Vrijdag speelde ik op een afdeling.
Vroeg er iemand van de zorg,
Speel je ook paasmuziek?
Ik zei als je naar de passie hebt gekeken is alles paasmuziek.
Je zet er alleen een andere tekst onder.
maar even alle gekheid op een stokje.
Ik zie dat de mensen liever het kleine cafe aan de haven willen horen en meezingen.
en zo speel ik operettewalsen, tango's, marsen, luistermuziek en meezingers.
Het is een gezellige boel waar ik ook kom.
Mensen blij en ik blij dat ik het nog steeds kan doen.
Want er komt een tijd dat ik thuis MOET blijven.
En nu kan ik nog steeds met een gerust hart? op stap.

Lieve Mantelzorgers/echtgenotes.
Zorg goed voor jullie zelf en zorg dat je naast de zorg iets hebt waar je van kunt genieten.
Want alleen de zorg dragen is veel te zwaar.
Hulp vragen is ook zwaar.
Ik heb dat lang buiten de deur gehouden.
zijn karakterverandering was erg maar dacht dat het gewoon was.
Zijn boosheid werd erger maar dacht er verder niet bij na.
Nu heb ik het losgelaten en laat het aan anderen over zodat ik geniet van wat goed gaat.
Want ik weet het wordt alleen maar slechter en nooit meer beter.

Maar mijn zachtheid geeft hem rust.
Mij wel pushen en ik hem niet.
Zodra ik wakker wordt...
Hier is de krant die MOET je lezen.
Ik zeg alleen maar OKE.
En ga verder waar ik mee bezig ben.
Van de krant heb ik de voorkant bekeken.
Even later, Heb je de krant uit?
Ja hoor, al die ellende wat moet je daar mee.
Een gesprek komt niet op gang.
Dus ik zeg het niet meer maar ik denk het wel.
Ik weet dat hij zelf de krant niet leest.
Omdat hij het door zijn oogproblemen niet meer zo goed ziet.
Daar mag ik niets van zeggen want het is niet zo.
Na controle oogarts en nieuwe bril, nu kan hij weer lezen.
Zo ga ik om met de situatie.

we slapen al 10 jaar apart.
Mijn man is al 35 jaar aan het achteruit gaan.
Nu wordt zijn kort geheugen pas aangetast.
een lange zin vertellen is geen optie.
Ik zeg alleen maar, mooi, oké, goed of fout.
paniekaanvallen komen ook steeds vaker voor.
Het liefst zit hij aan tafel met zijn puzzelboekjes.
want dat houdt zijn hoofd scherp, zegt hij.
Maar puzzelen doet hij niet.
zijn houding voorovergebogen met de ogen dicht.
Zo min mogelijk prikkels opvangen.
Want ik weet niet wat er in zijn hoofd omgaat aan gedachtes.

Omdat ik al ruim 30 jaar met mensen met dementie omga weet ik hoe ik moet reageren.
Oogcontact en elkaar aankijken met een lach.
Niets vragen, maar observeren.
Dan komt de vraag vanzelf.

Als partner samen leven is een ander verhaal.
24/7/365 dagen valt niet mee.
dat is een groeiproces van aanvaarden accepteren en leren loslaten.
ook ergens op terugkomen heeft geen zin.
Leef en beleef het moment.
want het worden alleen maar momentopnames.
Samen fietsen, koffie drinken met wat lekkers en dan dat blije gezicht voor de serveerster.
dat is mijn genieten dat hij zo geniet.
Samen is niet meer en zal ook niet meer komen
Daar heb ik me bij neergelegd.
Maar mijn liefde voor hem zal er altijd blijven...