Schuldgevoel.

Ik lees veel over schuldgevoel.
De ziekte dementie is niet jouw schuld.
Dus voel je niet schuldig.
Eigenlijk mag je blij zijn met de voorzieningen die er zijn.

Die de zorg draaglijk maken.
Emoties die komen en gaan.
Dat is heel menselijk.
Maar schuldgevoel? Zet dat maar van je af.

Praat over oplossingen.
Hulpvraag en handreiking.
Casemanager, mantelzorgcentrum.
Thuishulp, respijtzorg, WMO.

Zorg kan ook te zwaar worden.
Ik zie dat zo om me heen.
En ik heb geen zorgen.
Ik heb een leven met zorg.

De zorg voor mijn man doe ik met liefde.
Commanderen laat hij maar achterwege.
Daar reageer ik niet op.
Op vragen reageer ik wel.

En ik heb zoveel mogelijk gedaan.
En op een dag is de koek op.
Ik heb het geluk dat mijn man dat ook inziet.
Dat het thuis te gevaarlijk wordt.

De casemanager vraagt al jaren.
Kan je het nog wel aan.
Wel we eten in het zorgcentrum.
Meneer rookt en drinkt niet en mag niet aan het gas komen.

Dus kan ik met een gerust hart de wijd uit.
En doe dat waar ik vrolijk en blij van wordt.
Thuis ben ik alleen en zorg voor mijn man.
Met de hulp die voorhanden is.
Maar de ziekte zet door en kent geen rem.
En zo moet ook ik er aan geloven.
Dat de zorg te zwaar gaat worden.
Maar schuldgevoel? Nee, dat heb ik niet.
De verzorgenden vinden het fijn voor ons.
Dat er zo open over gesproken wordt.
Ik zeg altijd, komt tijd , komt raad,
En als de nood hoog is , is redding nabij.
En hulp komt vaak uit onverwachte hoek die je niet verwacht.