Gisteravond een indrukwekkend toneelstuk gezien van de toneelgroep Ervarea in het verpleeghuis.
De levens geschiedenis van dementie en wat het met ons doet als mantelzorgers.
Vooral de machteloosheid kwam goed naar voren.

Ook het niet meer herkennen en de angst voor de spiegel.
Wat moet die vreemde mevrouw in de kamer als reflex op het glas van het raam.
Ze loopt de lift in en zwaait en zegt gedag.
Ze loopt er mopperend uit want de mevrouw ( haar speiegelbeeld) zegt niets terug.
Dit was zeer herkenbaar voor ons.

Zo kwam eigenlijk alles wat dementie inhoudt ter sprake.

Verlies van het leven.
Verlies van apathie.
Verlies van denken.
Verlies van het herkennen.
Verlies van decorum.

Uiting in boosheid.
Uiting in ik weet het niet meer.

Ook de uitleg waarom...
Heel verhelderend.

En ook wat ik al weet.
Er is geen weg terug.
Alles wat stuk is komt nooit meer heel.

Dat vraagt heel veel van de mantelzorger.
Geduld en nog eens geduld.

Men zegt wel eens, dat de mens met dementie egoistisch wordt. Maar dat is niet zo.
Ook daar was een zeer verhelderende verklaring voor.
Het komt door het decorumverlies.
ALLES WORDT DOOR ONTREMMING UITVERGROOT.
En dat werd ook heel goed uitgebeeld.

De zaal was tot tranen geroerd en de spelers dito.
Door deze voorstelling is er weer gesprek gekomen
Dat er geen angst hoeft te zijn en dat een tehuis veiligheid biedt als het thuis niet meer gaat.
Dat mensen weer opbloeien als ze in een tehuis worden opgenomen.
Maar dat de achteruitgang gewoon doorgaat en dat daar niets tegen te doen is.

En zo krijgen we een kijk in de keuken van dementie.
Aftakeling van lichaam en geest.
Blij, verdrietig, kwaad, en vooral liefdevol blijven als mantelzorger hoe pijnlijk soms de situatie ook is.

Want juist die aai over het gezicht en de kus op de wang ook al is er geen persoonlijke herkenning, herkenning is er wel op de manier zoals de mens met dementie die beleeft.

Dat was de boodschap...Gevoel blijft tot het eind.