Na familiezorgen en mijn gezondheid die niet zo goed is;zou ik graag weer een beetje met mijn blog bezig zijn,misschien tot binnenkort.
mijn blogadres is TERESAMARIE ;groetjes van teresa.
Categorieën
Categorieën
Categorieën
Over mijzelf
Ik ben marie-therese, en gebruik soms ook wel de schuilnaam teresa.
Ik ben een vrouw en woon in brugge (koolkerke) (belgïe) en mijn beroep is gepensioneerd.
Ik ben geboren op 30/04/1934 en ben nu dus 90 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: kantklossen,breien,haken,tuinieren.
Ik weet niet wat er gebeurt is maar de vorige uitleg over mezelf klopt niet ;ik wou het reeds lang verwijderen maar ik vind het niet bij de pijltjes links en wil ook niets wegdoen dat ik goed vind
over vroeger en nu Veel mensen zijn eenzaam daar is niets op tegen,het mag.
Maar kom je ze tegen zeg,zeg dan op zijn minst even:DAG "
13-11-2007
Mama
Vandaag is het 40 jaar dat mama gestorven is,na een jaar van lijden aan leukemie toch zie ik haar nog altijd voor me;ze was zo'n lieve vrouw was er altijd als je haar nodig had,en het blijft altijd pijn doen daarom het gedicht van G.Gezelle.
Den avond komt zoo stil,zoo stil,zoo traagzaam aangetreden; Dat geen en weet,wanneer de dag of waar hij is gegleden. t'Is avond,stille...en mij omtrent is iets,of iemand,onbekend; die zachtjes mij beroerend zegt;t'Is avond en 't is rustens recht. Ik misse u waar ik henen ga of waar ik henen keer; den morgenstond,de dagen rond en d'avonden nog meer. Wanneer alleen ik tranen ween 't zij droevig hetzij blij. ik misse u,o ik misse u zo,ik misse u neffens mij.
Het is nu al dagen zo'n weer waarvan je niet weet wat het zal doen het volgend uur;nu is het bijna 9 uur en voorlopig 6 graden het waait hevig en ben juist met lady in de tuin gelopen toen het opeens zo erg begon te regenen dat we vlug moesten naar huis lopen,het is wel gemakkelijk met lady als ze voelt dat ze buiten moet en de eerste grote druppels vallen dan zet ze het op een lopen om binnen te zijn;ze ligt hier nu naast mij terwijl ik aan de comp.zit,even een foto hoe het eruit ziet de laatste dagen en toch vindt ik het mooi.
Deze morgen vroeg was de lucht zo mooi,het was 10 gr.en toch voelde het goed aan niks van wind;ik heb ook weer het eerste roodborstje gezien ik denk dat het hier zal overwinteren ook winterkoningtjes zijn er weer;dus we genieten.Zo heeft ieder seizoen zijn mooie maar ook minder mooie kanten,toch zie ik ook nog vlinders als de zon even komt piepen,en er zijn nog rozen en herfstbloemen die herfstachtig mooi kleuren;bij de zonsopgang of ondergang heb je maar enkele min.tijd om te genieten van die mooie pasteltinten.De natuur is er gratis om van te genieten;soms wreed maar soms ademdenemend mooi.Veel herfstgroetjes van teresa.
T'zijn dagen dat men toch meer bezig is met al diegene die we verloren hebben ik heb nog een foto van een oud vrouwtje die aan het kantklossen is voor enkele centjes,daarom dit gedicht.
Als vijlsel uitgezift ligt over mijn gazon,het herfstig zonnelicht al bijna geel geworden. Trekvogels in een losgevlogen horde,gaan krijsend in de zilveren hemel om. De dagen van de zomer zijn geteld en opgeteld,ik heb mijn deel gekregen. Voordat het donker valt met koude regen. Een zwarte ekster in de takken scheldt-maar tegen wie of wat? Alles geschiedt als alle eeuwen eerder en tevoren; Ik zal dezelfde dingen zien en horen,een betere vertroosting is er niet. De leeftijd gaat voorbij als een verdriet,dat mij niet langer kan onttrusten of verstoren.
We zijn naar het kerckhof geweest heel vroeg dan is het stil en rustig,ben 2 van mijn broers tegen gekomen met hun vrouw;gepraat over mama en dat de jongste 2 weken was ziek geweest,een virus hij is heel ziek geweest maar ik wist het niet;we spraken er ook over dat we elkaar zo weinig zien en het leven vliegt voorbij daardoor dacht ik aan dat gedichtje over allerheiligen.
Allerheiligen. Wat is het hier stille,stille met zovele mensen saam, Wat lijkt het hier eng en kille,waar duizenden mooie bloemen staan. Je hoort geen stappen op de paden,gedemt door het bladtapijt, van verdorde bruine bladeren,die zo vroeg gestorven zijn. Waarom spreekt men hier zo stille?doden ontwaken toch niet. Steekt de keel soms vol met tranen,die men in d'ogen niet ziet. Af en toe verbreekt de stilte,de doodsklok luidt,klagend vol wee. De wind door de kale bomen huilt zachtjes het treurlied mee. Geloven of niet geloven,bidden doet hier bijna elkeen. Bij 't kruisje de stille hoop,eenmaal zijn we weer bijeen. Nee,de dood kan niet het einde,het moet een beginnen zijn. Van een weerzien,van een wereld zonder leed,zonder tranen,zonder pijn.
Tijdens een wandeling zag ik plots een dode meeuw, het beestje lag met slap kopje en vleugellam. Er waren veel meeuwen in de lucht met luid geschreeuw, maar alleen die ene meeuw viel op,die niet meer vliegen kon. Daar vloog het drukke verkeer voorbij,niemand lette op de dode vogel; ach wat is een meeuw er zijn er toch genoeg,zegt men. Toch is het heel ontspannend als je zo boven de golven, het spel ziet van hun duikvlucht,en hun gevecht om de buit. Plots kwamen dreigende wolken opzetten, hoge golven en een harde wind,het komt vlug in de herfst. toch is er niets dat meer ontspant als je zo tegen de wind vechtend verder gaat In de verte tegen een donkere achtergrond, vaart een groot vrachtschip als een schim in de eenzaamheid van de zee.
Het is nu reeds weken dat ik zo'n pijn heb dat de comp.er helemaal stil van staat;er zat een wijsheidstand in mijn kaakbeen waar ik niets van wist maar wel steeds absessen had dus steeds opnieuw pijn,na foto was er in mijn kaakbeen een grote tand te zien die moest door de kaakchirurg er uitgeboord worden,mijn man is absoluut niet teer maar hij kon het toch bijna niet aanzien,dat is weken geleden ben ook reeds terug geweest naar de kliniek om wiek uit te halen maar nog altijd veel pijn,deze morgen was het hevig aan het regenen ook een donderslag maar de lucht was zo mooi met al die tinten dat ik even enkele foto's heb genomen,dacht vergeet even alles de natuur is zo mooi hoewel de weersvoorspellingen niet zo mooi zijn misschien morgen nog een foto. Ik wilde het heel graag laten weten omdat ik maar enkele blogmaatjes heb waar ik een berichtje van krijg en t'zou spijtig zijn moest ik die niet meer tegenkomen op mijn blog;veel groetjes van teresa.
Zat even in de fotoalbum te neuzen en vond de foto van mijn eerste communie juist 6 jaar en toch weet ik daar nog veel van,hoewel de oorlog juist begon was het als kind toch leuk een feestje en verder dacht ik nog niet;alleen als er een vliegtuig overvloog was het wel even schrikken want ervoor zag je eigenlijk geen vliegtuigen ook heel weinig auto's;zo zat ik na te denken hoe vlug het leven gaat. De laatste dingen die ik wil bewaren wanneer het stil wordt met de laatste koude; zullen geluiden zijn,innig onthouden,uit de gewelven van mijn kinderjaren.
De dagen zijn niet zo zomers er is ook veel wind,en daar de bebouwing heel open is kan het duchtig waaien,zo hebben we alletwee een ontsteking van de luchtwegen en zelfs met de dokter en pilletjes duurt het al 4 weken,dus het kan alleen maar beteren,ik stel al mijn hoop op een indian summer hoewel de dagen reeds veel korter worden zouden we nog kunnen genieten van de zon;de laatste 3 dagen hebben we zo'n mooie zonsondergang hoewel het niet zo lang duurt kan ik er geen genoeg van krijgen.De foto is zelf genomen en op de computer gezet want ik leer nog altijd bij.
Gisteren was en mooie dag,mijn man wilde graag eens met lady naar zee,dat zag ik niet zo goed zitten;daar we naar cadzand zouden rijden en dat is toch een goede 40 km.heen en terug en door ons ziek zijn alletwee was het weken geleden dat ze meeging in de auto en dat waren maar kleine eindjes dus toch vertrokken met haar dekentje van thuis,ik had ook een badhanddoek op de vloer van de auto gelegd want je weet maar nooit,de rit naar zee ging heel goed alleen als er een beetje veel kronkels waren begon ze te hijgen,toen we aankwamen in Cadzand zijn we toch een driekwart uur gewandeld langs het water,Lady wist niet hoe ze het had allemaal nieuwe indrukken en die reuk die ze niet kende,ze ging ruiken aan schelpjes en zeewier alleen als het zeewater te dicht kwam was ze bang er waren ook veel hondjes en dat ziet ze ook niet veel,na ons evenement want voor ons was het ook spannend;zijn we terug met de auto naar huis gereden ,ze was zo moe dat ze bijna in slaap viel en de tocht naar huis ging zonder moeilijkheden.
Verleden week riep ik mijn man om even in de tuin te komen kijken,er zat daar een uitgeputte ooievaar we zijn niet te dicht gegaan om hem niet af te schrikken;toch heeft mijn man een foto gemaakt terwijl ik zei,wie zou nu in verwachting zijn toch geen van de kleindochters want ik heb er 7 ;antwoorde mijn man waarom heb jij altijd zo'n rare gedachten;vandaag kwam mijn dochter met het nieuws dat mijn 2 de kleindochter in haar derde maand is ,ze was nog helemaal in de war van hetgeen ze juist had vernomen,ze is zelf nog zo jong dat ze meer de mama dan de oma zal zijn,ik heb een prachtige dochter die haar huisgezin van man en 4 dochters goed in de hand heeft;dus na mijn eerste achterkleinkind die nu reeds 8 maanden is en een echte schat heb ik het geluk van nog eens alles mee te maken die verwachtings maanden en dan de geboorte als hopelijk alles goed gaat. Ze heeft nu reeds een fototje van de echo, zal wel nog een verslagje schrijven
Mijn papa was een mooie man,op de foto is hij 49 jaar;zo'n 12 geleden is hij gestorven ik had bij hem gezeten tot 9 uur s'avonds,hij was een beetje grieperig meer niet we hebben zitten vertellen,hij was heel helder van geest,vertellen over mama ik kreeg er nooit genoeg van.Toen s'morgens om 6 uur de telefoon ging wist ik niet wat ik hoorde de verpleegster hadden hem gevonden bij de 12 uur controlle s'nachts en daar hij overleden was hadden ze maar om 6 uur gebeld ik kon daar toch niets doen zeiden ze;maar met alle verdriet was ik zo gelukkig dat we die avond nog gekregen hadden samen wij twee hoewel hij 82 jaar was is het toch altijd tevroeg.En daar papa zijn moeder vroeg verloor zijn mijn moeder en hij getrouwd toen papa 19 jaar was en daar ik de oudste was had ik een heel jonge papa;ik heb een gedichtje over vader waar ik echt mijn vader en mezelf herken.
Vader Vader wat zou ik ervoor willen geven,als je er af en toe nog eens kon zijn, en een zondag kwam zitten in mijn leven,bij mijn werk,mijn boeken en mijn wijn. Soms zie ik mannen van 90 met een gezicht vol zon en zin; en dan denk ik god allemachtig,als ik hem zo nog eens meenemen kon. Want op de een of andere manier,leef ik toch ook nog steeds voor jou jouw ogen wil ik,met hun aandacht,pret en mededogen bij mijn geploeter,mijn huis en mijn hier en ik zag ze zo graag een keer genieten, van al wat ze vol tranen achterlieten.
Ik ben weer een beetje sentimenteel ach het weer is ernaar,het wil maar niet zomeren het heeft heel de voormiddag hard gedonderd en veel regen gisteren was er zelfs hagel bij maar we hopen op beter;maar door het weer zat ik mijn foto's te ordenen en voila ik zat weer in het verleden. Het ouderlijk hius. Daar is een lieve plek op aard,een dierbaar stille woon. Vergeten op de wereldkaart,maar fris en rijk en schoon. Daar heeft mijn eerste traan gevloeid,mijn eerste lach gespeeld. Word de kunst geboeid. En moeders ziel gestreeld,daar werd met zwakke wankle voet; mijn eerste stap gezet, Daar rees uit kinderlijk gemoed mijn eerst en reinst gebed.
Ik heb haar nooit gekend alleen door verhalen van ouders en grootmoeder,dat was dus haar moeder en ze had bijna niets,alleen hele dagen op haar kantkussen om toch enkele centjes te verdienen want meestal waren de mannen nog werkloos ook;ze woonde na de dood van haar man in een godshuisje in de nieuwe gentweg de huisjes bestaan nog maar men heeft 2huisjes 1huis gemaakt en gerestoreerd dat het wat menselijker is.Zij heette Sabbe Sophie-Marie-Josephine geboren op 25 September 1858;op de foto zit ze met haar kantkussen en ernaast staat haar buurvrouwtje die heeft wel een mooier schort aan er is zelfs een kant aan;want het gaat over hun schort;van een hobbymaatje op zijn brabants een gedichtje over moeders schort.
Moeders schort Van ons moeders durre schort wil ik oe iets vertelle, hij is heel simpel,mar veul meer als heel veel dure vellen. Ons moeders durre schort die was mar van katoen die droeg ze alle dagen dan was ze in hare doen. Ik zie ons moeders durre schort,mee brood er tegen aan daar tikte ze dan 'n kruske tegen,eer zou ze nie 't snijden gaan. Ons moeders durre schort,daar kroop ik ger onder als ik verlegen was van mensen,of bangvan hel en donder. Mee ons moeders durre schort,onder aan de rechtse dip poetste ze ons oren,of veegde kruimels van ons lip. Ons moeders durre schort,was altijd bij de haand ze veegde er zelfs onze snotneus mee,we waren vaste klaant. Als ons moeders durre schort,tot de draad toe was versleten was hij als stof-en schoteldoek,bij lange na nog niet versleten. Onder ons moeders durre schort,leefde een tevreden ziel die alles aan hierboven liet,ook als er wat te treuren viel. Onder ons moeders durre schort,zaten niet de duurste kleren maar klopte wel een heel groot hart,waar we veul van kennen leren . Op ons moeders durre schort,werd het bidden nog geleerd nou dragen ze nie meer zo ne schort,en bidden lijkt wel haast verleerd. Onder ons moeders durre schort,daar zat geen feministe maar gezag dat had ze wel;heur woord was het leste,dat wiste
Ik ben marie-therese, en gebruik soms ook wel de schuilnaam teresa.
mijn leven
Tijdens een wandeling zag ik plots een dode meeuw,
