De feestdag van den H. Martinus, Sint Marten in den Volksmond, is een volksfeest in den waren zin van het woord, zo verteld ons de Volkskundige kalender. Wij mogen er een gekerstend feest inzien, ten minste voor de gebruiken die er bij te pas komen. In het begin van den wintertijd, vierden onze heidensche voorouders hun god Wodan die over den wind en de wolken regeerde. Zij stelden hem voor als een jager die, op een woest ros gezeten, door het luchtruim vloog, den werkzamen landbouwer zegende. Toen de eerste geloofspredikers in het land kwamen en dit heidensch geloof wilden uitroeien, vonden ze in den H. Martinus den gepasten heilige; immers zijn sterfdag werd rond dezen tijd gevierd, hij ook, als krijgsman, bereed een paard en had, uit medelijden voor een armen man, eene weldaad gedaan : zijn mantel met hem gedeeld. Was het geloof in Wodan verdwenen, de gebruiken te zijner eer bleven lang bestaan en men kon ze niet gemakkelijk uitroeien. In zoover ze niet tegenstrijdig waren met den godsdienst en de zeden, lieten de zendelingen ze bestaan en zoo zijn ze tot onzen tijd gebleven. Nou ja, "onze tijd" ?