Dit zijn drie foto's uit de allereerste serie die jij ooit fotografeerde gedurende de reis met de klas Engels naar Oxford. Pittig détail: Jouw vriendinnen lachten toen je zei dat dit de allereerste reis was zonder jouw echtgenoot.
In 'Kew garden' in Londen hebben we samen imens genoten van de verzorgde bijgewerkte natuur. Mogen deze foto's dit in herinnering brengen.
Omdat jij zoveel van bloemen houdt
Over mijzelf
Ik ben daniël, en gebruik soms ook wel de schuilnaam dala.
Ik ben een man en woon in Stalhille (België) en mijn beroep is gepensioneerd.
Ik ben geboren op 26/10/1937 en ben nu dus 87 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: tuin en fotograferen maar poëzie, beeldhouwen en schilderen zijn mijn passie.
deze blog draag ik op aan mijn veel jongere zorgende lieve vrouw.
dit is gewoon venkelgroen van september tot novemvember in eigen tuin.
een permacultuursysteem, de zonnecirkel.
herst
Bloemen ontroeren mij. Het jaar door fleuren ze mij op. Even wachten tot de zon er haar warmte en prachtig licht over uitgiet en dan maar genieten en tot rust komen.
Vissen in de tuin in levende lijve en kunstig op bezoek, heel even. Hoe eenvoudiger, hoe mooier.
vaag
poëmen en sfeerbeelden
03-08-2007
opgeborgen verlangen
opgeborgen verlangen
kunstenaar zonder model
waardoor de vingers werkloos worden
opflakkerend verlangen
niet meer in te vullen
er zijn zoveel redenen
waarom het nooit is gelukt zo veel andere prioriteiten
en nooit een bereidwillige muze
gelukkig kon ik vluchten
in kleur en vorm
moderne richting
geen enkel model van doen
toch bleef het verlangen
smeulen op de bodem
van mijn mogelijkheid
zo komt het wel eens even terug
nu is er nog weinig tijd
geen durf meer om door te bijten
en krimp ik eenzaam in mekaar
als het kriebelt in mijn hart
verlangen om schoonheid
te vereeuwigen
terwijl mijn hart langzaam wegkwijnt in oude dagen.
Het is niet definitief. Het noemt afbouwen maar het voelt aan als een langzaam afscheid. Straks gaat de poort voor mij open en weer dicht . Er is geen terugkeer mogelijk.
Pijn verbijten door naar mooie beelden van de reis te kijken.
pijn
o zo relatief jou pijn kan ik vermoeden niet inschatten niet voelen aanvoelen ja met je meeleven je steunen op de tanden bijten voor mijn eigen zeer positief blijven en doorgaan.
Het is een tijd van verplicht rusten en rustig bewegen zonder te belasten. Ik blijf er mee zitten maar kan amper zitten zonder die stekende pijn.
aanslepend
het blijft maar duren die schele pijn geen inspanningen geen eetlust lezen tot je ei zo na scheel ziet meer wandelen meer bewegen zonder belasten maar de kentering dat was maar schijn het komt steeds terug sleept maar aan.
de tere plek gevonden voorzichtigheidpact geschonden betrekkelijke hoge prijs betaald bijna ondragelijke pijn gedragen voortaan alleen nog maar rustig aan
als de tekenen in mijn lichaam fluisteren kan ik best maar ernaar luisteren.
Al dit aardewerk dateert van lang vòòr Christus. Wat is ons leven hier op aarde toch beperkt.
mijn leven
eeuwig is mijn lichaam niet een knip en alles is voorbij aftakeling buiten uit aftakeling binnenin gevat in pijn hoe lang nog zal ik er zijn maar ik houd zo vast aan zon en maan aan zoveel dat ik niet benoem en aan jou.
Deze blog draag ik op aan mijn lieve Let en aan enkele heel speciale vrienden.
Wie je ook bent... WELKOM Ik maak voor deze blog weinig reclame Het lot brengt jou hier. Het lot voert je opnieuw weg maar jij beslist of je nog terugkomt.
Weet je nog, mijn lief, hoe wij op reis, in Porto Fino, de enigen waren van de groep die de verscholen ingang van de verzorgde beeldentuin vonden gelegen op de prachtige steile helling . Hoe wij niet alleen genoten van de kunstige beelden maar ook van de bebloeming. Enig toch!
