Overal, zowel in België als in Ghana, zijn bepaalde voorzieningen en omstandigheden nodig om een huis te kunnen kopen. Geld is meestal de meest noodzakelijke voorziening, of een gegarandeerd inkomen om een hypotheek te kunnen krijgen. Daarnaast moet er een huizenaanbod zijn, dat aan de gestelde eisen en wensen voldoet en zal een infrastructuur nodig zijn om kopers en verkopers bijeen te kunnen brengen. Omdat de aanwezige infrastructuur in Ghana nauwelijks werkt of onbetrouwbaar is, valt het niet mee om geld, grote bedragen wel te verstaan, te besteden aan de aankoop van een huis. xml:namespace prefix = o ns = "urn:schemas-microsoft-com:office:office" />

Maar voordat ik dáár last van kreeg had ik al heel wat barrières moeten nemen waar een Europeaan in het dagelijkse leven nauwelijks bij stil staat. Gedurende vier weken heb ik dagelijks geworsteld met, en bijna alle tijd besteed aan de meest primaire basisbehoeften: eten, drinken, hygiëne, gezondheid, vervoer en communicatie, onder omstandigheden, waarin de aanwezigheid van water en elektriciteit niet tot de standaarduitrusting kon worden gerekend. Futiliteiten werden serieuze problemen die alle creativiteit opslorpten om ze opgelost te krijgen, om een beetje comfortabel te kunnen leven. Zo’n futiliteiten die een serieus probleem kan opleveren is bijvoorbeeld ….een kopje koffie op zijn tijd! 

Om een dag te kunnen beginnen heb ik een flink shot koffie nodig. Marcel bewoonde een kamer naast mij. Hij was een maand eerder in Accra gearriveerd en hij had uit België een aantal grote potten oploskoffie meegenomen. Want koffie in Ghana, samen met Ivoorkust hét Afrikaanse exportland van koffie, is belachelijk duur. Achter in het hotel was een keuken. In die keuken had Marcel aan een van de deurtjes van een keukenkast een hangslotje gehangen. Daarachter bewaarde hij de potten koffie, een kookplaatje en een pannetje.

‘s Morgens liep hij, recht uit bed, met het sleuteltje door lange, donkere gangen naar de keuken, kookte water, goot het in een mok met een schep oploskoffie en borg zijn spulletjes weer netjes op, echter, pas na verloop van tijd als het kookplaatje was afgekoeld. Ook ik mocht gebruik maken van deze faciliteiten en Marcel regelde ook nog een mok voor me.

Na een paar dagen bleek, dat onze klokken niet gelijk stonden. Het was toch lastig om elkaar steeds voor dat sleuteltje achterna te moeten rennen, om op het gewenste moment aan ons gerief te kunnen komen.

We besloten een waterkoker te kopen. Op de markt stonden ze te koop voor twintig euro, althans voor blanken. Wij stuurden Lucy erop af, die als autochtoon simpel kon afdingen tot twaalf euro. Op de gang tussen onze kamers stond een ouderwets dressoir. Blij als kleine kinderen plaatsten we de waterkoker op het dressoir, zodat die op elk moment onafhankelijk van elkaar beschikbaar was. Dat we deze methode niet toe hadden gepast op het kookplaatje, had te maken met de prijs ervan.

Twee dagen ging het goed. Elke dag genoot ik op het juiste moment van mijn shot. De derde dag werd er in alle vroegte hard op mijn deur gebonsd. Ik schrok wakker en vloog naar de deur. Marcel stond zich in paniek af te vragen of de waterkoker misschien op mijn kamer stond. Ik had echter de slaap nog in mijn ogen. Onze waterkoker weg? Dat kon niet.

Marcel beende naar Andrew. Om Marcel te kalmeren beloofde Andrew plechtig, dat hij successievelijk alle kamers zou gaan inspecteren. Gezien het tempo waarmee Andrew zich doorgaans voort bewoog was dit niet de juiste reactie om Marcel rustig te krijgen.

We maakten elkaar wijs dat onze waterkoker zich in elk geval zeker binnen de muren van het hotel zou bevinden. En we waren zelfs zo naïef te veronderstellen dat een van de studenten hem misschien wel even zou hebben geleend. Elk kwartier wierpen we een blik om de deur in de hoop dat onze waterkoker weer op het dressoir zou staan.

In de loop van de dag kreeg Marcel een slim idee. Demonstratief zette hij de doos waarin de nieuwe waterkoker had gezeten op het dressoir. Daarop plakte hij een brief met de dwingende oproep de geleende waterkoker terug te zetten.

De doos heeft er nog geen uur gestaan. Toen was ook de dóós weg! Pas toen hebben we de realiteit onder ogen gezien. Onze waterkoker was gewoon gejat…. voor geld. In de oorspronkelijke verpakking zou hij nóg meer gaan opbrengen. We bleken niets te hebben nagelaten om deze kraak voor de dief zo profijtelijk mogelijk te maken.

Toen we ons verlies eindelijk hadden geaccepteerd hebben we Lucy opnieuw op pad gestuurd. De nieuwe waterkoker kreeg een vaste plek in mijn kamer. Marcel keerde terug naar de oude situatie met zijn kookplaatje in de keuken. Vóór ons vertrek terug naar België hebben we de waterkoker aan Lucy in bewaring gegeven.

Ook al hebben we nog geen guesthouse, een waterkoker hebben we in elk geval wél!