Vroeger werd met Sinxen het schoonste meisje van het dorp met bloemen getooid. De deur van haar woning werd met rozen en andere bloemen, bijzonderlijk met madeliefjes, omkranst, en de weg er mee bestrooit. Iedereen bracht hulde aan de Sinxenbruid en de jongelingen dongen om haar gunst in de dans. Later is dat een kinderspel geworden. Een aantal meisjes gingen langs de straat en zongen een liedje aan de huizen. Twee stonden vooraan, ze waren in 't wit gekleed en met bloemen en linten versierd. Een was de Sinxenbruid en die had een krans op het hoofd, en een versierd tinnen drinkschaaltje in de hand. Zij mocht volstrekt niet lachen, noch spreken, veel minder nog antwoorden op wat men vroeg, en ook niet bedanken voor wat men gaf. In de Kempen zag men ook wel de Sinxenbruid en deze had een hemd over haar kleren getrokken, versierd en met allerlei gekleurd papier beplakt. Ze had ook een bloemenkrans op haar hoofd en ze ging zingend van huis tot huis om centen te vergaren die ze dan met haar gezellinnetjes in snoeperijen verteerde. Ook de koewachters vierden Sinxen op hun manier. Jongens en meisjes haasten zich die dag met het vee naar de wei, en wie er eerst aankwam was koning of koningin. De jongens en de meisjes werden ook weer met bloemen en groen opgesmukt, tot zelfs de koe werd versierd. 's Middags gingen ze dan feestelijk naar de hoeve waar een tractement plaats vond ter ere van deze die eerst aangekomen was. Vroeger werden er ook Sinxenvuren aangestoken waarbij de mannen zo hoog sprongen als ze konden, want ze geloofde dat, zo hoog ze sprongen, ook zo hoog het koren zou wassen. Over het wangeloof, want ook dat was er met Sinxen weer, vertel ik u rond de dag van Sinxen zelf.