Als ik met iemand spreek komt het altijd op de ziekte van mijn man terecht. ze vindt dat ik daar zo goed mee omga. Maar ik weet niet beter, Het sluipende proces zal alleen maar erger worden en mijn man zieker.
Ik heb al weinig contact met hem. Hij leeft in zijn eigen wereldje.Zo nu en dan heb ik echt contact maar dat duurt nooit lang. Even en dan is het weer over dan staan die ogen weer dof. Ik ben degene die hem aan de hand meeneemt. Laat het vaak aan hem zelf over maar dan gebeurt er gewoon niets. Op vakantie gaan is niet meer aan de orde. De passiviteit en de moeheid zijn struikelblokken waar menigeen geen weet van heef.
Alles wordt vooruit geschoven naar als ik ........... Maar wat nu niet gebeurt zal morgen ook niet gebeuren en eigenlijk nooit meer gebeuren. Illusies maken doe ik me niet. Het is zoals het is en ons leven zal alleen maar leger worden. daar moet ik voor oppassen dat dat niet gebeurt en heb daar wat op gevonden in de tijd.
Wat eerst als vanzelfsprekend wordt ervaren is nu heel bijzonder geworden en zo beleef ik het ook. Ik tel alleen de heldere uren en geniet daar dubbel van. Met een onnoemelijke blijdschap die niet begrepen wordt maar waar ik veel aan heb. Daarnaast heb ik fijne hobby's waar ik me helemaal in kan uitleven. waar ik mijn gevoel en mijn emoties in kwijt kan. Ik heb het gemopper naast me neergelegd en reageer daar niet meer op.
Het is onbegonnen werk en vreet energie die ik wel beter kan gebruiken. Laat het maar even uitrazen want het is niet tegen mij persoonlijk bedoelt en dat wetende raakt het me ook niet meer. Wat in het begin wel anders was.Dat was een hele verdrietige tijd. De toekomst is niet rooskleurig en van een fijn pensioen zal geen sprake zijn. Maar ik zal het wel fijn maken met verrassingen die goed vallen en waar we samen plezier aan beleven. Het zijn de kleine dingen die het doen. Positief en met veel liefde wat ik geef maar niet meer terugkrijg kan ik nog flexibel en blij naar de dag van morgen kijken.
OPS is een beroepsziekte die meer voorkomt dan men denkt. Maar niet altijd als zodanig wordt herkent.
Het begint al op jonge leeftijd zo tussen dertig en veertig als je alle dagen met oplosmiddelen werkt.
En als de hersenbeschadiging zo heftig is geworden is er geen weg terug naar genezing.
In het begin heb je daar geen erg in. Maar de karaktertrekken veranderen en de boosheid doet zijn intrede.
Dan de passiviteit en de oververmoeidheid. Dan is aan de bel trekken eigenlijk al te laat en het kwaad geschiet.en de aftakeling begint en op je 60e ben je niets meer waard en heb je geen energie om nog maar iets te doen waar plezier aan beleefd wordt. Spontaniteit is totaal verdwenen. Dat heb ik bij ondervinding. En dat is aan de buitenkant niet te zien.

Speelster