We zitten er ten volle in. De drukke verhuurperiode is een feit. Mensen lopen in en uit en rond en over en dat stoort ons niet. Want het blijft toch altijd een vraagteken en afwachten, hoe vaak je er op voorhand ook over nagedacht hebt. Wat het wordt, weet je pas als je het ook echt meemaakt. En het gaat goed. De drukke dag van de wissel, bedden verversen, kamers poetsen, laatste details checken, nog snel een vers bloemetje in een vaasje, ongerust dat niet alles klaar zal zijn en de gasten al zullen aankomen, gerust adem halen als alles rond is en enkel nog het wachten rest. De verwelkoming van de gasten, een koffie met een taartje erbij of een fris pintje als het iets later wordt. De drukte in huis 's morgens vroeg om het ontbijt te bereiden.Tafel afruimen en boel een beetje langs de kant, boodschappen doen, keuken invliegen om het avondmaal klaar te maken als er die avond table d'hôtes is. Koen die 's avonds ook een beetje inspringt of plaats neemt achter de barbeque. En dan later op de avond samen nog een beetje opruimen terwijl we nog een beetje napraten. Een ganse boterham, best wel behoorlijk zwaar, maar allemaal de moeite waard. Niets leuker dan andere mensen blij te maken of te verrassen met goed bereid eten en het leukste is dat je jezelf daar ook mee verwent. Niet alleen met het plezier van het koken en de maaltijd zelf, maar ook vanwege de complimenten. En het gevoel. Eén grote familie rond de tafel. En iedere keer weer iets bijleren of iets afleren. Nu weten we het wel zeker, we zijn er klaar voor.
Als het tussendoor wat rustiger is, nemen we de tijd om enkele nieuwe dorpen of steden te bezoeken of hier en daar een marktje, brocante of optreden mee te pikken. Om de veertien dagen is er in de bar au vin van Puy L'eveque een optredentje, jazz, blues, regae, country .. we vinden het allemaal wel okee. Bij het binnenkomen telkens meer knikkende herkenende gezichten. Jess de uitbaatster en het personeel achter de toog, weten het ondertussen wel, dat zijn geen toeristen, die zien we hier te vaak terug. En ook den Bruno, van het bruine kroegje in Cahors waar we soms op onze meisjes wachten na de toneel en schilderlessen, verwelkomt ons al met de gebruikelijke franse zoenen, twee dus. Verder nemen we het franse leventje nog steeds zoals het komt. Veel wachten dus. Als er een lange rij staat aan te schuiven bij de bakker is het niet omdat er bij de andere geen brood meer is of omdat de winkelbediende er vandaag geen zin in heeft, maar wel omdat het bij die bakker juist heel lekker brood is. Dan zit er niets anders op dan braafjes aan te sluiten en te wachten. Praten met de persoon voor of achter kan en mag. Steeds vaker worden we wel eens bij mensen uitgenodigd voor een hapje of een drankje. Begin volgende maand een huwelijk (benieuwd hoe dit hier gevierd zal worden) en volgende week zijn we uitgenodigd op de opening van het nieuwe wijnseizoen bij een befaamd kasteel,hapjes,drankjes en muzikale omlijsting. En het nieuwe zomerseizoen komt er volop aan. Affiches aan iedere straathoek. Altijd wel ergens iets te beleven. Geen kans ons te vervelen. We genieten ook zo enorm van gewoon thuis zijn. Genieten van onze tuin, een goed boek en elkaars gezelschap. Zelfs het klussen schept geen ongenoegen. Want geloof me, er is steeds wel een hoop te doen. Of we genieten van onze omgeving. Het is me toch wel een prachtig plaatje. Zoals overal ter wereld zo een beetje, is ook hier de meimaand één van de schoonste. Bloemen openen hun eerst verlegen, gesloten hart en veroveren het jouwe met de mooiste kleuren die je maar kan denken. Bomen krijgen volop blaadjes of blaadjes bomen zoals Raymond het zo mooi verwoorde. Her en der ontdekken we nieuwe verrukkelijke plekjes. Kleine paradijsjes waarvan we het bestaan niet konden bedenken. De cascade (waterval) die we afgelopen zondag in Autoire ontdekten was er zo ééntje. Werkelijk adembenemend. Zelfs onze kwebbeltjes werden er stil van.
Snappen nog steeds niet hoe het mogelijk is dat het internet het zo vaak heeft over temperaturen van 19° met lichte regenval of buien terwijl wij ondertussen aan het genieten zijn van een stralende dag met temperaturen rond de 26° en er geen enkele druppel valt. Bezorgde Belgen sturen ons dan hun (welgemeend) medeleven per sms. Als later het tegengestelde blijkt dan zijn we het er stellig over eens, internet kan misleidend (lees klote) zijn als het over de weersverwachtingen in de Lot gaat.
Het zwembad ligt er. Eerst kwam de put, toen kwam het beton, gevolgd door de liner en het terras en dan eindelijk het water. Enkele dagen later, net buiten aan het strijken, stopt hier een wit autootje met opschrift cadastre Française . Die laten er ook geen gras over groeien zeg. Door de opéénvolging van werken die heus wel een tijdje in beslag namen, leek de komst van het zwembad zowat evident, ik zou het bijna gewoon durven noemen. Tot we ons bij de eerste plons realiseerden wat een rijkdom dit wel voor ons betekent. Niets evident, niets gewoontjes. Een innig gevoel van trots en dankbaarheid! Echt waar. Dankbaar om wat we mogen meemaken. Dankbaar om hier te zijn. Dankbaar om onze plannen en dromen te mogen en te kunnen realiseren. Dankbaar!
Niet te geloven dat het eerste schooljaar van de meisjes er al bijna op zit. Als we achteromkijken, wat een verschil, wat een vooruitgang en wat een hoop vrienden die ze ondertussen beiden hebben. Soms krijgen we er op vrijdagavond zomaar ééntje of enkele kado. Sommigen onder hen zijn hier al goed thuis, springen na het sporten onder de douche, eten lekker een stukje mee en halen zelf wel een glaasje voor water uit de kast. Aan tafel worden vaak vlaamse woorden aangeleerd. Stoeverai, sjeersjuim,grak kedaen ... maar ook ik oew van joew en zelfs kloetsjak en nonnensjeten passeren de revue. Toch fijn als er sprake is van goede tafelmanieren toch. Wij lachen om hun uitspraak, zij lachen om de onze en zo blijft alles in evenwicht. Volgende week vrijdag zwem en fuif, hier bij ons thuis. Mogen ons verwachten aan een twintigtal jonge lui, veel gejoel en een hoop kabaal. Eerst zwemmen, dan fuiven. Internet spreekt van 26°, droog weer. Geen idee wat het werkelijk wordt. De jeugd ligt er niet wakker van.
Ze zijn er. Ze zijn er. Onze streek, de Lot, is gekend voor zijn ganzen en vooral dan voor de al dan niet gewaardeerde vetgemeste lever van de diertjes. Maar krijg je het in je hoofd om er zomaar twee als huisdieren te nemen, dan wordt het me toch een zoektocht. Maanden hebben we er naar gezocht. Dit moet belachelijk klinken, dat weet ik best maar toch is het zo waar als één en één twee is. Aangeklopt bij boeren langs de weg waar we een kudde zagen lopen, of de boerin die resoluut weigerde of de boer die halstarrig neen knikte of beiden die er geen graten in zagen. Een uurtje rijden naar de pluim- en gevogeltemarkt om er enkel wat lege dozen en wat balen stro aan te treffen. Of hier die markt niet was, vragen we aan een voorbijganger. Daar moet ge toch wel een paar uurtjes vroeger voor opstaan. Het lijkt of hij ons vierkant staat uit te lachen. De beestjes zijn tegen een uur of 7 al allemaal verkocht. De vogelmarkt blijkt dus iets voor vroege vogels te zijn. Maar ze zijn er dan toch. Eindelijk. Woensdag kwam het nieuws, per telefoon, dat de gansjes die de patron gevraagd had, bleek dus onzen patron des huizes te zijn, klaar waren om opgehaald te worden. En zo vertelt Monsieur Somson, ge moogt ze zelf komen uitkiezen. En zo vertrokken Koen en Loth met twee lege dozen richting Somson om even later terug te keren met stralende, lachende gezichten en twee zware en bescheten dozen. Ons Odette en Marie. Ze zijn er. Tot groot jolijt van ons allen, met uitzondering van onze haan, die er na lange overwegingen en mits goedkeuring van de buren dan toch gekomen is en al gauw van die zelfde buren de naam Tino toebedeeld kreeg omwille van zijn pieperig en voorzichtig gekraai, volgens hen te vergelijken met het gezang van Tino Rosso (met excuses voor de eventuele fans),en zijn gevolg de madammen kip. Trouwens over onzen Tino, kan hij niet kraaien, tot de rest is hij wel in staat, wat afgelopen maand resulteerde in onze eerste aanwinst, ons Rosalieke. Nu die beesten waren helemaal niet zo gelukkig met de komst van die grote, blazende nieuwkomers met een spanwijdte die hen allen overtreft. Een gezamelijke en mislukte aanval van gekakel en veel gepokkepok leerde hen echter al gauw dat het vanaf heden zo zal zijn en niet anders. Ons Odetje en Marieke zijn er en wat zijn we er bij mee. Prachtige dieren, sierlijk waggelend met hun lange nek in de lucht gestoken met een air alsof zij het voortaan voor het zeggen hebben. Brave beesten ook, te danken aan de zorg en de liefde die ze van Mr. Somsom kregen. Ik geef die beesten niet zomaar aan iedereen hoor, maar ik weet dat jullie er goed voor zullen zorgen, enne wees maar zeker als ik naar Prayssac naar de markt kom dat ik af en toe eens zal komen kijken. Dat hij hier hoogstwaarschijnlijk ook een glaasje wijn zal nuttigen en een babbeltje zal slaan heeft hij er niet bij gezegd.
Afgelopen maand was het dan eindelijk zover. Hoogbezoek. Na een rit van acht uren op de TGV vanuit Lille, aankomst in Toulouse, een autorit van een dik uur, aankomst Prayssac. Lichtjes vermoeid maar content dat er er waren, onze mamatjes en onze pa. De tickets waren al weken voordien besteld en menig telefoongesprekken in die tussentijd gingen er over. Ook wij supertevreden om hen eindelijk in werkelijkheid te kunnen laten zien waar we de afgelopen maanden, het afgelopen jaar, zo hard zijn in gaan geloven. Om hen te laten zien waar we ons hart verloren hebben. Om hen kennis te laten maken met onze nieuwe thuisoord. Onuitgesproken verwachtingen, bedenkingen langs beide kanten. Het werd een mooie week waar we allen van genoten hebben. Getaterd, gelachen, lekker gegeten, geluierd, een uitstap links en rechts. Het afscheid viel zwaar, viel weeral zwaar, maar we zagen ze vertrekken met een gerust hart en dat is voor ons och zo belangrijk. Want het zal je maar overkomen, je kinderen te zien vertrekken naar een voor hen onbekend oord. Bedankt ouders dat we dit kunnen waarmaken met jullie stil begrijpen en goedkeuren.
Wat een lange boterham is het toch weer geworden. Hopelijk hebben we er jullie niet mee verveeld. Als het alweer een tijdje geleden is, vragen verschillende mensen ons wanneer er weer eens een stukje te lezen valt. Het doet ons goed te weten dat mensen er naar uitkijken en graag op de hoogte willen blijven van ons Lotse leventje. Dat mensen nog af en toe eens aan ons denken. We proberen jullie in de toekomst misschien meer te vertellen over de echt specifieke dingen die we hier meemaken.
Veel zonnige groetjes,
Koen, Sandra, en de kids http://www.gitefrankrijk.com/
Vlamingen in Zuid-Frankrijk
