Herfst 2007

Eind juli toen we hier aankwamen. Zomer.

Ondertussen volop herfst. De thermometer maakt gekke sprongen, van min 5 tot plus 20°.
Naar wat we horen is het hier vrij ongewoon dat het hier begin november al vriest. Koud ! Onze bloemen zijn er aan ten onder gegaan en laten hun weelderige kopkes hangen.
Maar wat 's morgens begint als een koude grijze dag kan tegen de middag al totaal gekeerd zijn en uitdraaien op een namiddag met een lage stralende zon die verdorie nog lekker veel warmte geeft. De winter nadert en we zijn benieuwd wat dat zal geven. We horen de gekste verhalen, van vriestijden min 20, och god, ik hield mijn hart al vast en vroeg me al af hoe ik die dagen door zou komen, maar die noordpooltijden dateren al van een paar jaartjes geleden en zijn hoogst uitzonderlijk, gelukkig maar, tot betere verhalen van buiten eten op nieuwjaarsdag, wat me meer uitkomt. Naar het schijnt moet je er leren van houden van de winters hier. Mensen blijven meer binnen en komen veel samen om gezamenlijk een stukje te eten. Maar ondertussen dus herfst. Het is moeilijk om uit te leggen wat dat geeft. Een wonderlijke schakering van herfstkleuren. Het is werkelijk prachtig. Ik krijg er maar niet genoeg van. Als we in het weekend gaan wandelen lijkt het wel of we ons te midden van een ouderwets breigarenwinkeltje bevinden. Die van hier boven heeft dat goed geregeld. En dan ben ik dankbaar om hier te mogen zijn. Het is zalig om, met een dekentje weliswaar of soms zelfs zonder want het zonnetje kan nog behoorlijk presteren, achter op het terras, lekker uit de wind, nog een beetje te genieten, languit in de tuinstoel. 

Het is ook het seizoen van de jacht. Waar je ook gaat, ze zijn er ook, de groepen jagers met hun felorange fluorvestjes aan. Het lijkt gek en je vraagt je af of die het wild niet afschrikken. Dat everzwijnen en herten kleurenblind zijn, daar denk je niet aan. Het maakt dus eigenlijk niets uit. Maar het moet voor de veiligheid. Wettelijk verplicht. En dan hoor je plotseling schoten. Het is ons al een paar keer overkomen dat we op terugweg, langs de weg een kudde everzwijnen of een hert tegenkwamen. Dan staat er zo plots ééntje pal naast de auto, een prachtig dier met van die ogen waar je stil van wordt, waar je warm van wordt binnenin. Best moeilijk om dan uit te leggen aan je kind van 12 dat de jacht op deze goddelijke creaturen nodig is om het aantal in bedwang te houden. Dit jaar zijn er trouwens te veel. Te veel everzwijnen, te veel herten. Dus er wordt aardig wat geschoten. Gek is wel dat je hiervan in de winkels nauwelijk iets merkt. Om een hert te bemachtigen moet je mensen kennen. Wij bevinden ons in het stadium dat we mensen kennen die op hun beurt mensen kennen .... dus misschien eten we een volgend seizoen een daube de sanglier (stoverij van everzwijn), een mals hertenfileetje of een civet de chevreuil, wat zoveel betekent als een ragout van ree, met paddestoelen uit eigen tuin. Eerst deden we er niets mee tot onze buurman ons er op duidde dat het eetbare paddestoelen waren. Dus nu trek ik zo nu en dan met een mandje de tuin in, op zoek naar wat er te plukken valt. Op bepaalde plaatsen in het bos kan je zelfs het echte eekhoorntjesbrood vinden, de duurste schimmel van de topkeuken. Alleen wordt de vindplaats ervan niet zo makkelijk prijs gegeven. Wie zoekt die vindt. En vinden we al iets bruikbaars dan duik ik mijn kookboeken in om te zien wat er ik mee aan kan vangen. Van mijn ex collega’s kreeg ik als afscheidscadeautje 2 prachtige kookboeken met recepten uit de franse keuken. Mijn bijbels. Ik probeer er toch iedere week een nieuwigheidje uit klaar te maken. De driekoppige strenge maar eerlijke jury reageert tot nu toe heel positief. Duimen omhoog en dan lippen aflikken.
De kooklustigen onder jullie hebben misschien al gemerkt dat ik probeer om iedere week een receptje op onze nieuwspagina van onze website te plaatsen.

Over wandelen gesproken, hoogstwaarschijnlijk worden we volgend jaar opgenomen in een groep gastgezinnen, andere eigenaars van chambre d’hôtes of gites, die al een tijdje wandelweken organiseren. Wij speelden zelf al voor onze aankomst met die gedachten en hadden het er een keertje over .
Carmen, een Nederlandse vrouw die we leerden kennen via het immokantoor, had dit goed begrepen en bracht ons, tijdens een etentje bij haar thuis, in contact met een koppel van de wandelgroep. Bleek dat die  nog op zoek zijn naar een extra geschikt gastgezin. Dus wie weet.
Hoe werkt het? Net buiten het seizoen, in mei en oktober geloof ik, kan er ingeschreven worden voor een wandelweek. De week biedt (uiteraard) uitgestippelde wandelingen aan doorheen de prachtige Lotse landschappen waarbij er steeds gewandeld wordt van gastgezin tot gastgezin. Bij aankomst wordt een avondmaal aangeboden en ’s morgens voor vertrek een stevig ontbijt om daarna de tocht weer verder te zetten. Wie dat wil kan ook een lunchpakket meekrijgen voor onderweg. De bagage wordt door het gastgezin naar het volgend adres gebracht. Meer hierover later.

Met de kinderen gaat het nog steeds bergop. Ze voelen zich duidelijk goed in hun vel en dat is er aan te merken ook. Volgende zaterdag heeft Loth een superafspraakje geregeld met 2 copinekes. Ze gaan te samen komen en dan samen …. Chips eten. Zeg nu zelf. Je zou voor minder. Grappig toch.
Het improvisatietheater waar Emma deel van uitmaakt en de schilder en tekenlessen van Loth zijn een schot in de roos. Ons Loth ontpopt zich als een waar artistiek talent. We staan er echt versteld van. Wie weet ook hierover later meer…

Afgelopen weekend Loth haar verjaardag gevierd. Zijn eerst naar Toulouse getrokken. Je waant je meteen in een andere wereld. Een schril contrast met onze biotoop. Hip, hip, hip ! De stad loopt over van aanbod aan mode, lekkers, luxe, kortom alles wat je maar bedenken kan. Ieder groot merk heeft er wel zijn eigen plekje veroverd. De straten gevuld met een mengeling van mensen, van ieder slag en soort. Héérlijk om, vanaf een terrasje, de menigte gade te slaan, ondertussen nippend aan een Petit café, jus d’orange, chocolat chaud of éénder wat. Mag ook gerust een lekker biertje zijn. Wel van genieten want een dure aangelegenheid hier, een lekker Belgisch biertje.
Het is ook een mooie stad met tal van oude architectuur. Als je je niet al te veel laat leiden door de uitnodigende uitstalramen en de tijd neemt om ook eens omhoog of rondom te kijken, ontdek je al gauw een pracht aan gebouwen. De moeite waard.
Een dagje Toulouse is echt eens leuk. We hebben er met volle teugen van genoten maar waren toch content om terug naar ons dorpje te rijden. Naar de rust en de eenvoud. Wilden die avond nog samen naar een restaurantje om een eindje te breien aan de twaalfde verjaardag van onze jongste spruit maar zijn lekker thuis gebleven, haardvuur aan en hapjes getoverd met wat de koelkast nog te bieden had.
Het was een mooie dag. 
Volgende week gaan we er trouwens weer heen. Zijn ingeschreven voor een etentje met  ”Vlamingen in de Zuid West Frankrijk”. Er zijn er dus nog die zo zot waren om alles achter te laten en hier opnieuw te beginnen. Al een aardig groepje. Een vijftigtal volwassenen en jongvolwassen, een tiental kinderen en 1 baby. Benieuwd wat dat wordt. Wedden dat er veel “geklapt” wordt?
  

Ons huis is aardig veranderd. Mensen uit de buurt komen bij ons langs, benieuwd wat we hier allemaal uitsteken. Komen graag eens een kijkje nemen. Onze buurman bood aan om onze tegeltjes te plaatsen.  Ondertussen is hij een onderdeel van de ploeg geworden en heeft hij ook maar de muren geplavuurd en staat hij ons bij met raad en daad. Is meer hier dan thuis. Zijn lief vrouwke vindt het blijkbaar niet erg want ondertussen verwent zij ons met heerlijke verse soep.     

25-11-2007 om 00:00 geschreven door koen