Ik ben Krooswijk Marian, en gebruik soms ook wel de schuilnaam Surfmary.
Ik ben een vrouw en woon in Tilburg (Nederland) en mijn beroep is Huisvrouw/bejaarde verzorgster moeder.
Ik ben geboren op 02/07/1947 en ben nu dus 76 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: Fotografie en schrijven van verhaaltjes.
Ik probeer een leuk en interresant blog te maken.Het gastenboek vind ik fijn. Ik ben altijd benieuwd naar de reactie"s.
Operatie stoma Op 2 augustus hebben we Dr. Gerritsen bezocht en deze heeft beloofd de stoma terug te plaatsen. Eerst wil hij de darm bekijken met een scopie en dat is 30 augustus gebeurd. Na deze scopie heeft hij groen licht gegeven voor de operatie en die is gepland op 4 september a.s. Dus na volgende week ziet het er weer een beetje normaal voor Rien uit. Na een verblijf van ong. 1 week in het ziekenhuis kan hij thuis verder herstellen en kunnen we iets van vakantie gaan plannen(zon).
Vandaag wil ik jullie eens kennis laten maken met een markante Friese schilder,Jopie Huisman.Hij woonde in Workum en daar is ook een museum met zijn werk.De schilderijen zien eruit alsof ze gefotografeerd zijn. Jopie was een voddeman en een natuur talent. Hij schilderde wat op zijn voddekar lag Hieronder een van zijn werken: de kleren van Jelmer Huisman, zijn broer.
Er was paniek in het bos. De mieren waren allemaal nerveus en in paniek. Heb je het gehoordzei een van de mieren. Ons bos wordt omgekapt en dan verdwijnen natuurlijk onze huizen ook. Maar dat zal toch niet waar zijn zeker, want dan moeten we zorgen dat het niet gebeurd, maar hoe? Als we nu allemaal eens massaal onze krachten inzetten dan valt het misschien nog mee en luisteren ze naar onze wensen. Dat was afgesproken en de mieren gingen aan het werk. Nou vraagt iedereen zich af wat kunnen mieren nu beginnen tegen de grote mensen maar dat valt nog vies tegen als je maar weet wat voor wensen de mieren hadden.In de eerste plaats moesten er nieuwe huizen komen of in ieder geval onderkomens waar de mieren konden slapen. Daar hadden ze een andere plaats voor gevonden en wel aan de rand van het om te kappen bos op een beschermd stukje grond. Ze maakte spandoeken met teksten zoals: Wij willen wonen en geef ons een nieuw stukje grond. En geloof of niet maar de mensen vonden het goed dat het stukje grond voor de mieren gereserveerd werd. Nu nog onderkomenszeiden de mieren. Voortaan willen wij in paddestoelen wonen want die kun je kapot maken maar die komen elk jaar weer terug en zijn wij zeker van en huisje. Zo zie je dat je best veel kunt bereiken al ben je niet groot.
De kermis was weer in de stad en de moeder van Ilse en Brian had beloofd dat ze er heen gingen als de kinderen zoet waren, en dat waren ze dat dachten ze tenminste.Ze hadden al de stoep geveegd en de blaadjes niet op geruimd, ze hadden in de tuin gewerkt en bijna alle bloemen gesnoeid en ook nog hadden ze boodschappen gedaan maar de melk vergeten.
Wat hebben jullie allemaal gedaan vroeg de moeder en Ilse en Brian vertelde wat ze gedaan hadden.Goed gewerkt zei ze ik zal eens kijken of het wel klopt wat jullie zeggen en ze ontdekte al snel dat er wat aan mankeerde. Jullie hebben wel goed je best gedaan maar zijn jullie niet wat vergeten in de tuin? Snel ruimden ze de blaadjes op en zeiden dat ze wel nieuwe plantjes zouden kopen nu nog snel naar we winkel waar zede melk haalden en alle problemen waren op gelost.Zo zei moeder nu kunnen we naar de kermis en Ilse en Brian vonden het geweldig om te draaien en te schommelen.
In het grote bos dicht bij de stad leefde een familie konijnen, vader, moeder en een boel broertjes en zusjes. De familie had het goed naar haar zin in dat grote bos. Veel ruimte voor de kinderen om te ravotten en genoeg eten voor allemaal. Maar toch twee van de vele broertjes waren een beetje dwars en wilde met alle geweld op avontuur. De ouders zagen wel dat er wat aan de hand was maar zeiden heel wijs niets. Tot dat een van de avonturiers de stoute schoenen aan trok en toestemming ging vragen om naar de grote stad te vertrekken. Goed zeiden de ouders jullie kunnen gaan maar op een voorwaarde, dat als jullie in gevaar dreigen te komen of het niet meer zien zitten, jullie ook naar huis terug komen. Dat is goed zeiden de twee en dachten: dat is toch niet nodig wij runnen het wel.Zo vertrokken ze naar de stad en net uit het bos werden ze al verrast door een jager.Het geluk was aan hun kant omdat de jager ook een hert zag en dat was natuurlijk veel interresanter. We hebben toch gelukzeiden ze tegen elkaar anders waren we nu al het haasje geweest we moeten beter opletten en dat gebeurde dan ook. In de grote stad hadden ze niet gerekend op zoveel verkeer autos, bussen, bromfietsen, motoren en dan al die fietsen. Ze moesten hun ogen en oren zo de kost geven dat ze niet eens wisten waar ze waren en zo kwam het dat ze algauw doodmoe in een tuintje in slaap vielen. Maar dat duurde niet lang ze zaten gevangen in een net en kinderen wilde ze in een kooi zetten. De ouders zagen wel dat het wilde konijnen waren en zeiden nee, dat kan niet deze beestjes moeten vrijlopen maar niet in de stad. Dus werden ze in een doos gezet en terug gebracht naar het bos waar ze snel de benen namen en regelrecht in de armen van hun vader en moeder.Nu al terug zeiden die. Ja, maar het is wel goed gegaan alleen zijn we niet gewend om zoveel verkeer om ons heen te hebben en dus blijven we maar lekker in het bos.Na een stevige maaltijd vielen ze opnieuw in slaap maar deze keer op het zachte gras in een veilig holletje. Zo zeiden de ouders die hoeven voorlopig niet meer op avontuur.
Jullie moeten maar even tegen deze rommel aan kijken. Ik wil de foto's centreren en tekst er onder zetten. Maar dat vergt enige oefening vrees ik. Als ik het door heb haal ikde rommel er weer af.
Hallo bloggers, Een uitbreiding op mijn blog met een jukebox. Met veel hulp van Franske is het mij gelukt. Dus kunnen jullie voortaan naar muziek luisteren op mijn blog.
Op een mooie winterdag, de zon stond hoog aan de hemel, zaten de gekleurde vogeltjes bij elkaar en dartelden wat in de rondte.Het wordt lente tsjilpten ze doorelkaar. We moeten opschieten om nestjes te bouwen anders hebben we straks eitjes en geen onderkomen voor onze jongen zeiden ze tegen elkaar. Ben nu eens niet zo haastig zeiden de oudere vogeltjes we hebben nog tijd genoeg het is pas januari en de nestjes moeten in april pas klaar zijn. Maar de jongere generatie kon niet wachten, ze geloofde de oudere niet en begonnen te bouwen. Laat ze maar doen spraken de oudjes ze moeten het zelf ondervinden en daar leren ze alleen maar van. Zo kwam het, toen de nestjes klaar waren, dat er een pak sneeuw viel waar je onder begraven werd en alle huisjes weer kapot waren. De oude wijze vogels lachten in hun vuistjes en zeiden:Jullie wilden niet luisteren , nu zie je het resultaat al het werk voor niets. De jonge vogeltes moesten wel bekennen dat de oudjes gelijk hadden en dat een winterzonnetje nog geen lente betekend.
Ik ben Krooswijk Marian, en gebruik soms ook wel de schuilnaam Surfmary.
