Wat is het fijn als je dat mag beleven. Lotgenotencontact. Even met elkaar onder elkaar en gegevens uitwisselen. Ook andere verhalen aanhoren en daar je voordeel mee doen. Soms is het te triest voor woorden en kun je een troostend woord geven. Soms is even niet reageren ook goed. een arm om iemand heenleggen als troost. Ja dat soort dagen is een verademing en laat je zien dat het nog erger en triester kan dan wat je zelf meemaakt. En dat de ander vindt dat het bij hun niet zo erg is als bij mij. Ze zagen hoe mijn man reageerde en dat was niet mis. Maar mijn houding kalmeerde hem weer en daar leerden zij weer van. Zo kun je veel aan elkaar hebben want het is toch een soort van wisselwerking. We zitten allemaal in het zelfde schuitje en merken dat OPS hebben het hele gezinsleven ontwricht. Thuisgekomen ben je weer op jezelf aangewezen. En de pijn en het verdriet komen weer bovendrijven. het dwingen van mee moeten  (alleen kan niet blijkt) Ja het is niet anders. Hoe kan ik staande blijven zonder schuldgevoel. Want mijn leven gaat ook door wat hij niet begrijpt. Ik kan niet met hem mee maar ik doe wel wat ik wil. Dat valt niet uit te leggen en dat doe ik ook niet. ( is me geleerd op een partnercursus) Maar een pijnlijke situatie is het wel want ik krijg vanalles naar me hoofd geslingerd. En zo sudderen we maar door met de ziekte OPS wat een hoop onbegrip met zich meebrengt.
speelster