en met 14 juli 2007 gaf Waters 46 optredens in Australië, Azië, Zuid-Amerika, Europa en Noord-Amerika. Waters trad op 25 april 2007 op in het sportpaleis Antwerpen (B) en op 5 mei in het Arnhemse Gelredome (NL). Beide concerten waren geheel uitverkocht. Het is nog niet bekend of er net zoals van de 'in the Flesh' tour een DVD uitkomt.
In april en mei 2008 hield Waters een mini-tour door de USA en Europa met concerten in Engeland, Denemarken, Spanje, Rusland en Nederland. Waters trad opnieuw met zijn Dark Side of The Moon concert op in Nederland. Ditmaal stond hij op het Megalandterrein in Landgraaf.
In maart 2007 verscheen het nummer Hello, I Love You. Dit nummer schreef Waters voor de film The Last Mimzy die eveneens in maart 2007 in de VS uitkwam.
Het langverwachte nieuwe album blijft voorlopig nog in de ontwikkelingsfase. Waters zegt genoeg materiaal te hebben voor zelfs een dubbelalbum, "but it doesn't fit yet".
Ik ben Rudy, en gebruik soms ook wel de schuilnaam Rud.
.jpg)