Filosofie

“Waar denk je aan chef?”

Vroeg Tuur Wendels.

“Aan Gertrude Stein.”

Antwoordde Alexander.

“Daar gaan we weer!”

Sprak Koen terwijl hij zijn handen in de lucht stak alsof hij zich wilde overgeven.

“Koentje jong, ge zult toch dringend een paar boeken moeten beginnen lezen wil je ooit nog eens commissaris worden. Echte boeken Koen, niet de vuil boekskes die je mama onder je matras vond en je papa wil zijn playboys terug…”

Met een geveinsd beledigd gezicht zei Debrouwer:

“Wie zegt dat ik commissaris wil worden als je dat soort gortdroge zooi gelezen moet hebben. Kom chef spuug het eruit. Wie is deze Gertrude en wat heeft ze hier mee te maken? Jou kennende is dat mens al eeuwen dood en kunnen we haar maar moeilijk oppakken als medeplichtige.”

“Ik moest denken aan een zinnetje uit één van haar gedichten. Een roos is een roos blijft een roos.”

Debrouwer keek Debruin aan alsof hij het in Keulen hoorde donderen:

“Ja en? Wat heeft dat met deze zaak te maken?”

Alex keek hem geamuseerd aan. Merel kon gelijk merken dat het een favoriete bezigheid van hem was om Koen een beetje te stoken. Wist zij veel dat ze onmiddellijk in dat stoken betrokken zou worden.

“Niets en alles tegelijkertijd alles.”

Hij keek Merel recht in de ogen. Opnieuw werd ze getroffen door die helgroene kleur.

“Vertel me alsjeblief dat je in je leven meer hebt gelezen en meer zult lezen dan de Tina en de Libelle.”

Met een blos op het gezicht die niemand kon ontgaan antwoordde ze:

“Ja chef, ik heb wel een paar klassiekers gelezen. Ik moet echter eerlijk toegeven dat ik een beetje verward ben. Ik dacht dat dit zinnetje van Shakespeare was.”

Debruin zuchtte diep en zette zich recht:

“Mooi dan kunnen we het filosofische aan het literaire en aan echt politiewerk koppelen in één keer. Een hoop mensen denken dat het zinnetje uit het werk War of the Roses komt van William Shakespeare. Klopt niet, heeft hij nooit geschreven. Dat werk is fictief ja maar gebaseerd op zaken die de mensen uit zijn tijd zouden herkennen zoals The House of York and The House of Lancaster en een machtsstrijd tussen beidde huizen over de kroon. Beidde huizen hebben in de loop van hun lange bestaan van tijd tot tijd wel eens een witte of rode roos gebruikt of zich te identificeren maar een roos heeft nooit deel uitgemaakt van hun wapenschild. Dat was het literaire. Nu het politiewerk; neem nooit iets aan voor waar tenzij je het zelf op één of andere manier als waar kunt bevestigen. Merel je ging uit dat het zinnetje van Shakespeare was en je hebt die referentie nooit gecheckt, je hebt het simpelweg voor waar aangenomen. In onze moderne tijd is één zinnetje superbelangrijk om in je hoofd te hebben en dat is:; Google is mijn beste vriend. En zoals gezegd je bent lang niet de enige. Dit is zoiets geworden dat mensen voor waar houden om de doodsimpele reden dat de basis van Shakespeare zijn werk er zich zo goed voor leent. Nu de filosofie; stel dat deze zin wel van William was wat zou hij er mee kunnen bedoelen? Ik denk dat het zou zijn dat het geen fluit uitmaakt welk van de strijdende partijen wint er altijd een roos op de troon zou eindigen; een roos is een roos blijft een roos. Dus fuck it, fuck die oorlog en fuck die edellieden want het eindverhaal is dat er altijd eentje op die troon gaat zitten die een roos in zijn wapenschild voert.”

Hij wees op Merel en zei:

“Vertaal dat wat ik gezegd heb eens naar onze zaak.”

Ze wist dat dit weer een test was. Dat hij haar testte om te zien wat ze in zich had. Dat hij daarna zou lopen duwen het maximum uit zichzelf te halen. Hij zou niet tevreden zijn als ze minder dan de volle 100% van zichzelf zou geven iedere minuut van iedere dag.

“Wat ik denk wat de chef bedoeld is dat iets in wezen onveranderlijk is. Of een roos is simpelweg een roos, einde verhaal. Of het maakt niet uit hoezeer je een roos op een madeliefje laat lijken onder de camouflage blijft het een roos. Onveranderlijk van eigenheid en karakter.”

“Tien op tien, een kus van de meester en een bank vooruit.”

Zei Jules lachend. Hij keek Alexander even scherp in de ogen en zei cryptisch:

“Verkocht…”

Debruin ging verder:

“Wat ik bedoel Koentje is dat het voor ons onderzoek niet veel uitmaakt of het een lustmoord is of dat de dader een passiemoord op een lustmoord wil doen laten laten. Ik heb gewoon het gevoel dat deze moordenaar met mijn pietje aan het spelen is. Dat hij ons met opzet van hot naar her laat rennen. Dat hij zoveel heeft achtergelaten voor ons dat we moeilijkheden zullen hebben alles uit elkaar te houden. Dat wat belangrijk is te kunnen scheidden van wat met opzet is geplant om ons of te misleiden of tijd te doen verliezen.”

Tuur Wendels schraapte zijn keel. Alex had maar al te vaak dat geschraap gehoord waarna een belangrijk stukje informatie volgde en hij was dan ook onmiddellijk alert.

“En wat had Shakespeare gezegd als geen witte of rode roos op de troon was geëindigd, als we jou filosofie volgen, maar een roze?”

“Pardon?”

Vroeg Debruin.

“Wat als dit geen passiemoord is en ook geen lustmoord in de betekenis die we er doorgaans aan geven?”

“Ga door?”

“Laten we even die kleuren van de rozen rozen aan ons politiewerk koppelen. De rode roos is de passiemoord, wat is een passiemoord volgens ons? Bijvoorbeeld een jaloerse vrouw tikt de schedel in van manlief met een deegroller als die met lippenstift op zijn kraag uit de kroeg komt. De witte roos is de lustmoord. Wat beschouwen wij door de band genomen als een pure lustmoord? Een stalker grijpt het object van zijn verlangen, verkracht en vermoordt haar. Dat zijn de twee pistes waar we nu aan denken. Waarvan we nu proberen te bepalen welke piste we moeten gaan volgen. Maar wat als dit een uit de hand gelopen sessie wurgseks is met wederzijdse instemming, een roze roos met andere woorden.”

Met gesloten ogen dacht Debruin een paar seconden na en zei toen kortaf:

“Vertaal dit naar wat we op de PD zagen!”

Wendels somde kort een aantal punten op:

“Bijna geen geweld op het lichaam enkel daar waar men ze zou mogen verwachten bij wurgseks. Het hoge sofisticatielevel van de dader zou hem evenwichtig genoeg houden na de dood van zijn sekspartner om een PD in scène te zetten. Indien zo, dan is alles wat de PD betreft bedoeld om ons zot te draaien.”

De hersens van Debruin analyseerde dit stukje informatie van Tuur Wendels met de snelheid van een supercomputer. Hij had Tuur een paar jaar voordien in Brussel opgevist en laten overplaatsen naar Middelkerke. Wendels had hem geholpen met het oplossen van een zeer onverkwikkelijke zedenzaak. Tussen pot en pint had die te kennen te geven klaar te zijn om zijn ontslag in te dienen na jaren actief te zijn geweest bij de zedendelicten. Alex vroeg:

“Heb je dat zwarte boekje van je nog?”

“Helaas wel. Op een dag drop ik het wel in onze Koen zijn schoot als ik zeker ben dat hij zijn rits kan dichthouden.”

Debruin stond recht en greep zijn jasje:

“Bel eens wat rond. Of er iemand bekend is met een circuit waar ze dit soort zaakjes doen met jonge Russische meisjes.”

“En wat ga jij doen?”

Vroeg Goddard.

“Ik breng Louise naar huis en duik daarna even in de bieb. Later even kijken of ik een knuffel krijg van Lotte.”

“Als het een goede dag is geef ze dan een knuffel en een kus van ons.”

Zei Debrouwer met een zachte glimlach om zijn mond. Merel had bij de naam Lotte en dat hij een knuffel van haar wilde een klein opstootje van adrenaline gekregen.

“Wie is Lotte?”

Schoot het door haar hoofd:

“Waarom moet het een goede dag zijn om een knuffel te krijgen. Hij is toch niet getrouwd, is toch weduwnaar? Is Lotte zijn vriendin en is ze ziek of zo?”

“Het rapport van Dekeyser zal nu wel beschikbaar zijn. Ik wil dat iedereen het doorleest en eventuele vragen noteert. Merel ik wil twee rapporten van jou. Eentje voor de onderzoeksrechter dat zich beperkt tot de gortdroge vaststellingen die we deden op basis van de bevindingen van Dekeyser. Het tweede rapport is vrij, moet zeker niet formeel zijn. Daar mogen onze gedachten en interpretaties inkomen en dat is de kopie dat naar de X-drive gaat. Heren als Lotte daarmee klaar is lezen. Voor wie zin heeft een boompje op te zetten je weet me te vinden vanaf acht uur. O ja, laat iemand Merel uitleggen waar ze moet zijn.”

Met die woorden was voor Alexander Debruin voorlopig de kous af en beende hij de afdeling af.