Dementie.

Ik kom al ruim 30 jaar in verzorging- verpleegtehuizen.
Ik speel daar accordeon voor mensen met dementie.
Er komen tegenwoordig steeds meer jongere mensen in het huis wonen.
Helaas gaan die vlugger achteruit dan de oudere bewoners.
En hebben de jongere bewoners ook meer zorg nodig.
Van lopend persoon binnen een half jaar rolstoelgebonden is geen uitzondering.
Die aftakeling is verschrikkelijk...
Het valt dan ook niet mee om met droge ogen dit te volgen.
Gelukkig kan ik een klein stukje vreugde en herkenning geven.
Iedere week weer.
En deze regelmaat zorgt ervoor dat er weekherkenning is tijdstip herkenning is.
Zo frapant...Niet weten dat er ontbeten is...
Wel weten dat ik Jenny heet en wat voor dag het is.
Want dat wordt onthouden...

Mijn man heeft een andere vorm van dementie.
En gaat de laatste tijd hard achteruit.
Wil veel maar er komt niets meer uit zijn handen.
Is al een paar keer gevallen met de fiets.
Maar om nu te zeggen je mag niet meer fietsen gaat me te ver.
Hij verliest dan zijn evenwicht met afstappen en dat is dan achter op de plaats van ons huis.
Ik weet maar al te goed waar het eindigt....
Dat zie ik alle dagen om me heen.
Maar ik kan er ook heel goed mee omgaan nu.
Dat heb ik de afgelopen tijd geleerd.
Geniet van het moment.
Samen een ijsje eten.
Daarna niet meer weten dat dat gedaan is ala.
Als ik het maar weet en heb gezien dat hij ervan genoten heeft.
Dat vind ik belangrijk.
We leven nu zo van moment naar moment.
En dat bevalt me prima.
Ik hoef me niet te ergeren dat zijn overhemd scheef geknoopt zit
Het is zijn trots dat hij het zelf heeft aangetrokken.
Daar heb ik een manier in gevonden dat hij nu zijn overhemd over zijn hoofd aantrekt en alleen de bovenste knoopjes vastmaakt en het hemd zit goed.
het zijn zo van die kleine dingen die het leven aangenaam maken. met subtiele hulp van mij.
Want de boze buien die zomaar uit het niets opkomen zijn gelukkig heel veel minder geworden.
Alles wordt minder en gaat achteruit.
Elke dag weer....Ook ikzelf natuurlijk....lichamelijk maar niet geestelijk. want ik zal voor 2 moeten blijven denken en doen. Tot het echt niet meer gaat en opname zal moeten plaatsvinden....
En ik weet dat de zorg er alles aan zal doen om het zo aangenaam mogelijk te laten zijn omdat ik dat alle dagen zie en meemaak.
Petje af voor de mensen die zorg verlenen aan deze kwetsbare groep.
Met een lach binnen komen en met humor problemen oplossen dat is iets wat in je moet zitten anders hou je dit zware werk niet vol...
deze foto is van 2 jaar geleden. begin april want dan gaat de ijssalon weer open en is het iedere week ijs eten. zo ook vanmiddag want elke donderdag middag heb ik vrij om deze activiteit te ondernemen.