Het was twintig voor acht toen ze voor de zware donkere deur van de club stond waar haar nieuwe collega’s hadden gezegd dat ze moest zijn. Een bordje, ongeveer op ooghoogte, melde dat dit een privéclub was. Uitsluitend voor leden, uitdrukkelijk geen gasten. Veel meer privé dan dit kon het niet worden dacht ze. Veraf gelegen van de bewoonde wereld op een honderd meter van de vuurtoren. Vreemd genoeg was er een perfect onderhouden asfaltstrook die naar het gebouw leidde en een riante parking. Er was geen bel of klopper te zien dus duwde ze even tegen een oude door patina bijna zwart geworden bronzen deurknop. De zware deur moest goed onderhouden zijn want die zwaaide met gemak open. Het oude uitzicht en het patina was dus opzet. Ze stond in een soort kleine sluis. Goed verlicht met één lege barkruk waar waarschijnlijk later die avond een portier op zou plaatsnemen. Toen ze via de tweede deur de eigenlijke club binnenstapte was deze absoluut niet wat ze zich had voorgesteld toen Tuur haar wat uitleg had gegeven. Dit was niet het soort privé club met rode pluche en schaars geklede dames waar ze al eens binnen was geweest in functie. Deze zaak had ook al helemaal niets te maken met het soort Engelse gentlemenclubs. Deze zaak had heel veel weg van een oude bruine kroeg maar dan een pak groter en een pak beter verlicht. Er waren nog maar een paar mensen aanwezig en ze kende geen van de gezichten. Uit speakers die ze niet kon zien klonk muziek en ze voelde instinctmatig dat de muziekinstallatie van deze club waarschijnlijk peperduur was. Het waren niet de klanken van een moderne digitale muziekopname. Het waren de vollere meer nostalgische klanken van een ouderwetse opname op vinyl. Blues hoorde ze, waarschijnlijk Muddy Waters maar ze was niet voldoende thuis in oude opnames om zeker te kunnen zijn. Merel ging op een barkruk zitten in het midden van de enorme tapkast waar verder niemand aanzat. Een vijftiger met een wilde grijze baard die zo leek weggelopen te zijn uit een oude film over The Hells Angels slenterde naar haar toe. Met een zwaar Antwerps accent zei hij:
“Zo Mieke, voor wie of wat zal het zijn?”
Ze antwoordde dat ze had afgesproken met Debruin en zijn mannen.
“Voor den baas of niet voor den baas. Toch wil ik je paske zien Mieke. Das hier ne privéclub nie het lokaal van de dansmariekes. Geen paske, geen stoeleke.”
Een beetje beduusd door de man zijn directheid en gebrek aan elementaire beleefdheid viste ze haar portefeuille uit haar handtas en wilde de baard haar identiteitskaart laten zien.
“Neeje kind, nie da paske, uwe ID!”
Toen pas drong het tot haar door waar ze was. Dit was de beruchte club waar heel veel flikken een pint gingen drinken na de uren. De plek waar iedere beginnende agent naar toe wilde. De plek waarvan zij die er wel toegang toe hadden niet over spraken. Hier werden maar een paar nieuwe leden per jaar toegelaten. En deze baardaap noemde Alex de baas? Uit haar achterzak haalde ze het lederen mapje met haar identificatie van de politie en toonde die aan baardmans. Die knikte en zijn volgende vraag sloeg haar helemaal uit het lood:
“Hebt u nen blaffer bij? Zo ja afgeven, geen blaffers in de zaak.”
Ze schudde enkel van nee.
“Goed, daar moet je zijn Mieke en wat kan ik je brengen?”
Ze keek in de richting die de grote hand aanwees en zag een tafel die een beetje verdekt opgesteld leek te zijn. Het irriteerde haar dat het bij de man niet eens opkwam dat ze misschien voorlopig liever bleef zitten waar ze zat.
“Een cola light alsjeblief.”
Hij keek haar aan alsof ze net iets heel erg vies besteld zou hebben. Ze opende haar portefeuille om voor haar drankje te betalen. Baardmans snorte en zei:
“Jij bent nog een groentje. Mieke, als je aan die tafel bent uitgenodigd dan telt je geld hier niet. Steek maar weer weg, ik kom met uwe cola.”
Merel stapte naar de tafel toe en nam onderweg het interieur goed in zich op. Helemaal achterin leek de muur volledig uit glas te bestaan en was er een terras op het zand van de duinen. Overdag kwam het zonlicht dan ook overvloedig hier binnen. Een hoek van de zaak leek voorbehouden aan spelletjes, wat biljarts, oude flipperkasten en vintage videogames. Bijna lijnrecht tegenover de tafel van Debruin was er een klein podium. Een aantal instrumenten en versterkers waren er reeds opgesteld samen met twee metalen palen. Ongetwijfeld voor de sport van het paaldansen. Her en der verspreid hingen grote oude ingelijste posters van jazz en bleusmuzikanten. Voornamelijk van de groten van de Delta-bleus uit de jaren 20, 30 en 40. Ze zag in totaal een tafel of twintig verspreid staan. Nergens goedkope massa productie reclame van drankgiganten. Er ging wel reclame her en der verspreid maar ook die waren vintage en niet uit België afkomstig. Een beetje ongemakkelijk ging ze aan de lege tafel zitten. In het midden stond een bordje met een niets aan de verbeelding over latende boodschap. Clint Eastwood in zijn rol van Dirty Harry met zijn zware magnum en de boodschap “Go ahead punk make my day”. De muur achter de tafel ging vol met foto’s genomen hier in de club, vaak aan deze tafel. Haar ogen werden groot toen ze een aantal figuren op de foto’s herkende. Op een aantal van de oudere foto’s stond een man die veel weg had van Alex met één of andere grootheid der Aarde en ze hadden schijnbaar de tijd van hun leven. Op drie stond de man samen met Alex en één of andere grootheid. Debruin senior bedacht ze zich. Centraal opgehangen een foto waar Debruin schijnbaar veel waarde aan hechte. Hijzelf op het podium, gitaar in de handen, smile van oor tot oor een deuntje aan het spelen met de mannen van ZZ Top. Plots voelde ze onder tafel iets tegen haar benen duwen. Met een ruk bukte zich en keek ze onder het tafelblad recht in de snoet van wat de grootste pitbull moest zijn die ze ooit gezien had. Voor ze het goed en wel besefte kreeg ze een lik van de enorme tong van het beest. Dwars over haar gezicht. Van haar kin tot haar voorhoofd.
“Jezus!”
Ontsnapte er aan haar lippen.
“Nee”
Hoorde ze een vrolijke vrouwenstem zeggen:
“Hij kan niet over water lopen ook al probeert hij het wel iedere keer dat hij op het strand komt. Zijn naam is Maximus.”
Merel kende de stem. Had die al eerder gehoord maar had het nu even te druk om de enthousiaste hond van zich af te houden.
“Max rustig, baasje komt zo. Vooruit bed!”
Klonk het kordaat waarna de pitbull met zichtbare tegenzin inbond en naar zijn mand slenterde. Merel keek op en staarde in het glimlachende gezicht van onderzoeksrechter Ester Verbeek. Ze kon nog maar net voorkomen dat haar mond zover openviel dat haar onderkaak de tafel zou raken. Die paar keer dat ze de onderzoeksrechter had gezien was die altijd in functie geweest. Ze had haar blonde haar altijd in een knotje en droeg altijd een zakelijk aandoend mantelpakje. Merel had haar direct gekwalificeerd als een trutje afkomstig uit een bemiddeld gezin. Op school had ze het als kind uit een arme familie soms zwaar te verduren gekregen door die bekakte meiden. Dochters van geld. Maar zoals de onderzoeksrechter er nu uitzag zou ze haar nooit of te nimmer met die bekakte wannabee’s gekoppeld hebben. De onderzoeksrechter had deze keer haar halflange blonde haren los. Droeg een witte blouse, heel dun van stof, gewaagd, op sommige plaatsen bijna doorzichtig. De bovenste knopjes stonden open zodat er enige inkijk was op wat Merel een fraai gevormde boezem leek. Men kon net een ietsje pietsie van haar witte kanten BH zien. Over de blouse droeg ze een mouwloos zwart lederen vestje. Daaronder had ze een erg strakke zwart lederen broek aan die haar leek te passen als een tweede huid. Kniehoge zwarte rijglaarzen met een stilettohak waar je met gemak iemand mee kon vermoorden. Ze zag eruit als een bikerbabe uit de jaren tachtig maar dan eentje van een miljoen euro. Merel sprong bijna overeind en zei heel plechtig terwijl ze haar hand uitstak:
“Inspecteur Merel Verhaege mevrouw de onderzoeksrechter. Commissaris Debruin heeft me uitgenodigd.”
De glimlach van de vrouw bleef zacht. Ze schudde Merel zacht de hand en zei bijna moederlijk:
“Ga maar op die stoel daar zitten dan vertel ik je wat over deze tafel, de Boem Boem en de etiquette van de tent.”
Ester zelf ging op de stoel zitten rechts van die onder de centrale foto. Merel deed wat haar gevraagd werd en ging op de stoel links ervan zitten. Op dat moment verscheen de barman met een glas witte wijn voor de onderzoeksrechter en het colaatje voor Merel. Met haar frisdrank en in haar alledaagse plunje voelde ze zich net een bakvis tegenover de prachtvrouw die de onderzoeksrechter was. Er dreef een gedachte in haar hoofd die ze ruw terzijde duwde:
“God, dit is een moordwijf!!!”
“Het eerste wat je moet weten als je hier binnen komt Merel is dat er hier geen rangen of standen bestaan. Hier ben ik gewoon Ester. Iedereen hier is Jan, Paul, Piet of Pierke. Hier kun je iedereen als gelijke aanspreken. Niemand kan, mag of zal hier op zijn strepen staan. Hier kun je gewoon een pint drinken schouder aan schouder met de machtigen van het land en geloof me er waait hier nogal wat macht binnen van tijd tot tijd. Dit is altijd al de plek geweest aan de kust waar van oudsher flikken, magistraten, politici en intellectuelen samen komen. Eind jaren tachtig is de originele eigenaar met pensioen gegaan. De gemeente Middelkerke wilde het kopen, tegen de vlakte werkten en een jeugdcentrum neerpoten. Dat was dan zonder Debruin senior gerekend. Die heeft simpelweg heel de boel cash gekocht en er een privé aangelegenheid van gemaakt en de naam veranderd. De Boem Boem naar het liedje van John Lee Hooker.”
Er verschenen pretlichtjes in de ogen van Ester toen ze zei:
“Senior is bij gebrek aan een beter cliché Bad tot the bone maar dan op een heel erg goede manier. Tot hij min of meer zelf met pensioen ging hield hij hier vaak zijn hofhouding om het zo te noemen. Heel wat van de groten der Aarde zijn hier incognito geweest en hebben hier zitten doorzakken met Senior. De man is nu al wat ouder maar als hij hier al eens binnenwaait is het absoluut nog steeds Boem Boem!”
Merel nam een slok van haar cola en vroeg:
“Hoe komen de Debruins zo rijk? Oud geld?”
Ester dacht even na en zei:
“Ja en nee.”
Ze dronk haar glas leeg en stak een hand op:
“Jij ook of hou je het bij cola?”
“Nee, een wijntje is prima.”
Toen de baardaap achter de tapkast naar Ester keek stak ze twee vingers op en hij knikte.
“De Debruins zijn al een paar generaties internationale handelaars in edelmetalen en edelstenen. Oud geld dus ja. Maar het is met senior dat het familiefortuin is ontploft. Een van de originele ontwikkelaars van het internet, zeg maar de uitvinders ervan is een Belg, een kennis van de familie. De originele bedoeling van het interweb zoals ze het eerst noemden was dat het een digitale connectie zou zijn tussen centra van kennis waardoor ze snel en gemakkelijk wetenschappelijke informatie zouden kunnen uitwisselen. Een soort digitaal spinnenweb tussen de computers op verschillende plaatsen. Papa Debruin is geen idioot en die zag onmiddellijk dat dit netwerk zich zou blijven uitbreiden tot dat de wetenschap waarvoor het eigenlijk bedoeld was maar een niche van de gebruikers zouden zijn, dat economie de hoofdmoot ervan zou uitmaken. De rest is geschiedenis. Hij is grootaandeelhouder bij Microsoft en Apple sinds hun oprichting en heeft sindsdien alleen maar stukken aan zijn verzameling toegevoegd. Ik wil niet weten hoe rijk papa Debruin is, echt niet.”
De baard bracht de glazen wijn in stilte en verdween ook weer zonder een woord te spreken.
“En papa Debruin vindt het niet erg dat zijn zoon niet in zijn voetsporen is getreden?”
“Papa en mama hebben maar één kind. Blijkbaar was dat alles wat de natuur hen gunde zoals senior wel eens zegt. Ze zullen het nooit hardop zeggen maar ze aanbidden de grond waarop Alex loopt. Ze hebben erover gewaakt dat hij niet zou opgroeien tot een rotverwende braller. Dat zat echter nooit in hem. Er zit een zekere ernst en een soort melancholie in Alex waardoor hij de wereld en het leven op een ernstige manier niet ernst neemt. Nog voor Alex aan de unief begon had senior zijn buik vol van het internationaal zakendoen en het rondreizen voor zaken. Hij heeft zijn zoon op het hart gedrukt dat hij iets moest gaan doen wat hij leuk vond. Iets waar hij voldoening in vond. Iets waarmee hij iedere dag de wereld net dat ietsje beter kan maken dan de dag daarvoor. Daarna heeft senior allesbehalve zijn aandelen van de hand gedaan en met pensioen gegaan.”
“En voor de chef…”
Ze herinnerde zich de woorden geen rangen of standen en verbeterde zich:
“En voor Alex werd dat dan de politie?”
“Ja, er is ook menselijke afval dat iemand moet opruimen. Alex heeft het verbijsterende vermogen om in het hoofd te kruipen van het grootste en gevaarlijkste menselijke afval. De serie misdadigers en hij is verdomme goed in wat hij doet.”
Sinds die middag brandde er een vraag op de lippen van Merel maar ze durfde hem nog niet te stellen. In plaats daarvan wees ze naar het podium:
“Paaldansen?”
Een kristalheldere lach weerklonk waarna Ester een geamuseerd antwoord gaf:
“Deze plaats is zo’n beetje de speeltuin voor de dames en heren met beroepen die in de spotlichten staan. Waardoor ze dus te allen tijde bekeken worden zelfs al zijn ze op restaurant. Hier kunnen ze wat stoom afblazen. Er worden hier miljoenendeals afgesloten tussen bedrijfsleiders die elkaar in het publiek rauw lusten. Er worden hier bestanden gesloten tussen politici en politieke partijen die anders in de pers geen gelegenheid voorbij laten gaan op elkaar in te hakken. Er zijn hier vredesbestanden gesloten, aan deze tafel, tussen rivaliserende motorbendes. Deze plek is ver verwijderd van de pers en van de meeste journalisten. De journalisten die uitgenodigd werden lid te worden weten wat goed voor hen is en houden hun mond over deze plek. Wat er hier gezegd wordt of gebeurd verlaat deze muren niet. Iedereen die een lidkaart krijgt wordt op een niet mis te verstane manier aan het verstand gebracht dat zijn of haar carrière voorbij is als er loslippig gedaan wordt over de Boem Boem. En omdat iedereen hier vrijelijk zijn gang kan gaan… wel laat ons zeggen dat het er hier soms down and dirty aan toe kan gaan zonder over bepaalde grenzen heen te gaan.”
Ester boog zich een beetje naar Merel toe en zei op een samenzweerders toontje met een vette knipoog:
“Anders moet je op zaterdag maar eens blijven hangen tot de vroege uurtjes. Gegarandeerd dat “you can leave your hat on” van Joe Cocker voorbij komt. Zie maar eens wie er dan op het podium springt…”
Ester nam haar glas en stak het uit richting Merel om te klinken. Toen hun glazen tegen elkaar tikten hoorde ze twee dingen. Aan de toon van de glazen te horen waren die van kristal. En ze hoorde de onderzoeksrechter op een niet verholen sexy manier zeggen:
“Welcome to the jungle baby…”
Opeens verscheen Dekeyser uit het niets aan de tafel:
“Ach de dames zijn er al.”
Klonk het opgewekt en hij liet zich zonder meer op de stoel zakken naast Ester en gaf haar een kus op de wang. Hij keek op zijn polshorloge en fronste zijn voorhoofd:
“Wel, moeten ze eerst braaf de patatjes van moeders opeten? Weten ze nu nog niet dat het leven van een hardwerkende patholoog een dorstig leven is?”
De baard kwam aanlopen. Op een dienblad had hij een ijsemmer met daarin een fles witte wijn, twee nieuwe wijnglazen en voor de dokter een groot glas blonde Leffe. Hij nam het glas aan, nam een grote slok, likte het schuim van zijn bovenlip en zette de toon voor zijn gemoed voor de rest van de avond:
“Hmmmm lekker, zo heb ik drie blondjes aan tafel.”
Hij keek Merel aan en leek haar even te bestuderen:
“Zo kind, vertel ons nu even waarom onze Alex jou heeft opgevist?”
“Wel professor…”
Hij hief zijn hand op en onderbrak haar:
“Hier noemen ze me Pierken.”
“Wel Pierken, als hij het mij verteld beloof ik u dat u de eerste zult zijn die ik bel.”
“Hmmmm, het zal niet voor je mooie blonde kopke en die blauwe kijkers zijn. Daar kijkt hij niet naar als hij iemand opvist. Het is voor wat er in je kopke zit. Welke studies heb je gedaan zei je?”
Het duurde niet lang voor het drietal in een geamuseerd gesprek waren verwikkeld over de zin en soms onzin van het studeren in Leuven.
