Na familiezorgen en mijn gezondheid die niet zo goed is;zou ik graag weer een beetje met mijn blog bezig zijn,misschien tot binnenkort.
mijn blogadres is TERESAMARIE ;groetjes van teresa.
Categorieën
Categorieën
Categorieën
Over mijzelf
Ik ben marie-therese, en gebruik soms ook wel de schuilnaam teresa.
Ik ben een vrouw en woon in brugge (koolkerke) (belgïe) en mijn beroep is gepensioneerd.
Ik ben geboren op 30/04/1934 en ben nu dus 90 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: kantklossen,breien,haken,tuinieren.
Ik weet niet wat er gebeurt is maar de vorige uitleg over mezelf klopt niet ;ik wou het reeds lang verwijderen maar ik vind het niet bij de pijltjes links en wil ook niets wegdoen dat ik goed vind
over vroeger en nu Veel mensen zijn eenzaam daar is niets op tegen,het mag.
Maar kom je ze tegen zeg,zeg dan op zijn minst even:DAG "
02-10-2006
kindertijd
Voor ik die tijd afsluit wil ik nog enkele gedichten van de schooltijd op het blog zetten; Dit gedicht is van 1948,we hadden een zuster genaamd Zuster Marie-Jozefa en die kon mooie gedichten schrijven.
Een zonnekind. Ik heb ze niet gekend dan kromgebogen,en leunend op twee stokjes naar de grond. Toch had ze grote blauwe kinderogen,waarin een blijde zon te blinken stond. Gebroken kwam ze langs de weg getogen,waar oude beuken wuiven,bruin en blond. Die recht hun kruinen dragen naar den hoge,en liederen zingen als met gouden mond. Dan leunend aan verweerde kloostermuren,bleef zij in 't water van de wallen turen. Verlangde zij een nenuphaar mischien,die schouwend lagop 't water zonder rimpel. Ik vroeg het haar maar 't antwoord luidde simpel,toch niet,ik kwam hier naar de hemel zien.
Het is hier hard aan het hagelen en donder,Lady is gelukkig niet bang van de donder want dat kent ze nog niet maar die hagel op het dak van de veranda ze is er niet gerust in,en komt voortdurend troost zoeken;deze week leert ze in de auto zitten en aan de leiband lopen we hebben een drukke week voor de boeg er komt iemand om de hagen te knippen dus wij moeten opruimen.
Met 18j en 4maanden was de schooltijd afgelopen,de meeste van de meisjes na zoveel jaren samen zal ik niet meer zien;enkele echte vriendinnen blijven wel kontact houden.Met 2 zusters die in het laatste leerjaar samen met mij zaten werk ik 2seizoenen in een kinderkledingwinkel aan de kust het waren lange dagen meestal 12 uur van huis met tram of trein,maar we hadden nog geen tv dus de avonden waren lang,maar we hadden wel de bonte dinsdagavond trein was een leuk programma en ook zelf zingen of verhalen vertellen waar we dan naar ons bed niet durfden.
We hadden jaarlijks een schoolfeest voor de ouders en andere familieleden;mijn vriendinnen en ik hadden moeten repeteren en de uitbeelding was een schip;dat was ieder jaar iets speciaals want we deden ons best voor onze ouders.
Soms denk ik dat verleden en heden moeilijk te scheiden zijn ,ik ben vooral bezig met die oude foto's te bekijken sommige zelfs jaren geleden,en nu zijn we reeds 2dagen aan het snoeien in de tuin we hebben er alletwee een pijnlijke rug van en toch was het heel dringend want het was bijna niet te overzien,maar morgen zal ik mij weer een beetje bezighouden met mijnpctje.
Het is 14jaar geleden dat ik onze Duck alles heb aangeleerd het was een welsh terrier en hij leerde heel moeilijk iets aan,misschien komt het omdat we ouder geworden zijn maar ik wist niet dat het zo inspannend zou zijn;ze is nu vier maand en half en we hebben haar drie weken en al wat ze vast krijgt bijt ze kapot ik denk dat we naat de hondenschool zullen moeten gaan daar ze ook geweldig trekt aan de leiband.
Ik zal even onderbreken vindt dat mijn beschrijving van mijn leven veel te vlug gaat;daarom even dit mooi gedicht. Zeegedicht door lenze l.bouwers.
De zee kan troosten als een moederhuid:het blanke zand dat om de voeten sluit, het schuim spat hoog op,water trekt weer recht het spel van duikvlucht,vliegertouwgevecht; wat golven nemen geven ze als buit je ademt er met vissen in en uit als eb en vloed,als bruidegom en bruid:de zee kan troosten als een moederhuid; de zon staat hoog en is aan haar gehecht,de vogels hebben wolken afgezegd en jij,je hebt jouw hand op mij gelegd,terwijl je rustig ademt in en uit: de zee kan troosten als een moederhuid.
Ik moest veel op mijn broers passen,maar ook een van de tantes kwam wekelijks een avond voor ons zorgen dan hadden mama en papa hun cinema avondje;die tante was één van de zusters van mama en was getrouwd met een broer van papa;ze hadden één jongentje van 6jaar die gestorven is aan een gesprongen apendix en daardoor kwamen ze veel bijons.Het ging stillaan beter met ons papa had nu werk en ook mama was nog altijd huishoudster op die hoeve.We hadden een ziek broertje die maanden lang in een sanatorium aan zee verbleef,daar gingen we maandelijks eenzondagnamiddag met de trein naartoe.
Toen mama vroeger de was deed moesten we eerst naar het eind van de straat om emmers water te halen aan de pomp waar iedereen soms in de rij stond.Water om eten gereed te maken mochten we enkele huizen verder halen dat was 25 centiemen per emmer en dat was veel dus moest er veel gesleurd worden;later kregen we een kraantje achter de voordeur maar eindelijk water in huis.
De vorige foto was mijn geboorte huis daar ben ik ook geboren,het 2de huisje ernaast woonde de vader van papa met zijn 2de vrouw hij was ook mijn peter;die tijden waren toch heel anders ik had nichtjes en neefjes in de straten rond ons huis en we liepen overal zomaar binnen en buiten,gingen samen naar school speelden samen buiten en maakten ons huiswerk met de nichtjes bij een van de tantes.De foto hierbij was ons koertje daar werden konijnen gekweekt en kippen daar werd gewassen en zelfs gekookt want in die ene plaats beneden was daar niks om te koken of af te wassen dus ik denk dat onze ouders blij waren dat we op straat speelden.
Ik was bezig foto's te sorteren en er waren erbij van de zee,gelukkig is er geen foto getrokken toen ik mijn nieuw zwembroekje aanhad;ik was een jaar of 11en ik weet niet of er zwembroeken in de winkel lagen want het tekort na de oorlog was niet zo gauw voorbij;dus ik heel gelukkig mama had een mooi zwembroekje gebreid we speelden in het zand en na een tijd mochten we in zee om ons af te spoelen maar toen ik uit het water kwam hing het sprietje van mijn zwembroek op mijn kniëën;het was een klucht en iedereen maar lachen maar ik had traantjes in mijn ogen maar ik kon het nog dragen op het strand tot ik een echte zwembroek kreeg.
Ik volgde in die 4jaar de les in de school snit en naad,ik had twee lieve vriendinnetjes waar ik al eens mee naar de film mocht dat waren dan de films van tarzan veel keus was er niet want de meeste films waren voor boven de 18.In de lessen maakten we kleding voor onszelf of voor mama en de eerste 2jaar waren babykleertjes dus ik deed dat heel graag voor het kleinste broertje.We gingen ook met het hele gezin naar de braderie dat was heel leuk voor ons,hoewel mama dan zei we hebben weer een droge wandeling gemaakt want we gingen nergens binnen.
Toen ik 15jaar was mocht ik met meter en een nichtje met de trein naar Rijsel datwas iets heel speciaals want die trein stopte aan ieder stationnetje dus die reis duurde lang maar was heel plezierig;want we waren niet gewoon op reis te gaan;het verst was naar de zee met de fiets en dan gingen we mosseltjes trekken hele lekkere ook karkooltjes en in zee zwemmen. Maar nu gingen we naar Rijsel we bleven daar 8dagen bij een zuster van mijn meter er was veel te zien we mochten met de dochter op stap,want meter en haar zus waren alletwee slecht te been ze hadden elkaar ook al jaren niet gezien(wat je nu niet meer kan voorstellen)en hadden veel bij te praten .Dat waren gelukkige jaren met al mijn nichtjes en neven.
Enkele maanden na mijn plechtige communie beviel mijn mama van haar 5de kind ze was daarna heel lang ziek en ik hielp haar met de verzorging van de baby,ik denk dat ze toen genoeg kinderen gebaard had want er zijn er geen meer gekomen;en hoewel ik heel graag een zusje had gekregen hield ik van dat broertje het meest;ik weet nog hoe ik al schommelen mijn huiswerk maakte ging ook veel wandelen en het proper maken van mijn broertje ging ook goed;na een tijd ging mama weer werken en zo ging de tijd weer verder.Ik ging veel bij mijn mémé op bezoek dat was ook mijn meter en daar ze 14 kinderen had gekregen en de miskramen zei mama dan want dat was zo het kind was er amper en ze waren weer in verwachting,kon ze heel moeilijk aan haar voeten en ze was zo tevreden als ik haar voeten eens duchtig wastte want ze kon er niet meer aan,wat was een mens vroeger gauw tevreden.Ik was ook de oudste van de 56 kleinkinderen die ze had.
We hebben goed ons werk met lady alleen wil ze niet buiten en geduldig zit ik te wachten tot ze haar plasje doet anders vlucht ze rap binnen en hop het ligt daar,ze is sinds gisteren 4maand en met veel geduld hoop ik dat ze gauw proper wordt;maar ze moet zoveel indrukken ineens verwerken dat je niet kan geloven dat zo'n jonge hond dat kan verwerken maanden veilig bij zusjes en broertje in de hondenkamerkennel en ineens zit ze hier en moet vanalles leren;vandaag zijn we ook 2korte autoritjes gaan rijden de dierenarts zegt dat we dat moeten opbouwen en wij leren ook bij.
Het werd tijd voor mijn plechtige communie,het was in Mei 1946 en het was reeds dikwijls gebeurd dat het koud was soms zefs sneeuwde dus ik dacht er dikwijls aan of het nu mooi weer zou zijn.We hadden een jaar de kleine lering en een half jaar ervoor grote lering,de plechtige communie zelf was de Zondag in het lang wit en de Maandag waren we weer in t'nieuw maar op zijn Zondags,wat voor onze ouders een dubbele uitgave was,het moest door de naaistergemaakt worden met veel passen;de Zondag lang wit kleed witte schoentjes en witte kousjes en een lan wit onderkleed;de Maandag een nieuw kleedje een mantel en een hoedje andere kousjes en schoetjes.Ik denk dat mijn mama lang gespaard heeft om dat allemaal te bekostigen en ze was ook weer zwanger.
Was het de reactie na de oorlogdat de mensen de geleden ellende wilden vergeten;maar er waren er veel die dit liedje zongen. De Rantsoeneringsmiserie. Kom mensen over peins é keer de oorlog van 40 were en luisterd ingetogen naar de rantionerings misere. Zegel 1 was koekebrood met veel veugelwijn gebakken want als je daar een beet in deed je valse tanden bleven plakke . Zegel 2 Gebrandde gerst mosten we koffie heten,maar als je dronk je smaakte best, 't was juiste sop van vorte beten. Voor zegel 3 en 4 was er vet boter of magere triene en hem er niet veel het elk kreeg zijn parten 'tzijne. Zegel 5 Gebrande gerst sapriestie was nie alles voor koffie wijven,ze kregen er nog krotte bij,chicorei voor tembers 5. Voor 6 was er tirlemont,kristaliséé of cassonade,maan nie genoeg met ons ration me leefden maar op gods genade. Voor 7en 8 waaren we bros tenzij op grote dagen,kwamen er havervlokken los ; maar meer moesten we niet vragen. nr.9 was voor kaas om op je boterham te smeren,we gebruikten't ooken 't was niet dwaas om ons in tijd van nood te scheren. Voor vlees och god een koontje groot was de nummer 10 lag je ration daar bloot ten was haast nie teziene. De volle melk droeg nummer 11,'t was melk met water,de melkboer deed doperswerk en schilderde ons een pater. Voor 12 kochten wij ons ration confiture lek me lippe maar als je smeerde sakernon 't was lijk slijk uit de grippe. De 20 waren patattenbons voor muizen en blauwe neuzen,'t waren lijk marbels sakkernon maar we hadden geen andere keuze. Je ziet dat rationnement bestaan dat was nog haar nog pluime het maakte rap van elk persoon een haring in kostume.
Mijn hondje Duck is er nu reeds 4maanden niet meer;na 13jaar huisgenoot was er verdriet en een grote leegte;nu heb ik nza een beetje aandringen van iedereen sinds eergister een nieuwe ze heet Lady en nu is het een teefje,dus ben ik veel met haar bezig want ze is zo bang nu ze alleen is zonder haar broertje en zusjes en blijft de comp.een beetje minder aantrekkelijk,zal ook proberen als ze eenmaal wil veel te wandelen;de 2 hondjes staan hier rechts maar ik kan nog geen berichtje zetten bij mijn foto's links en rechts de rest gaat nu al beter.
Toen we klein waren en mee mochten naar de markt zongen ze liedjes terwijl ze blaadjes verkochten een ervan is. Brugs verkeer In den goeien ouden tied ans in Brugge chance niemand most te voete gaan; Er was olhier een diligence iedereen reed met die trein van de markt naar de bassin; ol je derms klutsten lam in die peerdetram. Onze mama Antoinette droeg een rokje met een splette en een grote queu Paris maar 't was nodig sapriestie want dat waren hoge trappen om in dat vlieg-up te stappen, zonder splette en zonder wip en geraakte en geraakte j'er niet up; en wilde die hup hup soms den berg nie up,och dan was den baas nie te spreken deurtje open zut iedereen most eruit om een beetje 't helpen stekenen men dost niet reclameren over 't schudden en lamenteren de koetsier zei houd je kloek naai cajoutchou in je broek. Maar de koetsen en de trams staan nu in den depot die nie wil tevoete gaan rie nu in een grote auto,rijke jan en orme luis schudden in den autobus naar de markt en naar den dop met den herteklop,want die kerels kunnen zwaaien 't is om van je sus te draaien,nu alhier en ton oldaarwant ze kennen geen gevaar;van ze vliegen door de stretjes kruipen door de smalste spletjes krijgen olhier en oldaar een tot of ze rien den boel in snot; In den draai een dok als t'ie stopt een snok ol jen derms dansen de samba,in j'en hoofd een swing en de tingelingeling van je'n herte klopt rrn polka,maar ze gaan nie blijven bollen ze gaan ook in knobbels vollen binneneen jaar of tien go je zien dat ze per vliegmachien gaan rien.
Ik ben marie-therese, en gebruik soms ook wel de schuilnaam teresa.
mijn leven
