stilstand is achteruitgang en ik heb genoeg achter de rug
en gedacht het wordt helemaal niets meer maar gelukkig het pakt nu anders uit.
stilstaan bij wat geweest is en wat ik niet meer wil meemaken dat laat ik achter me
groeien en bloeien is toch het mooiste
en ja ik groei nog steeds.
ik heb daar ook wel voor gevochten
en krijg ook de hulp zomaar uit een hoek waarvan ik het niet verwacht
en dat aanpakken met beide handen geeft ook groeimogelijkheden
men vindt mij zo sterk geworden.
maar ik weet gewoon meer dan ik zou willen.
en met die wetenschap is het leven een stuk mooier geworden.
en eigenlijk ook droeviger want mijn man zal niet oud worden door zijn ziekte
hij is al oud en nog maar 60 en genieten moet nu straks hoeft het niet meer
ik handel naar draagkracht en geniet van het leven
want wie kijkt er wel eens goed naar het nietige dat zoveel werk verricht bv mieren of bijen
de natuur is zo kunstig en daar kan nog veel van geleerd worden.
doe wat je moet doen en geniet daar van.
lach en wees vrolijk. want er zijn zoveel mensen die het lachen verleerd zijn.
die somber uit de ogen kijken. niet weten wat ze met hun leven aanmoeten.
terwijl men eigenlijk geen reden heeft tot klagen.
werk, een mooi huis, en dan nog niet tevreden kunnen zijn.
ik heb alle reden om te klagen en boos te zijn op de maatschappij.
maar dat doe ik niet. daar help ik mezelf niet mee.
ik doe het op een andere manier die me beter bevalt en waar mensen over gaan nadenken.
mijn gevoelens toevertrouwen via gedichten verhalen en spreuken aan internet.
dat zet zoden aan de dijk.
een lange brief geschreven aan de leden van het parlement en die is goedgekeurd
zodat ze het hebben kunnen meenemen in besprekingen over de arbowet.
ik kreeg daar bericht over en was verheugd.
zo krijgt de ziekte van mijn man en vele anderen toch de aandacht die het verdiend.
want ziek worden door chemisch gif wil toch eigenlijk niemand
maar het gebeurt wel en de ellende die dan over je heen komt is een ware nachtmerrie.
want uiteindelijk kun je nergens terecht omdat in Nederland
de ziekte OPS nog steeds niet wordt erkend.
maar het is wel een beroepsziekte ra ra ra.
dus ik maak er maar het beste van en we kunnen zo nog een tijdje genieten op onze manier.
dat heb ik wel moeten leren en ik moet zeggen het bevalt me zeer goed.
de pijn en het verdriet heb ik om kunnen zetten naar blijzijn en blij blijven.
want natuurlijk huil ik dikke tranen maar niet meer langdurig.
het gekwetste gevoel is uit mijn lijf en ik weet wat ik weet.
het leven is te kort om er niet van te genieten.
en genieten heb ik altijd nog gedaan.
zo stilletjes in een hoekje met een goed boek en manlief slapende op de bank.
en ja dan komen toch de waterlanders want hij wilde zo graag naar die film kijken
en zijn ogen zijn zo moe. maar dat rustige geeft me dan toch dat warme gevoel
met een lachende traan en een huilende lach.
want je emoties tonen en je gevoel laten spreken dat komt aan.
reken maar.

©Speelster