Dit zijn drie foto's uit de allereerste serie die jij ooit fotografeerde gedurende de reis met de klas Engels naar Oxford. Pittig détail: Jouw vriendinnen lachten toen je zei dat dit de allereerste reis was zonder jouw echtgenoot.
In 'Kew garden' in Londen hebben we samen imens genoten van de verzorgde bijgewerkte natuur. Mogen deze foto's dit in herinnering brengen.
Omdat jij zoveel van bloemen houdt
Over mijzelf
Ik ben daniël, en gebruik soms ook wel de schuilnaam dala.
Ik ben een man en woon in Stalhille (België) en mijn beroep is gepensioneerd.
Ik ben geboren op 26/10/1937 en ben nu dus 87 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: tuin en fotograferen maar poëzie, beeldhouwen en schilderen zijn mijn passie.
deze blog draag ik op aan mijn veel jongere zorgende lieve vrouw.
dit is gewoon venkelgroen van september tot novemvember in eigen tuin.
een permacultuursysteem, de zonnecirkel.
herst
Bloemen ontroeren mij. Het jaar door fleuren ze mij op. Even wachten tot de zon er haar warmte en prachtig licht over uitgiet en dan maar genieten en tot rust komen.
Vissen in de tuin in levende lijve en kunstig op bezoek, heel even. Hoe eenvoudiger, hoe mooier.
vaag
poëmen en sfeerbeelden
09-02-2008
stil vallen
stil vallen
een hele tijd reeds was ik stil nu val ik in een diepe ik weet niet wat een put nee een lege ruimte moeder is er niet maar de ruimte kan ik vullen met herinneringen aan haar mooie herinneringen want moeder was een dame een pittige blije dame.
de tijd staat stil even maar moeder is niet meer en toch zoveel herinneringen houden haar levendig bij ons als afscheid is genomen bij de open kuil herneemt het leven maar anders nu moeder blijft een steunpunt een baken een band.
Onze moeder was een wijze werkzame gelovige volkse vrouw. Ze was eenvoudig en soms een beetje tegendraads maar iedereen kon op haar rekenen. Ze hield vooral van haar kleinkinderen en achterkleinkinderen en die hielden ook van haar.
overlijden uitvaart tijdspanne drukte stil verdriet onwennig uitkijken hoe wordt het tussen ons zonder moeder want moeder is er niet meer zal die leemte gapen of worden gevuld door toenadering onderling ik hoop dat de geest die moeder eigen was verder gaat leven onder ons.
Moeder Laevens ELODIE VANDECASTEELE is heel zacht van ons heen gegaan op vrijdag 1 februari kort na 13 u. Het onderstaande gedicht, op de laatste strofe na schreef ik een viertal jaar geleden toen ze nog tenvolle genoot van haar lang verblijf in het rust en verzorgingstehuis MAARTENSHOVE te Loppem. Het gedicht is anoniem opgenomen op het bidprentje dat op de uitvaartplechtigheid wordt meegegeven aan de aanwezigen, nadat het unaniem werd aangenomen door alle broers en zussen.
Moeder is oud geworden, 96 is een mooie leeftijd. De laatste tijd volgenden de dieptepunten mekaar vlug op. Nu weten we dat moeder ons zeer binnenkort verlaat. Het zijn moeilijke dagen.
moedertje
toch was het schrikken nog maar enkele dagen we wisten dat het kon maar ja het slaat aan het hart hoe zal het zijn zonder haar de band verdwijnt nu wordt het patriarchaat matriarchaat in eigen kring moeder toch
jij was blijheid eerlijkheid goedheid wij nemen over.
Nu het met moeder niet zo best meer gaat en wij hier enkel de zonnige kant kunnen tonen, denk ik voortdurend aan haar. Onze moeder was een kranige fijne en dappere vrouw. Ik hoop dat haar huidig lijden zo kort mogelijk moge zijn.
Een leuk samenzijn met vrienden, echte vrienden waarop je rekenen kan. Je zit binnen, buiten raast de wind, striemt de regen. De zachte wijn doet denken aan, vooral zon.
Als kunstenaar heb ik geleerd dat het vrouw zijn veel rijker is van inhoud dan het man zijn. Van machogedrag daar baal ik van. In mijn wereld kom is steeds opnieuw thuis.
Bij het maken van mijn eerste beeld zat mijn hart vol ontgoocheling en pijn. Toen verlangde ik naar liefde en geluk. Het beeld bracht mij geluk. Nu zijn mijn vingers zo verzwakt, of is het mijn motivatie, dat ik reeds een tijdje geen beelden meer creëer.
In de week na 'Drie Koningen' sluiten wij de periode met de boom en de stal af, traditiegetrouw.
de kerststal
boven op de meidenkast een beeldengroep eerst eenzaam alleen dan komt het bezoek kaartje na kaartje zoals toen die eerste nacht de herders kwamen overbevolkt werd die stal in de boom zijn lichtjes als engelen toen in de lucht boven het gebeuren morgen komt er aan dan gaat de boom op rust in de tuin de lichtjes geborgen de kaartjes gestapeld ook ergens in een doos vanaf nu leven we naar de lente toe.
jouw ogen zijn er niet druk in de weer stop ik zo nu en dan sluit de mijne om jou te zien alsof je heel dicht bij me bent ik enkel mijn armen hoef te openen maar als ik ze sluit voel ik hoe ver je bent dan rest mij alleen geduld tot ik in jouw ogen kan peilen hoe jij je voelt.
Deze blog draag ik op aan mijn lieve Let en aan enkele heel speciale vrienden.
Wie je ook bent... WELKOM Ik maak voor deze blog weinig reclame Het lot brengt jou hier. Het lot voert je opnieuw weg maar jij beslist of je nog terugkomt.
Weet je nog, mijn lief, hoe wij op reis, in Porto Fino, de enigen waren van de groep die de verscholen ingang van de verzorgde beeldentuin vonden gelegen op de prachtige steile helling . Hoe wij niet alleen genoten van de kunstige beelden maar ook van de bebloeming. Enig toch!
