Een

Hij was uiterst precies bezig om rozen neer te leggen volgens een vooraf gepand patroon. De details moesten correct zijn. De plek die hij weken geleden al had gevonden voldeed perfect. Het was onderdeel van een vrij klein natuurgebied in Lombardsijde, De IJzermonding. Daar vond je ook een kijkhut met de originele naam “De Zeehond”. Sarcastisch vroeg hij zichzelf of het misschien die naam had gekregen omdat je er struisvogels te zien kreeg. De hut zelf van waaruit men een prachtig zicht had op dit stukje ongerepte natuur nabij de IJzer monding interesseerde hem niet. Op een steenworp afstand lag een soort cirkel, die iemand met mogelijkse grootheidswaan ooit het amfitheater had gedoopt. Deze cirkel is omgeven door opkanten waar kinderen plaats konden nemen als een natuurgids zijn verhaal afstak. Tuurlijk gebruiken volwassenen het voor dezelfde reden maar men moest echt nog kind zijn in hart en ziel om er een amfitheater in te zien. Het was de cirkel die zijn aandacht had getrokken en volmaakt was voor zijn doel. Het gras was kort gemaaid zodat het geen invloed zou hebben op de rest van zijn werk. In zijn hoofd klonk het vrolijk:

“Klein, klein kleutertje wat doe je in de hof. Je plukt er al de bloempjes af je maakt het veel te grof, hehehe…”

Wat hij aan het doen was was allesbehalve kleuterachtig. Getuige daarvan was het kogelvrije vest wat hij droeg en het zware pistool met geluidsdemper in de schouderholster verborgen onder zijn zwart trainingspak. Een wapen dat hij zonder de minste twijfel zou gaan gebruiken tegen eender wie de domme pech had op precies dat moment zijn pad te kruisen. Plezier zou hij er niet aan beleven. Het zou hem eerder woedend maken dat iemand hem zou storen bij zijn werk. Nadat hij een laatste bloem had neergelegd deed hij in volmaakte stilte een paar stappenachteruit. Het was midden in de nacht. De bijna volle maan aan de wolkeloze hemel was voor hem licht genoeg om zijn werk, het kunstwerk, hun kunstwerk te kunnen overzien. Door de jaren heel waren zijn ogen gewend geraakt aan het duister. Hij voelde zich op zijn gemak, thuis in de schaduwen en het duister van de nacht. Haar lichaam lag precies goed. Half aan het oog onttrokken en voor de andere helft uiterst zichtbaar. Het zou niet lang duren Voor ze gevonden werd en daar rekende hij op. Dan konden ze eindelijk het spel beginnen spelen. Hij twijfelde er geen seconde aan dat de stem gelijk had. Dat wat hij duidelijk zichtbaar had gelaten was grotesk, helemaal zijn ding niet. De meeste mensen die het te zien zouden krijgen zouden het aanstootgevend vinden. De zichtbare helft was dan ook niet voor hemzelf bedoeld maar voor hen die zich hier straks zouden gaan verzamelen. Het meer verborgene was een verborgen boodschap in een verborgen boodschap. Het meer aan het zicht onttrokken gedeelte, dat deel van haar lichaam was zijn eigenlijke boodschap. Hij wilde niet dat ze te snel naar die boodschap keken. De onderkant van het lichaam had hij precies zo neergelegd dat het een optimaal schokeffect teweeg zou brengen bij hen die zich hier straks zouden verzamelen. Het zou de speurders er tijdelijk van weerhouden om hun blik te verleggen. Hij wilde niet dat ze te snel naar het verborgen deel met de dubbelle verborgen boodschap zouden kijken. Wat zou de lol daarvan zijn. Al dat methodisch voorbereidende werk en dan al dat werk op de plek zelf, allemaal voor niets. Beidde helften van het lichaam vormden een bijzondere collage, een echt kunstwerk. Wat ze ook in haar leven geweest mocht zijn nu was ze enkel nog een pop, een vulstuk op het toneel. Tegelijkertijd een belangrijk rekwisiet en verwaarloosbaar, afhankelijk van welke ogen er naar keken.

De stem. De o zo beroemde en beruchte stem in zijn hoofd had gezegd dat het een leuk spelletje zou worden. Hij twijfelde geen seconde aan het gelijk van de stem. Hij was intussen goed bedreven in het moorden. Kwam er tenslotte al meer dan dertig jaar mee weg zonder dat er ooit een vingertje in zijn richting werd gewezen. Het was pas sinds de stem zich bekend had gemaakt dat hij kunstwerken wilde maken. Als hij al tot spijt instaat zou zijn dan zou het zeker geen spijt zijn dat hij het meisje had vermoord. Ook niet dat hij haar zo open en bloot tentoonstelde alsof ze een museumstuk was. Kunst moet nu eenmaal tentoongesteld worden voor een vakkundig publiek. Nee, de spijt die hij zou voelen zou voortkomen uit het feit dat hij niet wat langer met haar gespeeld had.

Hij sloot zijn ogen. In het donker kon je je maar beter op je oren verlaten dan op je ogen. Ergens hoorde hij de kusttram, waarschijnlijk één van de eersten van die dag. Meer dan waarschijnlijk leeg op een sporadische vroege vogel na die naar Joost mag het weten op pad was op dit onmenselijk vroege tijdstip. Hij hoorde voor de rest niets wat op de aanwezigheid van een ander mens in zijn buurt kon wijzen.

“Mooi, niets om dit te verpesten.”

Dacht hij grimmig. Uit zijn zak diepte hij een splinternieuw toestel van Huawei, de P50 PRO. Niet omdat hij een voorstander was van het merk maar simpelweg omdat het een fantastisch goede camera had. Het toestel had nog nooit connectie gemaakt met het internet of het mobiele netwerk simpelweg omdat het nog nooit een simkaart had gehad of er ooit één zou krijgen. Het toestel had één taak, foto’s nemen en daarna vernietigd worden. Hij nam nauwkeurig een stel foto’s en draaide zich daarna bruusk om. Hij beende weg van de plek waar hij net het lijk van een jong meisje had achter gelaten.

“Eens zien hoe vlug hij gaat komen spelen. Eens kijken of ik hem zoals de dokter het noemt in de abyss kan duwen zonder een weg terug…”

Met een gezicht vertrokken door een kwaadaardige grijns verdween hij als een geest in de nacht. Hij sprak één woord hardop uit:

“Okidoki…”