Ik ben De Boeck Etienne, en gebruik soms ook wel de schuilnaam tjenneke.
Ik ben een man en woon in Wommelgem (Belgie) en mijn beroep is gepensioneerd hoofdtreinwachter.
Ik ben geboren op 11/11/1951 en ben nu dus 72 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: miniatuurtreinen in clubverband-AMRA-modeltreinen.
Vrolijk dartelt het kleine kind rond, het lacht vrolijk en blij en heel gezond. Het speelt met een bal met haar hond, samen tollen ze als bezetten op de grond.
dier en kind zijn als zuster en broer, ze spelen samen bij vader de melkboer. Samen gaan ze wandelen in de wei, beiden zij dan ook altijd even blij.
Als het kind naar de school gaat, is het blij dat het hondje wachten staat. Even later is haar hondje heen gegaan, zij werd dierenarts op de grote baan.
Duizenden dromen in een nacht, het is of iemand houdt de wacht. Die dromen kun je altijd bewaren, om je binnenste eens te verklaren.
Is het een illusie die vele dromen? Die dromen die elke nacht komen. Soms zijn we er zelfs even van stil, soms komen ze uit,zoals je eigen wil.
Zijn we soms bang van enge dromen? Wat gaat er uit ons brein nog komen? De middag denken we er niet meer aan, of is het met die dromen nog niet gedaan?
De Blauwe Donau al ooit eens gezien? De Donau langer dan een meter of tien. Mooi te horen gespeeld door een orkest, ik hoort het graag,ik voel me dan het best.
De Blauwe Donau straalt dan stilte uit, als het gespeeld wordt door viool of luit. Ge hoort het water in de muziek vloeien, het kan me dan ook altijd zo boeien.
Strauss een der vaderen van de muziek, zijn muziek klinkt altijd heel sympathiek. Zacht klinkend muziek in je beide oren, het kan me dan ook altijd zo boeien.
Leven met bloemen is een plezier, bloemen houden ook van mens en dier. Een bloem schenken aan je vrienden, een roosje in je hartentuin vinden.
Een tulpje rood of geel van kleur, het is houden van een frisse geur. Zelfs bijtjes houden van een bloem, dat hoort ge altijd aan hun gezoem.
Hou je ook zo van een roos of een tulp, dan ben je daar als er iemand roept om hulp. Ik hou ook zo van bloemen en mensen, zeker van hen die me altijd geluk wensen.
Woorden zoeken die jullie hartje raken, woorden zoeken die jullie gelukkig maken. Het is moeilijk,zelfs voor een goed dichter, en als het lukt,maakt alles heel veel lichter.
De woorden moeten wel recht uit het hart komen, deze woorden zijn gekomen uit mijn dagdromen. Deze woorden bevrijden ons van het enge kwaad, ze helpen veel en geven ons af en toe goede raad.
Een roos in die woorden geeft je altijd kleur, een tulpje zorgt dan voor een mooie frisse geur. Die bloemen en de woorden als een geheel, schenk ik jullie dagelijks,al is het niet veel.
Op zoek naar woorden om weg te geven, kom ik tot besluit,dat ze zijn om te leven. Op zoek naar een heel goed gedichtje, zie ik duisternis,die verdwijnt voor een lichtje.
In die duisternis voel ik me soms heel alleen, in het licht zie ik vriendschap en geween. ik wil alleen die vriendschap behouden, en het geween begrijpen en vasthouden.
Kan ik wel veel vriendschap aan ieder geven? zonder van die duisternis te moeten beven. Ik wil een glimlach op al onze gezichten, een glimlach waardoor ik zal blijven dichten.
Ik wou dat ik was een superman, een die nog heel beter dichten kan. Om nog meer bij jullie te mogen wezen, om me nog beter te begrijpen bij het lezen.
Ik ben geen superman,en zal het nooit zijn, ik ben gewoon een iemand,maar heel fijn. Ik ben dan ook gelukkig zoals ik nu ben, ik ben ook zo blij omdat ik jullie allen ken.
Is er hier een superman op dit seniorennet? en die alles nog beter op deze groep zet. Het is maar een droom van een gewone man, ik ben al blij dat ik voor jullie dichten kan.
In mijn droom ontstaat een gedicht, in mijn droom brandt een groot licht. Dat licht schijnt helder van het gemoed, het is dat licht dat mij steeds begroet.
Die groet stuur ik jullie altijd door, het is in een gedicht dat ik dat hoor. Het licht zal bij mij eeuwig branden, ik schenk het door naar alle landen.
Het is dat licht dat ook de vrede brengt, het is ook dat licht dat het leven lengt. Schenk het ook door naar je vrienden, om een eeuwige vriendschap te vinden.
Zelfs stilte zal jullie soms misleiden, zelfs de kalmte wil jullie voorbereiden. Stilte in jullie hart verraad verdriet, stilte die je niet kan zien,is het niet?
Daarom laat jullie hart maar spreken, aanhoor jullie hart en haar preken. Jullie hart wil heel veel leifde geven, om hier op de aarde in vrede te leven.
Jullie hart wordt blij met mooie woorden, woorden die jullie zeker altijd bekoorden. Breng deze woorden over naar vrienden, om altijd die eeuwige vriendschap te vinden.
Big ietie bedankt iedereen voor de verjaardswensen.Ik heb op een dag meer wensen gekregen vandaag als op andere jaren.Daarom een extra gedichtje.Jullie mogen zelf een titel bedenken.
Ik wil met mijn gedichtjes jullie gelukkig maken, maar kan ik hierdoor zelf heel gelukkig geraken. Ik wil schrijven zodat jullie een glimlach krijgen, ik wil alles geven en niet erover blijven zwijgen.
Elk gedicht van mij wordt door jullie gelezen, hierdoor kan ik voor eeuwig jullie big ietie wezen. Ik weet er zijn betere dichters dan ik op de groep hier, maar ik blijf verder dichten,maar op mijn manier.
Die gedichtjes die recht uit mijn hartje komen, vergezellen me dagelijks bij mijn dagdromen. Een echte poeet zal ik nooit worden zeker nie, bedankt voor de verjaardagswensen aan big ietie.
bloemen leggen aan het graf van mijn opa oudstrijder
BLOEMEN LEGGEN BIJ OUDSTRIJDER
BLOEMEN DOOR ACHTER-ACHTERKLEINZONEN
MIJN NEEFJES BIJ KRUISJE VAN MIJN GROOTVADER
ik doe dit elk jaar maar nu waren de neefjes voor de eerste keer er bij. Ik was de lievelingskleinzoon omdat ik op die speciale dag jarig ben. ik doe dit sinds het overlijden van DEN BOMPA in 1961 nu vandag al 45 jaar. Nu 55 jaar
big ietie
NEEFJES WERPEN HET AFVAL IN DE ROMMELTROMMEL.ZE ZIJN 2 EN 4 JAAR
Verdwaald in jullie eigen verdriet, ja niemand die dat ooit eens ziet. Ze zien niet de tranen in je ogen, of dat ze het wel eens zien mogen.
Verdriet komt uit de kern van je hart, het houdt zich vast aan je eigen smart. Probeer eens te glimlachen als een wil, de glimlach verdrijft het verdriet heel stil.
Spreek eens met vrienden over je verdriet, alles komt vrij,zodat ieder het eens ziet. Gouden tranen van geluk zullen je bijstaan, groetjes van big ietie,ik heb dit ook gedaan.
De inspiratie is weer verdwenen, er is ook geen hartelicht verschenen. De woorden blijven ergens hangen, ze moeten komen uit het verlangen.
Waar zijn die woorden dan toch heen? woorden van een glimlach en geween. Even moet ik dan allen in mijn ziel zijn, om die woorden te zoeken in mijn pijn.
Morgen is het voorbij en is alles klaar. dan komen de woorden weer daar. Ach ze zitten vast in een paar dromen, die deze nacht weer zullen vrijkomen.
Ik wandelde vandaag rond het fort, ik hield de leiband van Prutske kort. Ik was even aan het herfstdromen, de zon scheen me toe tussen de bomen.
Prutske zocht en vond een grote boom, het plasje dat ze deed,zalig een droom. Ik maakte een paar fotokes hier en daar, die ik opsloeg thuis,dat was snel klaar.
Na een half uurtje waren we weer rond, zulke wandelingen zijn toch zo gezond. Prutske ging thuis liggen,ze was moe, ik ging wat rusten het deed mij ook goe.
Ik ging nog eens wandelen met Prutske rond het Fort 2 van Wommelgem. We startten aan het eind van onze straat.Prutske begon dadelijk te snuffelen om een eerste plasje.De lady trok aan de leiband om daarna verder te gaan.Ze zag in de verte een ander hondje en sleurde om het te kunnen inhalen.Ik maande haar aan om kalmer te zijn.Ze begon te grommen. Ik bleef even staan om een notitie te nemen voor een nieuw gedichtje.dat zinde het hondje blijkbaar niet.Ze begon helemaal rond mijn benen te draaien.Ik moest even stoppen met schrijven om haar los te krijgen.Ik nam even een foto.
We gingen stil verder.Ik genoot van de stilte die er soms heerst.Het enigste wat ik hoorde,waren de autos op de autostrade en een paar eenden die kwaakten.De wind ruisde door de takken van de bomen.Prutske zocht blijkbaar vaanwaar de wind kwam.Ze snuffelde in het rond en bemerkte een hoop kleine paddestoeltjes.
Even verder bleef ik staan.Prutske deed zo eigenaardig.Ze blafte,maar er was niemand.Toen was het of ik dagdroomde.Ik voelde precies de aanwezigheid van mijn overleden vader.Hij wandelde in mijn gedachten mee.De hond was kalm.Ik keek even naar rchts en zag een paar vissers zitten.Een van hen zei een woorde aan de andere en het was of die zei:Dag Soi.Ineens was het of mijn vader er niet meer was.Ik dacht aan hem toen we nog samen gingen vissen.Iemand vroeg hem:Hedde al iet gevange menier?Vader draaide zich om en zei toen:Je zet den darde vandaog. Wij gingen verder en Prutske deed haar plasje tegen een heel oude boom.
Zo gingen we verder en we stonden weer aan de Parking 1.
Bladeren op de grond als een tapijt, de bomen zijn bijna weer alles kwijt. Nootjes en kastanjes op de grond, hier en daar vliegt een blad in het rond.
Enkele lege nestjes boven in een boom, ik wandel in het bos met een herfstdroom. De bladeren zijn goudgeel van kleur Herstfris dat is nu de zoete geur.
een echtpaar wandeld met hun dier, dat aan de leiband trekt het met plezier. Een jaar is weer snel voorbij,is dat nie? de herfstgroetjes van jullie maat big ietie
Een vogel zocht buiten om wat eten, wij zaten warm binnen goede geweten. Op de bijeenkomst van ons senioren, op de Linkeroever zonder te storen.
Bij beetjes kwamen de leden binnen, zo konnen we met babbelen beginnen. De sfeer was goddelijk en plezant, praten en lachen in seniorennetland.
Charlotteke dacht,big ietie is fotogeniek, ze nam een fotoke en ik lachte me een kriek. Over koetjes en kalfjes en nog wat praten, en ik kon het dichten toch eer niet laten.
een gedicht als kort verslag van Top Hat gisteren. groetjes big ietie
ook een opwindend verhaal. Een kleine jongen kreeg van zijn opa als geschenk een zakhorloge met ketting.Hij moest het alle dagen zelf opwinden. Elke avond als de kleine slapen ging nam hij het horloge mee naar zijn kamer,wondt het op en ging rustig slapen. Op zekere dag stierf zijn opa en de jongen was overstuur.Hij was mee op de begrafenis met het horloge op zak.Elke avond bij het opwinden dacht hij aan opa terug,die dagen dat ze samen spelletjes deden. Toen die jongen 12 werd,werd hij ziek. Op een avond wond hij het uurwerk op en bad tot de Heer omdat zijn uurwerk nooit zou stilvallen. Die nacht zat zijn moeder bij hem aan het bed.De jongen is niet meer wakker geworden.Hij werd begraven in het graf naast dat van zijn opa,met het uurwerk in de kist. Nu zitten ze samen in dehemel en winden om beurt het uurwerk op. Dit verhaaltje werd door mijn opa mij ooit verteld.Het uurwerk dat mijnoma me schonk ligt nog steeds in mijn koffer.Ik wind het niet meer op,maar als ik dit in mijn handen neem denk ik terug aan de tijd van mijn opa. big ietie
