Ik ben Krooswijk Marian, en gebruik soms ook wel de schuilnaam Surfmary.
Ik ben een vrouw en woon in Tilburg (Nederland) en mijn beroep is Huisvrouw/bejaarde verzorgster moeder.
Ik ben geboren op 02/07/1947 en ben nu dus 76 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: Fotografie en schrijven van verhaaltjes.
Ik probeer een leuk en interresant blog te maken.Het gastenboek vind ik fijn. Ik ben altijd benieuwd naar de reactie"s.
Operatie stoma Op 2 augustus hebben we Dr. Gerritsen bezocht en deze heeft beloofd de stoma terug te plaatsen. Eerst wil hij de darm bekijken met een scopie en dat is 30 augustus gebeurd. Na deze scopie heeft hij groen licht gegeven voor de operatie en die is gepland op 4 september a.s. Dus na volgende week ziet het er weer een beetje normaal voor Rien uit. Na een verblijf van ong. 1 week in het ziekenhuis kan hij thuis verder herstellen en kunnen we iets van vakantie gaan plannen(zon).
Vandaag wil ik jullie eens kennis laten maken met een markante Friese schilder,Jopie Huisman.Hij woonde in Workum en daar is ook een museum met zijn werk.De schilderijen zien eruit alsof ze gefotografeerd zijn. Jopie was een voddeman en een natuur talent. Hij schilderde wat op zijn voddekar lag Hieronder een van zijn werken: de kleren van Jelmer Huisman, zijn broer.
Er was paniek in het bos. De mieren waren allemaal nerveus en in paniek. Heb je het gehoordzei een van de mieren. Ons bos wordt omgekapt en dan verdwijnen natuurlijk onze huizen ook. Maar dat zal toch niet waar zijn zeker, want dan moeten we zorgen dat het niet gebeurd, maar hoe? Als we nu allemaal eens massaal onze krachten inzetten dan valt het misschien nog mee en luisteren ze naar onze wensen. Dat was afgesproken en de mieren gingen aan het werk. Nou vraagt iedereen zich af wat kunnen mieren nu beginnen tegen de grote mensen maar dat valt nog vies tegen als je maar weet wat voor wensen de mieren hadden.In de eerste plaats moesten er nieuwe huizen komen of in ieder geval onderkomens waar de mieren konden slapen. Daar hadden ze een andere plaats voor gevonden en wel aan de rand van het om te kappen bos op een beschermd stukje grond. Ze maakte spandoeken met teksten zoals: Wij willen wonen en geef ons een nieuw stukje grond. En geloof of niet maar de mensen vonden het goed dat het stukje grond voor de mieren gereserveerd werd. Nu nog onderkomenszeiden de mieren. Voortaan willen wij in paddestoelen wonen want die kun je kapot maken maar die komen elk jaar weer terug en zijn wij zeker van en huisje. Zo zie je dat je best veel kunt bereiken al ben je niet groot.
De kermis was weer in de stad en de moeder van Ilse en Brian had beloofd dat ze er heen gingen als de kinderen zoet waren, en dat waren ze dat dachten ze tenminste.Ze hadden al de stoep geveegd en de blaadjes niet op geruimd, ze hadden in de tuin gewerkt en bijna alle bloemen gesnoeid en ook nog hadden ze boodschappen gedaan maar de melk vergeten.
Wat hebben jullie allemaal gedaan vroeg de moeder en Ilse en Brian vertelde wat ze gedaan hadden.Goed gewerkt zei ze ik zal eens kijken of het wel klopt wat jullie zeggen en ze ontdekte al snel dat er wat aan mankeerde. Jullie hebben wel goed je best gedaan maar zijn jullie niet wat vergeten in de tuin? Snel ruimden ze de blaadjes op en zeiden dat ze wel nieuwe plantjes zouden kopen nu nog snel naar we winkel waar zede melk haalden en alle problemen waren op gelost.Zo zei moeder nu kunnen we naar de kermis en Ilse en Brian vonden het geweldig om te draaien en te schommelen.
In het grote bos dicht bij de stad leefde een familie konijnen, vader, moeder en een boel broertjes en zusjes. De familie had het goed naar haar zin in dat grote bos. Veel ruimte voor de kinderen om te ravotten en genoeg eten voor allemaal. Maar toch twee van de vele broertjes waren een beetje dwars en wilde met alle geweld op avontuur. De ouders zagen wel dat er wat aan de hand was maar zeiden heel wijs niets. Tot dat een van de avonturiers de stoute schoenen aan trok en toestemming ging vragen om naar de grote stad te vertrekken. Goed zeiden de ouders jullie kunnen gaan maar op een voorwaarde, dat als jullie in gevaar dreigen te komen of het niet meer zien zitten, jullie ook naar huis terug komen. Dat is goed zeiden de twee en dachten: dat is toch niet nodig wij runnen het wel.Zo vertrokken ze naar de stad en net uit het bos werden ze al verrast door een jager.Het geluk was aan hun kant omdat de jager ook een hert zag en dat was natuurlijk veel interresanter. We hebben toch gelukzeiden ze tegen elkaar anders waren we nu al het haasje geweest we moeten beter opletten en dat gebeurde dan ook. In de grote stad hadden ze niet gerekend op zoveel verkeer autos, bussen, bromfietsen, motoren en dan al die fietsen. Ze moesten hun ogen en oren zo de kost geven dat ze niet eens wisten waar ze waren en zo kwam het dat ze algauw doodmoe in een tuintje in slaap vielen. Maar dat duurde niet lang ze zaten gevangen in een net en kinderen wilde ze in een kooi zetten. De ouders zagen wel dat het wilde konijnen waren en zeiden nee, dat kan niet deze beestjes moeten vrijlopen maar niet in de stad. Dus werden ze in een doos gezet en terug gebracht naar het bos waar ze snel de benen namen en regelrecht in de armen van hun vader en moeder.Nu al terug zeiden die. Ja, maar het is wel goed gegaan alleen zijn we niet gewend om zoveel verkeer om ons heen te hebben en dus blijven we maar lekker in het bos.Na een stevige maaltijd vielen ze opnieuw in slaap maar deze keer op het zachte gras in een veilig holletje. Zo zeiden de ouders die hoeven voorlopig niet meer op avontuur.
Jullie moeten maar even tegen deze rommel aan kijken. Ik wil de foto's centreren en tekst er onder zetten. Maar dat vergt enige oefening vrees ik. Als ik het door heb haal ikde rommel er weer af.
Hallo bloggers, Een uitbreiding op mijn blog met een jukebox. Met veel hulp van Franske is het mij gelukt. Dus kunnen jullie voortaan naar muziek luisteren op mijn blog.
Op een mooie winterdag, de zon stond hoog aan de hemel, zaten de gekleurde vogeltjes bij elkaar en dartelden wat in de rondte.Het wordt lente tsjilpten ze doorelkaar. We moeten opschieten om nestjes te bouwen anders hebben we straks eitjes en geen onderkomen voor onze jongen zeiden ze tegen elkaar. Ben nu eens niet zo haastig zeiden de oudere vogeltjes we hebben nog tijd genoeg het is pas januari en de nestjes moeten in april pas klaar zijn. Maar de jongere generatie kon niet wachten, ze geloofde de oudere niet en begonnen te bouwen. Laat ze maar doen spraken de oudjes ze moeten het zelf ondervinden en daar leren ze alleen maar van. Zo kwam het, toen de nestjes klaar waren, dat er een pak sneeuw viel waar je onder begraven werd en alle huisjes weer kapot waren. De oude wijze vogels lachten in hun vuistjes en zeiden:Jullie wilden niet luisteren , nu zie je het resultaat al het werk voor niets. De jonge vogeltes moesten wel bekennen dat de oudjes gelijk hadden en dat een winterzonnetje nog geen lente betekend.
Ik kan jou niet anders bereiken als op deze manier. Bedankt voor de reactie in mijn gastenboek. Wel heb een vraag:wat bedoel je met de naam van Dr. Goey heeft hij jou mijn adres gegeven of hoe kom je eraan? Ook wij hopen dat het met jou goed gaat.
Hallo Bloggers, Toch maar even een groet via mijn blog. Het is anders wel veel te warm om achter de computer te zitten. Zoals jullie weten kom ik uit Tilburg en daar is het nu kermis en wel de grootste van de Benelux zegt men. Dat zou best wel eens kunnen zijn want hij is 3 kilometer lang en er staan 235 attracties. Dus kom maar eens een kijkje nemen. Morgen maandag is het Roze maandag en dan kun je travastieten en andere bijzondere dingen gaan zien. Altijd een hele leuke en gemoedelijke sfeer. Nou tot de volgende keer maar weer en de groeten van: Surfmary
Donderdag 13 oktober 1994 tot Dinsdag 18 oktober 1994
Als we s morgens wakker worden zien we pas goed hoe mooi het hotel ligt en hoe fraai het ingericht is. Het zwembad grenst aan het strand en wordt afgescheiden het veel palmbomen waar je heerlijk in de schaduw kunt liggen. Na een uitbundig ontbijt(alweer) gaan we eerst lekker wat zwemmen en dan luieren in de zon om later onder de palmen te kruipen.
Een algehele Sri-lankaanse massage in de felle zon en daarna de schaduw in, formidabel!!! Coctails op het strand dat alles kan daar. Deze dag doen we niet veel meer dan lekker luieren en uitrusten.
Samen met Sandra en Johan, die ook in het zelfde hebben verlengd, spreken we af om nog wat te ondernemen maar dat doen we nadat we een paar dagen ons gemak hebben gehouden.
Op het strand is ook van alles te zien. Er lopen mensen te leuren met sigaretten die ze aan de touristen willen slijten. Een oud vrouwtje komt elke dag hout sprokkelen, ik denk dat ze dit weer verkoopt en zo een paar centen verdiend. Zo brengen we onze dagen loom en traag, dat komt door het klimaat vochtig en 30 graden, door. s Middags is er High Tea met allerlei lekkers en kun je maar snoepen.
s Avonds is er altijd wel wat animatie zoals een dansgroep of dansorkest. De sfeer is goed er zijn meerdere nationaliteiten: Belgen, Duitsers Scandinaviers, Nederlanders en zelfs Spanjaarden. Het orkest speelt voor ieder wat wils. Een van de leden is een verre verwant van een zeewse familie en kent warempel wat woorden Nederlands
Na het drinken van een paar coctails werd ik er op attent gemaakt dat mij tong er niet uitzag en gelijk hadden ze.
.
Het orkest speelde en wij dansten, de avond vloog voorbij en we sliepen als ossen.
De dagen daarna luieren we lekker op het strand en zwembad om s avonds van het inheemse eten te genieten. De currys zijn over heerlijk en de vis smaakt naar de zee, zo vers. Ook s morgens is er gebakken spek en eieren maar dat doen we niet elke dag want we zijn al enige kilos aangekomen.
De dessertbuffets mogen er ook zijn al bij al een verwennerij.
We hebben samen met Johan en Sandra op een middag een bootje met begeleiding gehuurd. De begeleiding bestond uit een lokale jongen . Deze heeft ons die middag wel de stuipen op het lijf gejaagd. Ten eerste dachten wij dat hij de boot niet beheerste maar dat was een vergissing. Hij deed maar alsof later bleek dat hij wel de boot en de brandstof onder de duim had. We voeren door kreken en smalle waterloopjes van de rivier. Telkens zaten er wortels van de planten tussen de schroef en hield de motor er mee op terwijl de reuze varanen om het bootje zwommen, heel angstig vond ik althans. Onze gidslag krom van het lachen en stelde ons gerust . Die beesten doen echt niets ze zijn alleen heel groot als je in zon klein bootje zit. In de kreken wonen mensen en zo gauw ze de motor van het bootje horen staan ze langs de kant en bieden zelf gemaakte bloemenkransen aan. Voor een paar roepies kun je zon krans kopen.Verder de rivier op staan vissers tot hun middel in het water en gooien netten uit om te vissen. Langs de oevers staat de rijst in volle bloei. Aalscholvers zitten met uitgespreiden vleugels te zonnen en witte ibissen staan tussen de rijstvelden Ijsvogeltjes vliegen af en aan zijn fel gekleurd. In de bomen zitten de apen te schreeuwen het paradijs is hier volmaakt. Na een spannende middag komen we weer heelhuids aan bij het hotel.
Na nog wat dagen genieten van de zon en het leven op Sri Lanka zit onze reis erop en moeten we weer vertrekken naar het koude Nederland. Het is een reis geweest om nooit meer te vergeten.
Hallo Bloggers, Ik heb niet veel aan mijn blog gedaan deze dagen. Ik had last van de warmte en geen zin om te internetten. Nu wordt het hier een beetje koeler en heb ik mijn computer maar weer eens opgezocht. Een mooi plaatje kan altijd wel, dus bij deze.
Ik ben Krooswijk Marian, en gebruik soms ook wel de schuilnaam Surfmary.
