xml:namespace prefix = o ns = "urn:schemas-microsoft-com:office:office" /> 

Tegenover mijn logeeradres (waarvoor de naam “hotel” te veel eer zou zijn) stond een container. De container lag met de lange kant op de grond en had een deur. Binnen stond een bank. Aan een wand hing een spiegel. Daarvoor stond een stoel. En er hing een rekje waarop een gettoblaster stond.

Dit was de nering van Fred. Hij baatte er een kapsalon annex telefooncel uit. Langs de straat stonden twee billboards waarop hij zijn activiteiten aan voorbijgangers kenbaar maakte.

Van de eerste activiteit heb ik geen gebruik gemaakt omdat hij alleen heren kapte. Bovendien knipte hij maar één model; elke klant werd door hem met de tondeuse kaal geschoren. Hij had geen bijscholing nodig om de jaarlijkse nieuwe trends te kunnen volgen en hij hoefde zich niet te abonneren op glossy magazines waaruit de klant een model zou kunnen kiezen. Daardoor hield hij de vaste kosten laag, zodat hij zijn klanten sterk concurrerende prijzen kon bieden.

Daarnaast had hij een oud telefoontoestel dat met plakband bij elkaar werd gehouden. Daar kon je bellen, althans, je kon in eerste instantie proberen een verbinding te maken. Dat die meestal niet tot stand kwam lag niet aan Fred, maar was een gevolg van de viering van vijfenveertig jaar onafhankelijkheid. Provider Busy Phone had dit jubileum opgeluisterd met het verstrekken van gratis chips voor gsm’s, die zo razend populair werden dat het hele telecommunicatienetwerk was plat gelegd.

De openingsuren van Fred waren niet helemaal duidelijk. In principe was hij open als ik ’s morgens op straat verscheen en nog steeds open als ik ’s avonds op straat enkele biertjes had gedronken en naar bed ging. Tussendoor was de deur wel eens op slot of hij was de hele dag op slot. Ook trof ik hem wel eens slapend aan, maar het was geen enkel probleem als ik hem wakker maakte om te kunnen bellen.

Meestal stapte ik onverrichter zake bij Fred naar buiten en als ik geen verbinding had gekregen hoefde ik hem ook niets te betalen. Daardoor had Fred meer klanten aan wie hij niets verdiende dan klanten aan wie hij wél wat verdiende. Lukte het plotseling om verbinding te krijgen dan ging het snel geld kosten. Want de gettoblaster van Fred stond op een erg hoog volume en bovendien lag de container aan een drukke weg waar veel vrachtwagens voorbij denderden. Dus werd de meeste tijd besteed aan vragen en herhalingen.

Wie had ik zoal te bellen? Makelaars met wie ik een afspraak wilde maken, eigenaren die een huis te koop aanboden, advocaten en taxateurs van wie ik informatie nodig had voor de aankoop van een huis, kortom, ik voerde er gesprekken die zelfs in een rustig kantoor al niet echt gemakkelijk zouden zijn geweest. Bovendien was de hitte in de container niet te harden en ik dreef er weg op de bank van skai. Ondertussen schoor Fred rustig de een na de andere kroeskop kaal.

Op een keer vroeg hij me of ik tijd had om eens met hem te praten. Ik maakte meteen tijd èn nam plaats op de bank van skai waarvan ik net was opgestaan. Fred ging naast me zitten.

“You’r doing business in Ghana?”

Ik knikte.

“What kind of business?”

Ik vertelde hem dat ik een pand wilde kopen waarin ik een guesthouse wilde exploiteren.

Hij knikte en zweeg even.

Toen vroeg hij: “Can I help you?`

Ik aarzelde.

“May be.”

---------

“What are you looking for?”

---------

Mijn ogen dwaalden door de container terwijl ik nadacht en hechtten zich aan een strookje papier waarop met de hand geschreven stond dat knippen (omgerekend) zeventig eurocent kostte.

Ik zei: “I´m looking for a house with about six bedrooms, six badrooms, airco and a lot of space to built a restaurant and a internetcafe.”

Fred knikte en zweeg.

-----------

Toen zei hij: “Well, I think I cann`t help you.”