%

Dag 27  Santiago de Compostela  -  Cap Fisterra

zondag 29-05-2005

Ze hebben ons weer wakker gehouden, die duivelse Españoles. De gehele nacht hielden ze feest op het plein vóór onze kamer. Zingen en ratelen in hun onverstaanbaar taaltje, wat een gedoe!!!

Na ons ochtendritueel zijn we blij dat we onze fietsen kunnen beladen. Gedurende onze voorbereiding verlaten twee minder jonge Nederlandse dames het hostalletje. Zij deden de Camino te voet en vertrekken straks met de trein, ze zien er nog vermoeid uit! Dat stappen, moet toch lastig zijn!

Om 9h30 springen wij op ons stalen ros, opgewekt verdwijnen we vlug uit de stad vooraleer het verkeer drukker wordt. Het is kil en grijs, een echt Belgisch weertje, straks hebben we onze capes nodig! Het verlangen naar de zee geeft ons vleugels, in strak tempo vorderen we goed door het echte Galicië. We hebben ons echter vergist, we dachten een vlakke rit te krijgen maar het is zware kost met niet te onderschatten hoogteverschillen.

Het valt af en toe op dat er hier een bouwwoede heerst. Er moet in deze streek toch welstand zijn, want dikwijls zie je kasten van villa’s, ongewoon en opvallend………Wat je ook veel ontwaart, zijn de “Hórreos”, graanschuurtjes op palen, alle soorten en formaten, soms zijn ze mooi versierd. En dan de hopen zwerfvuil in de zijbermen, verschrikkelijk, echt een bron van ergernis, daar moeten ze hier toch iets aan doen……….

Onooglijk kleine dorpjes brengen variatie en na een tijdje krijgen we eucalyptus bossen. We moeten wel bij de pinken zijn en de juiste baan kiezen. We vinden geen mogelijkheid om te eten en beslissen door te rijden tot aan de zee……..ons verlangen is groot en we koersen er op los. Plots krijgen we een open hemel en stralende zon. Er loopt een band evenwijdig met de kust net zoals bij ons. De zee kan niet ver meer zijn, en ja, er ligt een dorp aan onze voeten. In sneltempo dalen we tot in het centrum van Cee. Als we de zee zien moeten we toch eventjes slikken, het is een maand geleden, wat een prachtig zicht. Overal liggen kleine visserssloepjes voor anker. We zouden zo in het water willen springen.

Jacques herinnert zich een Albergue……..maar we kunnen hem niet meer vinden. We worden uit het stadje gestuurd een zeer steile helling op, precies zo steil als de Patersberg (15à20%). Inderdaad, boven is er een Refugio. We zien Finisterra liggen en beslissen toch nog door te rijden tot aan de kaap.

Weer hebben we ons nog eens vergist, Finisterra is wel nog 17km verder, we maken een grote bocht om de baai. Er zijn ook niet te onderschatten beklimmingen. Gelukkig blijven wij de zee zien en volgen de kustbaan door sparrenbossen.

Ik moet steeds meer achterstand goed maken en geraak bijna niet meer vooruit. Gebrek aan eten speelt mij parten…een klop van de hamer……maar er is hier niets…..dus op karakter verder tot Finisterra. Het eerste winkeltje dat ik  tegenkom is het prijs, twee repen chocolade moeten mijn reserves opvullen. Stilaan kom ik terug op mijn positieven.

Als we de Albergue vinden, blijkt deze volzet te zijn. We krijgen wel een stempel “Fin da ruta Xacobea” en een mooi diploma op naam. Het is hier wel een gezellig gedoe. Overal zitten doodmoeë stappers. We worden doorverwezen naar particuliere adressen. Op zoek dus……..maar voor onze Jacques is dit maar klein bier……..Enkele minuten later heeft hij al 2 kamers met afzonderlijke bedden kunnen versieren in een hostal met zicht op zee. Gewoon prachtig, met een gesloten balkon gedeelte waar we onze gewassen kledij kunnen drogen.

 En nu eten en drinken…….Maar op dat uur is dat onmogelijk. Enkel met wat wijn en tapas kunnen we krijgen, daar moeten we het mee stellen tot 21h. Een wandeling is de enige oplossing en het is hier de moeite om enkele uurtjes te slenteren. Overal in de straten is men iets feestelijk aan het voorbereiden. De huizen en de straten worden overvloedig bebloemd. Zelfs de straatstenen krijgen een bloementapijt…..Na een tijdje horen we fanfaremuziek, processie? Jaja, de dorpsgemeenschap stapt fier mee met allerhande beelden, kruisen en fakkels. Kinderen in witte communiekleedjes en de ouders met hun beste pakjes, op het einde wat slenterende ouderen kompleet in het zwart. Wat een gedoe! Dat maakten wij bij ons mee, 50 jaar geleden….Sacramentsprocessie.

Als alles afgelopen is geraken wij in een visrestaurant aan een prachtig vismenu met alles erop en eraan………..het is genieten met het nodige vocht en volkse ambiance. Na nog een lange praatavond met veel te diepzinnige gesprekken zoeken wij ons hostal op en geraken voldaan in ons bed. Slaap wel, hopelijk zijn ze stil op straat………

Vertrek:        Santiago de Compostela     9H30

Aankomst:    Finisterra                          16H30

Weer:            Grauw grijs motregen 13°C

’s avonds zon en warm    20°C

Afstand:            92 km

Totale km:    2302 km

15-08-2025 om 12:36 geschreven door Via de la Plata

Dag 26 Santiago de Compostela 

 zaterdag 28 mei 2005

Zeer slecht geslapen. Feestvierende Spanjaarden hebben de complete nacht, op het plein, kabaal gemaakt. Een goed ontbijt moet verandering brengen.

Er is een bar-restaurant recht tegenover ons verblijf. Sinaasappelsapjes, veel koffie en croissantjes doen wonderen. We krijgen stilaan ons goed humeur terug. Enkel Johan blijft last hebben, hij doet zenuwachtig en wil zo vlug mogelijk vertrekken. We laten hem zijn gang gaan, maar vinden het spijtig dat hij niet geniet van een dagje Santiago. Na een zeer kort afscheid blijven wij met ons viertjes achter………..

Om 10h trekken wij te voet de stad in. Op het plein vóór de kathedraal krioelt het van het volk. Er blijven maar wandelaars toekomen. Ze maken veel kabaal en juichen als kleine kinderen, ze hebben het gehaald. Er hangt hier werkelijk een magisch sfeertje. Niettegenstaande onze eigen filosofische levensbeschouwing, laten we ons toch meedrijven in dit ongewone gedoe en doen onbegrijpelijk volgzaam mee……aan alle rituelen……….….

Het zit ons blijkbaar nog steeds ingebakken. Nonnetjes en pastoors hebben hun werk in der tijd goed gedaan………….Bij het binnenkomen van de kathedraal legt men de hand op de pilaar (levensboom). Daarna gaan we naar het hoofdaltaar. Via een trap geraken we bij het beeld van Sint-Jacob, vervolgens naar de crypte onder het altaar waar het graf zou zijn.

Het wordt nog drukker en we besluiten een gunstig plaatsje te zoeken. Om 11h30 begint een nonnetje pelgrimsliederen aan te leren………Tegen 12h komen er een reeks pastoors om de mis te starten. Een afgevaardigde van de “Santiago gemeenschap” komt aankondigen hoe, vanwaar en hoeveel pelgrims, er de dag voordien toegekomen zijn. Wij horen dat er “cinco en bicicleta de Bélgica” bij zijn………..Wij dus, allé wat een eer.

Op het einde van de mis wordt het “Botafumeiro” (twee meter grote wierookvat) naar beneden gelaten. Een 7-tal in bruine paters geklede mannen trekken aan een dik touw. Het wierookvat krijgt een slingerende beweging die steeds groter en hoger wordt. (Blijkbaar zou dit vroeger gediend hebben om de lijfsgeur van de pelgrims te doen oplossen!) Een spectaculair schouwspel met veel camera geflits. We hebben deze show dan toch ook weer meegemaakt………..Het blijft indruk maken!!!!

Medard heeft het offerblok gevuld met meegekregen euro’s en Hugo heeft ook zijn beloftes kunnen houden. We hebben er dorst van gekregen…..dicht bij de kathedraal vleien wij ons neer in een bar en doen enkele bestellingen. Het is niet zo’n goed weer, we missen de zon en de warmte van de vorige dagen. Na wat geslenter wordt het stilaan etenstijd……….Een overvol Italiaans restaurant is de oplossing.

We worden door de patroon in de watten gelegd en blijven maar hangen, hij heeft belangstelling voor onze avonturen. Hugo krijgt zelfs een Santiago poster. En als toetje moeten wij proeven van allerhande zelf gemaakte drankjes………..

Uiteindelijk moeten wij wat wandelen, anders zouden onze afgevallen kilootjes vlug kunnen terug zijn. We beginnen de stad wat te kennen en te appreciëren er is een historisch hart, zo’n beetje als in Brugge. Alles is gesitueerd rond de kathedraal. Het is opvallend hoeveel kerken er zijn. Bijna alles wat je ziet is in functie van de Camino-tocht. De pelgrims worden wel een beetje uitgebuit.

Als avondmaal willen wij eens een goed dik stuk vlees eten. Op het plein aan onze hostal nemen wij laat op de avond het souper met overvloed aan wijn. Het is best dat we niet ver moeten en vlug in ons bed geraken.

Zouden we dromen van het zwevend wierookvat ??? Of van de Pyreneeën ???

Of van een volle aflaat…maar….het is geen Heilig jaar dus geen volle aflaat !!!! Wat is het nu ??  Hoe? zijn onze zonden dan toch niet vergeven???

Is een tocht nu of in een Heilig jaar niet even zwaar? Een jaar is een Heilig Jaar, wanneer de naamdag van de apostel St. Jacob op een zondag valt. Dit gebeurt elke 6-5-6 en 11 jaar. ………. Zouden ze het daar boven zelf wel allemaal begrijpen???

Gewoon doen wat je moet doen, zeker !!!! Ook al zijn we niet heilig.

We blijven maar rustig dromen en ons amuseren.

11-08-2025 om 18:35 geschreven door Via de la Plata