Ik ben De Boeck Etienne, en gebruik soms ook wel de schuilnaam tjenneke.
Ik ben een man en woon in Wommelgem (Belgie) en mijn beroep is gepensioneerd hoofdtreinwachter.
Ik ben geboren op 11/11/1951 en ben nu dus 72 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: miniatuurtreinen in clubverband-AMRA-modeltreinen.
Een traan die uit zijn oude ogen rolt, die langs de wang op de grond bolt. Het is een traan van liefde en geluk, zijn liefde voor haar gaat nooit stuk.
Hij streelde haar lange grijze haren, samen waren ze een stel vele jaren. Zij is ziek met een heel brede glimlach, ze moet gaan,het is voor elke dag.
Een klein ventje komt wenend binnen, hij weet niet hoe hij moet beginnen. Zijn geliefde oma gaat naar de hemel, straks wordt het hier zeker een gewemel.
Even later geeft ze met een traan de geest, voor haar was het leven heel mooi geweest. Alleen de oude man en haar kleinzoon, brengen aan haar bed de laatste eerbetoon.
Ze is nu heen maar opa is niet alleen, de kleine woont nu bij hem zonder geween. Samen zijn ze nu de beste vrienden, omdat oma de eeuwige rust heeft kunnen vinden. big ietie
Ik droom zeker bijna iedere nacht, ik sta dan soms ergens op wacht. In een videotheek ben ik dan chef, die heel goed is met heel veel lef.
Dan ben ik weer ergens boswachter, ik loop met Prutske maar heel zachter. Dan weer leraar in een hogeschool, of ik ben voor een vriend op de dool.
In een andere droom was ik miljonair, maar als ik wakker werd was ik solitair. Ik droom soms van schone meiden, die me aankeken en nooit iets zeiden.
Dan gaat plots de wekker en het is dag, ik ben terug in de werkelijkheid met een lach, Dan ben ik blij,ik ben dan geen econoom laat maar het was de zoveelste gekke droom.
Zoek eens naar je zelf in je ziel, je vindt je IK zoals je altijd beviel. Je voelt je zelf als een bloem in de wei, je voelt je zo heel gelukkig en heel blij.
soms ben je even weg in een diepe put, je voelt of je bent bij het vergeten grut. Maar je wil is sterker en je komt er uit. je kunt terugkomen in je eigen schuit.
Soms zit ik dan ook in een diep gat, ik lees dan een gedichtje of ietwat. Ik voel me heel ongelukkig zo verloren, maar de wil en ik ben als herboren.
Hoop en liefde door de moeders gegeven, hoop en liefde het mooie begin van alle leven. De hoop opdat je gezond zou kunnen zijn, de liefde om van je moeder te houden fijn.
Voor je moeder zorgen al ben je een kapoen, met je moeder dagelijks boodschappen doen. De wil om voor haar je leven lang te zorgen, voor jou het eeuwige geluk dat begint morgen.
Moeder zijn is de moeilijkste taak van een mens, het is daarom dat ik voor moeder het beste wens. Ik mag ook niet de vaders vergeten onze mannen, ik zal nooit mijn ouders uit mijn hart verbannen.
Dit gedicht draag ik op aan alle moeders,vaders die er zijn of waren op dezze wereld,zonder hen waren zij/wij die dit lezen er nooit geweest.
Op zondag 23 Juli waren we bij ons neefje uitgenodigd op de camping voor zijn verjaardagsfeestje.Hij werd vier en vroeg heel veel geschenken. we waren daar om 14.00 en de jongen begon dadelijk de pakjes te openen.Hij was blij met wat hij kreeg:een tractor met caravan,een paar luchtmatrassen een bal en een boek over treinen. De taart werd aangesneden en dat moest ja nonkel Tjen doen.Ik moest mijn big ietie pet afdoen.De jongen zei me:Hier ben jij nonkel Tjen en op de comfoeter bij de bommas en bompas ben jij big ietie. hier onder enkel fotos van de camping en het feestje. big ietie
Een roosje snakt naar wat water, die kreeg het van het jongentje later. Het roosje kwam terug recht staan, het was blij,de dorst was gedaan.
Een meisje streelde het tulpje lief, het bloempje werd haar hartedief. Ze schonk het haar moeder als geschenk, ze pinkte met beide ogen als stille wenk.
Roosje en tulpje staan samen in de vaas, ze vertellen over hun leven bij de Baas. Ze zijn een paar dagen gelukkig te saam, ze kijken naar buiten door het raam.
Na een week zijn samen heen gegaan, en leven nu in de bloemenhemel bovenaan. Wie wil ook zo een bloempje bekomen? groetjes van big ietie met fleurige dromen.
Ik was even op de speelplaats met Prutske de hond die wou spelen met de kinderen en terwijl maakte ik dit gedicht onder nieuwsgierigheid van deze kinderen.
Ik zit rustig op de speelweide, Prutske ligt naast mijn zijde. genieten met haar pop in de zon, ze is vrolijk,ze vindt dat bon.
Een tweeling van naast de buren speelt met haar,dat zal even duren. De wolken komen wat dichter bij, terwijl het hondje speelt heel blij.
Een fris windje blaast in mijn nek, de kinderen spelen met Prutske als gek Ik zit dan even wat te dagdromen, gaat er vandaag wat regen komen.
Op de speelplaats is het gras half ros, laat de regen maar komen in het bos. Zolang genieten we van de natuur, en kunnen we rusten voor een uur. big ietie
Men vraagt zich soms af wat betekend de gezegde:Rond de kerktoren.Dat ge in de buurt bleef. Bij ons aan het spoor in de tijd dat ik nog werkte hadden wij dat ook. Wij noemden de korte treinritten rond de kerktoren.Nu weet ik niet of dat nog bestaat. Wij hadden een dienst in de week 4xMechelen.Dit was 4 keer omnibus naar Mechelen heen en terug. Elke rit was 28 minuten treinrijden,20 minuten rust en dan terug naar begin station. En zo was dat vier maal heen en terug dus acht treinen. Maar in de spits uren waren die klein ritjes zwaarde dan die treinritten naar Brussel of naar Gent. Zo hadden wij een dienst naar Turnhout op een zaterdag.We waren al van de vrijdag een week eerder aan het werk en die zaterdag was dus de negende dag op rij zonder een rustdag tussen-vroeger kon dat,nu mag dat niet meer. We begonnen die bewuste Zaterdag om 02.15 vroeg in de morgen.Ik kwam met de laatste tram werken en was al uur te vroeg op het werk.We moesten met een diensttrein van Antwerpen naar Lier om daar over te stappen.In Lier moest gewacht worden op een goederentrein om mee te rijden bij de machinist tot in Herentals.Die 19 kilometer werd gedaan tegen een snelheid van maximaal 40 kilometer per uur het was een rangeerlok met goederen wagens en die lok kan niet rapper dan veertig. Om 03.30 kwamen wij in Herentals aan waar onze trein al klaar stond,maar zonder lok-die pas tegen 04.45 zou komen.Drie rijtuigen type M1 houten bankskes met snel toegaande schuifdeuren. We vertrokken om 05.05 naar Turnhout met reizigers en zo gingen we vier keer heen en terug. De diensteinde was om 11.30 dus bijna 9.30 dienst. We hadden veel reizigers.De maximum die ik ooit had op die dienst was 57 reizigers waarvan de schooltrein daar tussen met 39 scholieren. Ik was dan thuis om 12.15 in de namiddag en weet ge wat de buurmensen dan zeiden als ge een half uur later in gewone kledij buiten kwam:Ah wel Etienne moet ge weeral niet werken en dan had ge negendagen dienst achtereen met in totaal 80 uur dienst-nu is de maximum 63 uur. Zeven dagen aan 9 uur.Dit was drei jaar geleden zo wanneer ik met pensioen ging. Ik ben soms blij dat ik zoveel uur niet meer moet kloppen. big ietie
De weg naar de vrede is bezaaid met bloed, op het einde schijnt de zon in een rode gloed. Wilt ge de weg op gaan komt ge de waarheid tegen, op het einde wacht dan de grote vredige zegen.
Gaat maar dapper heen en ontvangt veel vrienden, die het einde van deze weg ook zullen vinden. Het is een moeilijke weg,maar moeilijk gaat ook, de weg is bezaaid met vuur ook met veel rook.
Toch zal het zalig zijn op het einde van deze weg, zodat ik daar dan een geluksroosje neerleg. Deze weg wordt bewandeld met een traan en lach, vele groetjes van big ietie deze heerlijke nieuw dag.
In mijn droom was ik een witte duif, en kwam ik terug van een vredesfuif. Ik vloog rond met een palm in mijn bek, ik moest die ronddragen als een gek.
Het eerste palmpje schenk ik vrienden, die dat groene takje snel zullen vinden. Maar ik ben enkel een gewone man, ik wil enkel dat ik gelukkig maken kan.
Moest ik dan echt een vredesduif zijn, dan was er geen oorlog maar een festijn. Het palmpje dat ik jullie dan schenk, bewaar het in je hart dit is een stille wenk.
Vliegen kan ik niet maar wel wat dichten, en een vredesduif schenkt vredeslichten. Ik kan niet zingen maar wel schrijven, ik wil geen duif zijn maar jullie dichter blijven.
Ieder mens heeft donkere momenten in het leven, wie heeft die momenten toch aan ons gegeven? Opdat we zouden zien wat er in ons eens mis gaat, om te zien wat ons toch zo in de weg staat.
Uit deze momenten kunnen we zeer veel leren, hoe we het slechte uit ons moeten weren Het wordt tijd dat we in onze spiegel kijken, om met mekaar een hand naar het goede te reiken.
Blijf dat goede maar altijd stevig vasthouden, om veel liefde en vriendschap te kunnen behouden Zorg maar steeds voor het zonnetje in je eigen hart, en verdrijf door deze kracht al je leed en smart. big ietie
ik wou met dit gedicht niemand kwetsen,ik heb ook eens een zwart moment.
Struikrozen van verschillende kleur, staan langs de straat in primeur. Bijtjes vliegen op en aan om nektar, in zwart-gele outfit van roos tot spar.
Langs de weg een mannetje met hond, rust even uit,het hondje ligt op de grond. Wij waren met zijn allen naar zee per trein, Prutske voor de eerste keer mee heel fijn.
Het weer was heel mooi de lucht was klaar, de zon scheen fel en bracht warmte daar. Veel mensen en kinderen heel zonnig gekleed, de kleintjes hadden reeds hun speelgoed gereed.
In Blankenberge van het station tot de zee, ons hondje klein liep heel gezwind mee. Onderweg in een lokaal iets drinken en eten, Prutske genoot van alles heel goed geweten.
Gisteravond stond ik op de strooiweide, met een bosje rozen om neer te leggen. Mijn overleden vader stond aan de zijde, om mij even een goeden dag te zeggen.
Hij is al al elf jaar weg naar de Heer, vandaag zou hij tweeentachtig jaar zijn. Elk jaar leg ik daar zeven roosje neer, ik blijf ik dan stil staan denken heel fijn.
Ik neem zijn plaats in de thuiszorgen, ik probeer het goed te doen zoals hij, Ik denk dan aan de toekomst morgen, een tijd zonder zorgen zonder strijderij.
Nu ga ik met de famillie op uitstap, Prutske gaat voor de eerste keer mee. Alles gewoon doen maar niet te rap, de groetjes van big ietie op weg naar de zee.
Hoe mooi is toch bij ons de natuur? hoe mooier groeien bloemen bij de buur? Bloemen wiemelen altijd heen en weer. bijtjes en vlinders danken ook de Heer.
de bijtjes vliegen van bloem tot bloem, een statig vlindertje vliegt met een zoem. Kindjes spelen in de schaduw op het plein, zij vinden dit zonnige weer dan weer heel fijn.
terug naar huis zien wij een grote hond, Prutske trekt en valt bijna om op de grond. Snuffelen aan mekaar en zij zijn ook blij, dan vertrekt ze mee huiswaarts met mij.
Ik was vanmorgen in het shoppingcenter in wijnegem en zag een meisje met een kruk. Boven bij een kannetje thee,begon ik een gedichtje te schrijven.Ik hoop dat ik met dit gedicht niemand kwets. Mijn excuses op voorhand als het zo is.
Een kindje dat praat met een roos, in haar ene hand heeft ze een doos. Een musje komt zitten op haar hand, ze streelt het want ze vindt dat plezant.
Ze zegt:Ik wil zo graag als deze vliegen, ik wil het musje behouden om te wiegen. Stil met een traantje laat ze het musje vrij, ze gaat terug naar de rolstoel ze is heel blij.
Binnenkort wordt ze geopereerd aan de benen, dan kan ze terug lopen,ze begint even te wenen. Ze weent van blijdschap van het komende geluk, ze wordt geholpen haar vreugde kan niet meer stuk.
Laat ons bidden voor haar en voor iedereen, die een handicap hebben,de wereld is gemeen. Ze hebben het niet gevraagd om zo op d'aard te komen, ze kunnen alleen nog van het zalige geluk dromen.
hopelijk zijn jullie niet boos met dit gedicht. groetjes big ietie
Ik stond op en keek in de stralen van de zon, het wordt weer warm maar het weer is bon. Een vlindertje zuigt uit een bloem wat nektar, een merel zit heel hoog in een groene spar.
Een poes ligt te zonnen op een schoolafdak, een kleine tekkel blaft tegen een oude rugzak. Een paar kinderen spelen al op de speelplein, een echtpaar wandelt rond op een zonnig terrein.
Een vlucht ganzen vliegt over het grote bos, een zwaan zwemt heel fier er maar op los. Ik ga wandelen met de hond in deze natuur, het is nog heel vroeg het is nog maar zeven uur.
Hoelang gaan we van deze warmte nog profiteren? nog een paar dagen voor het weer gaat onweren. Geniet van dit weer lieve mensen nu het nog kan, groetjes van big ietie jullie vriend de rijmenman.
Ik deed met moeder boodschappen en we gingen een kannetje thee drinken en plots kwam er een gedichtje te binnen. Speciaal voor zij die zich eenzaam voelen.
Gebroken liefde.
Het roosje in zijn/haar hart wou niet meer groeien, een vriendschap was voorbij en stopte met bloeien. Ze/hij voelde zich leeg en helemaal alleen gelaten, De echtgenoot(e) had voor een ander hen verlaten.
Op de pece kwam een dame/man met tulpen voorbij, ze/hij keek ernaar en het roosje was weer heel blij Samen spraken ze af op een heel klein terras, er kwam vriendschap of dat er niks gebeurd was.
Ze werden voor eeuwig de aller beste vrienden, je ziet het geluk moet je zeker niet ver vinden. Vriendschap kan je zeker nooit uit het hart halen, vriendschap vindt je overal en dit in alle talen.
Als men een lied mocht zingen hoe men zich voelt, dan zou iedereen ooit eens begrijpen wat men bedoelt. De woorden klinken dan droevig of zalig op muziek, Je zou denken van de zanger die is gelukkig of ziek.
In dat lied komt de emotie dan toch boven water, de mensen voelen dan ook eens mee nu of later. Naargelang hoe de muziek hierop gaat klinken, zorgen anderen dat de moed niet weer gaat zinken.
De woorden die gevormd worden bij dat lied, zorgen voor een gevoelige harmonie is het niet? Dat lied komt dan echt ook recht uit het hart, en verspreid dan de toon van de pijn en smart.
Welke mens heeft het lef om dit lied te zingen, om gelukkig te zijn en de zorgen te verdringen. Ik kan niet zingen maar ik doe het met een gedichtje, groetjes van vriend big ietie die geeft jullie dat lichtje.
