Ik ben De Boeck Etienne, en gebruik soms ook wel de schuilnaam tjenneke.
Ik ben een man en woon in Wommelgem (Belgie) en mijn beroep is gepensioneerd hoofdtreinwachter.
Ik ben geboren op 11/11/1951 en ben nu dus 73 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: miniatuurtreinen in clubverband-AMRA-modeltreinen.
Ik wandelde vandaag rond het fort, ik hield de leiband van Prutske kort. Ik was even aan het herfstdromen, de zon scheen me toe tussen de bomen.
Prutske zocht en vond een grote boom, het plasje dat ze deed,zalig een droom. Ik maakte een paar fotokes hier en daar, die ik opsloeg thuis,dat was snel klaar.
Na een half uurtje waren we weer rond, zulke wandelingen zijn toch zo gezond. Prutske ging thuis liggen,ze was moe, ik ging wat rusten het deed mij ook goe.
Ik ging nog eens wandelen met Prutske rond het Fort 2 van Wommelgem. We startten aan het eind van onze straat.Prutske begon dadelijk te snuffelen om een eerste plasje.De lady trok aan de leiband om daarna verder te gaan.Ze zag in de verte een ander hondje en sleurde om het te kunnen inhalen.Ik maande haar aan om kalmer te zijn.Ze begon te grommen. Ik bleef even staan om een notitie te nemen voor een nieuw gedichtje.dat zinde het hondje blijkbaar niet.Ze begon helemaal rond mijn benen te draaien.Ik moest even stoppen met schrijven om haar los te krijgen.Ik nam even een foto.
We gingen stil verder.Ik genoot van de stilte die er soms heerst.Het enigste wat ik hoorde,waren de autos op de autostrade en een paar eenden die kwaakten.De wind ruisde door de takken van de bomen.Prutske zocht blijkbaar vaanwaar de wind kwam.Ze snuffelde in het rond en bemerkte een hoop kleine paddestoeltjes.
Even verder bleef ik staan.Prutske deed zo eigenaardig.Ze blafte,maar er was niemand.Toen was het of ik dagdroomde.Ik voelde precies de aanwezigheid van mijn overleden vader.Hij wandelde in mijn gedachten mee.De hond was kalm.Ik keek even naar rchts en zag een paar vissers zitten.Een van hen zei een woorde aan de andere en het was of die zei:Dag Soi.Ineens was het of mijn vader er niet meer was.Ik dacht aan hem toen we nog samen gingen vissen.Iemand vroeg hem:Hedde al iet gevange menier?Vader draaide zich om en zei toen:Je zet den darde vandaog. Wij gingen verder en Prutske deed haar plasje tegen een heel oude boom.
Zo gingen we verder en we stonden weer aan de Parking 1.
Bladeren op de grond als een tapijt, de bomen zijn bijna weer alles kwijt. Nootjes en kastanjes op de grond, hier en daar vliegt een blad in het rond.
Enkele lege nestjes boven in een boom, ik wandel in het bos met een herfstdroom. De bladeren zijn goudgeel van kleur Herstfris dat is nu de zoete geur.
een echtpaar wandeld met hun dier, dat aan de leiband trekt het met plezier. Een jaar is weer snel voorbij,is dat nie? de herfstgroetjes van jullie maat big ietie
Een vogel zocht buiten om wat eten, wij zaten warm binnen goede geweten. Op de bijeenkomst van ons senioren, op de Linkeroever zonder te storen.
Bij beetjes kwamen de leden binnen, zo konnen we met babbelen beginnen. De sfeer was goddelijk en plezant, praten en lachen in seniorennetland.
Charlotteke dacht,big ietie is fotogeniek, ze nam een fotoke en ik lachte me een kriek. Over koetjes en kalfjes en nog wat praten, en ik kon het dichten toch eer niet laten.
een gedicht als kort verslag van Top Hat gisteren. groetjes big ietie
ook een opwindend verhaal. Een kleine jongen kreeg van zijn opa als geschenk een zakhorloge met ketting.Hij moest het alle dagen zelf opwinden. Elke avond als de kleine slapen ging nam hij het horloge mee naar zijn kamer,wondt het op en ging rustig slapen. Op zekere dag stierf zijn opa en de jongen was overstuur.Hij was mee op de begrafenis met het horloge op zak.Elke avond bij het opwinden dacht hij aan opa terug,die dagen dat ze samen spelletjes deden. Toen die jongen 12 werd,werd hij ziek. Op een avond wond hij het uurwerk op en bad tot de Heer omdat zijn uurwerk nooit zou stilvallen. Die nacht zat zijn moeder bij hem aan het bed.De jongen is niet meer wakker geworden.Hij werd begraven in het graf naast dat van zijn opa,met het uurwerk in de kist. Nu zitten ze samen in dehemel en winden om beurt het uurwerk op. Dit verhaaltje werd door mijn opa mij ooit verteld.Het uurwerk dat mijnoma me schonk ligt nog steeds in mijn koffer.Ik wind het niet meer op,maar als ik dit in mijn handen neem denk ik terug aan de tijd van mijn opa. big ietie
Ik was vandaag op top hat de eerste dindsagbijeenkomst van de maan.Daar zei iemand dat ik een krak ben en maakte er een gedichtje van om te bewijzen dat ik niet echt een krak ben.
Ben ik echt een crack omdat ik gedichtjes schrijf, doe ik dit echt wel,zonder dat ik zeker overdijf. Ik schrijf gedichtjes die komen recht uit het hart, sommige gedichtjes vol vreugde of van smart.
Ze worden door honderden gelezen iedere dag, ze kunnen gebruikt worden voor wat ook,dat mag. Ik schrijf voor mijn plezier en voor jullie geluk, hier door gaat mijn gemoed dan ook nooit stuk.
Soms raken de gedichtjes jullie gemoed aan, dan laten jullie vloeien die ene gouden traan. Alez ik ga even stoppen,maar dat kan ik nie, de groetjes jullie dichtende vriend big krak ietie.
Weer een nieuwe dag die begon, kijk maar naar de opkomende zon. Weliswaar zijn er wolken voor, maar ik ga er met volle moed door.
Zelfs als de zon er niet is,maar in mijn hart, ze zuivert me altijd van die enge smart. Het licht dat hierdoor vrijkomen zal, geeft een glimlach met een groot getal.
Laat ook eens een zon in je hart leven, het geeft je moed om niks op te geven. Zon en maan in jullie harten doen goed, groetjes van big ietie in volle moed.
Dit gedicht kwam deze middag tijdens een wandeling met de hond mij te binnen.Het is een gedicht van een arme vrouw of man.Een soort klaaglied.Ik wil het met jullie delen.Ik ben van mening dat ik dit van Boven heb in gekregen
Titel:Ik ben niet rijk.
Ik ben niet rijk,maar heb een roos in mijn hart, ik geef ze graag weg,ze verzacht pijn en smart. Ik kan door armoede jullie niet veel geven, enkel die ene roos,een kroon in mijn leven.
Ik ben heel gelukkig met niet zo heel veel, ik ben heel blij met dat ene kleine deel. Van mij kunnen ze niet veel komen stelen, maar wie kan toch die armoede nu schelen?
Ik ben door armoede soms eenzaam hoor, ik heb geen vrienden,maar ik sla me erdoor. Een ding zou ik toch ooit willen verkrijgen, een lieve knuffel waarvan ik nooit zal zwijgen.
Ik bad om een vriend en kreeg er honderd, ik wou een knuffel en ik werd overdonderd. Ik wou een handdruk en had handen tekort, ik wou vriendschap en kreeg een heel bord.
Ik wou één woord en kreeg jullie verhaal, ik bad om een zin en bekwam ze allemaal. Daarom geef ik nu graag aan al mijn vrienden, meer gedichtjes dan ge ergens kunt vinden.
Ik ben blij om op dit net te kunnen zijn, bij jullie mijn vrienden vind ik alles fijn. Ik kan niet meer wachten om te beginnen, om een gedicht te zetten in hele zinnen.
Ik dank jullie om alles van mij te lezen, zodat we heel blij op dit net mogen wezen. Ik zoek naar nieuwe woorden voor een gedichtje, is het nu met een roos,tulp of een hartelichtje.
Leun even op een schouder als je een knuffel wil, leunen mag je,je wordt er zeker even van stil. Een lief knuffeltje,voor als je ziekjes bent, een knuffeltje van iemand die je al lang kent.
Leg jullie lief hartje maar even bloot, dan wordt je gemoed even heel groot. Neem als het u belieft die knuffel even aan, je zult er met een traan heel mooi bij staan.
Ik weet jullie vinden die knuffels heel lief, al ben ik niet zo een echte hartedief. Het enigste wat ik wil,jullie gelukkig zien, groetjes van big ietie een dichtersmachien.
Open wonden in een hart, door pijn,roddel en smart. Ge kunt ze heel moeilijk helen, als je naasten met je geluk spelen.
Deze pijn is soms niet te verdragen, als alles maar aan je blijft knagen. Voor mij zijn roddels uit de boze, vertel gewone dingen,geen loze.
Ik kan niet slapen als ik roddels hoor, dan ga ik er soms een tijdje van door. Bij mij moet het echt rechtdoor zijn, groetjes van big ietie manneke klein.
de ik in dit gedichtje is een muzikante die haar geliefde vriend verloor. het is een fictieve dame maar het kan iedereen zijn
Waar is die vriendschap toch heen? ik weet het niet daarom dat ik ween. Ik zag mijn vriend toch zo heel graag, maar waarom ging hij toch vandaag?
Hij is heen gegaan,hij was heel ziek hij luisterde graag naar mijn muziek. Nu kan ik niet meer voor hem spelen, ik ben alleen,ik zal me zeker vervelen.
Of zal ik muziek voor anderen maken? Hoe zal deze bij de vrienden geraken? Muziek is het enigste in mijn leven, ik ben blij dat ik dat mag doorgeven.
Ik bedank jullie om mijn gedichtjes te lezen.Daarom een speciaal gedichtje.
Ik ben verslaafd aan seniorennet, ik doe het omdat ik alles op alles zet. Van in de morgend tot avond laat, is het dat mijn peceke aan staat.
Een mail van hier een mail van daar, en zo is mijn dag dan heel snel klaar. Vriendelijke woorden van mijn vrienden, is het wat ik hier dagelijks kan vinden.
Er mee ophouden,dat kan ik niet, het is verslavender dan een snuifje wiet. Maar die vrienden dat is mijn geluk, seniorennet kan hierdoor nooit stuk.
Op zoek naar de kracht van het leven, kom ik dan mijn eigen wilskracht tegen. Hiermee wil ik het beste van mij geven, dank zij de ontvangst van Gods zegen.
De kracht put ik uit mijn ijzeren wil, de kracht om vriendschap te geven. Hierbij sta ik dan soms eventjes stil, om met iedereen in vrede te leven.
De zoektoch doe ik met de glimlach, die altijd bij mij terug te vinden is. Daarom dicht ik zo graag iedere dag, om jullie gelukkig te zien,zeker en gewis.
