Ondertussen volop herfst. De thermometer maakt gekke sprongen, van min 5 tot plus 20°. Naar wat we horen is het hier vrij ongewoon dat het hier begin november al vriest. Koud ! Onze bloemen zijn er aan ten onder gegaan en laten hun weelderige kopkes hangen. Maar wat 's morgens begint als een koude grijze dag kan tegen de middag al totaal gekeerd zijn en uitdraaien op een namiddag met een lage stralende zon die verdorie nog lekker veel warmte geeft. De winter nadert en we zijn benieuwd wat dat zal geven. We horen de gekste verhalen, van vriestijden min 20, och god, ik hield mijn hart al vast en vroeg me al af hoe ik die dagen door zou komen, maar die noordpooltijden dateren al van een paar jaartjes geleden en zijn hoogst uitzonderlijk, gelukkig maar, tot betere verhalen van buiten eten op nieuwjaarsdag, wat me meer uitkomt. Naar het schijnt moet je er leren van houden van de winters hier. Mensen blijven meer binnen en komen veel samen om gezamenlijk een stukje te eten. Maar ondertussen dus herfst. Het is moeilijk om uit te leggen wat dat geeft. Een wonderlijke schakering van herfstkleuren. Het is werkelijk prachtig. Ik krijg er maar niet genoeg van. Als we in het weekend gaan wandelen lijkt het wel of we ons te midden van een ouderwets breigarenwinkeltje bevinden. Die van hier boven heeft dat goed geregeld. En dan ben ik dankbaar om hier te mogen zijn. Het is zalig om, met een dekentje weliswaar of soms zelfs zonder want het zonnetje kan nog behoorlijk presteren, achter op het terras, lekker uit de wind, nog een beetje te genieten, languit in de tuinstoel.
Het is ook het seizoen van de jacht. Waar je ook gaat, ze zijn er ook, de groepen jagers met hun felorange fluorvestjes aan. Het lijkt gek en je vraagt je af of die het wild niet afschrikken. Dat everzwijnen en herten kleurenblind zijn, daar denk je niet aan. Het maakt dus eigenlijk niets uit. Maar het moet voor de veiligheid. Wettelijk verplicht. En dan hoor je plotseling schoten. Het is ons al een paar keer overkomen dat we op terugweg, langs de weg een kudde everzwijnen of een hert tegenkwamen. Dan staat er zo plots ééntje pal naast de auto, een prachtig dier met van die ogen waar je stil van wordt, waar je warm van wordt binnenin. Best moeilijk om dan uit te leggen aan je kind van 12 dat de jacht op deze goddelijke creaturen nodig is om het aantal in bedwang te houden. Dit jaar zijn er trouwens te veel. Te veel everzwijnen, te veel herten. Dus er wordt aardig wat geschoten. Gek is wel dat je hiervan in de winkels nauwelijk iets merkt. Om een hert te bemachtigen moet je mensen kennen. Wij bevinden ons in het stadium dat we mensen kennen die op hun beurt mensen kennen .... dus misschien eten we een volgend seizoen een daube de sanglier (stoverij van everzwijn), een mals hertenfileetje of een civet de chevreuil, wat zoveel betekent als een ragout van ree, met paddestoelen uit eigen tuin. Eerst deden we er niets mee tot onze buurman ons er op duidde dat het eetbare paddestoelen waren. Dus nu trek ik zo nu en dan met een mandje de tuin in, op zoek naar wat er te plukken valt. Op bepaalde plaatsen in het bos kan je zelfs het echte eekhoorntjesbrood vinden, de duurste schimmel van de topkeuken. Alleen wordt de vindplaats ervan niet zo makkelijk prijs gegeven. Wie zoekt die vindt. En vinden we al iets bruikbaars dan duik ik mijn kookboeken in om te zien wat er ik mee aan kan vangen. Van mijn ex collegas kreeg ik als afscheidscadeautje 2 prachtige kookboeken met recepten uit de franse keuken. Mijn bijbels. Ik probeer er toch iedere week een nieuwigheidje uit klaar te maken. De driekoppige strenge maar eerlijke jury reageert tot nu toe heel positief. Duimen omhoog en dan lippen aflikken. De kooklustigen onder jullie hebben misschien al gemerkt dat ik probeer om iedere week een receptje op onze nieuwspagina van onze website te plaatsen.
Over wandelen gesproken, hoogstwaarschijnlijk worden we volgend jaar opgenomen in een groep gastgezinnen, andere eigenaars van chambre dhôtes of gites, die al een tijdje wandelweken organiseren. Wij speelden zelf al voor onze aankomst met die gedachten en hadden het er een keertje over . Carmen, een Nederlandse vrouw die we leerden kennen via het immokantoor, had dit goed begrepen en bracht ons, tijdens een etentje bij haar thuis, in contact met een koppel van de wandelgroep. Bleek dat dienog op zoek zijn naar een extra geschikt gastgezin. Dus wie weet. Hoe werkt het? Net buiten het seizoen, in mei en oktober geloof ik, kan er ingeschreven worden voor een wandelweek. De week biedt (uiteraard) uitgestippelde wandelingen aan doorheen de prachtige Lotse landschappen waarbij er steeds gewandeld wordt van gastgezin tot gastgezin. Bij aankomst wordt een avondmaal aangeboden en s morgens voor vertrek een stevig ontbijt om daarna de tocht weer verder te zetten. Wie dat wil kan ook een lunchpakket meekrijgen voor onderweg. De bagage wordt door het gastgezin naar het volgend adres gebracht. Meer hierover later.
Met de kinderen gaat het nog steeds bergop. Ze voelen zich duidelijk goed in hun vel en dat is er aan te merken ook. Volgende zaterdag heeft Loth een superafspraakje geregeld met 2 copinekes. Ze gaan te samen komen en dan samen . Chips eten. Zeg nu zelf. Je zou voor minder. Grappig toch. Het improvisatietheater waar Emma deel van uitmaakt en de schilder en tekenlessen van Loth zijn een schot in de roos. Ons Loth ontpopt zich als een waar artistiek talent. We staan er echt versteld van. Wie weet ook hierover later meer
Afgelopen weekend Loth haar verjaardag gevierd. Zijn eerst naar Toulouse getrokken. Je waant je meteen in een andere wereld. Een schril contrast met onze biotoop. Hip, hip, hip ! De stad loopt over van aanbod aan mode, lekkers, luxe, kortom alles wat je maar bedenken kan. Ieder groot merk heeft er wel zijn eigen plekje veroverd. De straten gevuld met een mengeling van mensen, van ieder slag en soort. Héérlijk om, vanaf een terrasje, de menigte gade te slaan, ondertussen nippend aan een Petit café, jus dorange, chocolat chaud of éénder wat. Mag ook gerust een lekker biertje zijn. Wel van genieten want een dure aangelegenheid hier, een lekker Belgisch biertje. Het is ook een mooie stad met tal van oude architectuur. Als je je niet al te veel laat leiden door de uitnodigende uitstalramen en de tijd neemt om ook eens omhoog of rondom te kijken, ontdek je al gauw een pracht aan gebouwen. De moeite waard. Een dagje Toulouse is echt eens leuk. We hebben er met volle teugen van genoten maar waren toch content om terug naar ons dorpje te rijden. Naar de rust en de eenvoud. Wilden die avond nog samen naar een restaurantje om een eindje te breien aan de twaalfde verjaardag van onze jongste spruit maar zijn lekker thuis gebleven, haardvuur aan en hapjes getoverd met wat de koelkast nog te bieden had. Het was een mooie dag. Volgende week gaan we er trouwens weer heen. Zijn ingeschreven voor een etentje metVlamingen in de Zuid West Frankrijk. Er zijn er dus nog die zo zot waren om alles achter te laten en hier opnieuw te beginnen. Al een aardig groepje. Een vijftigtal volwassenen en jongvolwassen, een tiental kinderen en 1 baby. Benieuwd wat dat wordt. Wedden dat er veel geklapt wordt?
Ons huis is aardig veranderd. Mensen uit de buurt komen bij ons langs, benieuwd wat we hier allemaal uitsteken. Komen graag eens een kijkje nemen. Onze buurman bood aan om onze tegeltjes te plaatsen.Ondertussen is hij een onderdeel van de ploeg geworden en heeft hij ook maar de muren geplavuurd en staat hij ons bij met raad en daad. Is meer hier dan thuis. Zijn lief vrouwke vindt het blijkbaar niet erg want ondertussen verwent zij ons met heerlijke verse soep.
In onze tuin liggen grote hopen aarde, het gazon lijkt een oefenveld voor paras in opleiding en grote ijzeren beesten met gapende muilen ontsieren het vredige uitzicht. Een diepe put waar het zwembad komt. De werken zijn begonnen. Wat gaat het vooruit zeg. Amor vindt het zalig en wil maar al te graag een pootje helpen. De schrik van de werkmannen. Ze zijn hun gat nog niet gekeerd of madam is al weer gaan lopen met een stukje buis of draad of gelijk wat. Stoort het niet? Maar neen, laat dat beest zich maar amuseren. Ze is het al aardig gewend dat mensen hier op en af komen. Prima waakhond ! Zou waarschijnlijk een dief begroeten met een kwispelende staart en met haar neusje aandringen op een aai of een vriendelijk woord. Begin maart moet het zwembad klaar zijn, zwemklaar. Onze meiden kijken er naar uit, nemen in gedachten al een aanloop en duikje en fantaseren al over zwembadfuifjes.
Onze gite is al zes weken verhuurd volgende zomer. Wat helemaal niet slecht is. We zijn tevreden. We doen ons uiterste best om alles in orde te maken tegen dan. Willen dat mensen krijgen wat ze verwachten of juist niet verwachten? Hopen in ieder geval om het iedereen naar zijn zin te maken. Hopen dat gasten hier een aangename tijd doorbrengen en met een tevreden hart terug huiswaarts kunnen keren. Onthaasten. Zich haasten of opjagen lukt hier sowieso toch niet. Dit is het Zuiden. Je leeft op het ritme van het seizoen. Of zoals de fransen het zeggen : doucement les matins et pas trop vite les après midis.
Ik kan het haast niet geloven. Al bijna twee maanden geleden dat we verhuisd zijn. De tijd staat niet stil. Het lijkt nog gisteren, vrachtwagen volgeladen, zusjes mee om de boel uit te pakken. We denken er nog vaak aan terug en zijn dankbaar omdat ze met ons meegekomen zijn toen. Ondertussen eind september. De kinderen doen het wonderwel op school. Net kameleons die zich aanpassen aan hun nieuwe omgeving. Beetje bij beetje weer een stapje vooruit.Chapeau dames. We weten dat het zeker niet makkelijk is. Gelukkig zijn wij er ook nog om bij te sturen waar nodig is. En kunnen we ook rekenen op onze buren, mocht dat al nodig zijn. Marie onze buurvrouw afkomstig van Parijs, was vroeger onderwijzeres en Mannuel, onze Spaanse buurman, hebben beiden al hun hulp aangeboden. We hebben er ook best wel veel hulp aan. In het weekend om beurt het gras afrijden, met de tractor natuurlijk. Of de vaat terwijl ze kletsen ... of een beetje kibbelen, want dat moet hier natuurlijk ook wel eens.
Het is woensdagmiddag. Het konijn staat te pruttelen, de frietjes zijn voor de eerste keer gebakken. Het is leuk om de kinderen thuis te hebben elke middag. Met z'n allen rond de tafel. Er wordt gepraat over school, ook over andere zaken maar vooral over school. Ondertussen hebben ze het ook al over "vrienden en vriendinnen" en dat doet goed. Deze week zijn we naar de eerste schoolvergadering geweest.
Sinds vorige week zijn de stielmannen begonnen met de kamers. Vooruitgang. Zo'n week of twee geleden dachten we nog dat een een hele opgave zou zijn, de juiste mensen te vinden om alle werken uit te voeren, en vooral op tijd uit te voeren. Maar het lijkt ons gelukt zonder al te veel problemen. Tot dusver toch. Vooral niet op de de zaken vooruitlopen. Het is dus vrij druk in huis. Mannen lopen heen en weer, sjouwen met materiaal en nemen af en toe eens tijd om een tas koffie te drinken. Ja, ze zijn het al goed gewoon. 's Morgens koffie, in de namiddag een koekje of een stukje zelfgebakken taart erbij. Het éné plezier is het andere waard. Jean kijkt volgende keer wel eens naar onze waterput. Volgens hem kan die terug gebruikt worden. Doe maar Jean. Morgen terug koekjes. Drie dagen heb ik er over gedaan. Drie dagen om alle steentjes van de rotonde op te scheppen, te vervoeren en terug te lossen. Mijn armen zijn, vermoed ik, wel 5cm langer geworden,mijn spieren verdubbeld.Of zo voelt het toch aan. Zelfs de kruiwagen is er na 2 dagen onder bezweken, lekke band. Ik vond het eigenlijk wel leuk. En het ziet er fraai uit. Nu nog de grote stenen en klaar is kees. Nog tijd tot eind oktober want dan beginnen ze met het zwembad. Een deel van de grote stenen hebben we in een kring rond de vuurkring van ons hegafval gelegd en daar hebben we zondagavond kampvuur gehouden. Was werkelijk super. Beetje onverwachts vandaar we het in plaats van met worstjes op een stokje moesten rooien met inktvisringetjes. Niet echt de ideale oplossing maar ach ... Ondertussen staat ook het kippenhok er. Het ziet er prachtig uit. Als ik een kip zou zijn, ik zou het wel weten. Kastanjehouten afsluiting en een poortje. En gróót ! Sinds vorige week hebben nu ook televisie. Echt waar, we hadden het niet gemist tot nu toe. Zelfs nu wordt er eigenlijk niet zo vaak naar gekeken, maar wel met een frans jasje. Alleen een beetje belachelijk en tergelijkertijd best grappig, dat ze hier persé alle engels gesproken reeksen verfransen. Op de achtergrond hoor je zelfs soms nog de Engelse versie. Gewoon eventjes de franse taal eroverheen. Personages passen niet meer met hun nieuwe stem en ook het lippen stemt niet meer overeen. Hilarisch.
Het weer ontgoochelt ook al niet. Het blijft schitterend. Blauwe hemel, temperaturen rond de 30°, meestal dat aangename briesje. Er wordt ons een hele mooie nazomer voorspelt en daar zijn we niet rouwig om. Elke middag un petit siësta. Wie het eerst bij de hangmat is ... Héérlijk tien minuutjes heen en weer wiebelen. Of een stukje lezen. Twee,drie bladzijden en dan weer aan de slag. De dagen zijn een stuk langer en toch vliegen ze voorbij.Voor we het weten is de week alweer voorbij.
Mensen vragen me wel eens of ik me hier niet verveel. Ik moet eerlijk zeggen dat ik momenteel soms tijd te kort kom. Mijn activiteiten zijn zo gevarieerd. Gisteren waren mijn handen week en roken lekker zoet door het schillen van emmers fruit om confituur en appelmoes van te maken, vandaag zijn mijn nagels smerig van het wroeten in de tuin, morgen zijn er misschien weer verfspatten op. En dan natuurlijk ook nog de huiselijke karweitjes.Neen, ik verveel me niet. Ik hou wel van dit leventje. Voel me af. Voel me compleet. Gek hoe je soms een eind verder moet reizen vooraleer je jezelf tegen komt. En ik merk het ook bij Koen. Hij voelt zich meer dan ok. Brengt overdag meer en meer tijd door achter zijn bureau, wat wil zeggen dat de zaken aardig vlot beginnen te lopen. 's Avonds ruilt hij zijnen tenue in voor een werkshort en verandert dan prompt in tuin en boerder. Neen die voelt zich wel goed.Die heeft trouwens nog geen andere momenten gehad. Nooit getwijfeld. Ik had het enkel die eerste avond, de gedachte van "wat kom ik hier eigenlijk zoeken, wat doe ik hier eigenlijk". Twee dagen later voelde ik me al thuis. En dat gevoel is sindsdien alleen maar sterker geworden. Onlangs nog een leuke woordspeling. We zaten in de auto en zeiden tegen elkaar dat we nu 3x lot hebben in ons leven : ons Lothje, de Lot en het lot. Ik verlang wel tot alle werken gedaan zijn. Tot ik me op de kamers kan storten. Inrichten en klaarstomen voor gebruik. Dan zal het echt beginnen. De eerste klanten ..... Eigenlijk hadden we vorige week reeds onze eerste gast. Ik was bezig in de gang toen Loth vanuit de kamer kwam gelopen. "Mama, kom vlug! Haast je mama." Een muis ! Jesus, een mens schrikt zich rot. Nog geen seconde later stonden we alletwee bovenop een stoel, bezem in de aanslag. Dan maar Amor haar hulp inroepen. Het beest in haar nopjes. Maar het was te laat, het muisje was er van onder gemuisd, Amor was haar speelkameraadje kwijt.
Een paar dagen later zagen we het beestje terug, alleen wat minder angstaanjagend, gevangen in het valletje. Met één klap gedaan. Eigenlijk best wel een schoon beestje als je het zo van dicht bij bekijkt. Jammer maar helaas. (Wel heeft ze al een mol gescoord. Wat wil je dat beest is stekeblind en kon niet weten dat dat grote mormel Amor net aan de uitgang, de poort met de bovenwereld, lag te waken.) Verdere gasten zijn ook de egel, de vervelende das die enkel 's nachts verschijnt en gaten in de afsluiting maakt waar Amor dan weer door ontsnapt, een marter, en af en toe ook eens een everzwijntje naar het schijnt. Maar die hebben we nog niet gezien. Alleen hoor ik er af en toe ééntje, 's nachts naast me in bed ZzzzzzZzzzzzz...... La vie contiue... En wij, wij kijken achterom, denken vooruit, blijven eventjes stilstaan en beseffen dat onze beslissing de juiste was. Wat zal de winter brengen? Tot hoors Sandra
Koen en Sandra Van De Maele-Verhulst uit Waregem verhuisden in de zomer van vorig jaar van Waregem naar het Franse Prayssac. Het hoe, wat, waar en waarom lees je vanaf deze week hier op de blog!
'Wij zijn Koen en Sandra, afkomstig uit het West-Vlaamse Waregem (het bovenste bolletje op de kaart) maar wonen momenteel in Prayssac (het onderste bolletje op de kaart): een dorpje in de Lot, een streek die deel uitmaakt van de Midi-Pyrénées in Frankrijk. Wat drijft iemand er toe zijn hele hebben en houden, zijn zekere en niet eens zo gekke leventje op te geven voor een nieuw en onzeker begin in het buitenland?
Het lijkt wel een modegril te zijn. Denk maar aan de talrijke programmas die succes oogsten door te vertellen hoe en waarom velen de stap zetten. En toch is het veel meer dan dat. Het is een innerlijk verlangen dat stilletjes groeit tot het zoveel vorm krijgt dat het zowat een roeping wordt.
Wij hebben het eigenlijk altijd wel, hetzij onbewust, geweten dat we iets anders met ons leven wilden gaan doen. Want hoe mooi en goed het allemaal wel was, het leek nooit voldoende te zijn om ons volledig tevreden te stellen. Er moest iets meer zijn.
Bij ons begon het allemaal acht jaar geleden toen we voor het eerst, per toeval, in de Lot belandden om er onze vakantie door te brengen. Het was meteen raak. Vooral Koen had onmiddellijk het gevoel er thuis te komen en het idee dat hij op deze plek de rest van zijn leven wou doorbrengen.
Prachtig stukje wereldbol waar het nog mogelijk is uren in de bossen te lopen zonder ook maar iemand tegen te komen, of te fietsen tussen de uitgestrekte wijnvelden zonder voorbijrazende autos, waar de lucht nog niet bezoedeld is door overheersende industrie, waar mensen nog tijd voor elkaar maken, waar het leven zo simpel in elkaar lijkt te zitten zonder drang van overheersing en overbodige luxe nastreven, waar de dagen langer lijken en de zon meer schijnt. Maar natuurlijk, op vakantie lijkt alles mooier, toch?
We hadden beiden een drukke, verantwoordelijke job en bij thuiskomst ging ons leventje gewoon zn gangetje als voorheen. Maar niet zonder af en toe, met heimwee, terug te denken aan die korte periode in de Lot. Niet zonder te verlangen naar een soberder leven, met en voor elkaar.'
Vlamingen in Zuid-Frankrijk
'Wij zijn Koen en Sandra, afkomstig uit het West-Vlaamse Waregem (het bovenste bolletje op de kaart) maar wonen momenteel in Prayssac (het onderste bolletje op de kaart): een dorpje in de Lot, een streek die deel uitmaakt van de Midi-Pyrénées in Frankrijk. Wat drijft iemand er toe zijn hele hebben en houden, zijn zekere en niet eens zo gekke leventje op te geven voor een nieuw en onzeker begin in het buitenland?
Wij hebben het eigenlijk altijd wel, hetzij onbewust, geweten dat we iets anders met ons leven wilden gaan doen. Want hoe mooi en goed het allemaal wel was, het leek nooit voldoende te zijn om ons volledig tevreden te stellen. Er moest iets meer zijn. 
We hadden beiden een drukke, verantwoordelijke job en bij thuiskomst ging ons leventje gewoon zn gangetje als voorheen. Maar niet zonder af en toe, met heimwee, terug te denken aan die korte periode in de Lot. Niet zonder te verlangen naar een soberder leven, met en voor elkaar.'
