Deze heilige Diaken van de H. Kerk werd op bevel van keizer Valeriaan, levend op een rooster gebraden. De legende vertelt ons dat hij daarbij tranen met tuiten zou hebben geweend. Het gevolg was dat je rond 10 augustus ’s nachts bij helder weer uiteraard, aan de hemel vurige tranen kan zien. Onze voorouders noemden dat verschijnsel “ de Laurentiustranen” Tranen zijn nat en zo was de sprong van nat naar regen rap gemaakt en bekwaam Sint-Laurentius de naam van regenheilige. Nu hebben onze voorouders zich op dat verhaal wel serieus verkeken. Wat zij als tranen beschouwden zijn in feiten niets anders dan “vallende sterren” die ieder jaar rond deze tijd voorkomen. De aardbol komt nu immers in een Meteorietenwolk terecht van de Perseïden en het is precies dat wat die “vallende sterren” veroorzaakt. Omdat Laurentius op een gloeiend rooster werd gebraden, werd hij eeuwenlang aanroepen wanneer men zich verbrand had. Maar ook bij huiduitslag, tegen “brand” in het vlas en bij hop-en aardappelplagen was hij de aangewezen schutspatroon. Vóór het invoeren van het christendom had de 10^de nacht van augustus een heilige hoedanigheid; hij werd als heilige nacht beschouwd om de sterrenregen die zoals al gezegd, rond deze tijd plaats heeft. De meisjes wensten zich vroeger jaren alle geluk terwijl de ster versprong, was de wens uitgedrukt op het tijdstip van het verspringen, dan was hij verhoord. Om te besluiten nog een zeer oude spreuk en die gaat als volgt :

“ te Sint Laureynsdage

hangt de regen op de hage.”