|
Inleiding:
Voor alle duidelijkheid dit is fictie. Dit betekent dat ik zowat met alles een loopje heb genomen. Ik heb een ruime vrijheid genomen met de gerechtelijke arrondissementen, met de rangen van de gerechtelijke politie, met de standplaats waar mijn hoofdpersonage is gevestigd, met de forensische dienst hun standplaats, met de patholoog, met de onderzoeksrechter. Kortom met alles. Waarom? Simpel ik wilde een soort kruising maken tussen wat Hollywood ons voorschoteld en wat ik Vlaanderen en Nederland voor politieromans doorgaat en omdat dit verhaal zich in mijn universum afspeelt en dus weinig te maken heeft met de dag dagelijkse werkelijkheid van de werkzaamheden van de echte gerechtelijke politie en het parket.
Het verhaal
Commissaris Alexander Debruin is een buitenbeentje in het Belgische politiewereldje. Hij een absolute autoriteit is op het vlak van seriemisdaden waardoor hij zichzelf bepaalde vrijheden kan veroorloven waar andere agenten enkel van kunnen dromen. Aan de andere kant is hij afkomstig uit een steenrijke familie met enorm veel politieke macht. Die invloed van vader Debruin schermt hem af van collega’s of politici die politieke spelletjes willen spelen. Debruin heeft een dubbel doctoraat. Enerzijds psychologie en anderzijds criminologie. Hij heeft een opleiding gevolgd bij de befaamde profilers afdeling van de FBI te Quantico. Zijn expertise bij het opstellen van daderprofielen wordt door collega’s in het hele land ingeroepen. Het feit dat hij nooit het spotlicht opzoekt of de eer voor het oplossen van een zaak naar zichzelf toetrekt zorgt ervoor dat collega’s hem niet als een dreiging zien. Ze zijn dan ook veel sneller geneigd hem om hulp te vragen. Zeker met de alom bekende wetenschap dat hij zich liever in de schaduwen ophoudt en de rest met de pluimen laat strijken. Dat hij zich nooit voorop zet in een onderzoek en de pers mijdt alsof ze de pest hebben. Zijn bijzonder hoge succesratio bij het oplossen van moorden en seriemisdaden zorgt ervoor dat hij zowat volledig autonoom te werk kan gaan. Een soms wat vreemde koers kan varen binnen de soms stugge hiërarchie. Zo was hij na een aantal dienstjaren instaat geweest een eigen team samen te stellen bij de politie van Middelkerke. Een vreemde keuze dat hij weigerde in Brugge of Oostende te werken. Of bij grotere afdelingen zoals Antwerpen of Brussel met meer middelen en meer politieke macht indien nodig. Aan de andere kant ook weer niet zo vreemd aangezien hij in Lombardsijde was opgegroeid en er nog steeds woonde.
Middelkerke kent nu eenmaal niet zoveel moorden dan de grootsteden in België waardoor hij constant zijn handen vol zou hebben met moorddossiers. Zolang hij resultaten bleef leveren liet men hem met rust. Want hoe rustig het ook mocht zijn in zijn thuishaven hij en zijn mensen werken altijd wel aan een moorddossier. Misschien niet eentje die op eigen bodem gebeurd was maar toch. Hij feit dat hij uit eigen zak een annex aan het gebouw had weten te bouwen en daarin, weer op eigen kosten, een hypermodern lap onder te brengen inclusief een computerdivisie bestaande uit welgeteld één whizzkid had hem in Middelkerke veel krediet gegeven. De soms ellenlange zenuwslopende wachttijden bij andere labs waren als bij toverslag verdwenen. Debruin en zijn groepje konden zich dus best wel wat vrijheden verloven. Zijn soms excentrische trekjes nam men erbij.
De nieuwste aanwinst voor zijn team is een jonge politie inspecteur, Merel Verhaege. Hij had haar opgemerkt op een plaats delict. Haar professionalisme, natuurlijke autoriteit en hoe ze de zaak van aanvang aan had aangepakt sprak hem aan. Hij vermoede dat ze het potentieel had heel ver te komen en heel erg bruikbaar te zijn voor het team wat tot dan toe enkel uit mannen had bestaan. Het duurt niet lang voor Debruin en Verhaege als een blok voor elkaar vallen terwijl ze steeds verder in het spel van een brute seriemoordenaar worden getrokken. Het lichaam van het eerste slachtoffer is zo geposeerd dat het naar twee verschillende seriemoordenaars lijkt te verwijzen. De onderste helft van het lichaam en het brutale waar het slachtoffer aan bloot had gestaan verwijst naar een Amerikaanse seriemoordenaar uit de jaren zestig. Een killer die de stad Boston onveiligheid had gemaakt, The Boston Strangler. De bovenste helft van het lichaam lijkt dan weer te verwijzen naar het compleet tegenovergestelde van het brutale wat op de onderkant is toegepast. Alles aan de de bovenkant van het lichaam. Inclusief de plaats delict en een vijfhonderd jaar oud haarlint lijkt erop te wijzen dat de moordenaar zijn inspiratie deels haalde bij een schilderij van Sandro Botticelli.
Het tweede slachtoffer dat gevonden wordt is een onthoofde priester die op het altaar van zijn Kerk werd geposeerd. In eerste instantie lijk het team van Debruin in een totaal verkeerde richting gestuurd worden. De moordenaar kerfde met een messcherp voorwerp twee woorden in de borst van het slachtoffer. Tijdens de lijkschouwing blijkt dit gedaan te zijn terwijl het slachtoffer nog leefde. De twee woorden zijn: “IO PDO”. Het ene is Latijn voor “IK” en het andere verwijst overduidelijk naar pedofilie. Gezien de scandalen waar de Katholieke Kerk al enige tijd mee worstelt lijkt het voor de hand te liggen dat de priester een pedofiel zou zijn en nu het slachtoffer was geworden van een wraakmoord. De mannen van Debruin schijnen overtuigd te zijn van hun theorie. De priester heeft de juiste leeftijd om de dader in zijn jeugdjaren of kinderjaren misbruikt te hebben. Merel is echter niet overtuigd van die hypothese. Ze kent de priester persoonlijk als iemand die oprecht een bestrijder was van niet alleen pedofilie in de Kerk maar ook van andere zaken waar de Kerk een niet zo’n zuivere rol had gespeeld. Iemand die uitgesproken voorstander was van het gerechtelijk vervolgen van foute geestelijken en hun oversten die probeerden zulke zaken toe te dekken. Ze komt met de vraag op de proppen:
“Wat als de woorden niet op de priester slaan maar op de moordenaar zelf?”
Debruin ziet in de jonge leeftijd van het eerste slachtoffer dat de hypothese van Merel wel eens de juiste zou kunnen zijn. De reden waarom hij meegaat in de theorie is dat het eerste slachtoffer zelf nog maar net op het randje was waarbij seks legaal was. Eens ze haar identiteit zouden kunnen achterhalen zou het hem niet verbazen dat ze te jong was om in de seks branche actief te zijn. Een idee waar hij zure oprispingen van kreeg. Niettemin werd de priester zijn privé en zakelijk leven op zijn kop gezet. Alles wat Debruins mannen vonden over de priester leek inderdaad allemaal te wijzen dat de man oprecht betrokken was in de strijd tegen kinderporno en pedofilie, niet alleen in de kerk maar in het algemeen. Op de computer van de man of in zijn privé archief was geen spoort te vinden van verborgen mappen of bestanden. Alles wat ze vonden was materiaal dat hij reeds had gedeeld met de autoriteiten. Het was duidelijk dat de man een luis in de pels was van de Belgische bisschoppen en toch had een kardinaal hem benoemd in de werkgroep die de pedofilie in de kerk moest aanpakken.
Na wat opzoekwerk door Debruin die vaag iets meende te herkennen in de pose waarin het lijk was achtergelaten blijkt dat ook dit weer is geïnspireerd door Botticelli. Met name “De ontdekking van het lichaam van Holofernes.” inclusief een duur Laken van Egyptisch katoen en een dunne gouddraad erin geweven. Het laken was op een vrijwel identieke manier over een deel het het lichaam van de priester gedrapeerd zoals aangegeven op het meesterwerk.
Wanneer Debruin met de hulp van Merel zijn daderprofiel op punt wil zetten ontspint zich een discussie tussen de twee over de betekenis van Botticelli en de wereldberoemde fictieve moordenaar Hannibal bij de moorden. Ze komen tot de conclusie dat zowel de meester uit de renaissance als Hannibal een onbereikbare liefde cq muze hebben. Het wordt dan ook een race tegen de klok om achter de identiteit van de seriemoordenaar te komen want ze vrezen dat het leven van een jong meisje op het spel staat. In het boek Hannibal kreeg die brutale seriemoordenaar zijn muze in handen, kon haar brainwashen, samen met haar verdwijnen om samen verder te moorden. Debruin zou echter snel merken dat het gevaar in meer dan één betekenis veel dichter bij huis ligt op de loer ligt dan hem lief is. Tijdens de ontknoping dreigt hij dat wat hij boven alles lief heeft te verliezen aan de meedogenloze moordenaar.
Ik ga proberen iedere vrijdag een nieuw hoofdstuk online te zetten. Gelukkig heb ik een voorraad van vijftien stuks waardoor ik niet snel op droog zaad zal komen te zetten. Verder hoop ik dat dit verhaal voor jullie ineteressant genoeg is om jullie iedere vrijdag opnieuw naar mijn pagina te lokken.
Veder sta ik open voor kritiek en advies dus als jullie me een mailtje willen sturen kan dat altijd naar onderstaand adres.
veel plezier,
Sandro
sandroromanov666@gmail.com
|
