Volgers - Followers; Netherlands --76--82 Belgium --25--26 France -- 1--3 Italia -- 1--2 U.S.A. --1--4 Swiss -- 1--2 U.K. -- 1--2 Germany -- 1--4 Spain -- 1--2 Portugal -- 1--2 Russia -- 1--2
Date; 01/07-09-2011
't clijn Paradijs
Internet-Magazine over familie- en jeugdverhalen, columns, kunst, en cultuur.
19-08-2011
Moeders wil is Wet
Moeders Wil is Wet (1949-1974)
"Moeders Wil is Wet." Het klonk elke ochtend door de radio. Welke moeder-de-vrouw heeft daar niet de stofdoek voor laten vallen, bij het horen van de legendarische stem van Mia Smelt? Er even rustig bij gaan zitten onder het genot van een vers geurig kopje koffie, om naar de raadgevingen van Mia te luisteren. Moeders wil is Wet, het langst lopende radioprogramma voor vrouwen
Volgens Mia Smelt hadden huisvrouwen een steuntje in de rug nodig, omdat ze 's morgens alleen thuis waren. De kinderen zaten op school, haar man was naar het werk, dus de vrouwen waren even "onder elkaar." Niet bij iedere huisvrouw stond de Baedeker in de boekenkast. Het serieuze handboek voor de beginnende huisvrouw, vol tips en wetenswaardigheden over hoe het huishouden gedaan moest worden. Hoe ze haar man tevreden moest stellen, en de kinderen netjes opvoeden. Op die leemte speelde Mia Smelt handig in. In feite verzorgde ze een soort gesproken Baedeker, afgewisseld met groeten van vrouwen aan elkaar, die verzoekplaatjes konden aanvragen. De 25-delige Baedeker, voor vele generaties een vraagbaak
De 25-delige Baedeker besteedde in elk deel aandacht aan een afzonderlijk probleem, waar jonge vrouwen mee zouden kunnen worstelen. Onderwerpen kwamen aan de orde zoals; "Huishouden op Rolletjes," "Van Vingerhoed tot Strijkplank." "De Weg naar het Hart," dat eigenlijk meer gericht was op de maag van de man, inplaats van het hart. "Hoe moet ik met mijn Kind?" Richtlijnen in twee delen over kinderopvoeding, waar dyslexie en ADHD niet in voorkwamen. De Baedeker had die problemen nog niet ontdekt. "De Toekomst van Uw Kind," "Uzelf Mevrouw." Het mocht ook niet aan zelfinzicht ontbreken. Het ideaalbeeld van moeder-de-vrouw in de jaren '50
Belangrijk onderwerp dat niet overslagen werd was dan ook; "Liefde zonder Vrees." Opoffering in bedenkelijk behaagkunst. Met daarop het volgende hoofdstuk; "Gelukkig Huwelijk." Daar draaide het immers allemaal om, de vrouw moest er zorg voor dragen dat een gelukkig huwelijk haar doel en streven moest zijn. Daartoe was en is ze hier op aarde, naar de toenmalige opvatting. Mia Smelt in overleg met Chris Heijzen Zeg groenteman
Het radioprogramma werd elke morgen op een vast moment onderbroken met de bekende riedel; "Zeg Groenteman, Wat Eten we Vandaag?" Chris Heijzen richtte het woord tot de huisvrouwen in het land; "Vandaag dames.., Ja dames..., Het is er de tijd van het jaar voor. De verrukkelijke wintergroente is er weer. Het ligt bij uw groenteman in het schap. Vandaag eten we overheerlijke Brussels Lof. De gezonde groente die u gekookt, gestoofd en ook rauw als salade kunt eten. Bijvoorbeeld met een gesnipperd hardgekookt eitje erbij." Groente was aan jaargetijde gebonden. Niets van haricots-verts, of bloemkool het hele jaar door. Chris leuterde nog wat door met Mia over de bereidingswijze en welke saus het lekkerst bij de witlof zou smaken. De moderne groenteman met een overdadig dagelijks aanbod Ik zou wel eens willen weten
Daarna volgde een ogenblik van muzikale omlijsting, door de niet weg te denken Jules de Corte. De blinde pianist, organist van Belgische komaf, doordat zijn familie tijdens de Eerste Wereldoorlog was gevlucht naar Nederland. Met zijn fijnzinnig gevoel voor droge humor, leidde hij het liedje in. Wie kent ze niet? De niet van ironie en moraal gespeende versjes, die hij op monotone toon zong zoals; "Ik zou wel eens willen weten"..."Het sprookje van de Toto"..."De reuzen van de middelmnaat...," of "Het kleine mannetje...." Honderden liedjes aan zijn geest ontsproten liggen nu te verstoffen. Je hoort ze nog zelden. Jules de Corte. Wie kent hem niet? Goede morgen luisteraars......
Voordat "Moeder Wil is Wet," de ether inging klonk in de vroege morgenuren de piano van Arie Snoek door bos- en polderland, begeleid door de altijd opgewekte stem van de Hilversumse gymnastiekleraar Ab Goubitz. "Goede morgen luisteraars..., Staat u allen klaar...?...Dan beginnen we met de eerste oefening.....!! En strek, en buig, en voor en achter...!! En nu de armen omhoog...., en naar achteren en dan weer naar voren... Goed zo....luisteraars !!"....... "En nu naar links..., en dan rechts, en nog een keer...." Hierna liet hij zijn denkbeeldig publiek even op adem komen....." Zo...nu even rust op de plaats..., en haalt u diep adem, dames. Goed zo dames...Dan gaan we nu over op de volgende oefening..... En dames spreidt u nu de benen...!!??..." Meneer Goubitz begon het bedenkelijk over een andere boeg te gooien. Manlief was toch niet thuis. "En buigt u maar..., en strekt u maar....!!!" Gymnastiekleraar Ab.Goubitz, later Wethouder van Hilversum
Turnles in de jaren '50, via de radio uitgezonden.
Bij ons in de straat heeft Ab Goubitz nooit succes behaald. Ik kan me geen van de buren herinneren, die zich verleid hebben gevoeld tot een dwaze vertoning in de huiskamer. Of de gordijnen moeten dicht zijn gebleven en de radio op halve sterkte hebben gestaan. "Dat is iets voor daarboven in Holland," zei mijn moeder altijd. "Daar houden ze wel van dit soort gedoe. Ik doe er in elk geval niet aan mee." De nijvere huisvrouw
Het beroep van schillenboer komt niet meer voor, hij is uit het straatbeeld verdwenen. De man met paard en wagen die groenteafval, oud brood en schillen kwam ophalen. Twee keer in de week maakte deze man een route door onze straat. Met een flinke ratel kondigde hij zijn komst aan. Het lawaaierige ding hoorde je al een straat eerder, zodat mijn moeder het afval alvast kon klaar zetten. Foto Jeanne Alberts van een andere schillenboer (Serie Oude beroepen)
Onze schillenboer was geen man die je op de koffie zou vragen, daarom mocht hij bij ons niet door het huis lopen. Achterom het huis werd hij gedirigeerd voor het ophalen van de schillen. Hij was een uitgesproken onappetijtelijke man, hij zag er slecht verzorgd uit. Volgens mij waste hij zich maar één keer in de week, want hij stonk wel een uur tegen de wind in. Waarschijnlijk kwam dat door het afval waar hij mee omging.
Zijn paard was van dito kwaliteit, een smerig uitziend paard dat zelden gerost werd, wat je aan zijn vacht goed kon zien. Maar daar kon het paard natuurlijk niets aan doen. Het ging zich naar zijn toestand gedragen. Moedeloos sjokte het voort, zijn hoofd in treurnis neerhangend, een vieze stinkende kar met zich meezeulend. Ook een paard heeft bewustzijn, het wil ook graag een stapje hoger staan op de paarden maatschappijladder. Klasse uitstralen is ook een paardenwens. Foto Jeanne Alberts (Serie Oude beroepen)
Zijn zoon, die er naverwant uitzag hielp zijn vader een handje mee. Hij had het slecht gedaan op school, wist mijn vader te vertellen. "En..., als jij op school niet je best doet, dan wordt je net zó," waarschuwde mijn vader. Een beter voorbeeld kon ik niet krijgen om niet zo terecht te komen. Ik ging vanzelf beter mijn best doen op school. Al werd op de man en zijn zoon neergekeken, ze verdienden hun brood op eerzame wijze. Hun functie was niet te onderschatten. Want waar moest anders het afval blijven? Rottend in de achtertuin, met gevolg dat horden ongedierte er op afkomen? Het groente- en fruitafval diende als veevoer, dat de man doorverkocht aan boeren in de omgeving. Voor het ophalen betaalde hij niets. De huisvrouw kon blij zijn dat ze van de troep verlost was. De winst zat voor hem in de verkoop, wat geen vetpot bleek te zijn, omdat de boer er zo min mogelijk voor wilde betalen. Foto Jeanne Alberts (Serie Oude beroepen)
"Kssst....ik zal je pakke...!" Om de andere week kwam de man terug. Nu lag een grote watertank op de kar. Opnieuw trok hij de aandacht met zijn ratel, nu voor een heel andere dienst die hij leverde. namelijk het schoonmaken van vuilnisbakken. De verzinkte vuilnisemmers, uitgedeeld door de Gemeente, laaiden aan de binnenkant aan met aangekoekte etensresten. Voor huisvrouwen niet bepaald een reden om enthousiast de vuiligheid weg te poetsen. Dat karweitje gaven ze graag uit handen. Met gerust hart kon je dit werkje aan deze man toevertrouwen. Voor één gulden schrobde hij de vuilnisbak van binnen en aan de buitenkant vakkundig schoon. Het vuile water spoelde hij weg in de straatgoot. Omroeper met een ratelaar (Serie Oude beroepen)
Schelden kon de man als geen ander, met het grootste gemak lagen de grofste vloeken bij hem voor in de mond. Hij was werkelijk een eigenaardige zonderlinge man, geplaagd door de last van een handicap. Zijn sociaal gedrag leed daar zwaar onder, wat hem niet vriendelijk maakte. Dat ontging de kinderen uit de buurt uiteraard niet. Een deel van de buurtjeugd voelden feilloos aan waar de zwakte van de man lag, waardoor ze hem gingen pesten. De ene keer trok hij zich daar niets van aan, de andere keer kon hij het spelletje niet verdragen. Op z'n minst kregen de opgeschoten jongens en meiden een flinke sneer, een ferme fluim pruimtabak, of in een ander geval een straal vies water uit zijn schrobborstel toegesmeten. De verzinkte vuilnisbak van vroeger
Tot hij het geen spelletje meer vond. Aan zijn klanten vroeg hij de kinderen voortaan in toom te houden, anders zou hij ze grijpen en ze een pak rammel verkopen. Het hielp niet. De jongelui, en juist de meiden, vonden dit een nog leuker spelletje. Net zolang uitdagen dat de man je zou grijpen en dan snel gillend wegrennen. Hij kon je toch nooit pakken, door zijn gebrek kon hij niet hard rennen. Ik pestte nooit mee. Niet dat ik me daar nooit schuldig aan heb gemaakt, dat nu ook weer niet. Zo' n heilig boontje ben ik ook niet geweest. De man straalde tragedie uit, daarom vond ik het pesten ongepast. Er was iets aan die man waardoor ik heb bijzonder vond. Hier smult elk varken van
De man moet iets hebben meegemaakt waardoor hij altijd kwaad was. Ik heb hem nooit een aardige praatje zien maken met mijn moeder of de buurvrouw. Vanwaar toch die enorme boosheid? Waarom zo onaanspreekbaar? Zou hij misschien in de oorlog een zwaar ongeluk hebben gekregen? Weggevoerd naar Duitsland, opgesloten in een concentratiekamp, of te werk zijn gesteld in een fabriek waar hij een mank been aan over heeft gehouden? Het is hem nooit gevraagd, waarschijnlijk zou hij dan gezegd hebben; "Waar bemoei je, je mee!" Het was wel de reden waarom deze norse man zijn linkerbeen met moeite meesleepte. Dagelijks moet hij helse pijn hebben gevoeld. Varken met een fijne neus en slimme ogen
Kon hij dan niet van een uitkering of de bijstand leven? In de jaren '50 bestonden die voorzieningen bijna niet. "Ga maar werken, je mankeert toch niks aan je handen. Werken is goed voor je, dan voel je geen pijn. Het gaat vanzelf wel over!" Zal hij te horen hebben gekregen van een ongevoelige ambtenaar. De man had daardoor geen keuze, dan van een karig handeltje te leven. Dagelijks door weer en wind hard werken, een stijf mank been meezeulend.
Ik ben Prins, Albert
Ik ben een man en woon in Geleen (Nederland) en mijn beroep is Retired Designer.
Ik ben geboren op 06/02/1946 en ben nu dus 78 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: .
Ik ben Prins, Albert
