Dag lieve blogvrienden...
Ik wil jullie even vertellen dat ik het deze week redelijk goed maak,
ondanks de chemo,het is mijn derde en de eerste dagen erna(verleden week dus),
was ik niet aanspreekbaar. Elke keer is weer zwaarder te doorstaan.
Want het lichaam heeft nog sporen van de vorige keer.
Dat is er niet zomaar uit.
Mijn hoofd is nagenoeg kaal,maar daar maak ik me het minste zorgen om.
Ik krijg volgende week vrijdag de laatste kuur.
En een week of 4 erna word ik geopereerd,dus in oktober.
Ik probeer zo normaal mogelijk mijn dagen door te komen,
want anders heeft een mens geen leven.
kwaliteit van leven is immers het belangrijkste?
Als ik naar buiten ga zet ik mijn mooie pruikje op en doe wat make-up op mijn gezicht,
dan ziet geen mens wat er aan de hand is.
Ik ben woensdagmiddag naar mijn vrijwilligers-werk gegaan.
Ze hadden al zo vaak gevraagd of ik een bakje leut kwam drinken,en wat bijpraten.
Toen ik na zoveel maanden binnenkwam kreeg ik het te kwaad met mezelf.
Want iedereen kwam heel lief naar me toe,en gaven me een knuffel.
Zelfs de kok uit het restaurant was blij me te zien.
Ze zijn me niet vergeten,dat deed me zo goed!
Dat geeft een ziek mens weer heel veel kracht om verder te gaan,nietwaar?