ik kwam op internet een gedicht tegen wat ik jullie niet zal onthouden
schrijver onbekend
Gehandicapt
"Lieverd", zei mijn moeder...."jij bent uniek". "Nee mam", antwoordde ik, "ik heb een handicap en ben dus ziek". Ze schudde haar hoofd en schoot in de lach Vertelde me dat ik het dus helemaal verkeerd zag. Vol aandacht luisterde ik naar haar. We hadden even alleen maar oog voor elkaar.
Ze zei: "Altijd als ik tegen iemand praat Wéét ik dat elk woord het ene oor in en het andere oor uitgaat. Ze hóren me wel.....maar luisteren niet. Dat is een vorm van doofheid, die men niet ziet.
Heb ik problemen of heb ik verdriet Dan is er niemand die dat zomaar ziet. Ze kijken wel........ maar zíen het niet Dat is dus een vorm van blindheid, waar het grootste deel van de mensen aan lijdt.
Ze behandelen jou als was je geestelijk gestoord...een gek Dát mijn kind...is pas een gebrek. Ze proberen zelfs voor je te denken en hebben niet door dat ze je daarmee krenken. Je bent bij je volle verstand en tóch laten ze je staan aan de kant. Ze mijden je liever dan dat ze even vragen welke ziekte jou zo is komen plagen.
Bekeken ze jou nou eens met andere ogen, zouden ze respect hebben voor je doorzettingsvermogen. Sommige dingen kosten jou moeite en grote inzet, maar het zijn dingen die je ook zonder hulp wel redt. Oké...sommige dingen doe je misschien wat minder snel Maar door te knokken kóm je er altijd wel.
Ook mij kan het mateloos irriteren dat men een handicap zo verkeerd kan interpreteren. Gehandicapt zijn betekent niet dat je gek bent, Je hebt gewoon een lichaam met een mankement. Maar in dat gehandicapte lijf zit een geweldig mens..........JIJ Ondanks je ziekte ben je er gewoon altijd, voor je vrienden en voor mij"
En zo opende mijn moeder mijn ogen.. Er is immers niks mis met mijn denkvermogen. Dus ga ik maar door met filosoferen dat de mensen mij, ondanks mijn handicap, zullen waarderen. Misschien kan ik er zelfs nog een paar leren dat niet mijn handicap, maar hún handelen mij kan isoleren.
anoniem
|