Nadat Coco eerst een tijdje verzorgd werd in het Refugio van A.C.E. door Fabiënne en haar medewerkers, werd het dringend voor Coco om te verhuizen. Hij was te zwak en de andere honden vielen hem aan. Hij had dringend meer attentie nodig wilde hij overleven.

Dana en haar vriendin, Amber, verbleven aldaar om stage te lopen. Zij namen de taak op zich. Lezen jullie even mee in haar dagboek?

Uit het dagboek van Dana ...


Dana

20-05-07: Lieve Coco
Vandaag was er op het asiel een Bric-a-Brac, een soort vlooienmarkt om geld in te zamelen voor het asiel en hopelijk nog wat honden te plaatsen. Het is een drukke dag geweest en we hadden aardig wat geld opgehaald en er was ook nog veel aandacht voor de honden.

Bric-a-Brac, 20 mei 2007 te Malaga

Daarna gingen we met een aantal medewerkers een hapje eten, we hadden het een beetje over de honden die extra zorg nodig hadden en toen vroeg Fabiënne ons of niemand het kleine, magere, witte hondje op kon vangen. Ik keek Amber aan, het meisje waarmee ik daar op stage was en zij wist meteen dat ik het wilde doen en ze knikte.

Coco

Ik zei tegen Fabiënne dat we het graag wilden doen en na het etentje zijn we dan ook meteen doorgereden naar El Refugio (het asiel). Daar heb ik Coco uit zijn hokje gehaald, in een handdoek gedraaid en mee op schoot in de auto genomen. Fabiënne bracht ons naar ons huisje en zei dat we moesten bellen als er iets was met Coco.

Toen Coco de eerste dag bij ons was kon je hem vergelijken met een pak melk, zo licht en mager was hij. De eerste dagen wilde hij nog niet echt goed eten maar ik bleef volhouden en na een tijdje had hij vertrouwen in mij en begon hij te eten. Elke dag begon hij er beter uit te zien, zijn haartjes groeiden, hij werd dikker, actiever en veel vrolijker!

Magere Coco

Vanaf de eerste dag was het mijn schaduw, waar ik was daar was Coco, ik nam hem overal mee na toe, uit eten, terrasje pakken, supermarkt, dagje Malaga, avondje Marbella ... en hij vond het allemaal geweldig als hij maar op schoot kon liggen.

   
Coco was mijn schaduw ...

Toen hoorde ik het geweldige nieuws dat hij in de opvang kon in België en ik was helemaal blij, zo hoefde ik hem niet achter te laten in Spanje als ik zelf weer naar huis zou gaan. Daarna vlogen de dagen om. Hij moest ook nog naar de dierenarts om gecastreerd te worden en gelukkig mocht hij diezelfde dag nog bij ons terug komen want ik miste hem die middag al verschrikkelijk. Toen hij terug kwam was hij alweer helemaal blij.

Toen hoorde ik dat Coco op 2 juni naar België zou vliegen, ikzelf ging 4 juni ook weer terug naar Nederland reizen. Ik heb de laatste dagen nog volop genoten van Coco en hem heel de tijd vastgehouden en geknuffeld. Het is altijd een makkelijk hondje geweest, hij liep nooit weg, luisterde naar zijn naam en naar een paar commando’s.

Nog even genieten van Coco ...

Toen brak de zaterdagochtend aan en Coco moest vertrekken. Het viel me zwaar maar ik wist dat hij het goed zou krijgen en dat maakte het iets minder moeilijk. Ik heb meteen contact opgenomen met Ingrid (Spaanse Honden In Nood, België) en die verwees mij naar het blogje van Viva. Gelukkig kan ik zo bijhouden hoe het met Coco gaat.

Fabiënne, president/voorzitter A.C.E.

Viva, heel erg bedankt voor het opvangen en het zoeken van een nieuw gezin. En alle mensen in Spanje van het asiel ook, goed gewerkt! Ga zo door ...

En Coco ... je zal altijd een plekje in mijn hart houden, mun lieve schat ... kusje ...


Dana Bergmans, opvangmama voor Coco en Stagiaire van A.C.E.

Klik op het logo en bezoek hun website.