Er had een advertentie gestaan in The Daily Graphic (een dagblad in Ghana), waarin een aantal huizen en stukken grond te koop werden aangeboden. Steve King Ventures was de naam van het bedrijf dat de advertenties had geplaatst. Alex was de contactpersoon die je kon bellen. Ik belde en kreeg Alex aan de telefoon. We maakten een afspraak voor drie dagen later bij mij thuis.

De volgende morgen om 6.00 uur (!) rinkelde de telefoon. Alex belde om te checken of hij het juiste telefoonnummer had. Ik kon hem gerust stellen en kroop weer in bed.

Op de afgesproken dag meldde Alex zich al een half uur eerder dan we hadden afgesproken. Het was een mooie, jonge kerel met een prachtig atletisch lichaam. In zijn oor zat een oordopje met een kabeltje naar het mobieltje aan zijn riem. We namen plaats op de veranda. Ik schonk water in, informeerde Alex over mijn wensen aangaande het huis dat ik zocht en het te besteden budget. Alex had talloze huizen aan te bieden, die allemaal aan mijn wensen voldeden. Het zou het beste zijn als we ze samen zouden gaan bekijken. Maar eerst moest hij een vriend bellen. Zonder het mobieltje van zijn riem te halen voerde hij zijn telefoongesprek alsof hij luid tegen zichzelf aan het praten was.

Buiten had ik eigenlijk een auto verwacht, maar die stond er niet. Ik liep dus maar dezelfde kant op als Alex. We liepen de straat uit, sloegen rechtsaf en vervolgens linksaf.
“Where are we going to?” vroeg ik Alex.
De auto van Alex bleek in reparatie en we zouden een taxi moeten nemen. Even later zaten we in een taxi die ons naar een punt bracht waar veel trotro’s stoppen. Alex betaalde de taxichauffeur. We namen de trotro en Alex betaalde de kosten. Vervolgens stapten we weer in een taxi en reden naar Kaneshie*. We stopten in een vervallen buurt. Alex stapte uit de taxi en vroeg mij te wachten. Even later stapten er nog twee kerels in de taxi. Een van hen leek een beetje op Bob Marley met de dreadlocks verstopt onder een gehaakte muts. Ik zat tussen hem en Alex ingeklemd op de achterbank. We reden. Uiteindelijk kwamen we bij een gigantisch groot complex, reden door de poort en stopten voor de ingang. Het was een ziekenhuis.
“We need the doctor.”
Ik bleef wachten in de taxi. Even later kwamen ze alle drie uit het ziekenhuis en we reden het terrein af.

In een weiland stonden twee houten barakken. Ik was even bang dat dit de property was waarvan werd gedacht dat die aan mijn wensen zou voldoen, want ik moest uitstappen en mee komen. Ik stapte een donker zaaltje binnen. Verpleegsters met kapjes op hun hoofd verzorgden de patiënten in bedden. Achter in het zaaltje stond een bureau en daaraan zat de dokter. Hij bleek de eigenaar van het pand dat we gingen bekijken en we kregen van hem de sleutel.

We stapten allemaal weer in de taxi en gingen op zoek naar het pand. Over stoffige zandwegen probeerde de chauffeur diepe kuilen te ontwijken. We stopten bij een van de vele houten hokjes met roestige golfplaten langs de kant om de weg te vragen. Uiteindelijk reden we een gammele poort binnen en kwamen bij een gebouw dat voor een stal zou kunnen doorgaan. Ik wierp een korte blik in alle vertrekken, inclusief  in the masterbedroom waar iemand op de grond lag te slapen en door de deur van the bathroom. Toen we weer buiten stonden vroeg ik de prijs. $ 55.000. En we konden meteen terug rijden naar de dokter voor de papieren. Ik stelde voor om daar toch maar even mee te wachten, want ik had even tijd nodig om na te denken. Kijk, je kocht toch niet binnen één dag een huis. Nee, dat was waar en daar hadden ze allemaal begrip voor. En ze hadden nog meer properties die ik beslist moest zien. We stapten weer in de taxi en reden naar North Kaneshie*. Alex wees me op een gigantisch gebouw.
“That’s the property.”
Door de poort kwamen we op een groot terrein vol potten met prachtige planten. Behalve het gigantische gebouw waren er talloze bijgebouwen met grote keukens. Voor het hoofdgebouw dat er uit zag als een luxe hotel was een veranda met een bar en metershoge planten die de veranda overschaduwden. Ik maakte kennis met de eigenaar.
“Well, maybe this place is too big for you.”
“Nooooo,….not too big……Maybe too expensive.”
En dat klopte. De vraagprijs was $1.200.000.

Al die tijd had de taxichauffeur buiten staan wachten. Ik kroop weer op de achterbank; Alex en Bob Marley schoven naast me. Plotseling voelde ik de arm van Alex om mijn schouder. Ik kreeg het nog warmer dan ik al had. We stopten bij een restaurantje, want er moest gegeten worden. Ik kreeg een flesje cola. Alex betaalde en verdween met zijn vrienden. Na verloop van tijd kwamen ze terug en we gingen weer rijden. Naar La Paz* gingen we en ze lieten me een gebouw zien dat gebruikt werd als kerk; de rest van het gebouw was nog niet af. We reden weer verder.

Opeens ontstond er discussie. De taxichauffeur stopte en Alex verzocht me uit te stappen “because we have to talk.” We liepen een eindje op. Kijk, de taxichauffeur moest betaald worden en waarschijnlijk zou hij 100.000 cedis (€ 10) vragen als we ons door hem terug naar mijn huis zouden laten rijden. En the boys moesten natuurlijk betaald worden. Alex stelde voor hen 50.000 cedis (€ 5) te geven. Kortom, of ik 150.000 cedis (€ 15) wilde ophoesten. Geen probleem. Ik overhandigde Alex het geld. We liepen terug naar de auto. Alex sprak met de chauffeur door het open raampje. De stemmen werden luider. De chauffeur stapte uit met een heel boos gezicht. Ook the boys stapten uit. Het gesprek ging over in geschreeuw. Alex hield de taxichauffeur mijn 150.000 cedis onder zijn neus. Hij weigerde het geld aan te nemen. Omstanders gingen zich ermee bemoeien.

Een passerende taxi werd aangehouden. Alex duwde me er in. Ook de twee vrienden sprongen erin en we reden weg, achtervolgd door de vorige taxi. Zo reden we achter elkaar aan door La Paz*. We stopten bij een restaurantje. De discussie met de taxichauffeur begon van voren af aan. Uiteindelijk kwam er een compromis. Of ik nog even 20.000 cedis (€2) wilde betalen. De chauffeur kreeg 170.000 cedis. En dan moest ik nog 100.000 cedis (€ 10) voor the boys geven natuurlijk. Natuurlijk! En met de nieuwe taxichauffeur was afgesproken, dat hij ons voor 50.000 cedis (€ 5) naar huis zijn brengen. Het uitje had me € 32 gekost.

We namen hartelijk afscheid van the boys. Alex ging met mij mee. Voor de poort van mijn huis nam ik afscheid van Alex. Hij keek heel ernstig.
“From the moment that you called me......I had this special feeling. You are such a nice lady.......I love you sooo much......And I really want to tell you something......I want to marry you.”  

* wijken in Accra

29-10-2005 om 00:00 geschreven door rieky