mijn verhaal
 
 
In de 53 jaar die ik hier rondloop heb ik ook al heel wat klappen te verwerken gekregen.
Achteraf kan ik pas relativeren en ben sterk uit de strijd gekomen al heb ik nog een lange weg te gaan niet wetende waar die eindigt.

Ik kom uit een arm maar warm gezin.
De buitenwereld zoals ik de omgeving zal noemen
buiten het gezin is keihard
Nu zeg ik dat ze gewoon jaloers waren en afgunstig
Ik ben de oudste van 5 kinderen en moest altijd maar het voorbeeld geven.
In ons gezin was ook zo'n haantje de voorste.
wat ook een verhaal apart is.

Ik was een bedplasser en werd door de buitenwereld met de nek aangekeken en uitgescholden voor stinkdier en mocht nooit meespelen op straat.
Want elke dag lakens aan de lijn dan is er wat aan de hand he.
Ik stonk echt niet maar een pispaal was ik wel.
in de zesde klas gingen we 3 dagen naar texel maar ik sliep niet bij mijn klas maar bij een vreemde klas en daar heb ik nu nog steeds goede herinneringen aan want die hebben me die 3 dagen opgevangen.
En ik heb daar een hele fijne tijd gehad.
Ik had in de kinderperiode 1 vriendin die zich niets aantrok van de andere.
Ook zij werd genegeerd omdat ze met mij speelde.
Later hoor je dat er een andere reden was.
En wat zijn mensen dan kortzichtig.
In de periode daarna ging het pesten (zo noem ik het nu) gewoon door.
Met dichtgeknepen neus voorbijlopen en niets zeggen.
Maar ik mocht naar de muziekschool en kon accordeon leren spelen wat ik heel graag wilde.
Voor mij een heel moeilijk instrument want ik heb een stoornis in de links rechts coordenatie.
En mijn leraar zei van dat ik het nooit goed zou leren
Nu ik zal in zijn ogen geen ster zijn, maar ik speel de sterren van de hemel en de mensen genieten met volle teugen van de muziek die ik vertolk vandaag de dag.
In 1974 tijdens de nachtwandeltocht alkmaar denhelder loop ik iemand tegen het lijf waar ik de rest van mn leven mee wil doorbrengen.
we trouwen in 1976 en in 1978 krijgen we een dochter en in 1980 een zoon.
Met 3 weken wordt hij geopereerd en toen begonnen de moeilijkheden.
Ik kon daar heel moeilijk mee omgaan had heel veel geduld maar eens raakt daar de rek uit lijkt wel.
Heb hem veel pijn gedaan omdat hij dat opriep
En toch steeds weer proberen om lief tegen hem te zijn.
Maar dat stootte hij af.
Tot zijn 9e had hij wel 40 driftbuien op een dag
om niets alleen om zijn zin door te drijven ik zeg nu
niet goedschiks dan kwaadschiks.
Ik heb hem met de pollepel grootgebracht.
Tegen mijn natuur in maar het kon niet anders.
hij heeft ooit één klap gehad en daarna maar dreigen door mij als je niet dan......en dat is echt niet leuk om zo een kind tot de orde roepen maar ik kon niet anders
 we hebben uiteindelijk wel hulp ingeroepen en gekregen maar toch ......
het viel allemaal niet mee en met veel liefde en geduld is het uiteindelijk wel goedgekomen.
Toen werd onze dochter ook nog ziek.
ze was 8 jaar en eigenlijk al 6 jaar ziek wat we niet wisten.
6 weken het ziekenhuis in en 3 jaar in een korset met beenkokers.
Ze mocht alleen maar wijdzitten en wijdlopen en meer niet.
Werd door de buitenwerld genegeerd en achtervolgt
Zou haar het zelfde overkomen wat mij is overkomen.
Nee gelukkig niet we leven in een andere tijd van praten en op school wordt uitgelegt wat er aan de hand is en ze is goed opgevangen.
Ik zat in de ouderraad en moest met haar mee op
schoolreis van de leraar van haar klas.
(we gingen een dag fietsen op Texel met z'n allen dus dochter bij mij achterop op een lekker kussen benen in de fietstassen en armen om me heen en wat heeft ze kunnen genieten.)
ze zat onderhand in de 5e klas.
Daar werd door ouders wat van gezegt.
Dat deed zo pijn.
Ik die nog nooit voor mezelf was opgekomen deed mijn mond open.
Ik zei, Ik ga liever niet mee dan had ik tenminste een gezond kind gehad maar ik moet wel mee want ik wil mijn kind deze dag niet onthouden.
En toen stonden die ouders met een rood hoofd en een mond vol tanden en ze dropen af.
Dat gaf mij voor het eerst een goed gevoel.
met onze zoon ging het in die periode ook slecht het was 1990 tijdens de golfoorlog al die beelde optv en zijn minbeeld van zichzelf door zijn houding had zich in zijn hoofd geprent dat niemand van hem hield.
op een morgen zie ik hem in bed liggen met gekraste polsen.
Wel met potlood maar toch.
wat betekend dat vroeg ik.
Hij zei, ik wil dood ik wil niet meer leven er is toch niemand die van me houdt,
betekenen wij dan niets voor je vroeg ik,
wij houden heel veel van je maar jij stoot ons steeds af,
Waar ik de moed vandaanhaalde weet ik nu nog niet maar ik ben naar de keuken gelopen en heb het grootste mes gepakt wat ik kon vinden en aan hem gegeven en gezegt alsjeblieft ga je gang als je zo graag dood wilt doe het dan nu.
Wat er toen gebeurde was een kentering ten goede.
Voor het eerst kwamen er echte tranen in zijn ogen en hij zegt mama dit meen je niet he
ik krijg 2 armen om me heen en ik zeg jongen je weet toch dat ik ontzettend veel van je hou.
Eindelijk na al die jaren van afstoten kreeg ik een dikke zoen van hem.
En stapje voor stapje gaat het bergopwaarts met hem.
Onze dochter daarentegen heeft een ongeneeslijke heupziekte en zal in niet al te lange tijd in een rolstoel belanden.
En nu is mijn man ook nog ziek en wordt niet meer beter.
hij heeft ops ofwel de schildersziekte
en dat kun je vertalen naar een vorm van vervroegde dementie.
hij gaat nog steeds achteruit al gaat dat heel langzaam.
maar dat ik nu leef met een hart vol verdriet is wel te begrijpen.
Ik heb ook heel lang met een schuldgevoel rondgelopen.
maar nu ben ik zover dat ik kan zeggen
Ik ben Ik en ik leef zoals mij goeddunkt.
Met gevoel en medeleven naar hun toe.
ik sta heel positief in het leven want de les is hou van elkaar liefde geven is heel belangrijk geef de moed niet op want er komt een tijd dat je elkaar heel hard nodig hebt.
ik sta nu niet in de kou want ik heb per ongeluk( wat is per ongeluk) een lieve internet vriend ontmoet die me door dik en dun steunt in deze moeilijke periode.
en daar ben ik heel blij om.
Ik geniet van de kleine dingen en leef bij de dag.
En zie de toekomst zonnig tegemoet.

speelster