Herinneringen ophalen is goed voor de mentale fitheid bij ouderen. Dat ondervinden wij in de reminiscentieprojecten. Als ouderen deze herinneringen aan elkaar vertellen  zitten we in de verhalen, de levensverhalen. Sommige van die verhalen zijn zeer kort: ze zijn eerder reacties op wat andere ouderen net vertelden.
Bijvoorbeeld een oudere vrouw vertelt hoe graag ze als kind havermoutpap at en tatjespap (= aardappelpuree met botermelk).
Daarop komt de reactie van een medebewoonster:
"Ik vond havermoutpap maar niets. En tatjespap: brrr. Ik at veel liever vanillepudding." Belangrijk hierbij is dat er communicatie ontstaat: luisteren en reageren.

Dit reageren blijft inwendig bij vele verhalen die wij kunnen beluisteren. Dit is ook het geval op de vertelavonden in openlucht of in zalen met beroepsacteurs.
Ik las dat er nu in de luchthavens sprookjes worden verteld in verschillende talen. Kinderen vinden dit zeer goed; volwassenen zijn eerder afwachtend.

Verhalen zijn ook typisch voor  weblogs -zoals deze - en op stadsblog bijv. http://www.leuven.be/wikiblog/ . Op blogs kunnen we reageren. In de meeste gevallen lezen we de verhalen of de info en reageren we enkel virtueel.
Een speciale vorm van een mixt van verhalen en info zijn de verhalenfluisteraars die we aantreffen bij fietsroutes en de verhalen/info in de publiekswerking van de musea.

xml:namespace prefix = o ns = "urn:schemas-microsoft-com:office:office" />

Project OCMW Antwerpen, cel Culturele en Maatschappelijke Ontplooiing