Het ziekenhuis venster

Twee mannen, beiden serieus ziek, lagen samen in
dezelfde kamer in een ziekenhuis. Een van de mannen
mocht elke namiddag één uurtje rechtop zitten in z'n
bed om de fluimen in zijn longen te draineren. Zijn bed
lag pal naast het enigste venster in de kamer.De andere
man naast hem, moest noodgedwongen hele dagen plat op
z'n rug blijven liggen. De mannen praten eindeloze uren
met elkaar. Ze spraken dan over hun vrouw en families,
hun thuis, hun werk, hun dienst die ze beiden vervuld
hadden bij het leger, waar ze in betere tijden op
vakantie waren geweest, enz... Elke namiddag als de man
naast het venster rechtop mocht zitten, begon hij aan
z'n kamergenoot alle dingen te beschrijven die hij door
het venster zag.De man in het andere bed begon naar dit
dagelijks uurtje toe te leven, daar waar zijn
leefwereld een stukje vergroot werd met de geurige en
kleurige beschrijving die de andere man gaf van alles
wat hij zag. Het venster keek uit op een wondermooie
park met een vijver. Eenden en zwanen dobberden op het
water net als de model bootjes van de kinderen die in
het park speelden. Verliefde koppeltjes liepen arm in
arm door het park tussen de bloemen van allerhande
kleuren en op de achtergrond was er de skyline van de
grote stad. Als de man bij het venster alles wat hij
zag in geuren en kleuren vertelde, sloot de bedlegerige
man naast hem z'n ogen en begon alles wat hij hoorde
voor z'n geest te halen. Op een warme zonnige dag
beschreef de man aan 't venster hoe hij een fanfare zag
langskomen en een hele stoet mensen er achter aan.
Alhoewel de bedlegerige man de muziek niet kon horen,
kon hij de fanfare zien in z'n gedachten. Dagen en
weken gingen voorbij. Op een morgen, toen de
verpleegster kwam om hen beiden een bad te geven vond
ze het levensloze lichaam van de man bij het venster,
hij was vredig in z'n slaap gestorven. Ze was zeer
aangeslagen en haalde er een andere verpleegster bij
die het lichaam kwam weghalen. Na dat hij de dood had
aanvaard van z'n kamergenoot, vroeg de bedlegerige man
of hij niet het bed aan het venster kon krijgen. De
verpleegster stemde toe, en nadat hij van plaats was
verwisseld en alles in orde was liet de verpleegster de
man alleen. Langzaam, met zéér veel pijn, duwde de man
zich recht in z'n bed, gebruik makende van zijn
ellebogen om een blik te werpen op de buitenwereld door
het venster. Alles wat hij door het venster zag was een
witte muur. De man belde de verpleegster om te vragen
wat z'n overleden kamergenoot kon bezield hebben om
dingen te vertellen die er niet waren ?De verpleegster
antwoordde dat de overleden man zelfs de witte muur
niet kon hebben gezien, daar hij reeds jaren blind was.
Ze zei, "Misschien wou hij jou alleen maar wat moed
geven."

Moraal van het verhaal : Het is een onwaarschijnlijke
vreugde die je voelt om iemand anders gelukkig te
maken, ondanks je eigen, misschien moeilijke situatie.

bron internet