Bijvoorbeeld wanneer er iemand berecht moest worden of op sterven lag dan gaf men hem of haar die brandende kaars in de handen, om het licht van het Geloof te bedieden dat de zieke of stervende moest verlichten. Men ontstak die kaars ook als er iemand gestorven was, eer men de dode in de kist legde, liet men enkele druppels van de brandende kaars in de kist vallen, alsook enige druppels wijwater.  Ook als het donderde bijvoorbeeld, dan sproeide men gewijd water in huis en ontstak men de kaars. Heel het huisgezin las dan het Sint Jans Evangelie of de huiszegen. De huiszegen dat was een prent waarop een algemeen gebed stond afgedrukt rond het beeld van Christus, stervende aan het kruis. Betrok men vroeger een nieuw huis, dan was het de gewoonte dat men de eerste dag wanneer  men er ging wonen, in de vier hoeken  enige druppels van de kaars liet vallen.  Ook de landman liet vroeger enige druppels van de kaars in het midden en op de vier hoeken van de hoop zaaigraan vallen alvorens te zaaien.xml:namespace prefix = o ns = "urn:schemas-microsoft-com:office:office" />

Op deze dag vierde de kaarsgieters hun mesdag. En wanneer vroeger enkele kaarsen als verlichting dienden, gaven de kaarsverkopers een versierde kaars aan hun klanten. Helaas is Lichtmis niet dat volksfeest meer van weleer. Ik wil dit stukje over Lichtmis graag afronden met een erg mooie en zeer oude spreuk, en die gaat als volgt :

“ Op Lichtmis is geen vrouwke zo arm,

Of zij maakt haar panneke warm. “

Vroeger werd er op deze dag in zowat ieder huis pannenkoeken gebakken, vandaar dat men vroeger zei : “ ’t Is  O.L.Vrouw schud-de-panne. “  En mocht u deze oude traditie toch nog een beetje in ere houden, laat u de pannenkoeken dan smaken, ik zal er vandaag zeker eten !

Tot slot nog dit, vroeger was het tussen Kerstmis en Lichtmis toegelaten om de zaterdag vlees te eten. Zo noemde men die zaterdagen “Vette Zaterdagen”. Het volk zegde toen dat het geschiedde als herinnering aan de bevalling van O.L.Vrouw die evenals al de andere vrouwen, gedurende de weken die op een bevalling volgde, meer voedsel nodig had. Ook toen hadden ze er blijkbaar al wat op gevonden.