Mijn businesspartner, Marcel, zat voor drie maanden in Ghana. Voordat hij vertrok hadden we op Internet gespeurd naar makelaars en de panden in de buurt van Accra die op hun sites te koop werden aangeboden. En we waren ons dood geschrokken van de vraagprijzen.

Het actuele en voor ons relevante aanbod hadden we uitgeprint en Marcel was met dit mapje in het vliegtuig gestapt. Hij werd opgehaald door Bart, een Belg die al meer dan tien jaar in Accra woont.

Drie weken lang probeerden Bart en Marcel afspraken te maken met makelaars of mensen die zich daarvoor uitgaven. Meestal kwam de makelaar niet opdagen op de afgesproken plaats en tijd. Werd de afspraak wél nagekomen en volgde een gesprek, waarin de klant zijn wensen en budget kenbaar maakte, dan werd vervolgens van de makelaar niets meer vernomen.

Drie weken lang toerden Bart en Marcel door Accra. Ze probeerden de aangeboden panden te vinden. Soms slaagden ze daarin. Vaak betrof het panden in aanbouw van een eigenaar, wiens ambities bij aanvang te hoog hadden gelegen en die nu geen geld meer had om het huis af te bouwen. Ook doordat aansluiting op het elektriciteitsnet en de waterleiding een aandachtspunt was vielen veel panden af. En in Accra is de ligging in de nabijheid van een geasfalteerde weg niet vanzelfsprekend, terwijl wij toch wel graag, ook in het regenseizoen, ons huis zouden willen kunnen bereiken. Enfin, een voor een werden de panden in het mapje van Marcel afgewerkt. Het laatste pand bleek zelfs door de makelaar die het te koop had aangeboden niet meer terug te vinden.

Bart plaatste een advertentie in “The Daily Graphic”. Er werd gereageerd door de een of andere Steven met wie een afspraak werd gemaakt. Trots leidde hij Bart en Marcel door zijn grote huis op een ruime lap grond. Het beloofde iets en de vraagprijs was redelijk. Een paar dagen later slaagde Bart erin een praatje te maken met de buurman. Die vertelde hem dat Steven helemaal de eigenaar niet was! Het is in Ghana geen zeldzaamheid dat een huizenkoper, nadat hij een huis heeft gekocht en betaald, wordt geconfronteerd met een luchtkasteel omdat de verkoper niet de eigenaar blijkt te zijn.

Toen arriveerde ik op Kotoka, de luchthaven van Accra, met een nieuw mapje onder de arm, in de naïeve veronderstelling dat ik het team kwam versterken om met Europese voortvarendheid ons plan te gaan realiseren.