Taalkundig-culturele democratie kan slechts gerealiseerd worden door gebruik van een Gemeenschappelijke, Eenvoudige, Neutrale, Tweede (= G.E.N.T.) taal, zoals het Esperanto.
18-03-2009
Europa, minder een toren van Babel - John Bull : nog een late reactie
Geachte heer Bull,
Nog een late reactie op een citaat uit uw artikel in 't Pallieterke: Europa, minder een toren van Babel.
"De Engelstaligen kennen hun moedertaal per definitie en zijn hoe langer hoe minder gemotiveerd andere idiomen te leren, want iedereen kent hun taal."
Ik stuur u een van de reacties op het radio1-programma: "Peeters en Pïchal" van deze morgen: Welke Engelse woorden worden er bij jou op de werkvloer gebruikt?
Ik werk reeds vele jaren in multi-nationale ondernemingen, en Engels als voertaal is me dan ook niet vreemd. Bij sollicitaties is het dan ook een vereiste dat je Engels spreekt. Eens binnen komt de ware realiteit aan het licht. Vele polyglotten beheersen hun Engels niet, en dat leidt op vergaderingen tot misverstanden, verkeerd geïnterpreteerde instrukties en babylonische toestanden. Waar we als collega's met dezelfde moedertaal aan één woord genoeg hebben om te begrijpen wat er juist wordt bedoeld, zijn er op vergaderingen individuen die met graagte hun vocabularium ten toon spreiden, wat door de rest niet begrepen maar wel beaamd wordt. Ook het geschreven Engels slaat nergens op, nog niet in het minst dat van de native writers, die veronderstellen dat je het allemaal maar moet begrijpen. Wat orde in de taal zou iedereen ten goede komen, of het nu Engels of Nederlands is.
Be proud but humble - Vlaams minister-president Kris Peeters (+ reacties)
Geachte heer Peeters,
Betreft:
'Ik begrijp zeer goed die Vlaamse dynamiek, wij zijn in het verleden vaak niet correct behandeld. Mijn grootvader heeft tijdens de Eerste Wereldoorlog ook aan de IJzer gevochten. Wij hebben vanuit die onrechtvaardigheden een beschermingsgordel opgebouwd, die we in taalwetten en dergelijke hebben gebetonneerd. De vraag is of daar niet eens op een frisse manier naar moet worden gekeken, zonder die evenwichten aan te tasten. Mijn lijfspreuk is: Be proud, but humble. Wees trots, maar nederig. Wij mogen trots zijn op onze taal, maar we moeten die krampachtigheid laten varen. Ik vind dat we maar eens moeten debatteren over de vraag of we gespecialiseerde of internationaal georiënteerde opleidingen aan onze universiteiten niet in het Engels mogen aanbieden. Zo kunnen we bijvoorbeeld veel meer studenten uit het buitenland aantrekken. Wordt onze identiteit daardoor aangetast? Nee, toch? Laten we dat dus eens rustig bekijken.' http://www.knack.be/nieuws/belgie/kris-peeters-stelt-voor-taalwetten-te-bekijken/site72-section24-article30836.html
Kan u die nederigheid ook niet doortrekken naar het Europese taalbeleid, geachte heer Peeters? De Europese commissie stelt meertaligheid als norm: iedereen moet minimum twee vreemde talen leren. Het Maaloufrapport spreekt van een persoonlijke adoptietaal als tweede moedertaal en een internationale voertaal voor een zo breed mogelijke communicatie.
Ik denk dat je geen universitair, laat staan een Oxford- of Camebridge-, diploma nodig hebt om in te zien dat het beheersen (=spreekvaardigheid) van twee vreemde talen voor vele Vlamingen/Europeanen onrealistisch is, gezien dit een enorme investering van tijd, geld en energie vereist. Bovendien lost dit het communicatieprobleem niet op.(*) Het Europese taalbeleid geeft bijgevolg geen antwoord op het communicatieprobleem van de gewone mensen. Een dergelijk beleid is dan ook asociaal want elitair, en ondemocratisch want discriminerend. En: heeft niet iedere burger recht op een mogelijkheid tot communicatie met anderstaligen?
De voorzitter van de sp-a, mevrouw C. Gennez, stelde onlangs op de radio: socialisten dienen om antwoorden te geven op de problemen van gewone mensen. Je kan dat met evenveel recht zeggen van christen-democraten, niet? Wanneer gaan onze politici dan eindelijk eens oog hebben voor de communicatieproblemen van de gewone mensen? Of zijn zij er alleen voor de universitaire elite? Wat minder intellectuele bekrompenheid (a priori uitsluiten van de enige democratische oplossing van het communicatieprobleem omwille van haar eenvoud) en wat meer intellectuele bescheidenheid (als norm: naast de moedertaal een G.EN.T.-taal(*) i.p.v. meertaligheid) zouden hen sieren.
Inhet interview waarnaar u verwijst heb ik er willen aan herinneren dat pas sinds de eerste helft van de vorige eeuw - en en dat is dus nog niet zo lang geleden - het Nederlands op alle terreinen van ons openbaar leven de eersterangsrol speelt waar het recht op heeft. In de honderd jaren ervoor haddende Vlamingen ondervonden hoe asociaal en ondemocratisch een onderwijs- rechts- en bestuurssysteem kan zijn dat deeigen cultuurtaal door een vreemde taal vervangt. De vernederlandsing gebeurde zonder de kennis van vreemde talen op te geven. De talenkennis van de Vlamingen is een enorme troef.
Er zijn belangrijke resultaten geboekt, maar de nieuwe uitdagingen dienen zich aan. Om zich te kunnen handhaven in een meertalige samenleving waarvan de grenzen vervagen, moet de Nederlandstalige samenleving in hoge mate meertalig zijn, maar dit houdt niet in dat de eigen taal ingeruild moet worden voor een andere.
In dezelfde context is hetbelangrijk om in Europees verband op tekomen voor het Nederlands. Het zou niet aanvardbaar zijn dat Europa sommige van zijn burgers tot tweederangsburgers zou reduceren door hun minder taalrechten toe te kennen.
Enkel een veeltalig Europa maakt het voor alle Europeanen mogelijk om ermee te communiceren, zich telaten informeren enb erin te participeren. De belangen van de burgers en de democratische legitimiteit van deinstellingen zijn dus gediend met de principiële gelijkwaardigheid van de officiële EU-talen.
Een partijgenoot van u, waarvoor ik overigens nog steeds veel respect heb, zei eens over nederlandsonkundige franssprekenden: Ofwel zijn ze te dom ofwel willen ze niet. Ieder mens van goede wil wist wat hij daarmee bedoelde. De doelgroep dus niet: die voelde zich beledigd omdat ze voor dom werd gehouden. Ik heb een beetje hetzelfde gevoel als je politici schrijft over het talenbeleid.
In mijn e-schrijven van 17 maart 2009 heb ik het nergens over:
- het vervangen van de eigen cultuurtaal door een vreemde taal;
- het ontkennen van de meerwaarde van meertaligheid, zelfs niet van het belang vankennis van het Engels.
Daarom wil ik het nog eens kernachtig, in niet mis te verstane bewoording - alhoewel: met politici weet je nooit - samenvatten:
Meertaligheid G.EN.T.*-taligheid
= beperkte communicatiemogelijkheden, en dus beperkte culturele horizon, voor een
minderheid;
= asociaal, discriminerend, ondemocratisch.
Meertaligheid + G.E.N.T.-taligheid
= onbeperkte communicatiemogelijkheden, en dus onbeperkte culturele horizon, voor
Vorige week ontving Vlaams Minister-President Kris Peeters enkele topmensen van General Motors Europe op zijn kabinet. Hij hoopte met hen verdere afspraken te maken om te komen tot 'een level playing field in verband met the facts en the figures'.
Qua Engelse woordenschat kan dat tellen! En uiteraar is mijnheer Peeters niet de enige die zich graag uitdrukt in het Engels. De trend laat zich immers voelen in een heleboel Vlaamse bedrijven.
En dat kan verregaande gevolgen hebben. 'Werknemers krijgen bijvoorbeeld vitale instructies in een vreemde taal en dat kan de veiligheid in het gedrang brengen', zei André Leurs van het ACV zopas.
Misschien hoor je bij jou ook vaak Engelse woorden op de werkvloer? Want woorden als 'Policy, incentive, meeting, teambuilding, human resources' lijken zelfs al helemaal ingeburgerd. Welke Engelse woorden hebben bij jou op het werk nog zoal het Nederlands verdrongen? En vind je dat een positieve of een negatieve evolutie? Laat het ons weten!
De Vlaamse intellectueel en diegenen die zich dat imago willen aanmeten: voor het Frans klauwend op de achterste poten, voor het Engels kwijlend op de knieën! Voor hen dit lied op de tonen van Cheerio.
Cie - ie -oo, Cie - ie -oo In Vlaanderen zingen we zo Weg met het Nederlands, weg met het Frans We vallen voor 't Engels, nee da' s gene zwans En zolang als er NESsy's* bestaan blijven wij voor het Vlè-engels gaan Wij weten wat stijl is wat goed voor ons heil is De rest trekken wij ons niet aan!
* NESsys = Native English speakers: s werelds eersterangsburgers, het Herrenvolk, de nieuwe Übermenschen.
Drie verontrustende berichten bereikten mij deze week. Eén: na een paar dagen Verenigde Staten krijgt Vlaams minister-president Kris Peeters nog maar drie woorden over zijn lippen: level playing fields. Twee: vier van de acht clubs in de kwartfinales van de Champions League komen uit de Premier League. Drie: het Engels van Marcin Wasilewski is zo goed geworden dat hij in de kleedkamer van Anderlecht de ene Poolse mop na de andere tapt (de situatie wordt onhoudbaar, volgens insiders).
Dat zijn tekens aan de wand, of zoals Kris Peeters zou zeggen: 'signs on the wall'. Onze maatschappij verengelst aan een rotvaart en er staat niemand op om die evolutie een halt toe te roepen. In Brussel of 'Bruxelles' kan je op de Louizalaan of 'Avenue Louise' zelfs geen fruitsap of 'jus d'orange' meer bestellen. Nee, dat heet nu een 'smoothy'. De vraag die dan als onstuitbare diarree komt opzetten, is: waarom?
Kan er ook eens dringend iemand het nummer You'll never walk alone uit de Belgische stadions bannen? Alternatieven zat: 'Er is een plaats in mijn armen' van Will Tura, 'Ergens is er iemand' van Willy Sommers, 'In de lente gaan we naar Venetië' van Paul Severs, en ga zo maar door. Waarom moeilijk als gemakkelijk ook gaat?
Europa, minder een toren van Babel - John Bull ('t PALLIETERKE
Geachte heer,
Graag enkele bedenkingen bij het artikel: Europa, minder een toren van Babel van de heer John Bull.
1/ Hij noemt het mechanisme de "maxi-mini regel" en bedoelt daarmee dat mensen met verschillende taalachtergronden die samenwerken, vergaderen, terugvallen op het gebruiken van de taal waarover zij vermoeden dat het grootste deel van de partners of genoten haar begrijpen. Dit heeft dus minder te maken met spreken dan wel met begrijpen.
De NESsys (Native English Speakers, m.a.w.: s werelds eersterangsburgers, de nieuwe Übermenschen, het nieuwe Herrenvolk) het hoge woord en de anderen (waarover zij vermoeden dat het grootste deel van de partners of genoten haar begrijpen) luisteren en zwijgen, dus. Dit geldt ook voor hen die zich in het Engels wel verstaanbaar kunnen maken, maar taalkundig niet opgewassen zijn tegen moedertaalsprekers! Verhelderende discussies moet dat geven! Mooie invulling van het begrip (taal)democratie, niet, heer Bull?
2/Het (Engels) is het feitelijke Esperanto voor miljarden mensen. Overdrijft u niet lichtelijk?
3/ Een Nieuw Esperanto dat even onschuldig is, en veel rijker van traditie en letterkunde, dan het graatmagere en mechanistische en goedbedoelde blablabla van dr. Zamenhof.
a/Taal is in de eerste plaats een middel tot communicatie en dan pas een middel tot overdracht van cultuur.
b/ Het is intellectueel oneerlijk een taal eerst meer dan 100 jaar te negeren of desinformatie en zelfs nonsens erover te verspreiden en ze dan, niet gehinderd door enige kennis van zaken, te veroordelen omdat ze geen rijke traditie en letterkunde heeft. Dat is trouwens zeer relatief: http://esperanto.be/fel/nl/esym10.php
c/ Die graatmagere taal verbindt al meer dan honderd jaar wereldwijd miljoenen mensen over taalkundige, culturele, geografische, filosofische of welke grenzen dan ook, heen, arbeiders zowel als intellectuelen, met wederzijds respect voor elkaars taal en cultuur.
d/ Goedbedoelde blablabla. Ik geef u de mening weer van enkele intellectuelen die wél de moeite genomen hebben het Esperanto te leren en te bestuderen:
Paul Ariste, befaamde taalkundige uit Tartu (Estland), die, behalve Esperanto, enkele tientallen talen beheerste: Wat uitdrukkingsvermogen betreft, komt geen enkele van de nationale talen die ik ken op gelijke hoogte met het Esperanto.
Maurice Genevoix (Secrétaire Perpétuel de lAcadémie Française):
Lespéranto est en mesure dexprimer les nuances les plus subtiles de la pensée et du sentiment, elle est propre à permettre, par conséquent, lexpression la plus juste, la plus littéraire, la plus esthétique et de nature à satisfaire les esprits les plus ombrageux et les plus particularistes, et il ne peut pas porter ombrage aux fidèles des langues nationales. Une interview sur la Chaine Nationale (Paris, 18.02.1954)
e/ Als men niet alleen een sociale/economische/intellectuele/politieke elite, maar álle 500 miljoen Europeanen met elkaar wil laten praten, zal dat via een eenvoudige taal moeten gebeuren, of het zal niet gebeuren. Wil men dat ook nog op een democratische, niet-discriminerende wijze realiseren, dan zal dat via een neutrale taal moeten zijn. Bovendien: het ene (Esperanto) sluit het andere (Engels, meertaligheid) niet uit. Integendeel. Zie: http://www.springboard2languages.org/home.htm
4/Onschuldig omdat er achter de expansie van het Engels geen imperialistisch schema zit, geen opzettelijkheid.
Bent u werkelijk zo naïef, heer Bull? Taal is macht!David Rothkopf(directeur van het bedrijfsadviesbureau Kissinger Associates) heeft dit begrepen: Il y va de l'intérêt économique et politique des Etats-Unis de veiller à ce que, si le monde adopte une langue commune, ce soit l'anglais".Le monde Diplomatique, aout 1998, jg 45, nr 533.
Hier volgt de reactie van Germain Pirlot, Ardennees wonend in Oostende.
Geachte,
Ik ben Ardeens en met veel aandacht heb ik het artikel van John Bull (Engelsman ?) gelezen : "Europa, minder een toren van Babel", "'t Pallieterke", 04.03.2009.
Contrairement à ce que voudrait faire croire Mr John Bull, le but du British Council est absolument le même que celui de l'Alliance Française, à savoir renforcer et imposer un impérialisme culturo-linguistique, ce "racisme culturo-linguistique" qui est si bien accepté par plus de 95% de nos populations.
Voyez à ce sujet les propos de David Rothkopf, directeur général du Cabinet de consultants Kissinger Associates :"It is in the general interest of the United States to encourage the development of a world in which the fault lines separating nations are bridged by shared interests. And it is in the economic and political interests of the United States to ensure that if the world is moving toward a common language, it be English; that if the world is moving toward common telecommunications, safety, and quality standards, they be American; that if the world is becoming linked by television, radio, and music, the programming be American; and that if common values are being developed, they be values with which Americans are comfortable." - "In praise of cultural imperialism ?",ForeignPolicy, Summer 1997.
A lire également ces livres : - "English as a global language" de David Crystal - "Language Death" de David Crystal (Cambridge University Press) - "Linguistic Imperialism" de Robert Phillipson (Oxford University Press) - "Linguistic Genocide in Education ...or worldwide diversity and human rights?" de Tove Skutbabb-Kangas chez L.E.A. Mahwah,New Jersey and London .
Intéressante aussi est l'allocution de Gordon Brown, Premier Ministre britannique, prononcée le 17 janvier 2008 et consultable sur le site http://www.number10.gov.uk sous le titre "The World's Language" et qui se termine par ces mots :
"We will go even further to make English language available to the wider world - inviting offers from telephone, telecom, internet, broadcast and website companies to make available through their channels the latest and most dynamic English learning, teaching and practice materials. So with more teachers, with more courses, more websites and now a new deal involving the publishing media and communications industries, we will open up English to new countries and new generations. English is our heritage, but it is also becoming the common future of human commerce and communication. This is a great opportunity for Britain - and a measure of the greatness that lies not in empire or territory but through a language that has the power to bring this world of over 200 countries and billions of people closer together, with the versatility to evolve and adapt. We will take up with vigour the bold task of making our language the worlds common language of choice. The language that helps the world talk, laugh and communicate together".
Naguère, pour un certain Adolf, la "Race des Seigneurs" était constituée par les Aryens; désormais elle l'est par les "Native English speakers".
Voor Mr J.Bull, "Het Engels is het feitelijke Esperanto voor miljarden mensen". C'est une langue fort répandue; absolument d'accord. Mais évitons de la comparer à l'espéranto - langue de l'amtié et de la tolérance - qui permet un dialogue interculturel, intercommunautaire, dans le respect mutuel de la langue, de la culture, de la dignité de chacun. Ce qui n'est jamais le cas avec l'anglais dont le but réel est la disparition des autres langues et des autres cultures.
L'esprit véhiculé par l'espéranto est tout autre, comme l'explique très bien un Chinois, professeur d'anglais, dans une déclaration à un journal américain lors d'un séjour linguistique aux Etats-Unis : "When I speak Esperanto with an American Esperantist, we meet on a linguistically neutral basis, so we avoid the risk of butchering the other's native language. This prevents embarrassment and misunderstanding, and encourages a free and friendly exchange of ideas. When two persons shake hands, each extends his hand halfway, meeting in a neutral zone as a mutual gesture of friendship. So it is with Esperanto - a linguistic handshake" (Zhou Huanchang, Esperanto - A Linguistic Handshake, Los Angeles Times", 2. Part II/ Saturday, March 10, 1984).
Uw artikel trok mijn aandacht omdat het zeer pertinent de ongelijkheden en zwakheden blootlegt van de communicatie in Europa.
Dat vroeger Frans en nu Engels de taal is die (te) dominant geworden is, of we dit nu willen of niet, lijkt enkel te gebeuren omdat zoveel mensen deze taal maar al te graag willen adopteren en liefst tot de hunne maken. De realiteit heeft veel meer te maken met economische motieven. Ook British Council heeft al in een officieel rapport duidelijk gezegd dat de Engelstalige landen er alle belang bij hebben dat Engels de dominante wereldtaal is en blijft, alleen al omdat de Engelse taalindustrie hen immense economische en sociale voordelen oplevert. Dus niet zo onschuldig als het lijkt
Waarom wordt discriminatie op basis van huidskleur algemeen aanvaard en diezelfde discriminatie op basis van taal niet ? Wat als landen zouden gaan overwegen om economische compensaties te eisen voor hun verlies aan concurrentiekracht ook al is Engels een mooie en rijke taal met een eeuwenoude traditie ?
Esperanto betekent hij die hoopt en veel mensen die deze taal spreken kiezen hier heel bewust voor als uiting van hun streven naar een gelijkwaardige en efficiënte communicatie. Om meer praktische redenen is het echter vaak zo dat we voor Engels moeten kiezen.
Concrete aanzetten worden evenwel gegeven om het ideale en het praktische te combineren (zo wordt het Esperanto bv. erkend en gebruikt als litteraire taal binnen het schrijvergenootschap PEN International). Eens er zich een kritische massa vormt, kan er een nieuw verhaal ontstaan. Vanuit een perspectief van vele generaties is taalkeuze nooit definitief. De geschiedenis zal het laatste woord krijgen
Liu Baoguo - enseignant / instruisto , Chine /Ĉinio :
Verdire, mi ankaŭ opinias, ke Esperanto estas iomete tro eŭropeca, ĉar en Esperanto troviĝas ege malmultaj aziaj terminoj. Tamen, kompare kun la angla lingvo, Esperanto estas multe pli facile lernebla. Multaj ĉinoj lernis la anglan pli ol dek jarojn kaj ne povas bone uzi ĝin. En norda Ĉinio, oni povas facile prononci la literon [l], tamen en suda Ĉinio, oni malfacile diferencigas la literojn [l] kaj [n]. En ĉina lingvo ne troviĝas la litero [r] ; multaj ĉinoj ne povas facile prononci ĝin. Tamen post ekzercado, multaj povas pli facile prononci ĝin. Mi kaj mia frato povas bone prononci la literon [r].
A vrai dire, je crois aussi que l'espéranto est un peu trop européen, car en espéranto il y a très peu de termes asiatiques. Cependant, comparé à l'anglais, l'espéranto est beaucoup plus facile à étudier. De nombreux Chinois ont étudié l'anglais plus de dix ans et ils sont incapables de bien l'utiliser. Dans le nord de la Chine, on prononce plus facilement la lettre [l] ; cependant, dans le sud, on fait difficilement la différence entre les lettres [l] et [n]. Dans la langue chinoise l'on ne trouve pas la lettre [r] ; de nombreux Chinois ne peuvent pas la prononcer facilement. Toutefois après un entraînement, ils sont nombreux à la prononcer plus facilement. Mon frère et moi pouvons bien prononcer la lettre [r].
Simin Emrani- enseignante / instruistino, Iran / Irano :
Por perslingvanoj prononcado de esperantaj literoj estas tre flua, simpla kaj nenia problemo ekziztas. Sed menciindas ke ankaŭ francoj ne povas la literon [r] ĝuste prononci. Laŭ la plej lastaj esploroj pri lingvolerno estas indikita : « Oni per praktikado povos solvi la naciajn prononc-kutimojn ».
Pour des personnes de langue perse la prononciation des lettres de l'espéranto est très fluide, simple, et il n'existe aucun problème. Mais il faut aussi mentionner que des Français également ne prononcent pas correctement la lettre [r]. Selon les recherches les plus récentes sur l'enseignement des langues, « l'on peut par la pratique résoudre les habitudes des prononciations nationales ».
Eruda Li- Chine / Ĉinio :
Mi estas ino kaj mi eklernis Esperanton ekde la 15-a jaro. Por mi ĝi ja estas la plej facile lernebla lingvo. Post kelkjara lernado , kiam mi vizitis Varsovion por la Universala Kongreso（en la jaro 1987). La Pola Radio intervjuis min, kaj dissendis la programon tutmonde. Poste. mi informiĝis, ke la Pola Radio ricevis multajn leterojn de diverslandaj esperantistoj, kiuj diris ke " la knabino parolas tiel bele , klare kaj flue nian lingvon Esperanton, ke ŝi povas estila modelo por ni okcidentanoj... Fakte. ne nur mi, sed ankaŭ la plej multo el ĉinaj Esperanto-parolantoj povas klare kaj bone prononci ne nur [l] kaj [r], sed ankaŭ " iujn literojn" . Mi ankauŭ kantas esperante; jam mi havis plurfojan propran Esperanto- koncerton en diversaj landoj . La Radioj Pekino kaj Polonia ofte dissendas miajn Esperanto-kantojn al la tuta mondo. Mi neniam aŭdis plendojn, ke mi ne bone prononcis [l] kaj [r].
Je suis une femme et j'ai commencé à étudier l'espéranto dès l'âge de 15 ans. Pour moi c'est certainement la plus facile des langues à étudier. Après quelques années, lorsque j'ai participé au congrès universel de Varsovie (en 1987), la radio polonaise m'a interviewée et a diffusé le programme dans le monde. Par la suite, j'ai appris que cette radio avait reçu de nombreuses lettres d'espérantistes de divers pays, disant que "la demoiselle parle si bien, si clairement et si couramment l'espéranto, qu'elle pouvait être un modèle pour nous Occidentaux". En fait, pas seulement moi, mais aussi la majorité des Chinois parlant l'espéranto peuvent prononcer clairement et correctement, non seulement [l] et [r], mais aussi d'autres lettres. Je chante également en espéranto; j'ai déjà donné plusieurs fois mon propre concert en espéranto dans divers pays. Souvent Radio Pékin et Radio Polonia diffusent à travers le monde mes chansons en espéranto. Je n'ai jamais entendu de plaintes quant à une mauvaise prononciation de [l] et de [r].
Nguyen Thi Ngoc Lan - professeur retraité de français et d'anglais / emerita instruistino pri la franca kaj la angla, Vietnam / Vietnamio :
En mia lando grandaĝaj intelektuloj povoscias la francan lingvon. De antaŭ kelkdekoj da jaroj, la angla lingvo estas la ĉefa fremda lingvo instruata en lernejoj kaj universitatoj. La franca, ĉina kaj rusa lingvoj estas ankaŭ instruataj, sed nur en malmultaj lernejoj en grandaj urboj. Aliaj lingvoj, nome la araba, germana, hispana, itala, japana kaj korea estas instruataj en kelkaj universitatoj de fremdaj lingvoj. La lernado de iu ajn fremda lingvo necesigas minimuman kapablecon. La vjetnamoj, kiuj estas kapablaj pri la franca aŭ la angla lingvoj ankaŭ kapablas pri Esperanto. Tiuj, kiuj povoscias neniun fremdan lingvon, povas lerni Esperanton, sed kun malfaciloj konsistantaj ĉefe en prononco kaj sintakso. Estas do malfacile por ili plialtigi sian lingvo-nivelon, kaj iuj estas eternaj komencantoj. La miskompreno pri la internacia lingvo ankaŭ ekzistas en Vjetnamio.
Dans mon pays, les intellectuels fort âgés savent le français. Depuis quelques dizaines d'années l'anglais est la langue principalement enseignée dans les écoles et dans les universités. Le français, le chinois et le russe sont également enseignés, mais seulement dans peu d'écoles des grandes villes. D'autres langues, comme l'arabe, l'allemand, l'espagnol, le japonais et le coréen sont enseignées dans quelques universités des langues étrangères. L'étude de n'importe quelle langue étrangère requiert un minimum d'aptitude. Les Vietnamiens qui en ont pour le français et l'anglais, en ont aussi pour l'espéranto. Ceux qui ne peuvent étudier aucune langue étrangère, peuvent étudier l'espéranto, mais avec des difficultés, principalement pour la prononciation et la syntaxe. Ils éprouvent donc des difficultés pour élever leur niveau linguistique, et ils sont d'éternels débutants. La méprise à propos de la langue internationale existe aussi au Vietnam.
La ĉiama demando...Jen (parto de) mia vidpunkto: Certe eŭropanoj havas relativan avantaĝon je lernado de esperantaj vortradikoj. Sed Esperanto fakte allogis ankaŭ azianojn. Ne pro sia lingva neŭtraleco (tio ja fakte ne eblas), sed pro tio ke ĝi ne estas ligita politike kaj identece al definita denaskularo, popolo aŭ lando. En tiu punkto Esperanto havas unikan valoron, certe ankaŭ por azianoj. L'éternelle question ... Voici (partiellement) mon point de vue. Des Européens ont certainement un avantage relatif dans l'étude des racines de l'espéranto. Mais en fait l'espéranto a séduit aussi des Asiatiques. Non pour sa neutralité linguistique (en réalité cela n'est pas possible), mais vu le fait qu'il n'est lié ni politiquement, ni identitairement à une ethnie définie, à un peuple ou à un pays. De ce point de vue l'espéranto a une valeur unique, certainement aussi pour des Asiatiques.
Miajn opiniojn pri tiu demando por esperantistoj skribis en "La Ondo de Esperanto" n-ro 127, 13:
Sur cette question j'ai écrit mes opinions pour des espérantistes dans "La Ondo de Esperanto" (la vague de l'espéranto) n° 127, 13 -
- Esperanto: ĉu nur por Eŭropo? / L'espéranto : seulement pour l'Europe?
Mi estas en Japanio por ses monatoj kaj mi observas la jenon.
Japanoj penas prononci malsame [l] kaj [r], [v] kaj [b], [f] kaj [h] . Ili ankaŭ penas prononci [u], ĉar ĝi malaperas en la japana same kiel nia [e] en fina pozicio. Ili kutimas erari parolante sen artikolo kaj sen subjekto. Samaj malfacilaĵoj estas por ili en la angla. Plie japanoj havas multnombrajn malfacilaĵojn lernante la prononcon de la angla. Ili devas lerni meti prepoziciojn antaŭ la nomo, en la japana ili estas post la nomo. La vortvico en la japana estas tute alia ol en Esperanto kaj en la angla. Krome ili devas lerni ĉiujn vortojn, ne povas diveni "tablo, manĝi" ktp...kiel franclingvanoj.
Japanoj diris al mi, ke ili pli rapide lernas Esperanton, ĉar en ĝi ili lernas "ĉevalo" kaj povas senprobleme konstrui "ĉevalino, ĉevalido, ĉevalejo ....Sed en la angla, ili devas lerni ĉiujn vortojn tiajn. Japanoj konas "Kyoto no eki": eki= stacidomo. no = de Stacidomo de Kyoto ; sed la vortvico estas mala. En la angla ekzistas sama vortvico kiel en la japana, tamen sen prepozicio. Alia pli bona ekzemplo: "basu no noriba". "Basu" = buso; "noriba" = haltejo. Bushaltejo = "basu no noriba".
Je suis au Japon pour six mois et voici ce que jai observé.
Les Japonais sefforcent de prononcer différemment [l] et [r], [v] et [b], [f] et [h]. Ils sefforcent aussi de prononcer [u] (prononcé « ou »), car il devient muet en japonais à la façon de notre [e] final. Ils ont pour habitude de parler erronément en omettant larticle et le pronom. Ce sont pour eux les mêmes difficultés que pour langlais. Par ailleurs les Japonais éprouvent de nombreuses difficultés en apprenant la prononciation de langlais. Ils doivent apprendreà mettre les prépositions devant le substantif, qui se trouvent derrière en japonais. Lordre des mots en japonais est tout à fait différent quen espéranto ou quen anglais. Par ailleurs ils doivent apprendre tous les mots, et ils ne peuvent deviner le sens de « tablo », « manĝhi » (prononcé « mandji »), etc. comme les francophones.
Les Japonais mont dit quils étudient plus rapidement lespéranto car, dans cette langue, lorsquils étudient « ĉevalo » (prononcé « tchévalo » ), ils peuvent construire sans problème « ĉevalino » (jument), « ĉevalido » (poulain), « ĉevalejo » (écurie) Mais en anglais ils doivent étudier tous ces mots. Les Japonais connaissent « Kyoto no eki » (eki / gare ; no / de gare de Tokyo), mais lordre des mots est différent. En anglais il existe le même ordre quen japonais, mais sans préposition. Un meilleur exemple : « basu no noriba » / halte de bus ( basu / bus ; noriba / halte).
Il arrive régulièrement que certaines personnes affirment que lespéranto ne conviendrait pas pour les Asiatiques, vu que cette langue serait trop « européenne » pour eux. Je nai nullement lintention de polémiquer à ce propos, dautant plus que je ne suis pas compétent en la matière. Tout au plus pourrais-je suggérer de consulter le site multilingue dun spécialiste dans ce domaine < http://fr.wikipedia.org/wiki/Claude_Piron >. Dorigine belge, Claude Piron a dabord étudié lespéranto comme première langue étrangère avant de travailler au siège de lONU à New Yorkoù, pendant quelques années, il fut traducteur-correcteur vers le français à partir de langlais, du chinois, de lespagnol et du russe. Il enseigna par la suite à luniversité de Genève.
Jai pensé quil serait sans doute opportun de poser la question aux intéressés eux-mêmes, à ces Asiatiques, pour qui le choix dun « moyen dintercompréhension international » se limite généralement à une seule alternative : lEnglish à la sauce britannique ou lEnglish à la sauce étatsunienne ! Voyez ci-après quelques réactions en espéranto avec une traduction littérale - que je vous livre sans commentaires.
Regule iuj personoj certigas ke Esperanto ne taŭgus por azianoj, pro la fakto ke tiu lingvo estus tro « eŭropa ». Neniel mi intencas polemiki tiurilate, des pli ke mi ne estas kompetenta pri tio. Mi nur povus sugesti konsulti la plurlingvan paĝaron de specialisto http://fr.wikipedia.org/wiki/Claude_Piron >. Belgdevena Claude Piron lernis Esperanton kiel unuan fremdlingvon antaŭ ol labori dum pluraj jaroj ĉe UNo en Novjorko kiel tradukisto-korektisto al la franca el la angla, ĉina, hispana kaj rusa. Poste li instruis en la universitato de Ĝenevo.
Mi pensis ke endus demandi tiurilate la koncernatajn personojn mem, t.e. la azianoj, por kiuj la elekto de « internacia interkompreniĝilo » ĝenerale limiĝas je ununura alternativo : la English laŭ brita modo aŭ la English laŭ usona modo. Vidu ĉi-poste kelkajn reagojn en Esperanto kun laŭvorta traduko sen iuj ajn komentoj.
février / februaro 2009 :
Bill Mak - linguiste / lingvisto, Japon / Japanio :
Mi estas lingvisto nun verkante mian doktoran tezon ĉe Kiota Universitato. La koncepto de Azio estas tre problema. Ĉar inter azianoj ekzistas tiom da diferencoj, eĉ multe pli ol inter eŭropanoj. Cetere, inter dekoj da aziaj lingvoj, eble nur en la korea kaj en la japana [r] kaj [l] estas alofonaj variaĵoj de la sama fonemo. La kantona ĉina estas mia denaska lingvo. Mi neniam konfuziĝas inter [r] kaj [l]. Tia antaŭjuĝo estas mita.
Je suis linguiste et je prépare une thèse de doctorat à l'Université de Kyoto. Le concept Asie est problématique, car il existe tellement de différences entre les Asiatiques, davantage même qu'entre les Européens. Par ailleurs, parmi des dizaines de langues asiatiques, il n'y a peut-être qu'en coréen et qu'en japonais que [r] et [l] sont des variantes allophones d'un même phonème. Le chinois cantonnais est ma langue native. Je n'ai jamais fait de confusion entre [r] et [l]. Ce préjugé est un mythe.
La realeco estas jena: inter aziaj popoloj mankas komuneco. Se temas pri lingvo, praktike la angla estas la nuna solvo kiu interalie ne tiom bone funkcias. Sed ideale Esperanto estas pli bona solvo, ĉu teorie ĉu praktike. Se oni elpensas ian absolute logikan kaj neŭtralan lingvon kiel la "filozofa lingvo" de John Wilkins en la 17a jarcento, neniu povos lerni ĝin pro la malfacileco.
La réalité est la suivante : il manque une communauté entre les peuples "asiatiques". S'il s'agit de la langue, l'anglais est pratiquement la solution actuelle qui, d'ailleurs, ne fonctionne pas tellement bien. Mais l'espéranto est idéalement une meilleure solution, théoriquement et pratiquement. Si l'on envisageait une langue absolument logique et neutre, comme la "langue philosophique" de John Wilkins au 17e siècle, personne ne pourrait l'étudier à cause de sa difficulté.
Vidu mian artikoleton antaŭnelongan / Voyez mon récent article :
Estas ega problemo, tamen mi ne pensas ke ĉiuj azianoj havas malfacilaĵojn por prononci [l] kaj [r].
C'est un problème important; cependant je ne pense pas que tous les Asiatiques aient des difficultés pour prononcer [l] et [r].
Han Zuwu - enseignant de langues étrangères / instruisto pri fremdlingvoj, Chine / Ĉinio :
Mi neimageble renkontas la problemon, kiun vi skribis al mi, pri la lernado de Esperanto.
Ĉiuj scias, ke Esperanto estas plej facila inter ĉiuj lingvoj en la mondo. Kompreneble mi lernas Esperanton pli multe facile ol la angla lingvo. Mi prononcas literojn [l] kaj [r] facile kaj senprobleme.
De façon inimaginable je rencontre le problème que vous me décrivez à propos de l'étude de l'espéranto. Tous savent que l'espéranto est la plus facile de toutes les langues dans le monde. Evidemment j'étudie l'espéranto beaucoup plus rapidement que l'anglais. Je prononce les lettres [l] et [r] facilement et sans problème.
Ĉu Azianoj renkontas pli da problemoj por lerni Esperanton ol por lerni la anglan? Tute ne, laŭ mia sperto. Esperanto estas multe pli facila ol la angla por lerni. En kelkaj lingvoj, ekz. la japana, la korea, kaj multaj oceaniaj (polineziaj) lingvoj mankas distingo inter [l] kaj [r], do junaj lernantoj sentas malfacilon por prononci anglajn vortojn en lernejoj. Sed tio estas preskaŭ sama ankaŭ ĉe Esperanto. La distingo de [l] kaj [r] en Esperanto estas multe pli klara (do facila) ol en la angla, al mi ŝajnas.
Les Asiatiques rencontrent-ils davantage de problèmes pour étudier l'espéranto que pour apprendre l'anglais? Pas du tout, selon mon expérience. L'espéranto est beaucoup plus facile à étudier. Dans quelques langues, par exemple en japonais, en coréen, et dans plusieurs langues océaniennes (polynésiennes), il n'y a pas de distinction entre [l] et [r]; de jeunes étudiants éprouvent donc une difficulté à prononcer des mots anglais dans les écoles. Mais c'est aussi presque le même pour l'espéranto. Il me semble que la distinction entre [l] et [r] est beaucoup plus claire (donc plus facile) en espéranto qu'en anglais.
Ranga - médecin-professeur dans un collège de médecine traditionnelle / kuracisto-instruisto en kolegio de tradicia medicino, Inde / Hinda Unio :
Esperanto certe estas ne nur eŭropeca sed ankaŭ eŭropisma laŭ la opinioj de multaj miaj studentoj, kiuj provis lerni Esperanton de mi. Mi loĝas en suda Barato, kie oni parolas dravidajn lingvojn, kiuj malsimilas al hind-eŭropaj lingvoj de norda barato. Niaj lingvoj havas verbon en la fino de la frazo.
Selon l'opinion de plusieurs de mes étudiants, qui ont essayé de l'étudier avec moi, l'espéranto n'est pas seulement une langue européenne, mais aussi européaniste. J'habite dans le sud de l'Inde, où l'on parle des langues dravidiennes, différentes des langues indo-européennes du nord de l'Inde. Nos langues ont le verbe à la fin de la phrase.
Por ni estas malfacile prononci [c , ĵ, z]. Eble por japanoj estas malfacile prononci [l] kaj [r] sed ne ĉe ni. Por esplori la veron oni devas renkonti tiun kiu lernis Esperanton rekte per iu barata lingvo sen la fona scio en la angla. Mi pensas ke ĉiu esperantisto en Barato scipovas iom da aŭ ian anglan. Barataj lingvoj ne havas sonon [f]. Mi opinias ke oni ankaŭ ŝanĝu la ortografion de Esperanto por esti tute internacia.
Il est difficile pour nous de prononcer les [c, ĵ, z]. ( « c » se prononce « ts » comme dans «tsunami » -« ĵ » se prononce « j » comme dans «jeudi » ).Peut-être est-il difficile pour des Japonais de prononcer [l] et [r], mais pas chez nous. Pour rechercher la vérité, l'on devrait rencontrer quelqu'un qui a étudié directement l'espéranto via une langue indienne, sans avoir une base d'anglais. Je pense que tout espérantiste en Inde connaît plus ou moins l'anglais. Des langues indiennes n'ont pas le son [f]. Je pense que l'on devrait changer l'orthographe de l'espéranto pour être tout à fait international.
Ni lernis Esperanton ĉar tiu lingvo estas pli facila ol la angla. Sed la esperantistoj kreas malfacilan Esperanton en paroloj kaj skriboj timigante novajn lernantojn.
Nous avons étudié l'espéranto parce que cette langue est plus facile que l'anglais. Mais les espérantistes créent un espéranto difficile, oral et écrit, qui intimide de nouveaux étudiants.
Lee Hyun Hee - commerçant / komercisto , Corée du Sud / Sud-Koreio :
Laŭ mia opinio Esperanto ne havas problemon por azianoj, precipe por Japanoj. Estas iom malfacile distingi prononcon [r] kaj [l], tamen tio estas problemo de kutimiĝo. Mia amiko Harada Tsukuru (Japano) tre perfekte prononcas ilin, ĉar li multe faris penadon por ĝuste prononci tiun literojn. Kompreneble por koreoj tute ne estas problemo pri prononco. Laŭ mia opinio, Esperanto vere devas fariĝi komuna lingvo por homaro krom siaj naciaj lingvoj.
A mon avis lespéranto nest pas un problème pour des Asiatiques, principalement pour des Japonais. Il y a une certaine difficulté à faire une distinction dans la prononciation de [r] et de [l] ; cest cependant une question dhabitude. Mon ami Harada Tsukuru (Japonais) les prononce à la perfection, car il a fait des efforts pour bien prononcer ces lettres. Evidemment pour des Coréens il ny a pas du tout de problème de prononciation. Selon mon opinion, lespéranto doit vraiment devenir une langue commune pour lhumanité en plus des langues nationales.
Probal Dasgupta - enseignant universitaire de linguistique / universitata instruisto pri lingvistiko, Inde / Hinda Unio :
Mi trovas Esperanton la plej facile lernebla lingvo por azianoj el inter la kandidatoj por la statuso de internacia lingvo.
Je trouve que, parmi les langues candidates au statut de langue internationale, l'espéranto est la langue la plus facile à étudier.
Hamzeh Shafiee - ingénieur en télécommunication / inĝeniero pri telekomunikado, Iran / Irano :
Por ni irananoj, mi neniam aŭdis pri problemo en prononcado de literoj [l] kaj [r]. Ambaŭ literoj ekzistas ankaŭ en persa alfabeto. Lernado kaj uzado de Esperanto estas ege pli facila ol ĉiuj aliaj lingvoj de la mondo. La nura problemeto en prononcado de Esperanto inter irananoj estas [c]; sed eĉ tio estas facile prononcata post iom da praktiko.
Pour nous, Iraniens, je n'ai jamais entendu parler de problèmes dans la prononciation des lettres [l] et [r]; ces deux lettres existent dans l'alphabet perse. L'apprentissage et l'emploi de l'espéranto est beaucoup plus facile que ceux de toutes les autres langues du monde. Le seul petit problème pour des Iraniens est la prononciation en espéranto de la lettre [c] (prononcée « ts » comme dans « tsar»); mais même cette lettre peut être facilement prononcée avec un peu de pratique.
Somekawa Takatosi - enseignant / instruisto, Japon / Japanio :
Jes, prononco de [l] kaj [r] estas malfacila por ni, japanoj. Facileco aŭ malfacileco de prononco estas grava afero, troviĝas aliaj aferoj koncerne lingvon, mi pensas.
Oui, la prononciation de [l] et [r] est difficile pour nous, Japonais. La facilité ou la difficulté de prononciation est une chose grave, mais je pense qu'il y a d'autres affaires en ce qui concerne une langue.
Tahira Masako- Japon / Japanio :
Jes, ĝenerale japanoj malfacile prononcas ne nur[l] kaj [r] sed ankaŭ [ĝ], [ĵ], [f]kaj [v]; tio dependas de individuoj. Por mi [l] kaj [r] facile distingeblas, sed [ĝ] kaj [ĵ] malfacile. Feliĉe, hazarde, por japanoj la vokaloj de Esperanto [a, e, i, o,u] tute samas al la japanaj vokaloj, dum koreoj kaj ĉinoj havas pli multe da vokaloj malfacile prononceblaj. Sed por japanoj estas alia problemo. Japana lingvo ne havas memstarajn konsonantojn escepte de [n]. Tial al konsonanto akompanas vokalo, ekzemple: "estas" emas prononciĝi al "esutasu", "lernanto" al "lerunanto", "frukto" al "furukuto", "adreso" al "adoreso", ktp. Inverse mankas [u], ĉar la japana [u] estas malforte aŭ preskaŭ ne prononcata, ekzemple: "okupita" al "okpita", "instruisto" al "instristo", "februaro" al "febraro" ktp. Eĉ mikso de eraroj okazas, ekzemple: "studento" al "sutdento", "industrio" al "indsuturio" ktp. Sed la malfacileco de Esperanto por azianoj ne devenas simple de prononco, sed ĉefe de fremdaj vortoj kaj gramatikaĵoj.
Malgraŭ ĉio Esperanto estas multe pli facila ol la angla lingvo por azianoj.
Oui, généralement les Japonais prononcent difficilement non seulement [l] et [r], mais aussi [ĝ], [ĵ], [f] et [v] ; cela dépend des individus. Pour moi, je distingue facilement [l] et [r], mais plus difficilement [ĝ] et [ĵ] (« ĝ » se prononce « dj » comme dans « adjoint » ; « ĵ » se prononce « j » comme dans « juin »). Heureusement, par hasard, pour les Japonais les voyelles de l'espéranto [a, e, i, o, u] (« u » se prononce « ou ») sont tout à fait semblables aux voyelles japonaises, alors que les Coréens et les Chinois ont beaucoup plus de voyelles difficilement prononçables. Mais pour les Japonais il y a un autre problème. La langue japonaise n'a pas de consonnes indépendantes, à l'exception de [n]. C'est ainsi qu'une consonne accompagne une voyelle, par exemple : "estas" a tendance à être prononcé "esutasu", "lernanto" comme "lerunanto", "frukto" comme "furukuto", "adreso" comme "adoreso", etc. A l'inverse il manque [u], car le japonais [u] est peu voire presque pas prononcé, par exemple : "okupita" comme "okpita", "instruisto" comme "instristo", "februaro" comme "febraro". Il y a même des mélanges d'erreurs, par exemple : "studento" devient "sutdento", "industrio" "indsuturio", etc. Mais la difficulté de l'espéranto pour des Asiatiques ne réside pas seulement dans la prononciation, mais principalement dans les mots étrangers et les points grammaticaux.
Malgré tout l'espéranto est beaucoup plus facile que l'anglais pour des Asiatiques.
(a ) Pri prononco japanlingvanoj malfacile distingas [r] kaj [l], sed koreoj facile prononcas tiujn du sonojn. Aziaj nacioj estas multe pli diversaj ol eŭropaj nacioj. Ni japanlingvanoj malfacile prononcas [r] kaj [l], sed tio okazas ne nur en Esperanto, sed ankaŭ en lernado de la angla, franca, germana... Tio do ne estas problemo sole de Esperanto.
(b) Pri gramatiko kaj vortordo la japana lingvo kaj la ĉina lingvo havas tute malsamajn gramatikojn kaj vort-ordojn. Kaj ambaŭ lingvoj gramatike malsamas ol la eŭropaj lingvoj. Esperanto do pli malfacilas por azianoj ol por eŭropanoj. Tamen la naciaj lingvoj, ekzemple la angla, multe pli malfacilas ol Esperanto ankaŭ por ni.
Esperanto ne estas absolute neŭtrala por azianoj, sed kiel internacia lingvo ĝi estas pli justa solvo ol la angla.
En ce qui concerne la prononciation les Japonais font difficilement la distinction entre [r] et [l], mais les Coréens prononcent plus facilement ces sons. Les nations asiatiques sont beaucoup plus différentes que les nations européennes. Nous, Japonais, prononçons difficilement [r] et [l], mais ce n'est pas seulement le cas avec l'espéranto; c'est aussi la même chose pour l'étude de l'anglais, du français, de l'allemand ... Cela n'est donc pas seulement un problème lié à l'espéranto.
En ce qui concerne la grammaire et l'ordre des mots, ils sont tout à fait différents que dans la langue japonaise et la langue chinoise. Ces deux langues sont grammaticalement différentes des langues européennes. L'espéranto est donc plus difficile pour des Asiatiques que pour des Européens. Cependant, les langues nationales, comme par exemple l'anglais, sont aussi pour nous de loin plus difficiles que l'espéranto.
L'espéranto n'est absolument pas neutre pour des Asiatiques, mais comme langue internationale il est plus équitable que l'anglais.
Firdaus Shukurov - enseignant universitaire de mathématique et dinformatique / universitata instruisto pri matematiko kaj informadiko, Tadjikistan / Taghikio :
Lernado de Esperanto estis por mi la plej facila afero. Mi havas neniun problemon pri literoj [l] kaj [r]. Tiuj homoj, kiuj kritikas Esperanton, similas al tiuj, kiuj kritikis Pasternak kaj Solzhenicyn, ne leginte iliajn verkojn. Mi parolas la anglan kaj la germanan, sed Esperanto estas la plej bona kaj bela. Bedaŭrinde la politikistoj estas kontraŭ Esperanto. Ili volas, ke la angla disvastiĝu kaj ke granda parto de la homaro liveru tempon por ĉi tiu lingvo
L'étude de l'espéranto est pour moi la plus facile des choses. Je n'ai aucun problème avec les lettres [l] et[r]. Ces personnes qui critiquent l'espéranto ressemblent à celles qui critiquaient Pasternak et Soljenitsyne, mais qui n'avaient pas lu leurs oeuvres. Je parle l'anglais et l'allemand, mais l'espéranto est meilleur et plus beau. Malheureusement les politiciens sont contre l'espéranto; ils veulent que l'anglais se répande et qu'une grande partie de l'humanité consacre du temps à cette langue.
Cristovam Buarque, een gekende Braziliaanse senator, heeft voorgesteld het Esperanto officieel in te voeren in het Braziliaanse middelbaar onderwijs. Het wetsontwerp werd positief onthaald en kreeg zelfs lof van de Commissie voor Onderwijs van de hogere kamer. De voorzitter van de Braziliaanse senaatscommissie, senator Marcelo Crivela (een gekend evangelist in Brazilië), stelde een gunstig rapport op over het initiatief van Cristovam Buarque.
Het wetsontwerp riep geen polemiek op en doorliep vlot de fasen volgens het interne reglement van de Brailiaanse senaat. Na de stemming in de senaat zal het voor een nieuwe stemming naar de kamer van afgevaardigden gezonden worden. Als het wetsontwerp door de afgevaardigen aanvaard zal zijn, zal de leider van de Braziliaanse republiek zeker niet aarzelen het tebekrachtigen en te ondertekenen. Een jaar geleden stelde Cristovam Buarque via wetsvoorstel nr 27/2008 een wijziging voor van artikel 26 van de wet nr 9.394 van 20 december 1996, de belangrijkste Braziliaanse wetgeving betreffende het onderwijs (in het Portugees LDB - Lei de Diretrizes e Bases da Educação).
Volgens artikel 26 van deze wet heeft de schoolgemeenschap het recht een vreemde taal uit te kiezen en moet de betrokken school vervolgens deze eis vervullen. Indien bijvoorbeeld een schoolgemeenschap voor Esperanto kiest, zal het schoolhoofd zorgen voor het onderwijs ervan. Als het al mogelijk is Esperanto of een andere taal uit te kiezen in een Braziliaanse school, hetzij eenbasis-, hetzij een middelbare school, kan men zich afvragen wat de waarde is van het initiatief van de senator voor de middelbare school. Welnu, het feit dat Esperanto zal voorkomen in de wettekst is zeer belangrijk uit politiek standpunt, alleen reeds omdat Esperanto de enige "vreemde" taal zal zijn in het hoofdreglement betreffende het onderwijs in Brazilië, dank zij de toevoeging van het zesde alinea aan het vermelde artikel 26. Het mag gezegd worden dat dit lovenswaardige initiatief, zeker het belangrijkse uit de geschiedenis van het Esperanto in Brazilië, door een niet-Esperantist werd voorgesteld.
Cristovam Buarque, gewezen rector aan de Universiteit van Brazilië en ooit kandidaat voor het leiderschap van de republiek, spreekt spijtig genoeg geen Esperanto. Hoewel hij buiten de beweging staat, is hij goed geïnformeerd over de interne idee voorgesteld door Zamenhof. In de tekst van het wetsvoorstel beschouwt de senator Esperanto als een geschikt middel voor de opbouw van de vredescultuur, niet alleen internationaal, maar ook in eigen land. In het jubileumjaar van de 150ste verjaardag van Zamenhof ontvangt de Braziliaanse beweging dit wetsgeschenk met vreugde. Het wetsvoorstel is te vinden in het Portugees op:
BRUSSEL - Bijna één miljoen Belgen - ongeveer één landgenoot op tien - kunnen onvoldoende schrijven en lezen. De problematiek treft alle lagen van de bevolking. Dat verklaarde de voorzitter van het Postfonds voor de Alfabetisering in het kader van de voorstelling van de resultaten van de eindejaarsactie van De Post.
( )
'Analfabetisme in België wordt schromelijk onderschat (...) omdat men het nog te vaak associeert met mensen van buitenlandse origine die in hun eigen land geen kans hebben gekregen naar school te gaan, of met ouderen die om een of andere reden te vroeg van school zijn gegaan', legt Julien Van Geertsom, voorzitter van het Postfonds voor Alfabetisering, uit.
De sociale consequenties van het probleem mogen niet onderschat worden. Wie niet kan lezen of schrijven zal moeilijker een job vinden en mocht dat al het geval zijn, zal hij minder kansen krijgen om zich in het bedrijf op te werken of om opleidingen te volgen. Ook de brieven van de gemeente, de dokter, het gerecht of de ziekenkas begrijpt hij niet. En de kinderen helpen met hun huiswerk, wordt eveneens moeilijk.
'De Vlaamse werkloosheidscijfers leggen overigens duidelijk het verband bloot tussen laaggeletterdheid en sociale kwetsbaarheid. Bijna 40 procent van de werkzoekenden geeft aan dat ze moeilijkheden hebben om eenvoudige bewerkingen uit te voeren, te lezen of te schrijven. Uit dezelfde cijfers blijkt overigens ook dat werkzoekenden tot 3,5 keer vaker als laaggeletterd kunnen worden omschreven dan mensen die een job hebben', vervolgt Van Geertsom, die besluit dat analfabetisme zonder twijfel in direct verband staat met kwetsbaarheid, een gebrek aan kansen en sociale en economische uitsluiting.
Het Postfonds voor Alfabetisering lanceert nu een speciale projectoproep, die eindigt op 23 april. Het fonds richt zich tot de betrokken organisaties en instanties en moedigt hen aan innoverende projecten voor de alfabetisering van jongeren en volwassenen in te dienen. Op 8 september, de internationale Dag van de Alfabetisering, worden de laureaten bekendgemaakt.
ivb
Commentaar: En hoe zou het met hun kennis van vreemde talen gesteld zijn?
- Waarom kan de modale burger dat wél en de elite niet?
Kial la elito ne kapablas fari kion faras la modala civitano ?
-Als de E.U. jaarlijks een fraktie van dat bedrag zou besteden aan onderwijs van het Esperanto, dan zouden niet alleen 785 Europarlementsleden maar ± 500 miljoen Euroburgers met elkaar kunnen communiceren, zonder tolken, van mens tot mens, met respect voor elkaars taal en cultuur.
Se ĉiujare E.U. dediĉus onon de tiu sumo al la instruado de Esperanto, ne estus nur 785 eŭropaj parlamentanoj, sed 500 milionoj da eŭropaj civitanoj, kiuj povus interkomuniki sen interpretistoj, de homo al homo, en reciproka respekto de la lingvo kaj de la kulturo de ĉiuj.
- In het huidig tolkensysteem zijn er 23 x 22 = 506 combinatiemogelijkheden. Als iedere tolk een G.E.N.T.-taal, zoals het Esperanto, zou beheersen, kan het aantal combinaties herleid wordentot 23 x 2 = 46, wat reeds een enorme kostenbesparing zou betekenen.
En la nuna interpretadsistemo estas 23 x 22 = 506 kombineblecoj. Se ĉiu interpretisto regus K.S.N.D.-lingvon, kiel Esperanton, la nombro de kombineblecoj povus reduktatiĝi al 23 x 2 = 46, kio jam estus enorma kostoŝparo.
Tekort aan tolken Engels bij de Europese Unie kopten de kranten kort geleden. Nederlanders moeten van de Vlamingen leren trots te zijn op hun taal, zei staatssecretaris Frans Timmermans (Europese Zaken) onlangs in Antwerpen tijdens een bijeenkomst met de Vlamingen. Elkaar verstaan in de Europese Unie én aandacht en trots voor de nationale taal: is het tijd voor één gemeenschappelijke Europese taal?
Binnen Europa worden 239 talen gesproken. De Europese Unie heeft 23 officiële talen. Alle besluiten van de EU-instellingen worden in die 23 talen vertaald. Ook tijdens de vergaderingen wordt er druk getolkt en via oortjes gecommuniceerd, zodat iedereen de vergadering kan volgen. Na de vergadering praat men vervolgens voornamelijk Engels en Frans op de gangen.
De EU zet zoveel mogelijk tolken in, zodat iedereen elkaar kan verstaan. Ook wil de EU hiermee meertaligheid bevorderen om respect voor elkaars verschillen te bevorderen. Het is daarom ook een probleem, als er een tekort aan tolken ontstaat.
Of is er een andere manier om elkaar goed te verstaan in de Europese Unie? Wat te denken van één gemeenschappelijke Europese taal? Zal dat het gewenste effect van onderling begrip en gemakkelijke communicatie versterken? Strookt zon taal met het EU-beleid van respect voor diversiteit van taal? Wat betekent één Europese taal voor het behoud van eigen taal? Of vind je het een idee om een al bestaande taal als Engels en Frans in te voeren als leidende taal in de EU?
In 2004 haalde een voorstel voor één gemeenschappelijke Europese taal, het Esperanto, het niet in het Europees Parlement. Het Poolse Europees parlementslid, Małgorzata Handzlik, pleitte daar toen voor. Is de discussie van één gemeenschappelijke Europese taal vijf jaar later weer actueel?
D.P. Beerda 09-02-2009 12:51
Er is een enorme verscheidenheid aan talen op de wereld. Elke taal heeft haar eigen waarde, haar eigen cultuur en elk persoon voelt, beleeft en droomt in zijn of haar eigen taal. Voor communicatie buiten je eigen groep is het echter nodig een andere taal naast je eigen taal te leren. Wereldwijd zijn er 6.912 officieel erkende talen, Europa kent binnen haar grenzen 239 verschillende talen.(1) Internationale communicatie wordt met zoveel verschillende talen snel ingewikkeld.
Binnen de Europese unie worden sinds 1 januari 2007, 23 talen gebruikt. Met 23 officiële talen zijn 506 talencombinaties mogelijk, aangezien elke taal vertaald kan worden in de 22 andere.(2)Om deze uitdaging aan te kunnen beschikt het Europees Parlement over diensten voor vertolking, vertaling en controle van juridische teksten. Deze tolken kosten niet alleen geld, al dat vertaalwerk zorgt er ook voor dat de communicatie langzamer verloopt omdat overal een stap tussen zit. Met deze 23 talen vergt de Europese samenwerking al een monsterinspanning, en dit terwijl er in de EU nog maar 1/10 van de talen die er in totaal in Europa zijn wordt gebruikt. Op het moment dat we alle 239 talen die Europa rijk is zouden gebruiken, zijn er maar liefst 56.882 talencombinaties mogelijk. Het is helder dat dit een een zeer complexe operatie gaat worden en wellicht een onbegonnen taak is.
Is er een oplossing voor dit Europese taalprobleem? Zou er niet een oplossing bedacht kunnen worden die ervoor zorgt dat we binnen Europa met 1 taal in de internationale gemeenschap communiceren terwijl we de diversiteit van alle 239 talen die we hebben binnen Europa kunnen waarborgen? Wat zouden de kenmerken van zo een gezamenlijke taal moeten zijn?
Als eerste zou het handig zijn dat de taal relatief gemakkelijk te leren is. Op die manier is de taal zo toegankelijk mogelijk en vergt het een minimale inspanning van de mensen om maximale communicatie mogelijk te maken. Daarnaast zou het praktisch zijn als de taal politiek neutraal is en niet toebehoort aan een bepaald land, natie of politiek systeem. Onderlinge nationalistische spelletjes van elkaar dwarsbomen en toch net de eigen taal iets belangrijker vinden dan die van je buurland zijn dan niet meer nodig. Het zou een taal zijn die ervoor zorgt dat alle mensen die deze taal spreken op gelijke voet staan met elkaar. Nu leren grote landen vaak geen enkele buitenlandse taal terwijl kleinere landen er vaak meerdere leren. Als er vervolgens communicatie plaatsvindt tussen de partijen dan zijn de mensen die de taal vanaf de geboorte spreken ook nog eens in het voordeel. Het zou dus een taal moeten zijn die ervoor zorgt dat alle huidige bestaande talen binnen Europa met evenveel respect behandeld worden en dat hun waarde gewaarborgd blijft. Kortom een taal die eenvoudig te leren is, die politiek neutraal is, die gelijkheid onder de sprekers voorstaat en die de huidige diversiteit van talen binnen Europa respecteert. Dat zou ideaal zijn.
Gelukkig hoeven we niet ver te zoeken want deze taal bestaat al. Een taal die aan al deze vereisten voldoet is Esperanto. Esperanto zou ideaal zijn als gezamenlijke internationale taal in Europa. Als ieder land in Europa Esperanto als gezamenlijke Europese taal invoert naast haar eigen taal dan zijn er voor Europese samenwerking geen 56.882 talencombinaties maar slechts 239 nodig, terwijl alle talen in Europa dan gelijkmatig gerespecteerd worden. Dit zorgt voor een veel simpelere en efficiëntere manier van communicatie. Dit bespaart niet alleen heel veel kosten, het maakt de communicatie tussen landen binnen Europa aanzienlijk sneller en efficiënter. Esperanto kan er daarnaast voor zorgen dat Hongaren op gelijke voet kunnen communiceren met Engelsen en dat de Finnen en de Italianen gezellig bij elkaar op vakantie kunnen zonder grote communicatiebarrières. Frankrijk, Engeland, Duitsland en Spanje hoeven niet langer te ruziën over wie precies wiens taal juist wel of niet zou moeten leren, en kleine landen zoals Nederland hoeven niet langer 3 tot 4 talen te onderwijzen maar kunnen met 1 of 2 talen terecht zodat er meer tijd vrij komt voor andere belangrijke vakken.
Esperanto als gezamenlijke Europese taal geeft tevens een eigen identiteit aan Europa. Noord-Amerika heeft het Engels, China het Mandarijn, Rusland het Russisch en India het Hindi-Urdu,(3)hoe mooi zou het zijn als Europa dan haar eigen taal heeft. Aangezien Esperanto relatief gemakkelijk te leren is, is het ook een gebaar naar de gebieden buiten Europa. Zij hoeven slechts Esperanto te leren om met alle landen van Europa te kunnen communiceren. Het invoeren van Esperanto binnen Europa kent daarom alleen maar voordelen, omdat internationale communicatie er een stuk simpeler en toegankelijker op wordt.
Als iemand 20 jaar geleden had geroepen dat het grootste deel van Europa een gezamenlijke munt zou hebben, was die persoon waarschijnlijk voor gek verklaard. Nu is de Euro onbreekbaar en een van de stabielste muntsoorten op het wereldtoneel. Wellicht dat het idee van Esperanto als gezamenlijke Europese taal mensen nieuw voorkomt en wellicht ietwat ambitieus gevonden wordt. Maar Esperanto kan net zo een succes worden als de Euro, misschien zelfs wel groter want is communicatie en onderling begrip uiteindelijk niet belangrijker dan geld?
Esperanto kan Europa een gezamenlijke identiteit geven met behoud van alle diversiteit. De communicatie tussen de verschillende Europese landen zou dusdanig verbeteren dat Europa veel sterker op haar eigen benen staat. Europa zou een plek worden waar we niet alleen overal met hetzelfde geld terecht kunnen, maar waar we elkaar ook allemaal kunnen verstaan in onze gezamenlijke tweede internationale taal.
Na de Euro, is het nu tijd voor Esperanto in Europa!
Toekomstige leerkrachten scoren slecht in spelling
Uit een onderzoek blijkt dat de studenten lager onderwijs het slechtst van alle studenten scoren in spelling. Terzake zoekt uit wat de oorzaken zijn en bekijkt hoe de toekomstige leerkrachten de spelling weer onder de knie kunnen krijgen.
Niettegenstaande het zich correct uitdrukken in de eigen moedertaal voor veel leerlingen reeds een groot probleem is, stellen de beleidsverantwoordelijkheden Niettegenstaande het zich correct uitdrukken in de eigen moedertaal voor veel leerlingen reeds een groot probleem is, stellen de beleidsverantwoordelijken nog steeds dat diezelfde leeringen zich vlot moeten kunnen uitdrukken in minimum (!) twee vreemde talen (Maaloufrapport). Van een utopie gesproken, in dit geval: een E.U.topie!
Zou het niet verstandiger en haalbaarder zijn als men 1/ de lat voor de moedertaal hoog zou leggen en 2/ een Gemeenschappelijke, Eenvoudige, Neutrale, Tweede (G.E.N.T.) taal, zoals het Esperanto, via het onderwijs zou aanbieden voor de communicatie met anderstaligen?
Een goede beheersing van de standaardmoedertaal en een G.E.N.T.-taal is voor velen reeds meer dan moeilijk genoeg. Het is bovendien een noodzakelijke en stevige basis voor de studie van vreemde talen (zie ook: http://www.springboard2languages.org/home.htm )
Debutant in Davos - Taal (DS, 02/02/09 - Economie blz. 25 - Ruben Mooijman)
Hoe zo: iedereen spreekt Engels?
Het World Economic Forum is een Engelstalige enclave in een Duitstalig dorp.( )
Maar in het congrescentrum, en ook ver daarbuiten, is de lingua franca dus Engels. Als je die taal niet beheerst, heb je een groot probleem. Dat geldt ook voor de Zwitsers die hier werkzaam zijn. Heel wat van hen beheersen het Engels niet of heel gebrekkig.( )
Toch leidt dat zelden tot misverstanden. Met handen en voeten raak je er wel uit. Zo zag ik hier in mijn hotel de eigenaar zijn twee handen tegen elkaar leggen en naast zijn oor houden, om zo het internationale gebaar voor slapen te maken. ( )
De vertegenwoordigers van de grote nieuwsorganisaties (vaak Britten en Amerikanen) doen uiteraard geen enkele moeite om de lokale taal te spreken. ( )
Zo zijn er wel meer hoogwaardigheidsbekleders die het Engels niet beheersen. Dat geldt bijvoorbeeld zonder uitzondering voor alle Russen, inclusief Vladimir Poetin. Het gevolg is dat tijdens debatten iedereen een koptelefoontje moet opzetten voor de simultaanvertaling van wat ze te vertellen hebben.
Wat een verschil met b.v. het Esperantowereldcongres: gemiddeld meer dan 2000 aanwezigen uit meer dan 50 landen. Niet één tolk en toch geen communicatieprobleem.
Dient het nog gezegd dat de Esperantogemeenschap de internationale gemeenschap een poepje laat ruiken wat eenvoudige, eerlijke, economische en efficiënte communicatie betreft?
Het huidige OFFICIËLE Europese taalbeleid stelt meertaligheid als norm. Volgens het Maalouf-rapport moet iedere burger minimum drie talen spreken: dit is 1/ niet realistisch, asociaal, discriminerend en dus ondemocratisch, en 2/ lost het communicatieprobleem in een Europa met meer dan 20 officiële talen niet op.
Het OFFICIEUZE taalbeleid dat het Engels als lingua franca vooropstelt, is eveneens discriminerend en dus ondemocratisch: het geeft één taalgroep, de NESSys, het voordeel altijd en overal hun moedertaal te kunnen spreken. Ze krijgen de status van s werelds eersterangsburgers zo maar in de schoot geworpen. Dit is RACISME op basis van taal.
De enige manier om taaldemocratie op een niet-discriminerende, democratische wijze te realiseren is het aanbieden via het onderwijs van een Gemeenschappelijke, Eenvoudige, Neutrale, Tweede (G.EN.T.) taal, zoals het Esperanto. Deze taal is 1/ HAALBAAR voor iedereen wegens haar relatieve eenvoud; 2/ AANVAARDBAAR voor iedereen wegens haar neutraliteit; 3/ REALISEERBAAR met een minimale investering van tijd, geld en energie. 4/ Ze doet geen afbreuk aan het belang van kennis van het Engels als belangrijkste internationale taal, noch aan de meerwaarde van meertaligheid, integendeel, ze is 5/ een belangrijke troef in de methodiek van het taalonderricht, zowel van de moedertaal als van vreemde talen. (http://www.springboard2languages.org/home.htm)
Kostenbatenanalyse: - het leren van één etnische taal vereist een immense investering van tijd, geld en energie. Het opent een deur naar één taalgroep, maar je staat steeds in een mindere positie t.o.v. een moedertaalspreker; - het leren van een G.E.N.T.-taal vereist een minimale investering van tijd, geld en energie. Het opent een raam op de gehele wereld en iedereen staat op gelijke voet: niemand heeft ze als (enige) moedertaal. Het vergemakkelijkt bovendien de studie van andere talen.
Besluit: Leg de lat voor communicatie laag en leg dán de lat voor talen zo hoog als je wil. Minder intellectuele bekrompenheid, meer intellectuele bescheidenheid: dat is de boodschap. Het schaadt niemand, het baat iedereen.
Ik weet het: het is een ongemakkelijke waarheid. We hebben echter nood aan verandering en ja, wij kunnen het!
4a. stelt vast dat het principe van respect voor gelijkheid niet kan verzekerd worden terwijl men een nationale taal (het Engels) als "lingua franca" gebruikt;
4b. stelt voor de mogelijkheid en het nut van een gemeenschappelijke plantaal in de EU, bijvoorbeeld het Esperanto, te bestuderen, met behoud en gebruik van levende talen, met respekt voor taalverscheidenheid en met blijvende stimulering van het leren van verschillende talen. Alleen deze taal zou het wederzijds verstaan kunnen vergemakkelijken in Europa en met de inwoners van andere continenten, omdat ze eenvoudig te leren en te gebruiken is;
4c. stelt vast, dat de invoering van de euro als gemeenschappelijke munt de handel tussen de staten sterk vergemakkelijkt heeft. Ze heeft ook bijgedragen tot een economische groei en grotere stabiliteit in de EU. Het invoeren van een gemeenschappelijke communicatietaal zou gelijkaardige effecten kunnen hebben, zonder op enigerlei wijze het gebruik van nationale en andere in de EU gebruikte levende talen op te geven of te beperken.
De laatste wens van Professor Etienne Vermeersch - HUMO 20 januari 2009 - blz. 6
Zeer Geachte Professor,
Met enige verbazing las ik in De Laatste Wens van professor Etienne Vermeersch, het interview met Humo, dat u het Esperanto geen internationale maar een Europese taal noemt.
Graag enkele bedenkingen.
1. Zelfs al zou het Esperanto een Europese taal zijn, zou introductie ervan in de E.U. ook geen on-voor-stel-bare vooruitgang betekenen op communicatief en cultureel gebied?
2. Ik vermoed dat u voor uw bewering uitgaat van de woordenschat. Mag ik u de lezing aanraden van de brochure: "Esperanto, een Europese of een Aziatische taal?" van Claude Piron? Ik vroeg de Vlaamse Esperantobond u een exemplaar te bezorgen.Ik citeer hieruit enkele fragmenten:
- Nemen we de grammatica als maatstaf dan is het Esperanto een isolerende taal. Het heeft een groot aantal fundamentele eigenschappen gemeenschappelijk met het Chinees (pag.18).
- "Nochtans is de duidelijkheid waarmee de grammaticale structuur zichtbaar is, een kenmerk dat het Esperanto dichter bij de agglutinerende talen (Hongaars, Turks) brengt en verder van de isolerende verwijdert." (pag. 23)
- " Als we als maatstaf de oorsprong van de woorden zouden nemen, zouden we het moeten classificeren bij de Romaans/Germaanse talen, met nadruk op de Romaanse bron". (pag. 31)
- "Een maatstaf die de nadruk legt op de stijl en syntaxis zal het Esperanto als Slavisch bestempelen". (pag. 31)
3. Het feit dat Chinezen en Japanners de letters l en r niet kunnen onderscheiden, weerhoudt (tien?)duizenden onder hen niet om Esperanto te leren. Zij doen daar blijkbaar zelf niet moeilijk over. Zie b.v.: http://www.chinaembassy.org.in/eng/mt/zgzymt/t61127.htm en, in het Esperanto: http://www.espero.com.cn/ . Het is bovendien voor hen 10 x gemakkelijker om Esperanto dan om Engels te leren.
Desalniettemin waardeer ik uw pleidooi voor een kunstmatige internationale taal ten zeerste. Er zijn blijkbaar nog intellectuelen met een open geest en een beetje gezond verstand.
Gevolg gevend aan de omroep van de programmamakers heb ik volgende suggestie opgestuurd. **********************************************************************
Geachte,
Als gespreks- en discussiethema zou ik het onderwerp taaldemocratie willen voorstellen.
Ik ben van oordeel dat het huidige Europese taalbeleid (meertaligheid als norm) ondemocratisch want elitair en dus asociaal, discriminerend en bovendien inefficiënt is.
Vermits, voor zover ik weet, niemand uit de journalistieke, politieke, academische, artistieke of culturele wereld tot nog toe enige kritiek hierop heeft geuit, zal ik het als modale burger (Dan modaal) dan maar doen. Ik wil hiermee ook het cordon sanitaire rond het Esperanto doorbreken.
Op mijn blogarchief http://blog.seniorennnet.be/taaldemocratie vindt u hierover uitgebreide informatie en tevens een Voorstel voor een alternatief taalbeleid. Zie hiervoor de bijdrage van 04/09/2007: An inconvenient truth.
Ik zou hierover in discussie willen gaan met Vlaams minister van Onderwijs: Frank Vandenbroucke.
Ik voeg hierbij enkele van de vele citaten op mijn blog:
- Frank Vandenbroucke SP.a: Ik steun uw voorstel om een objectief onderzoek te doen naar uw voorstel om het Esperanto te gebruiken als brugtaal binnen de Europese Unie.
(De Vlaamse Esperantobond (VEB) sprokkelde naar aanleiding van de eerste Europese verkiezingen van 12 juni 1994 enkele reacties bijeen.)
- Taal is een sociale kwestie. Hij somt hierbij een aantal allochtone gemeenteraadsleden op die in Vilvoorde het taalregelment hebben goedgekeurd. Je kunt die mensen moeilijk verdenken van Vlaams etnocentrisme. Maar ze beseffen wel maar al te goed hoe belangrijk een goede kennis van het Nederlands is om te participeren in onze samenleving. Vandenbroucke heeft het echter moeilijk met een resultaatsverbintenis. Niet iedereenis immers even getalenteerd om een nieuwe taal aan te leren. (DS Weekend blz. 17,18,19)
- "We hebben dringend een internationale taal nodig. Als je Engels als internationale taal blijft gebruiken, zijn veel mensen zwaar benadeeld. Een kunstmatige internationale taal zou niemand een voorsprong geven. Iedereen kan dat perfect leren in een jaar tijd."
(Prof. Etienne Vermeersch - "Het Nieuwsblad" - zaterdag 11 oktober 2008, blz.22 en 23.)
- Waarom moet de taal van de democratie dezelfde zijn als de taal van de handel, vraagt Geert van Istendael zich af. Ik zie daartussen geen enkel verband. Hij zet zich hiermee af tegen het Angelsaksisch economisch-taalkundig-cultureel-imperialisme en de naïviteit waarmee Europa dit ondergaat. Van Istendael pleit ook voor het behoud van de taalkundige verscheidenheid (Iedere taal die verdwijnt is een ramp voor de mensheid) en hij beschouwt het Esperanto als de ideale lingua franca: Esperanto is superieur.
(De Morgen - 01/03/2002 pag. 35: Wie het leven tot het verkoopbare reduceert, gaat eraan.)
- Kathleen Van Brempt SP.a europarlement
1/ Ik weet dat ik mijn nek uitsteek en zal worden beoordeeld op al wat ik zeg en doe.
( ) En waarom zouden we geen taal afspreken die in heel Europa wordt aangeleerd? Iedereen houdt zijn eigen taal, maar de tweede is gemeenschappelijk. Zo kan een Deense loodgieter die met vakantie naar Lissabon gaat, tenminste verstaanbaar de weg vragen.
(De Standaard, 23/12/1999: bij begin van haar europarlementair mandaat)
2/Esperanto? Als er één taal is die geen enkele kans op overleven heeft, is dat ze wel. Die taal leeft niet, heeft geen cultuur, geen geschiedenis, geen gevoel. ( ) Ikpleit er enkel voor dat elke Europeaan twee Europese talen spreekt, afhankelijk van waar hij woont. Maar Esperanto, dat is waanzin. (Het Laatste Nieuws, 08/01/2002)
Twaalf wijzen om België te splitsen - Panorama 11 01 2009
Twaalf wijzen om België te splitsen. Een reportage van Ivan De Vadder, Mark De Visscher en Jan Puype. Panorama op zondag 11 januari 2009. Canvas, 20u10.
Een van de deelnemers had het over het feit dat Walen enVlamingen elkaar niet meer kennen zoals dat vroeger het geval was. Volgens mij ligt dat mede aan het feit dat beide groepen vroeger over een gemeenschappelijke taal beschikten: het Frans. Vele Vlamingen leerden, noodgedwongen, de taal van Molière, luisterden al eens naar de Franstalige radio, lazen al eens een Franstalige krant. Wie het wat verder wou schoppen moest immers Frans spreken. Nu is het al Engels wat de klok slaat: een beetje intellectueel kijkt naar CNN of de BBC, de massa wordt in Angelsaksische richting gedwongen via radio en tv.
Om elkaar te begrijpen moet je elkaar wel eerst kunnen verstaan. De enige manier om dit grootschalig te realiseren is via een GEMEENSCHAPPELIJKE taal en de enige manier om dit op een democratische, niet-discriminerende wijze te realiseren is via een EENVOUDIGE, voor iedereen haalbare, en NEUTRALE, voor iedereen aanvaardbare TWEEDE taal: een plantaal zoals het Esperanto. Dit geldt niet alleen voor België, maar ook voor Europa en zelfs voor de hele wereld!
Eén wijze heeft het alvast begrepen: professor Etienne Vermeersch: We hebben ook dringend een internationale taal nodig. Als je Engels als internationale taal blijft gebruiken, zijn veel mensen zwaar benadeeld. Een kunstmatige internationale taal zou niemand een voorsprong geven. Iedereen kan dat perfect leren in een jaar tijd. (Het Nieuwsblad - 11 oktober 2008, blz.22 en 23)
Radio 1: De Ochtend - 4 januari: Overal internet in 2009
Geachte mevrouw,
Rond 7.45 h kreeg ik in "De Ochtend" de bevestiging van het feit dat het een fabeltje is te stellen dat "iedereen wel Engels spreekt". Als je echt wil dat mensen uit Indië, Brazilië, China of uit welk land dan ook met elkaar kunnen communiceren op een democratische, niet-discriminerende manier, kan je niet naast een Gemeenschappelijke, Eenvoudige, Neutrale, Tweede (G.E.N.T.) taal, zoals het Esperanto. Esperantosprekers bewijzen dit al meer dan 100 jaar, over taalkundige, culturele, levensbeschouwelijke of welke grenzen dan ook heen. Zij laten de wereld een poepje ruiken wat betreft eenvoudige, eerlijke, economische en efficiënte communicatie. En dit met een minimale investering van tijd, geld en energie. Daarvoor moet echter aan 2 voorwaarden voldaaan zijn: openheid van geest (geen a priori's) en gezond boerenverstand. En daar nijpt het schoentje nog al eens.
Mag ik hopen dat er in 2009 in pers en media wat meer aandacht mag komen voor "taaldemocratie" ?
De Russen komen - Taizé (DS 29/12/2008 - Binnenland en Buitenland - blz. 8)
Daarmee zijn we gastvrij, en bepaald niet alleen. Klasgenoten van de kinderen hebben gasten in huis genomen, collega's op mijn en mijn mans werk krijgen logés te slapen, in onze straat en de andere straten van de wijk hangt om de zoveel huizen de Taizé-affiche 'Wij zijn gastgezin' voor het raam. Het zorgt voor een gezellig soort verbondenheid in deze laatste, donkere dagen van het jaar. ( )
Een tolk Wit-Russisch-Litouws heeft zich bij ons nog niet gemeld, maar volgens de wijkcoördinator zullen alle inreizende jongeren het Engels min of meer machtig zijn. Wij gaan er veiligheidshalve van uit dat onze gasten straks vooral vloeiend hun eigen taal zullen blijken te spreken. Daarom heeft een vriend die nog in Sint-Petersburg heeft gewoond en die de Russisch-Baltische ziel doorgrondt, behulpzaam een lijst met standaardzinnetjes Russisch aangeleverd, inclusief: 'Zet die vodka terug in de kast! Nu meteen!
Hilde Van den Eynde is wetenschapsredactrice. Deze week heeft ze vier jongeren te gast die voor de Europese gebedsontmoeting van Taizé in Brussel zijn.
Als die 40.000 jonge christenen en hun gastgezinnen vooraf één weekendcursus Esperanto zouden volgen, zouden er via deze neutrale brugtaal heel wat meer RECHTSTREEKSE contacten mogelijk zijn tussen al die jonge mensen, die het niveau "uitwisselen van standaardzinnetjes" ver zouden overstijgen! Dit zou "de gezellige soort verbondenheid" heel wat intenser en natuurlijker kunnen maken.
Taaldemocratie 
Gevolg gevend aan de omroep van de programmamakers heb ik volgende suggestie opgestuurd.
