We kunnen het zelf nauwelijks geloven. Een half jaar geleden al dat we hier onze intrek namen. Gek hoe de term half jaar zoveel anders klinkt dan de vijf maanden van slechts een maandje geleden. En toch voelt het allemaal nog steeds zo nieuw aan. Een gevoel dat ons misschien nog lang zal bijblijven. Toch is de duur van die zes maanden heel goed voelbaar. Het huis heeft een eerste metamorfose doorstaan en ademt een eigen sfeer. De schilderskwasten hangen eventjes aan de haak, de kamers kregen ondertussen een stempel "afgewerkt", de gîte is zo goed als klaar voor de eerste gasten, het zwembad ligt er en onze kippen leggen getrouw hun zeven eitjes per dag. Voor onze omgeving zijn we nog steeds de nieuwe mensen, wat niet wil zeggen dat we niet meetellen. Heel zeker niet. Worden regelmatig eens hier en daar uitgenodigd en die uitnodigingen slaan we zelden af. Zaten al met Vlamingen, Nederlanders, Engelsen en uiteraard ook Fransen rond de tafel. De sfeer begint losser en losser te worden. We krijgen hun vertrouwen. Worden ingeburgerd in de schunnige teksten van hun, voor kinderen verboden, "chansons des médecins" die steevast met een glas in de hand, aan tafel worden gezongen na afloopt van een avondje tafelen. Als we naar de markt gaan of boodschappen doen, worden we niet meer bezien als toeristen maar als inwoners. Links en rechts krijgen we een bonjour en het madammeke van het vruchtenkraam weet al precies wat we willen. Onze namen weten ze niet, maar ze kennen ons wel. Onderweg naar de supermarkt krijgen we van een dorpsgenoot een verwittigend seintje als eventjes verderop de gendarmes staan, snelheidscontroles. Kleine tekens van aanvaarding. Eender bij onze meisjes. Ons Loth begint al aardig Frans te praten. In vergelijking met het niets of weinig begrijpend, wat bedeesde meisje van een paar maanden geleden, is ze veranderd in een speelse mademoiselle. Ze is totaal niet bang om ergens iets te vragen en trekt behoorlijk haar plan. Onze buurvrouw zegt dat haar accent het beste is van ons viertjes. En ook Emma heeft het behoorlijk naar haar zin. Ze is enthousiast en doet het goed op school. Beiden omringd door kameraden. Uiteraard zijn er ook wel zaken die ze missen, net zoals wij, maar ze zouden voorlopig hun huidige leventje niet willen ruilen. En dat toont aan dat ze goed in hun vel zitten.
De dingen die we missen blijken die dingen te zijn die ons vroeger zo gewoon leken. Het zijn vaak kleine alledaagse zaken. Dingen waarbij je niet echt stilstond dat ze zo belangrijk voor je waren. En vrienden, en familie natuurlijk. Zomaar eens binnenwippen kan natuurlijk niet meer. Maar het feit dat we dingen kunnen missen is eigenlijk wel een mooi gegeven. Het betekent immers dat het mooie herinneringen zijn en het voelt aan als een privilege om al die mooie herinneringen met je mee te nemen. Daardoor is het gemis eigenlijk een verrijking en niet iets wat als pijnlijk aanvoelt. En het is zo heerlijk om bij een bezoek aan ons Belgenlandje, iedereen een flinke linkerd en een dikke knuffel te geven. Of om elkaar eens te horen over de telefoon of de chat.
Nog steeds volop winter en toch lijkt het alsof we die ondertussen zowat gehad hebben en we ons al bevinden in het volgende stadium, de lente. De vogels komen ons 's morgens opgewekt een goedemorgen wensen, de eerste bloemetjes zijn ondertussen een feit en de zon is regelmatig van de partij. Afgelopen zondag was het werkelijk buitengewoon zalig. Het zonnetje was al heel vroeg van de partij en bezorgde ons tegen de middag, toen ze op haar hoogtepunt stond, temperaturen boven de 20 graden. Vier op een rij gespeeld ! Vier ligstoelen op een rij. Vier genietende Vlamingen op een rij. Af en toe eens de stoelen draaien in de richting van de zon. Eerst nog voorzichtig met truien aan, algauw met ontblote armen. Het vrije gevoel van blote tenen, traagskes meebewegend op het ritme van het muziekje op de achtergrond. Het prikkelende gevoel van de zonnestralen op onze wangen. Een boekske, een drankje, een hapje ... Meer moest dat echt niet zijn. En dat voor een zondag eind januari. De dag erop kwam de temperatuur 's morgens met moeite boven het vriespunt. Net alsof de regeling zo werd ingesteld. Zondags genieten, de eerste weekdag weer eventjes met de voetjes op de grond en aan de slag.
Straks krijgen we al onze eerste gasten. Een koppel komt vanaf volgende week zondag een paar nachtjes bij ons logeren. Ze zijn zelf ook op zoek naar een huis in de omtrek en vonden onze site op het web, die sprak hun blijkbaar wel aan en het was trouwens in de buurt van hun eerste te bezichtigen huis. Het wordt onze vuurdoop. Nog eventjes en we zitten er te midden in. We mogen absoluut niet klagen. Het ziet er helemaal niet slecht uit voor ons eerste seizoen. In juli/augustus is de gite nog één weekje vrij en ook de kamers zijn al aardig vol geboekt. Er komen al wat aanvragen voor de periodes buiten het drukke seizoen en ook met Pasen krijgen we gasten over de vloer. Het doet goed dat er zoveel interesse is. Het zijn deels mensen die we kennen, vrienden, familie, vroegere buren waarvan we supercontent zijn hun te mogen ontvangen en verwennen, voor de helft ook mensen die we niet kennen en ook dat is belangrijk, dat ook zij de weg naar hier weten te vinden. Of via het web en ook soms via andere mensen die reclame voor ons maken, wat natuurlijk super is. Bedankt daarvoor !! Ondertussen al met heel wat mensen in contact gekomen die er reeds een tijdje mee bezig zijn. We zijn er al heel wat wijzer door geworden. Het is goed om naar hun bevindingen te luisteren. Aan sommige zaken denk je zelf niet of sta je niet bij stil. Gisteren ook twee vergaderingen, lezingen meegepikt over chambres d'hôtes en gites. We doen ons best om zo goed mogelijk op de hoogte te zijn. Maar uiteindelijk zullen we het wel zelf moeten gaan waarmaken. En dat zien we wel zitten. Laat dus maar komen ! Wij zijn er klaar voor.
Vlamingen in Zuid-Frankrijk
