Mijn blog is gestart op 3/5/2006 en bestaat vandaag 6924 dagen.............nog steeds iedereen welkom
Zoeken in blog
Beoordeel dit blog
Dit zijn drie foto's uit de allereerste serie die jij ooit fotografeerde gedurende de reis met de klas Engels naar Oxford. Pittig détail: Jouw vriendinnen lachten toen je zei dat dit de allereerste reis was zonder jouw echtgenoot.
In 'Kew garden' in Londen hebben we samen imens genoten van de verzorgde bijgewerkte natuur. Mogen deze foto's dit in herinnering brengen.
Omdat jij zoveel van bloemen houdt
Over mijzelf
Ik ben daniël, en gebruik soms ook wel de schuilnaam dala.
Ik ben een man en woon in Stalhille (België) en mijn beroep is gepensioneerd.
Ik ben geboren op 26/10/1937 en ben nu dus 87 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: tuin en fotograferen maar poëzie, beeldhouwen en schilderen zijn mijn passie.
deze blog draag ik op aan mijn veel jongere zorgende lieve vrouw.
dit is gewoon venkelgroen van september tot novemvember in eigen tuin.
een permacultuursysteem, de zonnecirkel.
herst
Mijn blog is gestart op 3 mei 2006 3/5/2006 en bestaat vandaag 6924 dagen!
Bloemen ontroeren mij. Het jaar door fleuren ze mij op. Even wachten tot de zon er haar warmte en prachtig licht over uitgiet en dan maar genieten en tot rust komen.
Vissen in de tuin in levende lijve en kunstig op bezoek, heel even. Hoe eenvoudiger, hoe mooier.
vaag
poëmen en sfeerbeelden
26-07-2007
schrikken
schrikken
was dat even eng die laatste ontmoeting jij was bitter ver weg zonder lach vechtlust in je ogen
ik schrok plooide mij terug verdween heel rap vluchtig een kus liet je alleen ik stond machteloos
waar je ook bent ik hoop voor jouw dat de zon op jouw gelaat een lach beitelt diep en blijvend tot in jouw hart.
Pijn verbijten door naar mooie beelden van de reis te kijken.
pijn
o zo relatief jou pijn kan ik vermoeden niet inschatten niet voelen aanvoelen ja met je meeleven je steunen op de tanden bijten voor mijn eigen zeer positief blijven en doorgaan.
Het is een tijd van verplicht rusten en rustig bewegen zonder te belasten. Ik blijf er mee zitten maar kan amper zitten zonder die stekende pijn.
aanslepend
het blijft maar duren die schele pijn geen inspanningen geen eetlust lezen tot je ei zo na scheel ziet meer wandelen meer bewegen zonder belasten maar de kentering dat was maar schijn het komt steeds terug sleept maar aan.
de tere plek gevonden voorzichtigheidpact geschonden betrekkelijke hoge prijs betaald bijna ondragelijke pijn gedragen voortaan alleen nog maar rustig aan
als de tekenen in mijn lichaam fluisteren kan ik best maar ernaar luisteren.
Al dit aardewerk dateert van lang vòòr Christus. Wat is ons leven hier op aarde toch beperkt.
mijn leven
eeuwig is mijn lichaam niet een knip en alles is voorbij aftakeling buiten uit aftakeling binnenin gevat in pijn hoe lang nog zal ik er zijn maar ik houd zo vast aan zon en maan aan zoveel dat ik niet benoem en aan jou.
Er zijn dromen in de slaap die een weerspiegeling zijn van jouw eigen interne toestand en er zijn verwachtingsdromen waarvan je wenst dat ze uitkomen en eens ze uitkomen dat ze dan ook stand houden.
de droom
jouw droom slaat stuk andermaal hard meedogenloos en jij moet doorgaan omwille van zovele redenen die van jou zijn en opnieuw sta je niet alleen het lot beslist wie je helpt wie je steunt geduld en liefde en ook deze pijn komt binnenkort tot een eind.
Bij een gedicht over het geheugen past deze wolk vergeetmenietjes, genesteld tussen kruiden.
vergeten
geheugen van mij je vergeet steeds meer en meer verward de dagen de kinderen hun naam hun geboortedagdatum mag ik je nog vragen daar vergis ik me niet maar vraag het jaartal niet daar is de zekerheid zoek en moet ik mij bevragen
bloemen en planten de namen vervagen verwarring alom kleur en geur bewaren hun helderheid verder zal ik niet meer vragen je bent aangetast over heel de lijn kortom geheugen ik raak je stilaan kwijt.
Deze blog draag ik op aan mijn lieve Let en aan enkele heel speciale vrienden.
Wie je ook bent... WELKOM Ik maak voor deze blog weinig reclame Het lot brengt jou hier. Het lot voert je opnieuw weg maar jij beslist of je nog terugkomt.
Weet je nog, mijn lief, hoe wij op reis, in Porto Fino, de enigen waren van de groep die de verscholen ingang van de verzorgde beeldentuin vonden gelegen op de prachtige steile helling . Hoe wij niet alleen genoten van de kunstige beelden maar ook van de bebloeming. Enig toch!
