Inspraak
Hebben wij senioren echt inspraak? Spelen wij mee in de besluitvorming? Kunnen wij onze stempel drukken op het beleid ?
Ik hoor vaak klagen dat de raden er zijn als alibi voor persoonlijk initiatief. Dat gevoel zou er niet mogen zijn! Gelegenheid tot inspraak moet zijn stempel drukken op het eindresultaat. Beslissingen moeten gedragen worden door een zo breed mogelijk draagvlak. Beleidsvoerders kunnen daar niet genoeg in investeren. Inspraak en informatie zijn slechts een luik van een heel proces. Het organigram rond het struisvogelsyndroom belicht dat in al zijn aspecten.
Dat wil niet zeggen dat er niet meer kordaat moet bestuurd worden. Maar samenhang, consequentie en doorzetting zijn ook factoren die ten volle moeten benut worden.
Ligt het ook niet voor een stuk aan onszelf? Hypocrisie is vaak troef. Recht voor de raap zijn mening verkondigen hoort te gebeuren in de raden. Daar moet dan ernstig rekening mee gehouden worden. Maar men moet bij de zaak blijven. Leugen om de sympathie mag niet de leidraad worden.
Dit is een hele hap bij het begin van het nieuwe jaar! Laat het rustig bezinken en verteren. Het belangrijkste is : op weg naar kwaliteitsverbetering voor iedereen!