Dit zijn drie foto's uit de allereerste serie die jij ooit fotografeerde gedurende de reis met de klas Engels naar Oxford. Pittig détail: Jouw vriendinnen lachten toen je zei dat dit de allereerste reis was zonder jouw echtgenoot.
In 'Kew garden' in Londen hebben we samen imens genoten van de verzorgde bijgewerkte natuur. Mogen deze foto's dit in herinnering brengen.
Omdat jij zoveel van bloemen houdt
Over mijzelf
Ik ben daniël, en gebruik soms ook wel de schuilnaam dala.
Ik ben een man en woon in Stalhille (België) en mijn beroep is gepensioneerd.
Ik ben geboren op 26/10/1937 en ben nu dus 87 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: tuin en fotograferen maar poëzie, beeldhouwen en schilderen zijn mijn passie.
deze blog draag ik op aan mijn veel jongere zorgende lieve vrouw.
dit is gewoon venkelgroen van september tot novemvember in eigen tuin.
een permacultuursysteem, de zonnecirkel.
herst
Bloemen ontroeren mij. Het jaar door fleuren ze mij op. Even wachten tot de zon er haar warmte en prachtig licht over uitgiet en dan maar genieten en tot rust komen.
Vissen in de tuin in levende lijve en kunstig op bezoek, heel even. Hoe eenvoudiger, hoe mooier.
Terwijl de wilde wingerd totaal verkleurt en straks zijn blad verliest, staat de wilde camperfoelie nog volop in bloei en die verliest in de winter zijn blad niet.
paralel
het verschil is groot tussen jou en mij beiden mild en heftig kijk maar in de natuur je vindt er een parallel
de wilde wingerd staat naar de winter toe kort maar hevig in vuur en vlam dan dooft hij uit alsof de dood hem grijpt
de wilde camperfoelie staat nog volop in bloei verliest niet eens zijn blad hoe guur de winter ook razen mag zoek zelf maar uit welke plant hier ons beider symboliseert.
kijk naar mij lach me toe praat met mij neem mij vast even maar jouw handen in de mijne dat ik voel dat ik nog leef
een knuffel is beter zo veel beter maar niet iedereen is een knuffelbeer hetzij man of vrouw in elk geval dat ben ik wel
Ik wil steeds dichter veel dichter bij jou dat lukt natuurlijk niet elk heeft gewoon zijn eigen weg te gaan
je staat ver af van mij steeds verder maar straks ga ik heen ook heen van jou voorgoed van je heen
ik hoop dat je me missen zal nog eens lachen zal als je toevallig aan me denkt deze woorden nog eens leest misschien enkele zinnen tot me richten zal kon je nu maar komen in mijnarmen zijn ik mis je echt.
Kunst kan rare vorme aannemen. Het slaat schijnbaar nergens op maar toch begrijpt iedereen waarom het gaat.
steeds jij
waar ik ga zit of sta ga ik liggen jij bent in mij in mijn gedachten in mijn hart jij wilt het niet ik wil het niet en toch ik krijg je niet weg steeds kom je terug niet dat jij stoort maar ik begrijp het niet dat stoort mij en toch soms ben ik heel blij dat je er bent ik hou van schoonheid.
Wie dit kunstwerk zeer goed bekijkt kan niet anders dan zijn denken veranderen. Ben je triest dan zal je lachen. Ben je vrolijk dan zal je ernstig denken.
verandering
jij die dit leest wie ben jij hoe kom je ertoe waarom hou je ervan
dit is mijmerend vol nostalgie gegroeid neergeschreven
voor mezelf bestemd maar ook voor jou je naam zal ik niet vernoemen ook is ieder ander welkom
zelfvertrouwen was nooit mijn sterkste maar ik heb een eigen wereld vol goedheid en liefde
mijn wereld past nergens meer daarom verlang ik soms om te zijn waar ik hoor
maar waar kan dat zijn is het ergens hier is het in de eeuwigheid vertel het mij
ik vind jou zo fijn ook al ben ik ver werelden ver zo ver van je af
toch ben ik dicht zo dicht voel je mij ik ben bij je.
Deze blog draag ik op aan mijn lieve Let en aan enkele heel speciale vrienden.
Wie je ook bent... WELKOM Ik maak voor deze blog weinig reclame Het lot brengt jou hier. Het lot voert je opnieuw weg maar jij beslist of je nog terugkomt.
Weet je nog, mijn lief, hoe wij op reis, in Porto Fino, de enigen waren van de groep die de verscholen ingang van de verzorgde beeldentuin vonden gelegen op de prachtige steile helling . Hoe wij niet alleen genoten van de kunstige beelden maar ook van de bebloeming. Enig toch!
