Dementie... OPS.

Pijn en verdriet kennen we allemaal.

De ziekte maakt veel stuk.

En toch heb ik geluk.

Dat ik zorg en verzorgen mag.

Dat doe ik met al mijn liefde in mijn lijf.

Dat staat buiten kijf.

Wat de buitenwereld ook zegt.

Ik heb me daar niet bij neergelegd.

Mijn man verdient mijn trouw.

Ook al ben ik in de rouw.

Om wat er allemaal verdwenen is.

Houden van zal er altijd zijn

En dat verdrijft een klein beetje de pijn.

Speelster.

Ik ben al 18 jaar levende weduwe.
En heb al 10 jaar een vriend met medeweten van mijn man.
De buitenwereld zegt ga toch scheiden en met die ander verder.
Maar die weten dan ook niets maar dan ook helemaal niets over de toestand
En dat mijn leven zo in evenwicht is.
De zorg voor mijn man en de vrijheid van denken bij mijn vriend.
even dat lekker samen zijn op een golflengte wat bij mijn man al allang is vervlogen.
En toch daar kan ik gelukkig nog steeds van genieten omdat zijn lach
( niet tegen mij gericht) nog steeds schalt als de verzorgende hem beeldbelt...
Dit heeft in het begin pijn gedaan.
Maar ik heb het omgezet naar vreugde.
Op een vreemde manier doet het mij goed.!