Ik ben Krooswijk Marian, en gebruik soms ook wel de schuilnaam Surfmary.
Ik ben een vrouw en woon in Tilburg (Nederland) en mijn beroep is Huisvrouw/bejaarde verzorgster moeder.
Ik ben geboren op 02/07/1947 en ben nu dus 77 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: Fotografie en schrijven van verhaaltjes.
Ik probeer een leuk en interresant blog te maken.Het gastenboek vind ik fijn. Ik ben altijd benieuwd naar de reactie"s.
Vandaag gaat het iets beter maar gisteren heb ik zo'n enorme slechte dag gehad. Zo'n dag hoop ik echt voorlopig niet meer te hebben. En dat alleen, omdat het koren niet eerder rijp is door aan de halmen te trekken, een mooie spreuk die veel wijsheid in zich heeft. Het wil zeggen dat ik geduld moet hebben met de verwerking en niet alles in een paar maanden kan. Toch kun je enorm veel verdriet hebben en de huilbuien worden dan steeds heftiger. Gisteren heb ik ook nog een bezoek gebracht aan ook een biljartvriend van Rien. Hij ligt in het ziekenhuis en heeft de zelfde ziekte die Rien ook had. Misschien heeft hij wat meer geluk en komt hij er "goed"doorheen. Vanmorgen ben ik al vroeg naar de camping gereden. De luifel zat er nog aan en de mensen die op zouden letten gaan zondag naar huis. Dus moest hij eraf en dat is vanmorgen gebeurd. Morgen een verjaardag, van mijn broer. En maandag ben ik aan de beurt. Ik zie er zo tegenop, mijn eerste verjaardag zonder Rien, dat ik er nog maar niet teveel aandenk. Toch komt die dag en kan ik hem niet overslaan. Met wat familie zondag en maandag met hopelijk wat vrienden zal ik proberen niet al te emotioneel te zijn en het wel te vieren.
Weer een weekend voorbij. Het feest; ik heb het wel volgehouden maar was o zo blij thuis te zijn. Na een tevergeefs telefoontje ben ik maar naar bed gegaan en van vermoeidheid in slaap gevallen. Ik hoop echt dat mijn depri gevoel deze week een beetje minder wordt. Altijd in het weekend het is echt waar en geen cliché. Zaterdag even met mijn moeder naar een festival met smartlappenkoren geweest, maar van die muziek wordt ik heel emotioneel. Zondagmorgen ben ik op koffievisite geweest en voor de rest van de dag geprobeerd niet al te emotioneel te zijn. s'Middags nog even tanken aan de Belgische grens waar we vroeger ook altijd kwamen. Daar was het weer raak. De kassier van de pomp was Rien aan het zoeken terwijl ik afrekende"waar is hij bezig met tanken" vroeg hij, zocht de plaats af waar de auto's stonden."Hij is er niet meer"zei ik en de man schrok enorm. Daar heb ik het verhaal nog maar eens verteld en dan is de rest van je dag echt shit. Maar dat was zondag en vandaag begint er een nieuwe week. Ik heb weer even kunnen stoom afblazen en jullie horen het wel weer.
Het is zaterdag en ik ben weer terug van een paar fijne dagen op de camping. De vrienden uit Drenthe waren er ook en ze vonden het fijn dat ik er was. De ontmoeting na bijna een jaar was best emotioneel en ik moest dan ook weer eens flink huilen, maar dat lucht wel op natuurlijk. Voor hun was het ook best moeilijk; voorheen was Rien er altijd bij en nu was ik toch alleen. Ze hebben het ziektebeeld van Rien wel meegemaakt en ze wisten dus ook dat hij erg ziek was, maar dan nog. Toch hebben we het gezellig gehad zo bij elkaar. Het weer zat weer eens niet mee maar we hebben toch nog een fijn tochtje met de fiets gemaakt. s'Avonds hebben we lekker gekletst met de nodige koffie en goede herinneringen opgehaald. Ook hebben ze de CD van de crematie afgeluisterd, die had ik mee genomen. Ze vonden hem heel mooi en dat is het ook dat vindt ik ook. Vrijdag ben ik weer naar huis gegaan want vanavond ben ik uitgenodigd op een 50 jarige bruiloft van een biljartvriend van Rien. Het zal wel weer even slikken zijn maar ik ga er wel heen. Hopelijk gaat het goed en kan ik gewoon genieten van dit feest.
Hallo Bloggers, Vandaag ben ik naar de longarts terug geweest en hij had goede berichten. De ontsteking die er zit is kleiner geworden en het luisterd weer zo goed als normaal. Er valt een zware last van mij af want ik was op her ergste voorbereid al hebben dat niet alle mensen door. Over 6 weken moet ik nog wel op controle maar ik ben er nu toch een stuk geruster op. Morgen ga ik naar de camoing om een beetje bij te komen van alle spanningen. De voorspellingen van het weet zijn wel niet zo goed maar alle zon die er is is meegenomen. Dus een paar dagen geen nieuws van mij. Tot blogs
Hallo Bloggers, Na een hele nare maandagavond moet ik vandaag terug naar de longarts. Gisteren avond ben ik heel angstig geweest, iest wat ik voorheen niet heb gekend. Laat naar bed 00.30 uur omdat ik zo onrustig was dat ik toch niet kon slapen. Misschien voor de uitslag van vandaag. Iemand bellen helpt dan meestal ook niet, dus probeer je het alleen te rooien. Al met al voel je dan pas goed dat je alleen bent. Als alles mee zit(uitslag arts en weer) ga ik woensdag toch een paar dagen naar de camping. Kijk ik maar of ik daar de rust kan vinden die ik zo broodnodig hebt. Jullie horen wel weer hoe het allemaal afloopt.
Het is zondag en dat is voor veel mensen die alleen zijn een rot dag. Je moet je maar bezig zien te houden en zo doe ik dat met mijn computer en probeer mooie dingen te maken. Ik weet niet wat jullie ervan vinden maar ik vindt dat hier wel waarheid in zit.
Gelukkig gaat het vanmorgen een stuk beter. Na een goede nacht, wel kort, gaat de ademhaling weer normaal en is de pijn ook weg. Nu maar hopen dat het bij deze ontsteking blijft. Dinsdag moet ik terug naar de longarts en dan zal ik hoogstwaarschijnlijk wat meer weten.
De pijn in mij flank is een stuk minder en het ademen gaat weer een stuk beter. Na een avond alleen met veel akelige gedachten hebben de emotie's daar flink van geprofiteerd. De ene huilbui naar de andere. Gelukkig hebben er toch nog wat mensen, die mij niet vergeten zijn, gebeld. Ze hadden Surfmary gelezen of via via gehoord wat er aan de hand was. Nu na een slechte nacht(wakker) gaat het wel weer redelijk en ik hoop van harte dat het hier bij blijft. Dat wilde ik even schrijven want dat lucht op als er geen gesprekspartner is.
Nu ik toch aan het zeuren ben wil ik ook nog wel even kwijt. Je doet zo je best om mensen erboven op te helpen.... maar als je zelf iemand nodig hebt valt het vaak tegen. Is het dan zo moeilijk om iets om iemand te geven. De beloftes zijn er wel maar om ze na te komen valt nog niet mee. Even luchten!!!!
Hallo Bloggers, Vannacht heb ik veel last gehad van een moeilijke ademhaling. Naar de dokter vanmorgen en die verwees me meteen naar het ziekenhuis voor een röntgenfoto. Die is gemaakt en ik werd al meteen uit de wachtruimte gehaald; of ik even naar de longarts wilde gaan. Dat had ik al eens eerder gehoord, vorig jaar nog maar dan wel voor Rien. Dus daar stond ik mijn uppie geschrokken en helemaal de kluts kwijt terwijl ik weer eens niet kon stoppen met huilen. Ik heb wel iemand gebeld maar die was niet thuis. Toch moest ik naar die longarts. Deze heeft geluisterd en gekeken en zei toen dat hij graag een ct-scan wilde en wel meteen. Weer een bekend gevoel. Als het zó snel gaat voorspeld dat niet veel goeds meestal. Maar weer iemand anders gebeld want dit trok ik niet alleen en gelukkig was ze zo bij mij. Bloedprikken en toen naar de ct-scan, een beladen afdeling voor mij met in mijn achterhoofd de onderzoeken die Rien daar heeft gehad. Het onderzoek op zich valt reuze mee maar de emotie's die daar weer loskwamen hebben mij helmaal overstuur gemaakt. Toen nog de uitslag. Het valt gelukkig, tenminste voor nu, nog mee. Een soort ontsteking op mijn linkerlong en daar schuurt het longvlies langs daar wordt de pijn door veroorzaakt en wordt behandeld met antibiotica. Volgende week ziet de longarts mij graag terug en dan moet de pijn en ook de ontsteking ver weg zijn. Maar al bij al toch een verdrietige dag en het is al zo zwaar om mezelf een beetje recht te houden. Gelukkig heb ik nog wat steun van mensen om me heen anders is het niet op te brengen
Het weekend zit er weer op en het was een somber en vervelend. Ik heb niets maar dan ook niets gedaan behalve mijn computer bezig gehouden. Zondagmiddag zijn we, mijn moeder en ik, wel even naar Kleve geweest. Daar woont een achterneef van mij en hebben we de foto's van Friesland bekeken. In Duitsland kennen ze het cremeren wel maar over de as hebben ze weinig of niets te zeggen. Ze waren dan ook zeer verbaasd dat Rien in Friesland uitgestrooid mocht worden. Nou, er staat weer een nieuwe week voor de deur en wat zal die brengen? Nu ga ik stoppen want ik moet naar een vergadering van onze wijk om een feest te organiseren omdat ze 25 jaar bestaan volgend jaar.
En zo werd het donderdagmiddag. Ik zou hapjes serveren weten jullie het nog. Natuurlijk heb ik het gedaan maar ik heb toch verschillende keren moeten slikken. Als je die biljartmaten van Rien allemaal bij elkaar ziet dan ontbreekt daar toch iemand aan voor mij althans. Toch vond ik het een fijne middag en heb het met plezier gedaan. Voor de moeite hebben alle drie de dames die geholpen hebben een mooie bos bloemen gekregen. Er waren nog twee mensen die het erg moeilijk hebben en die hebben het ook uitstekend gedaan en niemand heeft er iets van gemerkt, nou niemand. Na de uitreiking hebben we nog gezellig met wat mensen rond de tafel gezeten en een afzakkertje gedronken. Dus best een gezellige middag.
Vandaag ben ik een goede vriend kwijtgeraakt en dat doet pijn. Schuldgevoelens zijn de redenen. Maar waarom zouden wij ons niet gelukkig en fijn mogen voelen. De tranen waren voor korte tijd opgedroogd maar zijn nu weer in overvloed aanwezig Toch voel ik mij niet schuldig en hoop dat ook hij de schuldgevoelens opzij kan zetten. Vriendschap die wat dieper is is niet slecht, dat kan ik niet geloven. Het is fijn om iemand te hebben waar je je verhaal en wat je bezig houdt kwijt kunt, vooral als die gene weet waar je je doorheen moet slepen. Morgen ga ik assisteren bij de biljartvereniging van Rien en dat zal niet makkelijk zijn maar van de andere kant zijn ze me niet vergeten.
Ik ben Krooswijk Marian, en gebruik soms ook wel de schuilnaam Surfmary.
